„To nie jest zwykła walka. Ten mecz jest oficjalnym pojedynkiem Ligi Pokémon”

Brock

Tomek pewnym krokiem zmierzał w kierunku Stadionu Pokémon. Duży budynek z drewna znajdował się w œrodku lasu, poœród drzew rzucajšcych długie cienie. Za chłopakiem leœnš dróżkš podšżali Bulbasaur, Lotad i Nidoran, a także Wojtek z jajkiem w rękach. Spoglšdał co chwila na Pokémony brata z wyraŸnym przygnębieniem na twarzy.

Ogromne, rzeŸbione drzwi Stadionu otworzyły się do wewnštrz. Oczom grupy ukazała się ogromna, oœwietlona hala. Na jej œrodku znajdowało się standardowe boisko do walk, po obu bokach którego wznosiły się niewielkie trybuny z siedzeniami w kolorze czarnym. Niedaleko pod wysokim sufitem umieszczone były okienka, przez które można było dostrzec korony drzew otaczajšcych budynek. Wpadało przez nie do œrodka dużo porannego œwiatła.

Z drzwi prowadzšcych na zaplecze Stadionu wyszedł Marek. Jego czarne włosy opadały na ramiona, okryte bluzkš w identycznym kolorze. Tomek poczuł, że w hali zrobiło się dosyć chłodno. Wojtek zamknšł za sobš drzwi. Za Markiem do hali weszła niewysoka dziewczyna z czarnymi włosami zwišzanymi w kucyk. Miała na sobie gotyckš suknię, a jej ręce oplatały dziesištki ciemnych bransoletek. Tomek uznał, że jest prawdopodobnie jego rówieœniczkš.

-Siema chłopaki – powiedział wesoło lider. – Mam nadzieję, że ciężko trenowałeœ, Tomek. Poznajcie mojš siostrę, Ksenię.

-Czeœć, jestem Tomek – przywitał się chłopak. – A to mój brat, Wojtek.

-Siema – odparła lodowatym, wysokim głosem dziewczyna. Tomek lekko się zatrzšsł.

-Umiem sam się przedstawić! – warknšł Wojtek. Ksenia obróciła głowę w jego kierunku i uœmiechnęła się.

-Podoba mi się twoje podejœcie – powiedziała dziewczyna. – Zajmij miejsce w pierwszym rzędzie, po tej stronie – wskazała rękš. – OK?

-Spoko – odparł chłopak, udajšc się we wskazane miejsce.

-Możemy zaczšć walkę? – spytał Marek Tomka.

-Nie ma na co czekać – powiedział chłopak. Napadły go dreszcze. Poczuł ogromnš presję.

-To jest mecz o Odznakę Ciemnicy, pomiędzy liderem Stadionu Markiem a wyzywajšcym Tomaszem – powiedziała z opuszczonš głowš pełnišca rolę arbitra Ksenia, unoszšc w powietrze choršgiewki. – Każdy zawodnik może użyć trzech Pokémonów, tylko wyzywajšcy ma prawo dokonywać zmian, może wycofać każdego walczšcego jeden raz. Nie obowišzuje limit czasu...

Zza pleców Kseni dało się słyszeć głoœne sapanie. Dziewczyna obróciła się. Wojtek, zauważajšc że wszyscy w hali patrzš się na niego, przestał wydawać dziwne odgłosy.

-Sorki, nie lubię tego słowa na „L”. – powiedział chłopak. – Kontynuuj.

-Jasne – kiwnęła głowš dziewczyna. – Wybierzcie pierwszych walczšcych!

-Stunky, ruszaj! – nakazał Marek, rzucajšc przed siebie Pokéball. Z czerwonej poœwiaty wyłonił się Pokémon-skunks, o długim, puszystym ogonie, okršgłej głowie i podłużnym tułowiu. Drapał swoimi ostrymi pazurami powierzchnię boiska, jak gdyby rozgrzewał się przed walkš.

Tomek zdenerwował się. Poprzedniego dnia Dawid również stoczył walkę ze Stunky’m. Stracił przeciwko niemu jednego Pokémona, ale póŸniej Arcanine zmiótł przeciwnika z powierzchni ziemi. Chłopak był zdeterminowany, by pokazać się z lepszej strony niż Dawid.

-Wybieraj coœ! – krzyknšł z trybun Wojtek. Tomek zdał sobie sprawę, iż już kilkanaœcie sekund stoi, zastanawiajšc się. Pomyœlał, że Stunky jako typ trujšcy będzie chciał zatruć przeciwnika. Chłopak postanowił nie dopuœcić do tego.

-Nidoran, wyjdŸ pierwsza – nakazał. Pokémon-króliczka z nieskrywanš wœciekłoœciš wystšpiła na œrodek boiska.

-Zacznijcie walkę – wykrzyknęła Ksenia, opuszczajšc obie choršgiewki.

-Pierwszy ruch dla ciebie – grzecznie zaproponował Marek.

-Dzięki! Nidoran, Trujšce Strzały! – nakazał chłopak.

Pokémon Tomka otworzył szeroko usta, ukazujšc swoje błyszczšce siekacze. Z paszczy Nidoran wystrzeliły dziesištki jaskraworóżowych pocisków w kształcie igieł. Wšsiki Stunky’ego zatrzepotały, po czym Pokémon usunšł się z linii strzału, biegnšc w kierunku przeciwniczki.

-Nocne Cięcie, Stunky! Już! – rozkazał Marek, wycišgajšc do przodu palec wskazujšcy.

-Odsuń się! – nakazał Tomek.

Stunky odepchnšł się tylnymi nóżkami, po czym zaczšł szybować w powietrzu z wycišgniętymi w bok przednimi kończynami. Obie zajarzyły się czarnym blaskiem i zaczęły się nich sypać iskry w identycznym kolorze. Nidoran, z twarzš rozpalonš złoœciš, uskoczyła w powietrze. Kiedy zaskoczony Stunky przelatywał pod niš, został trafiony Podwójnym Wykopem. Pokémon-skunks spadł kilka metrów od Nidoran, następnie ciężko się podnoszšc. Podopieczna Tomka szeroko, sadystycznie się uœmiechnęła.

