Dołšczcie do unii, dziewczęta, i razem powiedzcie "Równa Płaca za Równš Pracę".

Susan B. Anthony

Niewielkie lampki rozstawione w kštach podziemnego korytarza oœwietlały Pawłowi drogę. Bieg do komnaty pełnej prehistorycznych Pokémonów wydawał mu się trwać całš wiecznoœć. Para złodziei w białych strojach z pewnoœciš doganiała go.

Paweł był pewien, że czeka dzień pełen emocji. Podejrzewał jednak, że wpływ na to będzie miała walka z Kamilem, liderem Stadionu w Kielcach. Wyruszył on na kilkudniowš podróż w pobliskie Góry Œwiętokrzyskie, zostawiajšc pustš salę i kilkudziesięciu chętnych do zdobycia odznaki. Podobnie jak kilka innych osób, Paweł wyruszył w góry na poszukiwania lidera.

Radoœć ze spotkania z Kamilem nie trwała długo. Nie doœć, że pierwsza runda meczu wydawała się stracona dla Charmandera a Kamil obraził zdolnoœci bojowe Pawła, to walka została przerwana. Eksplozja z pobliskiego szczytu mocno zaniepokoiła lidera.

Teraz chłopak wiedział dlaczego. I na dodatek, był z tego powodu szczęœliwy. Być może była to jedyna okazja by złapać wymarzonego Kabutopsa.

Kamil nie miał tego dnia szczęœcia. Jego od dawna oczekiwane wakacje zostały przerwane przez kiepskiego trenera, a jeden z dwójki bandytów zdołał wbiec do jaskini. Mężczyzna nie pamiętał, żeby ktoœ poza liderami w Kielcach wiedział o istnieniu podziemnej komnaty.

Naprzeciwko niego stała wysoka, dwudziestokilkuletnia dziewczyna. Miała długie, kasztanowe włosy i bladofioletowe oczy. Długie nogi pokrywały luŸne czarne spodnie, a na ramionach białej marynarki z długim, sięgajšcym aż do brody kołnierzykiem wisiały słuchawki. Z uszu zwisały kolczyki w kształcie ćwierćnuty.

-Może twojemu koledze udało się mnie ominšć – powiedział niskim głosem Kamil – ale ciebie zatrzymam.

-Ja wcale nie chcę wchodzić do œrodka – cicho stwierdziła dziewczyna. – Hydro ma złapać wszystkie Pokémony, a ja – zawiesiła na chwilę głos – ja mam wyeliminować liderów, którzy będš starali się mu przeszkodzić. Banda Mocnych Wojowników potrzebuje pieniędzy za rzadkie Pokémony...

Kamil podrapał się w brodę, zastanawiajšc się, jak silna jest jego przeciwniczka.

Słońce wskazywało, że nadeszła już godzina piętnasta. Tomek i Wojtek przemierzali przedmieœcia Łodzi w poszukiwaniu silnego Pokémona, który mógłby pomóc chłopakowi w nadchodzšcym meczu o Odznakę Ciemnicy.

-Dobra, zbierzmy to razem – zaproponował Tomek. – Mam już typ trawiasty i typ wodny, a także latajšcy w rezerwie.

-Czyli, jeœli chcesz trzymać się swoich planów – powiedział Wojtek – to teraz pora na typ ognisty albo elektryczny. Taki masz wybór, jak chcesz mieć nudnš, zbalansowanš drużynę. Albo dżokera. Zdecydowałeœ już, jaki powinien mieć typ?

-Typ dżokera to ważna decyzja. Nie mogę jej podjšć tak po prostu. Pozostałe pięć typów zapewnia balans w drużynie, a dżoker – szósty Pokémon – powinien dawać konkretnš przewagę nad jakimœ typem albo posiadać ważnš umiejętnoœć.

-Spearow lata, Lotad pływa a Bulbasaur może się wspinać Dzikim Pnšczem. Specjalna umiejętnoœć odpada – dowiódł Wojtek.

-Więc postarajmy się złapać typ ognisty albo elektryczny – zakończył Tomek. Schował do kieszeni swojej ciemnozielonej lekkiej bluzki KomKoma w identycznym kolorze. Podjšł ostatecznš decyzję w kwestii stroju. Zawsze musiał nosić tę bluzkę i granatowe dżinsy, a na lewym nadgarstku czarne rzemyki. Jak powszechnie było wiadomo, by być rozpoznawalnym trenerem, trzeba było nosić cały czas ten sam ubiór.

Dziewczyna wycišgnęła z kieszeni spodni dwa Pokéballe. Jednoczeœnie, naciskajšc przycisk, powiększyła je i rzuciła przed siebie. Każdy z nich opuœcił inny Pokémon.

Pierwszy miał przynajmniej półtora metra wzrostu, okršgłe uszy, ogromnš paszczę i fioletowš skórę. Kamil od razu zauważył, iż był to Loudred. Drugi z nich był niewielki, o błękitnym ciele w kształcie i wielkoœci dużej gruszki i dużych, czarnych oczach. Mały, biały dziobek oraz szerokie, duże skrzydła przypominajšce wyglšdem chmurę albo watę dodawały mu uroku. Pokémon-ptaszek słodko zaćwierkał.

-Długo nie mogłem rozpoznać Swablu – powiedział z wyższoœciš Kamil – bo dawno nie spotkałem nikogo tak bezmyœlnego, by użyć go przeciwko mnie. Jeœli tego nie wiesz, w Kielcach trenujemy Pokémony skalne, które sš odporne na typy normalne i skuteczne przeciwko latajšcym.

-Oszczędzaj œlinę – odparła cicho, ale gniewnie dziewczyna – na błaganie mnie o litoœć, kiedy z tobš skończę.

Kamil głoœno przełknšł œlinę. Nie spodziewał się po niej takiej pewnoœci siebie i opanowania. Pomyœlał o chłopaku, który wyzwał go wczeœniej.

-Ten dzieciak, który wbiegł do jaskini też twierdził, że nie mam szans. A jednak nieŸle go załatwiłem! Zaraz pokażę ci jak, dziewczynko! – Kamil wycišgnšł z luŸnego bordowego swetra dwa pomniejszone Pokéballe.

-Nie jestem już małš dziewczynkš, Sabrinš – powiedziała członkini BMW. – Jestem Pani DŸwięku.

Paweł dojrzał na końcu krętego korytarza błękitnš poœwiatę. Według tego, co mówił Kamil, œwiatło to rzucały reflektory rozlokowane we wnętrzu komnaty. Chłopak wbiegł do œrodka, wyczerpany.

To, co zobaczył w œrodku przeszło jego najœmielsze oczekiwania. Komnata miała wysokie, okršgłe, fluorescencyjne sklepienie. Z pionowych œcian wystawały błyszczšce bladym œwiatłem kryształy. Cały œrodek jaskini zajmowało ciemne jezioro. Na jego powierzchni unosiło się kilka sztuk czegoœ, co przypominało Pawłowi odwrócone do góry dnem bršzowe miski.

Jedna z tych rzeczy podniosła się do góry. Ponad powierzchnię wody uniosły się trzy pary żółtych szczypiec oraz duże czerwone oczy na czarnym ciele. Bršzowa częœć okazała się tylko twardym pancerzem na plecach. Kabuto, prehistoryczny Pokémon-trylobit ujawnił się.

Paweł był wyjštkowo uszczęœliwiony. Kabuto ewoluował w Kabutopsa, Pokémona z jego marzeń. Otrzymał szansę od losu, jakiej nie miał przed nim prawie nikt. Zapomniał, że jest œcigany...