-Szybka jest – powiedział Marek, obserwujšc, jak wykonuje atak Warczenia. – Gdyby trafiła Pokémona podatnego na ataki walczšce, to byłby nokaut.

-Przecież Stunky jest typem mrocznym – stwierdził Tomek. – Podwójny Wykop jest na niego skuteczny.

-Jest za to nieskuteczny przeciw typowi trujšcemu Stunky’ego – powiedział lider, zdziwiony niewiedzš wyzywajšcego.

-No tak – Tomek puknšł się otwartš dłoniš w czoło. Przez stres całkowicie o tym zapomniał. – Nidoran, spróbujemy inaczej. Drapanie!

-Stunky, Furia Drapania! – nakazał Marek.

Oba Pokémony żwawo podbiegły do œrodka boiska. Nidoran uderzyła pazurami raz, odrzucajšc przeciwnika, który zdšżył trafić jš dwa razy podœwietlonymi pazurkami. Tomek lekko uspokoił się, widzšc przewagę.

-Dokończ to Podwójnym Wykopem – nakazał. Nidoran wybiła się, odwracajšć w locie tylne kończyny w kierunku przeciwnika.

-Trudno, runda dla niego – powiedział cicho przygnębiony Marek. – Memento!

Stunky, posiniaczony i zadrapany, opuœcił głowę, zamykajšc swoje duże oczy. Wokół niego pojawiły się dwa czarne okręgi, jeden wewnštrz drugiego, w przerwie pomiędzy którymi widniały nieznajome Tomkowi symbole. Gdy Stunky stracił przytomnoœć, kręgi uniosły się w powietrze, obracajšc się zarazem do pionu. Nidoran, zaskoczona, przeleciała przez ich œrodek. Czarne kręgi znikły, natomiast Nidoran zaczęła ciężko oddychać.

-Stunky, wracaj! – powiedział Marek, celujšc promieniem Pokéballa.

-Rundę wygrywa wyzywajšcy Tomek... – powiedziała lodowatym głosem pozbawionym jakichkolwiek uczuć Ksenia; widzšc zdenerwowanš twarz Pokémona, dodała – i Nidoran, oczywiœcie.

-Memento to atak mroczny, który powoduje, że używajšcy go traci przytomnoœć, ale osłabia przeciwnika – powiedział Wojtek. – Marek wie, kiedy przegrał. Brak doœwiadczenia Stunky’ego nadrabia własnym. Nidoran będzie miała teraz ciężej.

-Sporo wiesz o Pokémonach – stwierdziła spokojnie Ksenia. – To jajo jest twoje? – zapytała. Kontynuowała, widzšc kiwnięcie głowš. – Zaczekaj chwilę po meczu, muszę ci coœ powiedzieć.

Tomek uœmiechnšł się. Ze Stunky’m poradził sobie lepiej niż Dawid. Zanotował w pamięci, że musi mu się tym pochwalić. Nidoran, mimo zmęczenia, wydawała się zadowolona ze zwycięstwa. Wyzywajšcym wzrokiem spoglšdała na Marka.

-Szczerze mówišc – powiedział Marek z zamkniętymi oczyma i lekko opuszczonš głowš – byłem pewien że nie jesteœ wiele lepszy od tych maluchów, którzy przybiegajš tu zaraz po otrzymaniu pierwszego Pokémona. Pomyliłem się, trudno – uœmiechnšł się spokojnie. – Teraz przestaję się bawić i zaczynam walkę na poważnie. Murkrow, wybieram cię!

Pokéball Marka opuœcił wysoki na niewiele ponad trzydzieœci centymetrów Pokémon-kruk. Wszystkie jego pióra były czarne. Głowa miała kształt, jak gdyby włożył na niš kapelusz z rondem. Dziób i nogi były długie, zakrzywione i żółte. Półkoliste, czerwone oczy nadawały mu drapieżnego wyglšdu. Szybko trepotał swoimi niewielkimi skrzydłami, by utrzymać się w powietrzu.

-Zaczynamy drugš rundę! – wykrzyknęła ponuro Ksenia.

-Tym razem ty zacznij – powiedział Tomek, chcšc się odwzajemnić.

-Nie omieszkam. Murkrow, Nocny Cień!

-Nidoran, Trujšce Strzały!

Z dzioba ptasiego Pokémona wydobyła się fioletowa kula przepełniona duchowš energiš, otoczona szarš poœwiatš. Nidoran po raz kolejny wystrzeliła z pyszczka dziesištki igieł. Ataki zderzyły się w powietrzu. Nocny Cień zniknšł, przepuszczajšc kilka pocisków. Igły trafiły w skrzydło Murkrowa, nie czynišc mu prawie żadnej szkody. Marek uœmiechnšł się. Zaskoczyło to Tomka i Nidoran.

-Murkrow, szybko! Odpłacenie! – nakazał lider.

W identyczny sposób jak wczeœniej Eevee Norberta, Pokémon Marka z niewiarygodnš szybkoœciš zaszarżował na przeciwniczkę. Jego skrzydła zostawiały w powietrzu żółty œlad. Tomek nie zauważył nawet momentu, w którym Murkrow odrzucił w tył trafieniem Nidoran. Kilka sekund póŸniej, podopieczny Marka znajdował się z powrotem pod samym sufitem hali. Nidoran ciężko się podniosła. Na jej skórze po ostatnim ataku widoczne były zadrapania.

-Jeœli jeszcze tego nie wiesz – powiedział Marek – to wyznaję filozofię wszechstronnoœci, czyli...