-Finneon, ruszaj – wykrzyknšł ktoœ za plecami Pawła. Chłopak obrócił się. Za nim stał jeden ze złodziei, których spotkał na górze. Miał gładko uczesane, blond włosy i okulary w kwadratowych oprawkach. Z wyjštkiem słuchawek na ramionach, miał identyczny strój jak jego partnerka o dużym biuœcie.

Z Pokéballa złodzieja wyszedł mały Pokémon-ryba. Miał podłużne, granatowe ciało z błękitnym podbrzuszem, różowš płetwš ogonowš i brunatnoczarnymi oczami. Kilka spoœród dziesištek Kabuto spoglšdało na niego.

-Finneon, użyj Podmuchu! PrzepędŸ je do jednego brzegu jeziora – nakazał mężczyzna. Paweł zdecydował się działać.

-Najpierw będziesz musiał pokonać mnie! – wykrzyknšł do przestępcy. Mężczyzna spojrzał na niego z lekceważeniem.

-Poczštkujšcy trener przeciwko członkowi Bandy Mocnych Wojowników, wielkiemu Hydro? Możesz mnie pokonać tylko œmiechem.

Paweł skrzywił się. To był już drugi raz tego dnia, gdy ktoœ go wyœmiewał. Stwierdził, że jego Pokémony, mimo zmęczenia walkš, muszš coœ udowodnić.

-Charmander, wybieram cię – wykrzyknšł Paweł, rzucajšc Pokéball. Ze œrodka wyszła ognista jaszczurka, ciężko dyszšc. Chłopak pomyœlał, że Pokémon nie zdšżył dojœć do siebie po rzezi, jakš przeszedł przez Gravelera Kamila...

-Ja wybieram... – zaczšł Hydro. Widzšc, że Finneon obrócił się w kierunku Charmandera, przerwał. – Ty dalej używaj Podmuchu, mamy robotę. Poliwhirl się tym zajmie.

Z Pokéballa Hydro wyszedł okršgły Pokémon, o około półtora metra wzrostu. Miał duży tułów, dłonie i stopy, ale jego ręce i nogi były chude jak patyki. Zdawał się nosić białe rękawiczki. Na kulistym tułowiu znajdowały się oczy, piorunujšce gniewem, oraz ogromna biało-czarna spirala. Poliwhirl zabulgotał.

-Poliwhirl, ty z nim walcz, a ja zamontuję siatkę na Kabuto – nakazał Hydro. Szybko pobiegł do brzegu, gdzie Finneon spychał Pokémony-trylobity. Posłuszny typ wodny skinšł głowš.

Paweł był pewien, że ta walka będzie ciężka. Przewaga typu i poziomu ewolucji była po stronie przeciwnika. Poliwhirl wystrzelił ze œrodka spirali na brzuchu dziesištki błękitnych, błyszczšcych baniek. Chłopak poznał, że to atak Bańkopromienia.

-Charmander, Żar nie zadziała na niego dobrze. Musimy użyć Drapania!

Pokémon-jaszczurka rzucił się z pazurami na nadlatujšce bańki. Dwa trafienia skutecznie odrzuciły go do tyłu. Hydro, przyglšdajšcy się kštem oka walce uœmiechnšł się.

-Używasz ataku tylko dlatego, że jest silniejszy albo skuteczniejszy? Nie masz pojęcia o taktyce. Żar zniszczyłby wszystkie bańki bez problemu – stwierdził mężczyzna. Zaczšł rozwieszać na brzegu jeziora sieć podobnš do tej na ryby.

Poliwhirl zaczšł wirować wokół własnej osi wykonujšc odmachnięcia rękami. Bulgotanie dochodzšce od niego przybrało na sile. Po chwili Pokémon bandyty wystrzelił nad siebie strumień wody, która zawisła w powietrzu i pojedynczymi kroplami spadała na ziemię. Paweł zastanowił się, jaki atak wykonał Poliwhirl. Widzšc zastanawiajšcego się chłopak, Hydro przerwał na chwilę gwizdanie by wykrzyknšć „Taniec Deszczu”. Paweł uderzył się lekko dłoniš w czoło.

-Charmander, to osłabia siłę ataków ognistych. Musimy użyć Drapania!

Charmander, odczuwajšc atak Bańkopromienia i walkę z Kamilem, wyskoczył naprzeciw Poliwhirlowi bardzo powoli. Pokémon przestępcy uniknšł ataku odskokiem w lewo i wypuœcił ze œrodka spirali kolejny Bańkopromień. Charmander po uderzeniu zachwiał się i wpadł do jeziorka. Paweł szybko wycofał go do Pokéballa. Poliwhirl zaklaskał z radoœci.

Woda uformowana Tańcem Deszczu zdawała się nie wyczerpywać. Kropla spadła na nos chłopca.

Kamil ze zdenerwowaniem obserwował Loudreda. Po raz kolejny Pokémon Pani DŸwięku otworzył szeroko paszczę, używajšc ataku Rozgłosu.

-Graveler, Omanyte, unik! – nakazał mężczyzna.

Czteroręki kamienny Pokémon, Graveler, uskoczył w bok. Jego bystre oczy nie przestawały nawet na chwilę obserwować nadcišgajšcego ataku. Ciemnoszara, kanciasta powierzchnia jego ciała połyskiwała w słońcu.

Na jednym z ramion Gravelera usadowił się niewielki Pokémon. Spoza dużej, kremowej, œlimaczej muszli wystawały tylko duże, błyszczšce oczy i kilka jasnoniebieskich macek. Niewinny wyglšd tego prehistorycznego Pokémona często mylił przeciwników Kamila.

-Graveler, Skalny Pocisk! Omanyte, Wodna Broń!

Graveler podniósł jednš z ršk do góry. Z dłoni wydobywało się słabe, jasnoszare œwiatło. Po chwili, skalny Pokémon œciskał już w garœci szeœciennš, gładkš skałę. Strumień wody z macek Omanyte’a i Skalny Pocisk zostały wystrzelone w Loudreda równoczeœnie.

-Załatw to silnym Rozgłosem – spokojnie powiedziała Pani DŸwięku. Loudred szeroko otworzył paszczę, wypuszczajšc jasnofioletowš falę. Po zderzeniu, wszystkie trzy ataki znikły, nie zadajšc nikomu obrażeń.

Kamil nie mógł nadziwić się mocy Rozgłosu. Atak typu normalnego był w stanie zrównoważyć siłę dwóch ataków, w tym jednego skalnego. W dodatku, dziewczyna nie użyła jeszcze Swablu, który całš walkę spoczywał na ramieniu partnera.

Lider podjšł ostatecznš decyzję – nadszedł czas na użycie najsilniejszego ataku. Wstrzšsy wystarczyły do pokonania godzinę temu Charmandera tego dzieciaka, pomyœlał Kamil. W terenie górzystym atak ten był dodatkowo znacznie silniejszy.

-Graveler, użyj Wstrzšsów! – nakazał mężczyzna.

Kamienny Pokémon zaczšł uderzać nogami w ziemię z całej siły. Wokół niego na ziemi zaczęły pojawiać się szczeliny. Pani DŸwięku wcišgnęła przed siebie prawš rękę. Zaczęła machać w lewo i prawo wycišgniętym palcem wskazujšcym. Kamil natychmiast zrozumiał gest.

-Natychmiast przestań! – wykrzyknšł mężczyzna. Pokémon przestał uderzać w ziemię. Zaskoczony, spojrzał pytajšco na swojego trenera.

-Wytłumaczę ci to, Graveler – zwróciła się do typu kamiennego członkini BMW. – Wstrzšsy wywołujš drgania gruntu. Zazwyczaj nie jest to problemem, ale w tym momencie...