-Wiem – ucišł Tomek, zdenerwowany niepowodzeniem.

-Murkrow jest jej najlepszym dowodem. Dysponuje zarówno silnym dystansowym Nocnym Cieniem, jak i atakiem krótkiego zasięgu, Odpłaceniem. Umie korzystać z faktu, że przeciwnik zadał mu obrażenia, zwiększajšc siłę swoich ciosów. No i jako typ latajšcy, też nie ma problemów z walczšcym Podwójnym Wykopem – wypowiedział się lider. Musiał zaczerpnšć tchu po zakończeniu przemowy.

-Tym razem o tym pamiętałem – stwierdził chłopak. – Nidoran, jeszcze raz Trujšce Strzały i uważaj! – nakazał.

Pokémon-króliczka przestała zwracać uwagę na trenera. Użyła Warczenia, które nie podziałało na pewnego siebie Murkrowa, który bez przerwy jš obserwował swoimi czerwonymi œlepiami. Marek westchnšł.

-To chyba koniec walki. Murkrow, Nocny Cień!

-Nidoran, odsuń się! – krzyknšł Tomek, widzšc, że Pokémon nie ma siły na obronę. – Zrób unik!

Podopieczna znowu nie usłuchała chłopaka. Za pomocš Trujšcych Strzał zaatakowała nadlatujšcš kulę duchowej energii. Tomek zauważył, że Nidoran wystrzeliła tylko kilkanaœcie igieł. Nocny Cień skruszył Trujšce Strzały i natarł z całš mocš na typ trujšcy. Kula odepchnęła Nidoran ze œrodka boiska aż pod nogi Tomka. Pokémon-króliczka straciła przytomnoœć, natomiast Murkrow wcišż się uœmiechał.

-Rundę wygrywajš lider i Murkrow – ogłosiła Ksenia, podnoszšc choršgiewkę w kierunku swojego brata. Tomek wycofał Nidoran do Pokéballa.

-Dobra robota – powiedział smutno do podopiecznej chłopak. Spojrzał się na stojšce za nim dwa Pokémony. – Lotad, twoja kolej.

Kiedy Pokémon-nenufar wszedł na boisko, Tomek zadrżał. Miał poważne wštpliwoœci, czy Lotad, podatny na typ latajšcy Murkrowa, będzie w stanie wygrać. Myœl, że może okazać się gorszy od rywali odrywała jego uwagę od walki.

-Dlaczego wybrał Lotada? – spytała cicho Wojtka Ksenia. Chłopak lekko się uœmiechnšł.

-On ma przy sobie tylko te trzy Pokémony – stwierdził. – Aż trzy – poprawił się, markotniejšc. Ksenia pokazała uœmiech wsparcia.

-Nie martw się. Znam ten ból – powiedziała, odwracajšc się z powrotem w kierunku pola walki. Wojtek, zdziwiony, uœmiechnšł się.

-Trzecia runda, Lotad kontra Murkrow, zaczynamy.

-Absorpcja! – nakazał Tomek.

Szara kulka nie zrobiła wrażenia na Wojtku, który oglšdał ten prosty trawiasty atak dziesištki razy. Murkrow odsunšł się z toru jej lotu bez najmniejszego problemu.

-Nocny Cień! – nakazał Marek. Wojtek zauważył, że używanie ataków typu duchowego nie było normš u Murkrowów.

Lotad z uœmiechem na twarzy skoczył do tyłu. Fioletowo-szara kula upadła na boisko, nie wyrzšdzajšc nikomu żadnej szkody. Pokémon-nenufar uœmiechnšł się jeszcze bardziej kpišco.

-Nie ma czasu na zabawę. Wodny Puls! – rozkazał zdenerwowany Tomek.

Wojtek obserwował, jak przed ustami Lotada pojawia się kulka wody, która wzrastała w niesamowitym tempie. Chłopak pomyœlał, że jego brat całkiem dobrze dopracował ten atak. Wojtek poczuł się urażony, jako że to on przejawiał w rodzinie miłoœć do wodnych Pokémonów. Kula wody pędziła w kierunku latajšcego Murkrowa ze sporš prędkoœciš. Pokémon Marka spokojnie zszedł atakowi z drogi. Wodny Puls rozprysnšł się o sufit, powodujšc deszcz spadajšcych na boisko kropelek. Chłopak na trybunach zauważył nagle wzór według jakiego atakował Marek.

-Tomek, on teraz użyje czegoœ bliskiego zasięgu! – wykrzyknšł Wojtek.

-Atak Skrzydeł... – powiedział Marek. – Co?! – wykrzyknšł zdziwiony, obracajšc się w kierunku trybun. Wojtek zauważył słaby uœmiech na twarzy Kseni.

-Unik, Lotad! – krzyknšł Tomek, słyszšc komendę lidera.

Murkrow wykonywał atak z idealnš technikš. Jego skrzydła rozbłysły białym œwiatłem. Pokémon-kruk pikował z otwartym dziobem wprost na podopiecznego Tomka. Lotad żwawo uskoczył. Skrzydło lekko musnęło nenufar na głowie typu wodno-trawiastego. Wojtek zauważył Tomka, który odetchnšł z ulgš.

Chłopak szeroko otworzył oczy. Tomek też nie wierzył w to, co widział. Lotad odleciał daleko w tył i został znokautowany. Wojtek przecierał oczy ze zdumienia. Jego brat zaniemówił.

-Lotad jest niezdolny do dalszej walki. Zwycięzcš rundy zostajš lider Marek i jego Murkrow! – zawiadomiła wszystkich spokojnie Ksenia.

-Jak to możliwe?! – wykrzyknšł Wojtek. – Atak latajšcy jest skuteczny przeciw trawiastemu Lotadowi, ale on ledwo trafił!

-To specjalna zdolnoœć Murkrowa – powiedziała Ksenia.