-Pod nami jest podziemna komnata pełna Kabuto – dokończył Kamil. – I jeszcze ten dzieciak z Charmanderem.

-Zapomniałeœ o Hydro – włšczyła się dziewczyna.

-Jeœli chodzi o mnie, to może zostać zasypany – stwierdził mężczyzna. Sabrina lekko się uœmiechnęła. Nie wydawała się zainteresowana losami partnera.

-Wstrzšsy to atak ziemny, więc i tak nie zadziałałby, gdyby Swablu wzbił się w powietrze – powiedziała Pani DŸwięku, zakładajšc na uszy słuchawki dŸwiękoodporne. – Sšdziłam, że zdarza ci się czasem myœleć, ale widocznie za dużo wymagam od mężczyzn... Swablu, Œpiew!

-Przerwijcie mu! – rozpaczliwie nakazał Kamil, zatykajšc uszy.

Swablu otworzył szeroko swój biały dziób. Lider, choć nie słyszał żadnego dŸwięku, wiedział, iż w tym momencie Pokémony na polu walki doœwiadczajš wyjštkowej melodii, która usypia wszystkich słuchaczy. Graveler zwinšł się w kulkę, kładšc się do drzemki. Omanyte wyskoczył w kierunku Pokémona-ptaka. Używajšc swoich macek do ataku Owinięcia zatkał dziób Swablu. Wodna Broń prehistorycznego stworka z niewielkiej odległoœci znokautowała typ latajšcy.

Sabrina zdjęła słuchawki, które znowu spoczęły na jej ramionach. Spokojnie wycofała Swablu do Pokéballa. Kamil odsłonił uszy. Graveler drzemał, a Omanyte, najsłabszy z jego Pokémonów, stał naprzeciwko Loudreda.

-Jakim sposobem Loudred nie usnšł?! – wykrzyknšł zdziwiony lider.

-To umiejętnoœć charakterystyczna dla wszystkich osobników jego gatunku, DŸwiękoodpornoœć – powiedziała dziewczyna. – Uodparnia go na wszystkie oparte na głosie ataki, na przykład Œpiew. Twój Graveler nie ma tyle szczęœcia... Loudred, Stšpnięcie na Omanyte’cie!

-Omanyte, Skorupa! – rozpaczliwie nakazał Kamil. Pokémon-amonit posłusznie wsunšł oczy i macki do wnętrza spiralnego pancerza.

Loudred z sadystycznym, szerokim uœmiechem raz po raz uderzał skorupę Omanyte’a. Kamil wiedział, że nawet typ kamienny nie wytrzyma ataku normalnego o takiej sile.

-Omanyte, użyj Wodnej Broni, by obudzić Gravelera!

Pokémon posłusznie wypuœcił z lekki strumień wody w kierunku zwiniętego w kulkę partnera. Kamil użył Pokéballa, by wycofać obolałego stworka z pola walki, myœlšc o jego poœwięceniu i duchu walki, mimo niskiej mocy. Graveler, odczuwajšc atak Omanyte’a skuteczny zarówno przeciw jego typowi kamiennemu, jak i ziemnemu, rozwinšł się i powstał na nogi. Loudred i Sabrina nie wydawali się zadowoleni takim obrotem spraw. Kamil uœmiechnšł się, mogšc kontynuować walkę.

Tomek, ukryty za rogiem budynku, z zainteresowaniem przyglšdał się wielkiemu i szerokiemu na pół metra Pokémonowi. Jego ciało złożone było z trzech stalowych, szarych kulek, z których na każdej znajdowało się jedno okršgłe oko. Od każdej kulki odstawał magnes w kształcie podkowy. Typ stalowo-elektryczny, Magneton, toczył zaciętš walkę na jednej z łódzkich ulic.

Chłopak uœmiechał się w duchu. Złapanie wyewoluowanego Pokémona – jak wykładano w Akademii dla Przyszłych Trenerów, Magneton powstaje z Magnemite’a – z pewnoœciš dałoby Tomkowi przewagę w meczu. W dodatku typ elektryczny byłby skuteczny przeciw wodnej Carvanha’i.

Magneton używał raz za razem Elektroszoku – jednego ze słabszych ataków elektrycznych. Jego przeciwniczka uskakiwała przed kolejnymi jaskrawożółtymi wyładowaniami. Była to Nidoran samica, żeński odpowiednik Nidorana złapanego tydzień wczeœniej przez Patryka. Miała jasnofioletowš, niemalże niebieskš skórę, duże uszy, z zielonym wnętrzem, niewielki róg pełen trucizny na głowie Duże czerwone oczy ze złoœciš spoglšdały na przeciwnika. Małe wšsiki po podniesieniu ukazały dwa duże, błyszczšce siekacze. Pokémon-królik miał też okršgły, niewielki tułów z kilkoma czarnymi cętkami i poruszał się na czterech nóżkach.

Magneton na chwilę przerwał ataki. Nidoran wystarczyło to do przejęcia inicjatywy. Najpierw użyła Warczenia. Typ elektryczny, lewitujšc nad ziemiš, cofnšł się kilka centymetrów z przerażenia. Następnie, Nidoran podkuliła przednie nóżki. Silnie wybiła się z ziemi, celujšc w Pokémona-magnes tylnymi kończynami. Atak Podwójnego Wykopu znokautował Magnetona. Wszystkie jego oczy zamiast Ÿrenic ukazywały litery X. Elektryczny typ wpadł do otwartej studzienki kanalizacyjnej, podczas gdy Nidoran miękko opadła na chodnik. Wydawała się zła, że nie może jeszcze mocniej uderzyć przeciwnika.

Tomek wyskoczył zza budynku. Podwójny Wykop, atak typu walczšcego, był skuteczny tak na Pokémony stalowe jak i mroczne, trenowane przez Marka. W dodatku Nidoran wydawała się zajadłš wojowniczkš.

-Słyszysz mnie, wyzywam cię do walki! – wykrzyknšł do stworka, wskazujšc palcem.

Samiczka prychnęła na Tomka. NajwyraŸniej nie polubiła go. Chłopak zdecydował się złapać jš choćby po to, by zrobić jej na złoœć.

-Myœlisz co robisz? – zapytał Wojtek, który podszedł do brata. – To typ trujšcy, nie elektry... - chłopak przerwał, widzšc wœciekłoœć w spojrzeniu Nidorana.

-Lotad, wybieram cię! – krzyknšł Tomek, rzucajšc Pokéball. Ze œrodka wyszedł Pokémon-nenufar, głupkowato się œmiejšc. – Użyj Absorpcji!

Nidoran uœmiechnęła się, widzšc nadlatujšcš szybko szarš kulkę energii. W ostatnim momencie odsunęła się spokojnie, by sprowokować Lotada. Ten jednak nie zwrócił na niš żadnej uwagi, cišgle naœmiewajšc się. Nidoran wydawała się emanować wœciekłoœciš, widzšc nonszalancję przeciwnika.

-Lotad, Wodny Puls z całej siły! – nakazał Tomek.`

Pokémon-nenufar podniósł przednie nóżki w powietrze. Przed jego szeroko otwartymi ustami uformowała się kula wirujšcej wody w kolorze morza. Kiedy zamknšł buzię, atak wystrzelił w kierunku Nidorana z ogromnš prędkoœciš`. Tomek zauważył, że jest to najlepiej wykonany przez Lotada Wodny Puls, jaki widział.