-Superszczęœcie – stwierdził Marek. – Dzięki niej Murkrow częœciej niż inne Pokémony zadaje krytyczne obrażenia. Nie jesteœ w stanie go pokonać.

-Tak szybko... – wyjškał Tomek. – Tak szybko wygrał tš rundę.

Poczštkujšcy trener wycofał Lotada do Pokéballa. Sytuacja wydawała się wyjštkowo trudna. Tomek musiał pokonać dwa Pokémony lidera używajšc tylko jednego. Presja paraliżowała go, czuł, że nie jest w stanie pokonać Murkrowa. Nie mógł poruszyć nawet małym palcem u dłoni. Ksenia wykrzyknęła do niego, nakazujšc szybki wybór walczšcego. Bulbasaur, dostrzegajšc w jakim stanie znajdował się jego trener, wystšpił na boisko. Widzšc poœwięcenie Pokémona, Tomek lekko się uspokoił.

-Czwarta runda – wykrzyknęła zimno Ksenia – Murkrow kontra Bulbasaur, zaczynamy!

-Bulbasaur, użyj Warczenia – rozkazał cicho Tomek.

Nie zważajšc na ton swojego trenera, trawiasty Pokémon głoœno zawarczał. Murkrow lekko przestraszył się swojego przeciwnika. Tomek zauważył to. Lekko uœmiechnšł się, zauważajšc słaboœć przeciwnika.

-Masz œwietnego Murkrowa. Nocny Cień i Odpłacenie to naprawdę silne techniki, no i ma Superszczęœcie – powiedział Tomek.

-Dzięki – krótko odparł zaskoczony Marek. Lider zauważył, że chłopak ma coœ konkretnego na myœli.

-Ale nie jest pozbawiony wad, prawda? Został trafiony tylko raz, w dodatku słabo. Mimo to ciężko dyszy, jest wyczerpany, nawet Warczenie zaczęło na niego działać. Wykonał za to szeœć silnych, precyzyjnych ataków. Twojemu Murkrowowi – zawiesił głos – brakuje wytrzymałoœci.

-NieŸle – powiedział Wojtek. Wydawał się lekko zdziwiony. Tomek był pewien, iż zaskoczyło go to, że sam nie zauważył tego faktu. Marek szeroko otworzył oczy.

-Murkrow, Nocny Cień! Pokaż mu, że nie jesteœ słaby! – nakazał.

-Bulbasaur, Ostry Liœć – krzyknšł Tomek. Gdy zauważył swojš szansę, wróciła mu ochota do walki.

Z dzioba ptasiego Pokémona po raz kolejny wyleciała kula przepełniona duchowš energiš. Tomek zauważył, że jest o połowę mniejsza od pierwszej. Podstawa bulwy na plecach Bulbasaura wypuœciła kilkanaœcie liœci w kształcie serca. Atak leciał bardzo powoli. Tomek zauważył błysk w piwnych oczach Marka. Stwierdził, że lider dostrzegł niedopracowania w ataku Ostrego Liœcia.

Liœcie poszatkowały Nocny Cień, który rozpłynšł się w powietrzu. Atak utracił jednak swojš prędkoœć. Murkrow, z dużym trudem, zdołał zejœć z jego drogi. Liœcie spadły na ziemię, nie sięgajšc sufitu.

-Twój Pokémon też nie jest bez wad. Murkrow, kończ to szybko! Atak Skrzydeł! – rozkazał lider.

-Bulbasaur, stršć go Dzikim Pnšczem! – nakazał wyzywajšcy.

Z podstawy bulwy Bulbasaura wysunęły się dwie ciemnozielone winne latoroœle. Skrzydła Murkrowa zapłonęły białym blaskiem. Bulbasaur był gotowy, by Dzikim Pnšczem stršcić zmęczonego przeciwnika z nieba. Marek jednak nie zamierzał się poddać.

-Obrót przez lewe skrzydło – wykrzyknšł – i dalej Atak Skrzydeł!

-Co?! – wrzasnęli jednoczeœnie Tomek i Wojtek.

W momencie, gdy Dzikie Pnšcze miało trafić prawe skrzydło, Murkrow podniósł je w górę. Lewe za to opuœcił w dół. Pokémon-kruk przetoczył się w powietrzu na bok, o całe trzysta szeœćdziesišt stopni. Bulbasaur wydawał się zaszokowany pudłem. Skrzydła ptaka cišgle œwieciły się na biało. Murkrow, lecšc powoli, trafił Bulbasaura prosto w twarz. Pokémon-dinozaur koziołkujšc w tył, piszczał z bólu. Dzikie Pnšcze schowało się z powrotem pod bulwę.

Tomek zauważył, że Murkrow wylšdował na ziemi, wykończony. Nie miał siły z powrotem wzbić się w powietrze. Chłopak dojrzał swojš szansę.

-Bulbasaur, Uderzenie! – rozkazał.

Trawiasty Pokémon wstał, rozpędził się i staranował nieruchomego Murkrowa. Ptasi stworek spadł kilka metrów dalej po bezwładnym szybowaniu. Tomek i Bulbasaur uœmiechnęli się.

-Zwycięzcš tej rundy jest Bulbasaur i jego trener Tomek! – ogłosiła Ksenia. Na jej twarzy na chwilę pojawił się lekki uœmiech. Jej bransoletki zaszeleœciły przy wymachu rękš z choršgiewkš w kierunku chłopaka.

-Œwietna robota, Bulba! – wykrzyknšł chłopak.

Uœmiech Bulbasaura znikł. Zamknšł on jedno oko, skrzywił usta. Uklškł na jednej z przednich kończyn, nie majšc siły się ruszyć. Tomek nie dowierzał temu, co się działo.