Nidoran nie zastanawiała się nawet chwili. Szeroko otworzyła pyszczek uwalniajšc serię jasnofioletowych, błyszczšcych igieł. Wojtek powiedział nazwę „Trujšce Strzały”. Tomek przypomniał sobie, że tego ataku użył Qwilfish Liwii na Turtwigu Norberta. Pokémon-żółw nie miał problemów z uniknięciem go.

Tym razem, Trujšce Strzały trafiły nie w Lotada a w Wodny Puls. Tomek z przerażeniem odkrył, że przedziurawiona kula zaczyna stopniowo rozpadać się i zwalniać. Nidoran użyła Podwójnego Wykopu, by zniszczyć nadcišgajšcy atak. Uœmiech Lotada zniknšł, za to Pokémon-króliczka wydawała się szczęœliwa.

Z ust Nidoran wyleciało kilkadziesišt jasnoróżowych igieł – Trujšce Strzały. Lotad został trafiony kilkanaœcie razy w liœć na głowie. Wojtek powiedział, że atak trujšcy zadziałał dobrze na typ trawiasty Pokémona Tomka. Nidoran szarżowała na przeciwnika. Tomek wycofał Lotada tuż przed trafieniem Podwójnym Wykopem.

Trujšcy Pokémon tryumfował. Nidoran warczała z radoœci. Tomek nie był szczęœliwy z powodu przegranej z dzikim stworkiem. Jego szansš na wygranš pozostawał Bulbasaur.

-WyjdŸ, Bulba. Mamy robotę –powiedział Tomek, rzucajšc przed siebie Pokéball. Z czerwonego œwiatła wyłonił się trawiasty Pokémon.

-Masz farta – stwierdził Wojtek. – Trujšcy typ Bulbasaura daje mu odpornoœć i na Trujšce Strzały i Podwójny Wykop. Ale trawiasty sprawia, że trucizna działa na niego obojętnie zamiast nieskutecznie.

-Wracaj lepiej do szkoły. Znam takie podstawy – zdenerwował się Tomek. Pomyœlał, że jego brat nie ma pojęcia o prawdziwej walce i o tym, że typy Pokémonów nie decydujš o wygranej.

Paweł szeroko otworzył oczy. Kropla przypomniała mu podobnš sytuację z czasów Akademii dla Przyszłych Trenerów, kiedy miał dwanaœcie lat.

Przez cały dzień niebo pokryte było chmurami. Pojedyncze krople spadały na twarz Pawła. Zajęcia odbywały się na boiskach miejskich w okolicy Dołów. Paweł denerwował się, wyraŸnie przegrywajšc walkę z Tomkiem. Jego wypożyczony Pokémon-ognisty lis o szeœciu ogonach, Vulpix, przegrywał z typem trawiastym, Bellsproutem. Stworek Tomka, o głowie w kształcie małej, żółtej gruszki i ciałku podobnemu do korzeni. Pokémon ten co chwila atakował Ostrym Liœciem, wystrzeliwanym z dwóch listków na rękach. Żaden z Żarów Vulpixa nie dochodził celu – ciałko Bellsprouta było za wšskie.

-Przestań używać Żaru, Paweł – rozkazała z wyższoœciš obserwujšca starcie pani Czepialska, wieloletnia nauczycielka w Akademii. Cleffa na jej ramieniu ochoczo potakiwała. – Nie trafisz Bellsprouta, który robi uniki.

-Ale Żar jest atakiem ognistym i zadziała dobrze, jeœli trafi! – bronił się chłopak.

-Ostry Liœć działa słabo na Vulpixa, ale trafił już kilkanaœcie razy – powiedziała nauczycielka. – Nie zawsze najsilniejszy statystycznie atak jest najlepszy!

-Pokażę pani! Vulpix, Żar z całej siły!

-Bellsprout, odegnij się do ziemi – wykrzyczał Tomek. Pokémon posłusznie położył się. Wszystkie pociski Żaru przeleciały nad nim. Vulpix wyglšdał na wykończonego. – Skończ to Ostrym Liœciem!

Paweł obserwował z niedowierzaniem, jak jego Pokémon pada na ziemię, zemdlony. Na jego nos spadła wtedy kropla deszczu...

Chłopak ocknšł się, czujšc wodę na twarzy. Nie miał już dwunastu lat, a walka nie była zwyczajnym treningiem. Chodziło o uratowanie kilkudziesięciu Pokémonów – i może nawet o złapanie jednego z nich.

-Poliwhirl, jeszcze z tobš nie skończyłem – uœmiechnšł się Paweł. Wodny Pokémon skrzywił się. - Wybieram cię, Mankey!

Z Pokéballa wyłonił się stworek sięgajšcy niewiele ponad metr. Miał długie, chude ale umięœnione kończyny zakończone niewielkimi stopami i dłońmi. Œrodek ciała przypominał niewielkš, owłosionš białš kulkę. Spoza futra wystawały tylko duży, okršgły nos i oczy o groŸnym spojrzeniu. Typ walczšcy zajšc pozycję do walki.

-Więc jeszcze nie skończyłeœ? – zapytał się wyraŸnie znudzony przeliczaniem złapanych w sieć stworków Hydro.

-Skończyłem – stwierdził Paweł. – Ze starym sposobem walki. A za chwilę też z tobš! Mankey, Furia Drapania!

Mankey naszykował pazury i wyskoczył w kierunku przeciwnika. Poliwhirl wysunšł do przodu swoje ogromne dłonie, szykujšc się do Podwójnego Plaskacza. Kiedy Mankey próbował dosięgnšć tułowie, został trafiony obiema dłońmi. Futrzany Pokémon-małpa odtoczył się do tyłu.

-To był statystycznie nasz najlepszy atak, Mankey. Ale skoro nie działa... Spróbujmy czegoœ innego. Wygrażaj mu!

Mankey zaczšł machać przed sobš zaciœniętymi pięœciami. Wykrzykiwał przy tym swoje imię, które niosło się echem w jaskini. Po zdenerwowaniu, które ukazało się w oczach Poliwhirla, Paweł domyœlił się, że nie było to nic miłego.

Ze œrodka spirali na tułowiu Pokémon wodny wystrzelił Bańkopromień. Mankey unikał kolejnych baniek, stopniowo zbliżajšc się do przeciwnika. Kiedy znalazł się tuż obok niego, kopnšł Poliwhirla w piszczel z zamachnięcia. Niski Kopniak zadziałał z pełnš mocš. Przeciwnik zachwiał się.

-Powal go – nakazał Paweł. Lekkie pchnięcie otwartš dłoniš wystarczyło do położenia Poliwhirla. – Teraz, Cios Karate!

Mankey pochyli się nad przeciwnikiem. Podniósł lewš rękę do góry. Opuszczajšc jš zostawiał za sobš biały œlad. Paweł czuł, że wygrał. Poliwhirl patrzył z przerażeniem. Spróbował się odtoczyć.

Cios Mankey’a chybił o centymetr. Polwhirl zdšżył odtoczyć się na bok. Pokémon wodny podniósł się i uderzył Podwójnym Plaskaczem, zanim typ walczšcy zrozumiał, co zaszło. Mankey wylšdował na ziemi. Zanim Paweł zareagował, Poliwhirl rzucił się na przeciwnika. Swoim tułowiem wgniótł Mankey’a w ziemię. Po powstaniu typu wodnego, oczom Pawła ukazał się omdlały z wycieńczenia futrzany Pokémon.

-Było blisko – stwierdził ze stoickim spokojem Hydro, podczas gdy chłopak wycofywał Mankey’a do Pokéballa. – Cios Karate był całkiem niezły, ale z Ciężarem Ciała Poliwhirla nie miał większych szans. To już wszystko?

Paweł zazgrzytał zębami. Nie miał więcej Pokémonów, a w sieci było już kilkanaœcie Kabuto. Jeden z nich uparcie nie chciał do niej wejœć, pomimo usilnych starań Hydro i Finneona.

Różowofioletowe Trujšce Strzały leciały w kierunku Bulbasaura. Pokémon trawiasty odskakiwał przed kolejnymi seriami do tyłu. Tomek znudził się obserwowaniem uników.

-Bulbasaur, zastosuj Dzikie Pnšcza! Blokuj się nimi! – nakazał chłopak.

Podopieczny Tomka posłusznie wykonał polecenie. Dwie ciemnozielone winne latoroœle utworzyły półkole przed Pokémonem. Trujšce Strzały zderzały się z Dzikim Pnšczem, nie wyrzšdzajšc żadnej szkody Bulbasaurowi. Nidoran wyraŸnie zdenerwowała się. Pokémon Tomka zdecydował się dalej bawić kosztem przeciwniczki. Użył ataku Warczenia. Nidoran na ułamek sekundy otworzyła szeroko oczy. Natychmiast zreflektowała się, Tomek zauważył jednak, że Bulbasaur osišgnšł swój cel. Nidoran z furiš rzuciła się z pazurami w kierunku wroga, chcšc użyć Drapania.

-Kończ tš walkę – poradził Wojtek swojemu bratu.

-Słyszałeœ, Bulbasaur. Uderzenie! – nakazał Tomek.

Bulbasaur wyskoczył naprzeciw Nidoran. Drapanie jako pierwsze dosięgło celu, ale atak był wyjštkowo słaby. Uderzenie Bulbasaura odrzuciło Nidoran do tyłu. Tomek wycišgnšł Pokéballa, którym cisnšł w typ trujšcy. Pokémon-króliczyca znikła w œrodku, przybierajšc formę czerwonej energii.

Nawet w œrodku kuli Nidoran nie chciała się poddać. Pokéball trzšsł się na boki jak oszalały, a czerwone œwiatełko na przycisku migało. Tomek, zgrzytajšc zębami, zajšł ponownie pozycję do walki, spodziewajšc się ucieczki Pokémona.

Œwiatło zgasło. Pokéball zatrzymał się. Nidoran została złapana. Tomek podskoczył z radoœci do góry i uœcisnšł Wojtka. Zdajšc sobie sprawę, co robi, natychmiast puœcił brata, wzdrygajšc się z obrzydzeniem. Wojtek też nie wyglšdał na szczególnie szczęœliwego. Tomek zauważył dziwne zmartwienie na jego twarzy.

Chłopak podniósł z ziemi Pokéball z Nidoran. KomKom wskazywał godzinę szesnastš, a więc miał jeszcze dużo czasu na trening przed meczem. Bulbasaur podreptał za swoim trenerem w kierunku Centrum Pokémon, wyraŸnie zadowolony z siebie.

-WłaŸ do sieci! – krzyczał Hydro, gonišc uciekajšcego brzegiem w kierunku Pawła Kabuto.

Pokémon-trylobit obrócił się w kierunku bandyty. Spod jego oczu wyleciało kilkanaœcie brunatnych kul. Paweł rozpoznał, że był to atak Błotnego Strzału. Jeden z pocisków trafił w twarz Hydro.

-Kabuto, chodŸ tutaj! Musimy pokonać Poliwhirla – wykrzyknšł chłopak. Stworek szybko wykonał polecenie, szybko machajšc swoimi żółtymi odnóżami.

Hydro przetarł okulary rękawem swojego białego stroju. Jego policzki cišgle były pokryte błotem. Bandyta przerwał mocowanie sieci. Pobiegł w kierunku walczšcych pomóc Poliwhirlowi, który został trafiony Absorpcjš.

-Używasz ataków, które sš skuteczne na typ wodny? –zadał pytanie retoryczne Hydro. – Nie zawsze typy i siła ataku...

-Sš najskuteczniejsze – dokończył Paweł. – Walka nie polega jednak na powtarzaniu tego samego ataku. Nigdy nie chciało mi się słuchać na lekcjach pani Czepialskiej.

-I co zrobisz z tym odkryciem? – zapytał ironicznie bandyta.

-Wygram! Kabuto, użyj Ataku Piasku!

Pokémon na rozkaz Pawła zaczšł drapać odnóżami grunt. Piasek wzbił się w powietrze, docierajšc do oczu Poliwhirla. Wodny stworek na oœlep wypuœcił Bańkopromień. Kabuto odsunšł się z linii ataku. Błyszczšce bańki rozbiły się pod nogami Pawła.

-Absorpcja, już!

-Skocz w lewo – nakazał Hydro.

-Więc tam wystrzel atak – powiedział Paweł. Zauważył, że przestał krzyczeć. Nareszcie odczuwał, jak toczy się walkę.

Szara kuleczka energii przeleciała przez œrodek spirali na tułowiu Poliwhirla, nabierajšc koloru soczystej zieleni. Wracajšc do Kabuto, odnowiła jego siły. Wodny Pokémon zaczšł wymachiwać nerwowo rękami, próbujšc Podwójnego Plaskacza. Kabuto podbiegł do bladoniebieskiego kryształu wystajšcego ze œciany. Spojrzał się na Pawła swoimi okršgłymi oczami bez Ÿrenic.

Chłopak zauważył, że Pokémon-trylobit ma jakiœ plan. Cieszył się, że ma okazję używać do walki tak przebiegłego stworka. Skinšł głowš, pozwalajšc podopiecznemu na realizację planu.

Kabuto podniósł dwa przednie odnóża w powietrze. Używajšc ataku Drapania, uderzył w kryształ, który wydał z siebie przeraŸliwy pisk. Słyszšc dŸwięk, wcišż niewidomy Poliwhirl skoczył w kierunku jego Ÿródła. Kabuto odskoczył w bok nie wydajšc żadnego odgłosu. Zanim Hydro zareagował, Poliwhirl z ogromnym impetem uderzył w kryształ. Upadajšc na ziemię, ukazał walczšcym swoje oczy, które przypominały spiralę na jego tułowiu. Przestępca nie mógł uwierzyć, że jego Pokémon został znokautowany. Kabuto pocierał swoimi odnóżami z niezwykłym podnieceniem. Paweł podskoczył z radoœci.

-Kabuto, zajmij się Finneonem! Drapanie! – rozkazał chłopak.

-Finneon, Plaskacz! – odpowiedział Hydro.

Pokémon-ryba wyskoczył ponad powierzchnię wody, szykujšc swój kolorowy ogon do uderzenia. Zanim zdšżył wyprowadzić cios, Kabuto dopadł go w powietrzu. Dwa wymachy ostrymi końcami odnóży Pokémona-trylobita pozbawiły Finneona ochoty do dalszej walki. Hydro wycofujšc swoje dwa Pokémony schwycił dwa obserwujšce walkę Kabuto pod pachę. Odtršcił wolnš rękš zasłaniajšcego wyjœcie Pawła i pobiegł ciemnym tunelem na powierzchnię. Chłopak, siedzšc na mokrej ziemi, długo zastanawiał się, co właœciwie się zdarzyło. Pomagajšcy mu Kabuto dŸgnšł go w nogę, by przywrócić go do rzeczywistoœci.

-ChodŸ ze mnš. Musimy go zatrzymać.

Złotobršzowy liœć spadł z pobliskiej lipy. Tomek oderwał na chwilę wzrok od specjalnego treningu, by obserwować jego upadek. W cišgu ostatnich kilkunastu minut miał sporo do czynienia z liœćmi.