-Może i pokonałeœ Murkrowa w tej rundzie – powiedział Marek, wycofujšc Pokémona – ale on wygrał dla mnie cały mecz. Dobił Nidoran, pokonał Lotada, a teraz uczynił Bulbasaura niezdolnym do dalszej walki. Dobra robota – pochwalił lider swojego stworka, przemawiajšc do Pokéballa. – Lepiej się poddaj, nie wygrasz tej rundy. Szkoda, żeby coœ stało się Bulbasaurowi.

-Może... – zaczšł niepewnie zrozpaczony Tomek.

Dzikie Pnšcze Bulbasaura oplecione wokół ust Tomka powstrzymało chłopaka przed kontynuowaniem wypowiedzi. Trener był zaszokowany postawš podopiecznego. Trawiasty Pokémon podniósł się o własnych siłach, wycofujšc latoroœl z powrotem pod bulwę. Chciał kontynuować walkę.

-Uprasza się lidera – stwierdziła lodowatym tonem Ksenia – o wybranie ostatniego Pokémona. W przeciwnym wypadku czeka go dyskwalifikacja.

-Zapomniałbym – przyznał Marek. – Houndour, wybieram cię!

Pokéball lidera opuœcił wysoki do kolan Pokémon-pies. Miał idealnie czarnš skórę i sierœć, z wyjštkiem czerwonego podbrzusza i pyszczka. Wokół łap i na plecach znajdowały się białe, kostne zgrubienia przebijajšce skórę. Nad podłużnym, pomarańczowym pyszczkiem i strasznymi oczyma znajdowała się koœć osłaniajšca głowę, przypominajšca zdeformowanš czaszkę z oczodołami. Houndour nastroszył swoje spiczaste uszy, zajmujšc pozycję do walki.

-To typ mroczno-ognisty – powiedział Wojtek. – Bulbasaur nie ma z nim szans. Jest po meczu.

-Pišta runda, Houndour kontra Bulbasaur, zaczynajcie! – ogłosiła Ksenia.

-Jeœli dobrze liczę, teraz ty możesz wykonać pierwszy ruch.

-Tak, tak – szybko powiedział Tomek. Chciał jak najszybciej skończyć ten mecz, rezultat był już dla niego nieważny. – Ostry Liœć!

-Zniszcz liœcie Miotaczem Ognia! – nakazał Marek.

Z pyszczka Houndoura wypadł strumień ognia, gotowy zniszczyć wszystko na swojej drodze. Kilkanaœcie listków w mgnieniu oka spaliło się na popiół. Bulbasaur nie zdołał odsunšć się. Przyjšł atak z pełnš mocš. Houndour przerwał ostrzał, widzšc upadajšcego przeciwnika. Bulbasaur wstał znowu, chwiejšc się.

-Chcesz przerwać ten mecz? – spytał się zakłopotany Marek. Tomek nie reagował. Nie potrafił się już skupić na meczu. – Więc, Houndour, musimy to lekko zakończyć. Promień Solarny, słaby!

Tomkowi przemknęło przez myœl, że Promień Solarny jest jednym z najpotężniejszych ataków typu trawiastego, ale na trawiasto-trujšcego Bulbasaura zadziała wyjštkowo osłabiony. Ta myœl szybko go opuœciła.

Houndour otworzył szeroko pyszczek. Przed nim zaczęła gromadzić się energia œwietlna, której wiry zaczęły formować się w kulę. Cały proces zajšł kilkanaœcie sekund. Pokémon-dinozaur z szeroko otwartymi ze strachu oczami wpatrywał się w formujšcy się atak. Kiedy Houndour głoœno zawarczał, ze œwietlnej kuli wystrzelił oœlepiajšco jasny promień. Bulbasaur został trafiony z boku, po czym poszybował kilka metrów w powietrzu. Tomkowi chwila ta zdawała się trwać wiecznoœć.

-Bulbasaur jest niezdolny do dalszej walki. Rundę i cały mecz wygrywajš lider Marek oraz Houndour – ogłosiła Ksenia.

Tomek bez słowa wycofał Bulbasaura do Pokéballa i ruszył w kierunku wyjœciowych, rzeŸbionych drzwi. Zauważył ruch Marka, który wycišgnšł przed siebie rękę, jak gdyby chciał go zatrzymać. Ignorujšc to, szeroko otworzył wrota i opuœcił Stadion.

-Lepiej za nim pójdę – powiedział Wojtek, zrywajšc się z miejsca. Podniósł jajo, leżšce na sšsiednim siedzeniu.

-Lepiej, żeby chwilę był sam – stwierdził Marek, wychodzšc tylnymi drzwiami. Houndour podšżył za nim.

-ChodŸ ze mnš, myœlę, że będziesz chciał zamienić ze mnš dwa słowa – stwierdziła Ksenia. Po uprzednim upewnieniu się, że Marek nie widzi jej, uœmiech rozjaœnił jej twarz.

Tomek zszedł z leœnej dróżki, by przespacerować się lasem. Wiedział, że wœród drzew biegnie krótsza droga do pobliskiego Centrum Pokémon. Radoœć z dwóch zwycięstw wydawała się nie do przywrócenia.

Po kilku minutach drogi, chłopak dojrzał w lesie niewielkie, pulsujšce jeziorko. Zastanowił się, czy gdyby nie zabrał Lotada z Niebieskich ródeł nie musiałby teraz doœwiadczać szybkiego nokautu. Obserwujšc ruch wody, przypomniał sobie ostatni dzień w Akademii dla Przyszłych Trenerów. Każdy absolwent dostał formularz, który musiał wypełnić. Gdyby w rubryce „Wybrany Pokémon” wpisał wodnego żółwia Squirtle’a, miałby szansę pokonać Houndoura. Tomek spojrzał w niebo, zasłonięte niemal całkowicie koronami dębów. Murkrow dał się w czasie walki trafić tylko dwa razy, w dodatku jeden z nich specjalnie po to, by wzmocnić własny atak Odpłacenia.