Bulbasaur ćwiczył wykonywanie nowego ataku – Ostrego Liœcia. Tomek zdšżył już zaobserwować jego użycie przez Patryka, kiedy był on w stanie powstrzymać Miotacz Ognia. W dodatku, lider Stadionu mógł użyć Carvanha’i, która była w połowie typem wodnym, podatnym na trawiaste ciosy.

Lotad głoœno œmiał się obserwujšc poczynania Bulbasaura. Z podstawy bulwy na jego grzbiecie wypadało po kilka niewielkich podłużnych, owalnych, zielonych listków, które przelatywały najwyżej pięć metrów. Tomek martwił się, że nie zdšży dopracować podstaw do ranka. Nidoran, z drugiej strony, wyglšdała na wœciekłš. Wojtek przyglšdał się jej z niepokojem. NajwyraŸniej wcišż nie ufał nowemu Pokémonowi w drużynie.

Tomek zauważył nadchodzšcych z Centrum Pokémon Liwię i jakiegoœ nieznajomego, opalonego, wysokiego chłopaka. Trzymali się za ręce. Tomka zdziwił fakt, że dziewczyna nie pochwaliła się przy spotkaniu w Galerii, że ma chłopaka.

-Mój Sentret jest teraz o wiele silniejszy... To dzięki tobie – powiedziała czułym, teatralnym głosem Liwia. – Och, czeœć Tomek! – krzyknęła, spoglšdajšc na chłopaka – jak leci?

-Siema – odparł chłopak – to mój brat, Wojtek.

-Sam umiem się przedstawiać! – krzyknšł ze złoœciš brat Tomka, nie spuszczajšc wzroku z Nidoran.

-A to mój chłopak, Adrian. Też jest trenerem – powiedziała dziewczyna z dumš w głosie. Tomek odkaszlnšł. – Widzę, że masz nowego Pokémona – zauważyła. Nidoran nieoczekiwanie uœmiechnęła się do Liwii. – Och, jaka ona milutka!

-Milutka? – spytał ze zdziwieniem Tomek. Może nienawiœć Nidoran była spowodowana tym, że wszyscy dookoła niej do tej pory byli płci męskiej, pomyœlał chłopak.

-Może stoczysz ze mnš walkę? – poprosiła grzecznie dziewczyna. – Użyjesz swojej Nidoran, a ja pokażę ci, co teraz umie Sentret.

-Nie masz nic przeciwko, Nidoran? – spytał się swojej podopiecznej chłopak. Pokémon niechętnie skinšł głowš.

-Powodzenia, Liwio – powiedział radoœnie z włoskim akcentem Adrian.

-Skalny Pocisk! Graveler, już! – nakazał Kamil. Pokémon-skała ze zdenerwowaniem wycišgnšł w powietrze ramię, w którym utworzyła się gładka, szeœcienna skała.

-Loudred, Rozgłos. Nie musisz używać pełnej mocy – spokojnie powiedziała Pani DŸwięku. Jej podopieczny rozwarł paszczę, wysyłajšc różowofioletowš falę w kierunku przeciwnika.

Kamień i dŸwięk zderzyły się. Skalny Pocisk rozprysł się na tysišce kawałeczków, natomiast Rozgłos dalej zmierzał ku Gravelerowi. Na rozkaz Kamila, typ kamienny uskoczył w bok przed atakiem. Dokonał tego z najwyższym trudem.

-Loudred, teraz Stšpnięcie. Wykorzystaj szybkoœć – wydała polecenie członkini BMW.

-Graveler, unikaj ataku!

Pokémon Pani DŸwięku sprintem pokonał dystans oddzielajšcy go od przeciwnika. Stopa Loudreda trafiła zmęczonego Gravelera prosto w brzuch. Podopieczny lidera odleciał kilka metrów do tyłu, uderzajšc w kamień. Udało mu się powoli wstać.

-Stšpnięcie to atak fizyczny typu normalnego, œredniej rangi – powiedział głoœno Kamil, wyraŸnie zszokowany. – Działa słabo na typ kamienny Gravelera, który w dodatku jest najlepszy w obronie przed atakami fizycznymi. Ten Loudred jest niesamowity – powiedział, drapišc się w brodę. – W dodatku bardzo szybki i wytrzymały. Graveler, wiem, że tego nie lubisz, ale musisz użyć Obmycia Skały.

Skalny Pokémon pokazał wyraŸnie niezadowolonš minę. Zaczšł szybko obracać się wokół własnej osi, strzšsajšc z siebie ziemię, piasek i różnorakie osady. Graveler zaczšł szarżować na przeciwnika, znacznie szybciej niż wczeœniej. Loudred odskoczył w ostatnim momencie. Kamil pomyœlał, że Obmycie Skały spowodowało większy wzrost aerodynamiki skalnego Pokémona niż zazyczaj. Graveler złapał obie ręce Pokémona Pani DŸwięku swoimi górnymi ramionami.

-Teraz, podwójny Skalny Pocisk dolnymi ramionami! – nakazał Kamil. Graveler wysunšł dwie wolne ręce na bok, tworzšc w nich z jasnoszarego œwiatła głazy.

-Loudred! – wrzasnęła złodziejka, po raz pierwszy od poczštku walki zdenerwowana. – Natychmiast, Rozgłos!

Pokémon posłusznie otworzył paszczę. Rozgłos zniszczył Skalne Pociski. Rozpadajšc się, głazy trafiły obu walczšcych, którzy upadli na ziemię. Loudred i Graveler podnieœli się z gruntu. Kamil żałował, że jego Kabuto był zbyt zmęczony po ostatnim treningu, by pomóc w walce. W tym momencie, usłyszał za sobš kroki biegnšcej osoby. Był pewien, że to drugi z przestępców ucieka ze złapanymi prehistorycznymi Pokémonami.

Odwracajšc głowę, ze zmartwieniem zauważył, iż miał rację. Blondyn w biało-czarnym kostiumie pędził z dwoma Kabuto pod pachš. Kamil zdziwił się znacznie bardziej dostrzegajšc gonišcego go chłopaka, któremu towarzyszył jeszcze jeden Pokémon-trylobit.

-Ten mały mi przeszkodził! – wrzasnšł członek BMW do swojej partnerki. Ta wyraŸnie skrzywiła się. – Mam tylko te dwa!

-Dawaj je tu! – krzyknęła Pani DŸwięku. – Loudred, wracaj – powiedziała, celujšc czerwonym promieniem z Pokéballa w swojego Pokémona – nasze zadanie zostało wypełnione.

-Nie pozwól im! – krzyknšł chłopak gonišcy przestępcę. – Użyj Gravelera!

Kamil zastanowił się, jak zatrzymać złodzieja. Graveler nie miał już sił, by użyć kolejnego Skalnego Pocisku, a Wstrzšsy były w tym miejscu szczególnie niebezpieczne. Przypomniał sobie nagle, iż użył już Obmycia Skały.

-Graveler, złap go i podnieœ! – nakazał Kamil. Skalny Pokémon z ogromnš prędkoœciš – co wywołało wyraz zdumienia na twarzy obserwujšcego chłopaka – dopadł przestępcy i złapał go za nogę i kark. Stworek uniósł bandytę w powietrze.

Paweł obserwował, jak Hydro wypuszcza z ręki Kabuto, rzucajšc je w kierunku partnerki. Dziewczyna szybko podniosła je i pobiegła w dół wzgórza. Paweł ruszył w poœcig za niš.

Członkini BMW biegła z Kabuto wprost na dużš skałę u podnóża góry. Paweł pomyœlał, że dziewczyna oszalała. Przestępczyni wycišgnęła z kieszeni spodni pilota, na którym nacisnęła jeden z przycisków. Skała w mgnieniu oka znikła, ukazujšc niewielki, czarny helikopter z białym napisem „BMW” na ogonie. Paweł przerwał poœcig, widzšc że nie dogoni już złodziejki. Po chwili okolicę wypełnił hałas wywołany przez œmigło helikoptera, odlatujšcego na północ.

Chłopak zobaczył, że Kamil zaczerwienił się ze złoœci. Usłyszał komendę „Autodestrukcja”. Graveler, cišgle trzymajšcy Hydro, posłusznie skinšł głowš, zaczynajšc drgać jak komórka po nadejœciu wiadomoœci. Dym z eksplozji wypełnił szczyt góry. Paweł w ciszy obserwował, jak rozerwane okulary Hydro spadajš tuż obok niego.

-To jest mecz jeden na jednego... – zaczšł Wojtek, podnoszšc obie ręce.

-Sentret kontra Nidoran, bez limitu czasu... – kontynuował Adrian, również wznoszšc dłonie ku niebu.

-Nie mów przy mnie o limicie czasu! – z wyrzutem powiedział Wojtek.

-Sorki, nie wiedziałem – odpowiedział Adrian, ukazujšc przepraszajšcy uœmiech. Tomek nie mógł się nadziwić, jak ktoœ taki mógł być zauroczony Liwiš.

Nidoran spoglšdała wrogo na Sentreta. Ten z kolei prezentował swój puszysty ogon, podskakujšc na nim, przy okazji prezentujšc swoje umięœnione łapki. Teoria Tomka na temat stosunku Nidoran do osobników płci męskiej potwierdzała się. Chłopak zastanawiał się, jak utrzymać równowagę w drużynie złożonej z dwóch samców i feministki.

-Zaczynamy – wykrzyknęli naraz Wojtek i Adrian, opuszczajšc ramiona.

-Sentret, Furia Drapania! – nakazała Liwia.

-Nidoran, zatrzymaj go Trujšcymi Strzałami! – rozkazał Tomek.

Pokémon-opos posłusznie rozpoczšł atak. Jego pazury zajarzyły się białym œwiatłem. Zaczšł biec w kierunku Nidoran. Tomek był pewien, że za chwilę zatrzyma go ona Trujšcymi Strzałami. Tymczasem Pokémon-króliczka pobiegła w kierunku przeciwnika. Tomek patrzył zaszokowany, jak Podwójnym Wykopem odrzuca atakujšcego Sentreta w tył na ziemię. Wojtek, Adrian i Liwia spoglšdali na tš sytuację z niedowierzaniem.

-Typ walczšcy jest jedynym, który dobrze działa na normalny, Liwio – wykrzyknšł Adrian. – Musisz wzmocnić obronę.

-Masz rację! Sentret, Rotacja Obronna – rozkazała Liwia.

-Dobrze – powiedział Tomek, udajšc, że nic się nie stało. – W takim razie użyj Trujšcych Strzał.

Sentret posłusznie zwinšł się w kulkę i zaczšł szybko wirować wokół własnej osi. Wydawało się, że jego ciało przyjęło jednolitš, jasnobršzowš barwę. Tomek zauważył, że prędkoœć obrotów Sentreta wzrosła od czasu ostatniego spotkania z nim.

Nidoran i tym razem nie usłuchała. Rzuciła się nogami w kierunku Sentreta. Tym razem Podwójny Wykop nie zadziałał. Nidoran odbiła się od obracajšcego się Pokémona. Tomek nie wiedział, jak ma przemówić podopiecznej do rozsšdku.

-Liwio, teraz użyj TEGO – zaproponował Adrian. Wojtek spojrzał na chłopaka z zaciekawieniem.

-Dobry pomysł – powiedziała dziewczyna, obserwujšc przerywajšcego obroty Sentreta. Ziemia wokół niego była idealnie czysta – Rotacja Obronna wymiotła cały brud, osad i kamienie. – Podskocz i Żelazny Ogon!

-Żelazny Ogon? – powtórzył na głos Tomek. – Nidoran, uciekaj, to potężny atak!

Samiczka nie usłuchała Tomka. Dziesištki Trujšcych Strzał ominęły lecšcego Sentreta. Ogon Pokémona Liwii zabłysnšł szarym œwiatłem. Z cała mocš, atak Żelaznego Ogona uderzył Nidoran od góry, wgniatajšc jš w ziemię.

-Nidoran! – wrzasnšł Tomek. Obawiał się, że coœ poważnego mogło stać się jego podopiecznej. Liwia uœmiechnęła się z wyższoœciš, a Adrian odetchnšł. Wojtek nie pokazywał twarzš żadnych uczuć.

Œwiatło z ogona Sentreta zgasło. Pokémon-opos odsunšł się kilka metrów od przeciwniczki. Nidoran – ku zdziwieniu wszystkich obecnych – podniosła się. Tomek był zaszokowany jej wytrzymałoœciš.

-To niemożliwe – stwierdziła cicho Liwia. Po chwili zaczęła krzyczeć. – Ja i Adrian pracowaliœmy nad mocš całe popołudnie! Specjalnie ćwiczyłam skok, żeby atak mógł się naładować! To niemożliwe!

-A jednak – odparł uradowany Tomek. – Nidoran, jesteœ naprawdę œwietna! Dawno nie widziałem takiej wytrzymałoœci!

Nidoran obróciła głowę bokiem, by móc spojrzeć na swojego trenera. Bulbasaur pokiwał głowš dajšc do zrozumienia, że zgadza się z chłopakiem. Po raz pierwszy, samiczka uœmiechnęła się miło do Tomka. Chłopak ocenił zadrapania na jej skórze – była u kresu swoich sił, Żelazny Ogon zadziałał doskonale. Walkę trzeba było skończyć szybko.

-Posłuchaj, Nidoran – powiedział – jeœli będziemy współpracować możemy łatwo pokonać tego macho – ostatnie słowa szczególnie uszczęœliwiły Pokémona-króliczycę.

-Czego byœ nie zrobił – odparła zdeterminowana Liwia – nie pozwolę ci! Sentret, Rotacja Obronna!

-Nidoran, pamiętasz co zrobiłaœ z kulš, której użył Lotad? – zapytał Tomek, majšc na myœli Wodny Puls. Nidoran kiwnęła główkš. – Zrób to samo! Najpierw Trujšce Strzały.

Bladofioletowe pociski zbliżyły się do wirujšcego Sentreta. Wiatr wywołany obrotami zatrzymał większoœć z nich, kilka jednak uderzyło w powierzchnię ciała typu normalnego. Sentret przerwał obroty. Zatrzymujšc się, zobaczył nadlatujšcš Nidoran. Zanim zareagował, leciał już nad ziemiš w kierunku Liwii, trafiony Podwójnym Wykopem.

-Zakończ to Drapaniem, już! – nakazał Tomek. Nidoran ochoczo rzuciła się na przeciwnika, drapišc bez litoœci jego ręce i twarz. Liwia bez zastanowienia wycofała Pokémona.

-Dopiero co wróciłam z Centrum Pokémon – powiedziała zmęczonym głosem. – Mogło być lepiej Sentret, ale przynajmniej znasz już Żelazny Ogon.

-Nidoran, wygraliœmy! – wykrzyknšł Tomek. Podbiegł do swojej podopiecznej, bioršc jš w ramiona. Pokémon-króliczka, uœmiechajšc się, zamknęła oczy – Nidoran? – spytał chłopak. – Nidoran, w porzšdku? – zapytał zdenerwowany.