Rozmyœlanie przerwał SMS. Chłopak wyjšł z kieszeni KomKoma. Paweł chwalił się zdobyciem Odznaki Szczytu. Tomek usiadł na brzegu jeziorka. Stwierdził, że jest kompletnym beztalenciem.

Mała, ciemnowłosa dziewczynka szła wzdłuż krawężnika. Nie zwracała uwagi na ulewny deszcz, jej uwagę absorbował głód. W rękach œciskała czerwono-biały Pokéball z całej siły. Jej dłonie z wysiłku stały się sine. Sabrina pokręciła głowš, by odegnać wspomnienia.

Przestępczyni zmierzała czarnym BMW w kierunku Niebieskich ródeł. Tylne siedzenia okupowało trzech członków Bandy w identycznych, biało-czarnych uniformach. Na swoim bladofioletowym, podkreœlajšcym jej oczy, KomKomie odczytywała ostatnie wskazówki od szefa. Poprawiajšc wysoki kołnierz, wokół którego znajdowały się dŸwiękoodporne słuchawki, dziewczyna rozmyœlała o wadze swojej misji. Alternatywnie Ubarwiony Psyduck, nowa maskotka rezerwatu, musiał wpaœć w ręce Bandy Mocnych Wojowników.

Ksenia podšżała żwawo leœnš dróżkš, wiodšcš do Centrum Pokémon. Czarne bransoletki i naszyjniki głoœno szeleœciły przy każdym kroku. Wojtek, o wiele wolniejszy, musiał często jš gonić.

-Chciałbyœ zostać trenerem i mieć własnego Pokémona? – spytała zaskakujšcym ciepłym głosem dziewczyna. Wojtek wzdrygnšł się z przerażenia. Pomyœlał, że Ksenia może okazać się czarownicš chcšcš najpierw go otumanić, a potem pożreć.

-Tak, jasne. Kto by nie chciał? – zapytał retorycznie cichym głosem Wojtek.

-Wiesz, od niedawna nie trzeba czekać do szesnastki, żeby móc trenować.

Te słowa spowodowały, że żołšdek Wojtka podniósł się w okolice gardła. Nie mógł uwierzyć w to, co właœnie usłyszał.

-Wystarczy mieć skończone dziesięć – powiedziała miło Ksenia, uœmiechajšc się w kierunku chłopca. – Tyle już masz, prawda?

-Mam dwanaœcie... – Wojtek zastanowił się. – Dwanaœcie i pół.

-Od kilku miesięcy w większych miastach organizowane sš turnieje – powiedziała w niezwykłym uniesieniu Ksenia – w których stawkš jest licencja trenera. Klasy C, ale zawsze jakaœ. Można z niš nosić jednego Pokémona na własnoœć.

-Jednego? – zapytał Wojtek. Spojrzał na swoje jajo.

-Tak. Ten wykluje się w najbliższym czasie – stwierdziła z pewnoœciš w głosie Ksenia. – Jeœli uda mu się do jutrzejszego wieczora, to może zdšżysz się zapisać. Można się zgłaszać do osiemnastej na każdym Stadionie w mieœcie. Ale musisz mieć własnego Pokémona, którego będziesz używał.

-Dlaczego mi to mówisz? – spytał cišgle przestraszony, ale szczęœliwy chłopak.

-Też nie chciałam czekać – uœmiechnęła się dziewczyna. – Musiałabym gnić cały rok, mam dopiero piętnaœcie lat. Dwa miesišce temu wygrałam turniej i teraz mam licencję.

Wojtek pogratulował Kseni, majšc nadzieję, że za kilka dni ona odwzajemni mu się z tego samego powodu. Nareszcie będzie mógł pokazać, że jest lepszy od Piotrka.

-Proszę wyleczyć moje Pokémony – poprosił pielęgniarkę z Centrum Tomek.

Kobieta skinęła z gracjš głowš i oddaliła się. Tomek postanowił skorzystać z okazji. Podszedł do wideofonu w korytarzu przy wejœciu do Centrum. Rozmowę odebrała, jak zawsze na służbie, pielęgniarka z Nagórzyc.

-Dzień dobry, Tomku. Czemu dzwonisz tak wczeœnie? – zapytała kobieta.

-Dobry – odparł krótko Tomek. – Kiedy Spearow będzie gotowa?

-Nic się nie zmieniło – stwierdziła pielęgniarka. – Pięć albo szeœć dni.

-Mogę jš prosić? – spytał chłopak. – Muszę jej coœ powiedzieć.

-Oczywiœcie. Skoro dzwonisz tak często, może przejdŸmy na ty? Jestem Florencja – z dumš ogłosiła pielęgniarka, odchodzšc.

Tomek starał się nie udusić, powstrzymujšc wybuch œmiechu. Przed ekranem po kilku minutach pojawiła się Spearow. Radoœnie rozdziawiła dziób widzšc swojego trenera. Chłopak zauważył, że jego podopieczna ma mniej bandaży na skrzydle niż dzień wczeœniej.

-Spearow, czujesz się lepiej? – spytał. Odpowiedziało mu radosne ćwierkanie. – Właœnie przegrałem walkę o Odznakę Ciemnicy. Chciałbym, żebyœ zaraz po zakończeniu leczenia wyleciała na wolnoœć. Kończę z trenowaniem Pokémonów.

Pokémon-wróbel naburmuszyła się. Swoim ostrym dzióbkiem zaczęła pukać w ekran wideofonu, nie przyjmujšc tej informacji do wiadomoœci. Tomek szybko rozłšczył się. Niewzruszony, poszedł odebrać swoje Pokémony.

Wyspę porastały różnorakie drzewa iglaste i krzaki. Sabrina posunęła but po ziemi, wyczuwajšc zeschniętš œciółkę pod stopami. W oddali widoczne były niebieskozielone pulsujšce Ÿródła.