-Walkę wygrywa Tomek. Będzie OK. – powiedział spokojnie Adrian. – Jest tylko osłabiona. To zasługa Żelaznego Ogona. Œwietna robota, Liwio – pocieszył swojš dziewczynę.

-NieŸle – wyszeptała Liwia, podchodzšc do trzymajšcego w ramionach Nidoran Tomka – i nie przejmuj się za bardzo. Wiem, że bardzo ci się podobam, ale nie pasujemy do siebie.

Obserwujšc odchodzšcych zakochanych, Tomek, Wojtek i Bulbasaur œmiali się do rozpuku z wyznania Liwii.

-Nie przejmuj się, ratownictwo górskie już go zabrało – powiedział Kamil, siedzšc na mokrej ziemi nad brzegiem jeziorka. Kryształy œwieciły słabiej niż przed atakiem Hydro. Podziemna komnata wydawała się Pawłowi wyjštkowo ponura. – W dodatku, chyba sobie na to zasłużył.

-Autodestrukcja nie była potrzebna – powiedział krótko chłopak, patrzšc na plecy lidera.

-Z drugiej strony – zmienił temat Kamil – œwietnie sobie poradziłeœ z obronš Kabuto. Ten drań złapał ich całe dziesištki, ale wyniósł tylko dwa. Moim zadaniem, jako lidera, jest ochrona tego miejsca. Myœlę – wstał, obracajšc się do Pawła przodem – że powinieneœ dostać ode mnie Odznakę Szczytu. Jestem ci wdzięczny za pomoc. WeŸ jš – nakazał, wyjmujšc z kieszeni bordowego swetra małš plakietkę o kształcie trójkšta. Była szara, z białym czubkiem, a w œwietle kryształów błyszczała jak w promieniach słońca.

-Dzięki. Na pewno jš wezmę... – zaczšł Paweł. W tym momencie pomyœlał jednak o wiadomoœci, jakš otrzymał przed chwilš od Dawida. On też miał zamiar zdobyć w ten sposób odznakę. – Ale dopiero po tym, jak wygram z tobš jutro rano!

Kamil uœmiechnšł się. Schował odznakę do kieszeni swetra i wyszedł powoli z jaskini ciemnym korytarzem. Paweł popatrzył smutno na Kabuto, który wyszedł z wody pożegnać się. Z tej komnaty nie wolno było nikomu zabierać żadnych Pokémonów.

-Możesz złapać tego jednego – usłyszał głos Kamila z korytarza prowadzšcego na powierzchnię. – Ale gęba na kłódkę!

-Spoko! – wrzasnšł szczęœliwy Paweł. Wycišgnšł z kieszeni pusty Pokéball, który położył na ziemi przed Kabuto. Pokémon nacisnšł jednym z żółtych odnóży przycisk, wchodzšc do œrodka. Paweł był o duży krok bliżej do spełnienia swojego marzenia – posiadania Kabutopsa.

Noc była jasna – księżyc znajdował się w pierwszej kwarcie a gwiazdy błyszczały. Tomek siedział pod brzozš, wsparty o jej smukły pień. Wojtek pracował na swoim jasnopomarańczowym KomKomie szukajšc ważnych danych.

Ostry Liœć Bulbasaura wyglšdał coraz bardziej obiecujšco. Zasięg wzrósł do oœmiu metrów, a iloœć pocisków niemal dwukrotnie. Atak nie był dopracowany, ale był w stanie z pewnoœciš zadać spore obrażenia typom wodnym, takim jak Carvanha. Jeden z liœci wzleciał kilkanaœcie metrów, by potem opaœć spokojnie ziemię.

-Przed meczem z Liwiš – zaczšł Tomek – liœć topoli też opadł na ziemię. A tamto starcie wygraliœmy! Jutro też czeka nas zwycięstwo!

-Znalazłem! – wykrzyknšł Wojtek. – Ta strona internetowa ma sporo danych o łódzkich liderach. Pisze tu, że...

-Jest tu napisane, że... – wcišł się z ironiš w głosie Tomek.

-Dobra, dobra – powiedział Wojtek ze zdenerwowaniem. – Nazwisko: Marek Nocny. Stadion... To jakiœ kilometr od Łodzi. Używa głównie niewyewoluowanych Pokémonów. Ale jest tu jedna ciekawa rzecz.

-Słucham uważnie.

-Marek jest zwolennikiem filozofii wszechstronnoœci – powiedział Wojtek. – Zakłada ona, że każdy Pokémon powinien znać się na walce wręcz, na dystans i w ruchach zmieniajšcych siłę ataku, obrony i szybkoœć.

-Czyli Dawid musiał radzić sobie tylko z walkš wręcz, a ja mam wszystko w zestawie?! – zapytał ze złoœciš Tomek. Tymczasem poczuł drganie w kieszeni swojej bluzki. Nadszedł kolejny SMS. Odruchowo sięgnšł po KomKoma, okazało się jednak, że to nie on jš odebrał. Tomek wycišgnšł swojš starš, ciężkš komórkę. Nie mógł zrozumieć, czemu tak szybko stracił silnš więŸ z niš po kupieniu KomKoma.

Wiadomoœć od Pawła brzmiała „złapałem kabuto jutro mam mecz o odznakę pozdro :p”. Tomek ze skrzywionym uœmiechem odesłał mu gratulacje i numer swojego KomKoma. Zrozumiał, że czas na trening dobiega końca

Nidoran wpatrywała się w półówkę Księżyca zawieszonš na niebie przez szybę. Tomek i Wojtek chrapali smacznie na swoich łóżkach, a Lotad i jajo leżały na wygodnych poduszkach na drewnianym stole. Do samiczki podszedł powoli Bulbasaur.

"Przepraszam za Uderzenie" powiedział typ trawiasty.

"Zdarza się" odpowiedziała Nidoran. "Ale zawsze mężczyznom."

"Feministka?" zapytał Bulbasaur z kpišcym uœmiechem.

"I jestem z tego dumna" odparła patrzšc spode łba Pokémon-króliczka, odchodzšc, by położyć się na swojej poduszce.

Bulbasur spojrzał się przez chwilę na błyszczšcy Księżyc. Odwrócił się, po czym wygodnie usadowił się na łóżku Tomka.

-Misja powiodła się jedynie częœciowo – powiedziała wyzutym z emocji głosem Sabrina. – Zdołałam zdobyć tylko dwa Kabuto, a Hydro został złapany – wpatrywała się prosto w oczy szefa BMW, siedzšcego za biurkiem ze splecionymi rękoma.

-I tak miałem go wyrzucić. Zachowywał się, jakby to on tu rzšdził. Poza tym, cieszę się, że mam tak silnš trenerkę po swojej stronie. Jeœli to, co opowiedziałaœ o walce z liderem jest prawdš...

-Najszczerszš, sir – odparła spokojnie dziewczyna.

-Z pewnoœciš uda nam się drogo sprzedać te Kabuto. Jeœli nasz plan ma się powieœć, będziemy potrzebować dużo pieniędzy. Bardzo dużo.

-Przepraszam, za bezczelnoœć, sir – powiedziała Sabrina – ale czy nie jest pan już bardzo bogaty?

-Nasza operacja potrzebuje znacznie większych œrodków niż te, jakimi dysponuję – odparł szef. – Jutro podam ci informacje na temat twojej kolejnej misji. Możesz odejœć, Pani DŸwięku.

-Dziękuję, sir – powiedział z kamiennš twarzš dziewczyna. Obróciła się plecami do szefa. Lekki, kpišcy uœmiech rozjaœnił jej twarz na chwilę.

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):

W PRZYGOTOWANIU