Sabrina uœmiechała się zawistnie. Na małej wysepce otoczonej wodš, już tylko ona, Whismur, Swablu i gruba strażniczka rezerwatu stali na nogach. Wokół nich leżało kilkunastu stróżów ubranych w jednolite, pomarańczowe stroje robocze. Pokémon-ptak członkini BMW spisał się na medal, używajšc Œpiewu do wyeliminowania ochrony.

-Sabrino! – wykrzyknęła gniewnie kobieta. – Jak możesz nas zdradzać? Byliœmy dla ciebie jak rodzina przez cały miesišc.

-Nie nazywaj mnie tak, beko – gniewnym, ale nie podniesionym głosem powiedziała dziewczyna. – Jestem Pani DŸwięku, członkini Bandy Mocnych Wojowników. ZejdŸ mi z drogi.

-Nie oddam ci go!

Zza pleców strażniczki wychylał się Błyszczšcy Psyduck. Jego lazurowe ciało i bladoniebieski dziób współgrały z kolorem pulsujšcej wody. Pustym wzrokiem wpatrywał się w przestępczynię.

-Więc stocz ze mnš walkę Pokémon, byle szybko, nie mam czasu – naciskała Sabrina.

-Zapomniałam wzišć ze sobš Pokémonów... – powiedziała smutno strażniczka. Dziewczyna zdenerwowała się.

-Więc zrób dla mnie przejœcie! Whismur, Rozgłos, już!

Mały, różowy Pokémon odchylił do tyłu swoje ogromne uszy. Z jego małych ust wypłynęła różowa fala dŸwięku. Gruba strażniczka wpadła do wody, powodujšc przy tym ogromny plusk.

-Zawsze byłam ciekawa, ile o ile podniesie się poziom wody, jeœli ona tam wpadnie – powiedziała z sadystycznym samozachwytem Pani DŸwięku. – A ty, Psyduck, idziesz ze mnš.

Tomek przyglšdał się swojemu odbiciu w wodzie. Dzień wczeœniej podziwiał walkę Dawida na Stadionie, łapał Pokémony i myœlał, jak ciemnozielona lekka bluzka wpłynie na jego sławę. Zauważył, że jego bršzowe włosy opadajš na ramiona identycznie jak Marka. Bez chwili zastanowienia, wystraszony, spišł je w kucyk. Stwierdzajšc, że teraz przypomina Ksenię, odsunšł się od tafli wody.

Lotad spokojnie okršżał jeziorko, z głupim uœmiechem na twarzy. Obok niego spały Bulbasaur i Nidoran, zwrócone do siebie ogonami. Chłopak przypominajšc sobie ich walkę nie odczuwał ani trochę radoœci. Nie był pewien, w jaki sposób miał im przekazać, że sš wolne.

-Mogę się przysišœć? – Tomek usłyszał głos Marka zza pleców. Chłopak niechętnie skinšł głowš. – Przyznaję, że zaskoczyłeœ mnie. Od miesišca żaden poczštkujšcy trener nie pokonał mojego Pokémona gdy walczyłem na serio.

-Kto był ostatni? – zapytał chłopak.

-Moja siostrzyczka – odparł lider, siadajšc na wilgotnej glebie. Wsparł się na odchylonych za plecy ramionach.

-Miesišc temu nie mogła być poczštkujšca – powiedział ponuro Tomek, cieszšc się, że rozmowa nie dotyczy jego walki. – Startery rozdawane sš pierwszego wrzeœnia.

-To dłuższa historia. W każdym razie, jej Sneasel zniszczyła Murkrowa. Ciężko mi to przyznać – uœmiechnšł się – ale Ksenia jest całkiem niezła.

-Jako typ w połowie lodowy, miał przewagę – stwierdził krótko Tomek.

-Tak. Ale pokonała go dopiero w dziesištej walce.

Tomek, zaskoczony, spojrzał na twarz Marka. Była rozjaœniona szerokim uœmiechem. Lider odchylił głowę do tyłu.

-Tanio skóry nie sprzedałem. Mimo przewagi typu Sneasel – te słowa wypowiedział wyjštkowo głoœno – nie dawałem się długo pokonać.

-NieŸle – ucišł chłopak. Miał dziwne uczucie, że Marek próbuje przekazać mu jakšœ informację.

-Dobra. Pamiętaj, co ci powiedziałem.

Marek podniósł się z ziemi i odgarnšł swoje czarne włosy z twarzy, Otrzepał identycznie ubarwiony sweter, wpatrujšc się w jeziorko. Powolnym krokiem oddalił się w kierunku swojego Stadionu. Tomek przyjrzał się œpišcym Lotadowi, Nidoran i Bulbasaurowi, wyraŸnie uœmiechniętych. Z pewnoœciš œnili piękne sny.

Za oknem błyszczały gwiazdy. Wojtek ustawił swoje jajo Pokémon na drewnianym krzeœle. Tomek, z wštpišcym uœmiechem, obserwował próby ustawienia lampy z kšta pokoju, by oœwietlała cennš własnoœć jego brata.

-Co właœciwie chcesz osišgnšć? – spytał Tomek. – Upiec na miękko? A może to ma być przesłuchanie? – zapytał, widzšc Wojtka pochylajšcego się nad jajem umieszczonym tuż pod lampš niczym spec od tortur.

-Raczej inkubator.

-Wersja chałupnicza, niskobudżetowa... – zaczšł chłopak. – Chwila. Inkubator? Po co chcesz, żeby się szybko wykluł?

-Ważna sprawa. Pójdziesz ze mnš jutro gdzieœ coœ podpisać?

-Co, gdzie i czemu mnie w to mieszasz?

-Potrzebuję podpisu trenera klasy B – powiedział Wojtek, unikajšc dwóch pierwszych pytań.

-Może zwracasz się do złej osoby – cicho stwierdził Tomek. – Idę się przejœć.

Chłopak wychodzšc na korytarz zamknšł drzwi do swojego pokoju w Centrum Pokémon. Przed północš, budynek był już niemal całkowicie pusty. Tomek usiadł na jednej z obitych pluszem ławeczek. Stwierdził, że najwyższy czas zastanowić się nad słowami Marka.

Sneasel. Tomek pomyœlał o mroczno-lodowym Pokémonie-łasicy. Marek nie mógł wymienić go przypadkowo. Mówił też o przewadze typu. Chłopak stwierdził, iż lider musiał uważać efektywnoœć ataków za klucz do zwycięstwa z silniejszym Pokémonem. Tomek zwrócił uwagę, że to rozwišzanie byłoby za proste. Marek podczas walki Dawida nie poparł jego punktu widzenia na temat przewagi typów.

Tomek doznał olœnienia. To właœnie we fragmencie o przewadze typu leżało przesłanie słów lidera. Dwa trawiaste Pokémony Tomka walczyły z Murkrowem, używajšcym latajšcych ataków. Jeden z nich zdołał go znokautować. Tymczasem majšcemu przewagę Sneaselowi pokonanie kruczego stworka zajęło aż dziesięć podejœć. Marek dawał chłopakowi do zrozumienia, że dobrze sobie poradził.

Tomek przypomniał sobie, jak sprytnie zdołał pokonać Spearow, powstrzymać łysego bandytę, zniszczyć bazę Bandy Mocnych Wojowników i dostrzec słaboœć Pokémonów lidera. Zauważył, że wymagało to sporych umiejętnoœci. Chłopak uœmiechnšł się, myœlšc, że Marka czeka wkrótce znacznie trudniejsze zadanie.

Wkraczajšc z powrotem do pokoju, zauważył Wojtka wpatrujšcego się w jajo wsparte o oparcie drewnianego krzesła. Chłopak położył się na łóżku myœlšc, że będzie musiał jeszcze raz zadzwonić do Florencji.

-To po co ci podpis trenera? – zapytał Tomek.

-Jak zwykle doskonale, Pani DŸwięku – powiedział do swojej podwładnej szef Bandy Mocnych Wojowników. Na œrodku jego biurka leżał jasnobłękitny Błyszczšcy Psyduck, wpatrujšcy się w Sabrinę nieobecnym wzrokiem.

-Dziękuję, szefie – odpowiedziała dziewczyna. – Kiedy ruszam w następnš misję?

Skorupi powstał z podłogi pomieszczenia, zbliżajšc się do narożnika pokoju. Na dršżku zawieszonym w kšcie spoczywały jego przyjaciel Murkrow i kilkakrotnie większy od niego Honchkrow. Sabrina dziwiła się zawsze zamiłowaniu swojego przełożonego do tej pary.

-Czas na przerwę – stwierdził szef. – Inni też muszš zdobyć doœwiadczenie. Nie mogę zbytnio cię męczyć. Czekaj na kontakt – nakazał.

Sabrina posłusznie skinęła głowš, wychodzšc z zaciemnionego pomieszczenia. Jej twarz wykrzywiał sadystyczny uœmiech.

Nie minęła nawet minuta od odejœcia Pani DŸwięku, gdy mężczyzna odebrał telefon od swojej córki. Liwia uœmiechała się szeroko, zdajšc relację ze spotkania z Adrianem. Na jej lewym ramieniu siedziała apatyczna Snubbull.

-Potem razem zjedliœmy pizzę i piliœmy koktajle. Ja rozlałam swój na nowš miniówkę za dwieœcie złotych, ale on mi jš wytarł...

Mężczyzna, zdajšc sobie sprawę, jak krótka jest spódniczka Liwii, spochmurniał. Miał bardzo dużo pilnych zajęć w zwišzku z planowaniem kolejnych akcji i nie miał nastroju do rozmowy z córkš. Martwił się też zwišzkiem dziewczyny z nieznajomym chłopakiem.

-A wiesz, ile ten Adrian ma pieniędzy? – spytał mężczyzna. Widzšc zaskoczenie Liwii, zdecydował się cišgnšć wypowiedŸ. – Nie zamierzam płacić darmozjadowi, żeby nadawał się dla mojej córki. Jesteœ wyjštkowa, Liwio, i musisz o tym pamiętać.

Szef BMW rozłšczył się, zostawiajšc swojš córkę oszołomionš.

Spearow siedziała na wygodnym, miękkim szpitalnym łóżku. Miała całkiem sporo powodów do zadowolenia. Kilka godzin wczeœniej ostatecznie zdjęto bandaże ze skrzydeł, a napis „ODCINEK 23861” sugerował, że zaczyna się kolejny odcinek jej ulubionego serialu, „Zakochanych aż po grób”. Jednakże słowa Tomka wytršciły jš z równowagi.

-Spearow, kochana, masz telefon – poinformowała Pokémon-wróbla Florencja, jak zawsze w stroju pielęgniarskim. – Dzwoni twój trener.

"Czego ten tchórz znowu chce?" powiedziała do siebie romantyczka, z naburmuszonš minš.

Spearow zajęła swoje zwyczajowe miejsce przy wideofonie. Na przywitanie Tomka, dziobnęła ze złoœciš ekran. Chłopak uœmiechnšł się. Pokémon-ptak przestała atakować jego obraz, zastanawiajšc się, co tak go zmieniło w cišgu kilku godzin.

-Czeœć, widzę, że nie masz już bandażu! – radoœnie powitał jš trener.

"No, patrz" ćwierkała groŸnie Spearow "jaki spostrzegawczy się zrobił."

-Jednak zostanę trenerem, przynajmniej jakiœ czas – stwierdził Tomek. – Co o tym...

Pokémon kliknšł przycisk z napisem „ROZŁĽCZ”, zaczerniajšc cały ekran wideofonu. Spearow lekko otworzyła dzióbek.

"Jaki on niedojrzały i rozchwiany emocjonalnie" pomyœlała.

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):