...graficzny symbol lub znak symbolizujšcy przynależnoœć do jakiejœ grupy, posiadanie specjalnej umiejętnoœci lub specjalnego wyróżnienia...

Wikipedia.pl, hasło „Odznaka”

Tomek rozglšdał się po kolejnych szklanych półkach. Wszystkie przepełnione były jednym towarem. KomKomy – komputery komórkowe – w cišgu miesišca stały się hitem – poza standardowymi opcjami telefonu komórkowego, posiadały też stałe łšcze internetowe, wbudowany GPS i składany laptop dołšczony z tyłu. Chłopak już od dawna przeczuwał, że ewolucja komórek dojdzie do takiego stanu, ale nie spodziewał się, że stanie się to tak nagle.

KomKomy były dostępne w niemalże tysišcu odcieni. O ile Tomek był pewien, że w podróży Pokémon będzie to dla niego niezbędny sprzęt, o tyle miał problem z wyborem koloru. Wydawało się, że nie on jeden – do sekcji z różowymi barwami podeszła niewysoka dziewczyna o krótkich, jasnoblond włosach, głęboko się zastanawiajšc.

-Hej – zwrócił się do niej chłopak. – Jak się masz, Liwia?

-Och, to ty – dostrzegła go dziewczyna. – Czeœć. Jest całkiem przyjemnie. Uwielbiam jeŸdzić na zakupy do Łodzi!

-No tak, ty masz pienišdze, żeby sobie kupić cały ten sklep – ze złoœliwym uœmiechem na twarzy stwierdził Tomek.

-W zasadzie to nie ma takiej potrzeby...

Liwia wycišgnęła z kieszeni swojego jasnoróżowego, pluszowego swetra KomKoma – oczywiœcie w podobnym kolorze, jedynie nieco bardziej błyszczšcym. Uœmiechnęła się z wyższoœciš, wskazujšc palcem lewej dłoni na swój sprzęt.

-Mam go od dwóch miesięcy. Tak, wiem, że pojawiły się dopiero miesišc temu – kontynuowała, widzšc zdziwienie Tomka – ale mój ojciec to bardzo poważny biznesmen, więc załatwił mi go wczeœniej.

-Cóż...

-Masz problem z wyborem koloru? – uprzejmie zapytała dziewczyna. NajwyraŸniej cieszyła się, że może popisać się swoim doœwiadczeniem.

-W zasadzie...

-Na twoim miejscu – wtršciła się Liwia – wybrałabym coœ różowego. Róż jest zawsze modny!

-Dzięki, Liwia – przerwał Tomek - To chyba nie mój kolor. Na razie!

Chłopak zostawił mocno zaskoczonš dziewczynę i szybko zniknšł za półkš. Odetchnšł z ulgš. Liwia potrafiła być bardzo natrętna, a jej szpanowanie drażniło Tomka niepomiernie.

W miejscu, w którym znalazł się Tomek, znajdowały się całe stosy zielonych KomKomów. Chłopak szybko wzišł jeden z najciemniejszych modeli, przy słabym œwietle mógł się nawet wydać całkowicie czarny. Następnie ostrożnie skierował się do kasy, gdzie czekał na niego Wojtek ze swoim nowym, bladopomarańczowym KomKomem. W rękach trzymał swoje jajo w identycznym kolorze.

-Poproszę tego KomKoma - powiedział Tomek do pulchnej, starej ekspedientki, podajšc przy okazji niebieski Pokébanknot.

-Wiesz – zaczšł Wojtek – tym razem cieszę się, że mój pupilek jeszcze się nie wykluł. Do Galerii Łódzkiej nie można wprowadzać Pokémonów – a jaja tak.

Tomek posmutniał. Nie mógł wypuœcić Bulbasaura ani Lotada, żeby pooglšdali wnętrze Galerii, a Spearow została zatrzymana na tydzień w nagórzyckim Centrum Pokémon w celach rehabilitacyjnych. Pielęgniarka stwierdziła u niej nadwyrężenie prawego skrzydła, nabyte prawdopodobnie podczas treningu szybkoœci, nie walki z Loudredem. Chłopak czuł się paskudnie z myœlš, że to on spowodował uraz u swojej podopiecznej. Na szczęœcie, Spearow opanowała Pikowanie.

-Zastanawiałeœ się w ogóle, co może się z niego wykluć? – zmienił szybko temat rozmowy Tomek.

-Jest bladopomarańczowe – zaczšł Wojtek – więc to może być typ ognisty albo elektryczny, może normalny. Chciałbym, żeby to był Torchic.

Tomek pomyœlał o sięgajšcym jego bratu do łydki pomarańczowym Pokémonie-kurczaku z ostrymi pazurkami, żółtymi stópkami i kilkoma odstajšcymi piórami na głowie. Duże, czarne, błyszczšce oczy Torchica i jego żółty, niewielki dzióbek sprawiały, że ten stworek pasował do Wojtka jak ulał. Z drugiej strony, pomyœlał Tomek, może się stamtšd wykluć coœ zupełnie innego...

-Proszę, paragon – wyraŸnie znudzona ekspedientka podała Tomkowi zwitek papieru, po czym wróciła do czytania kolorowego, popularnego brukowca „Plotki z gwiazdami”.

Chłopak podziękował, po czym razem z bratem wyszedł ze sklepu. Teraz dopiero dostrzegł, jak ogromna jest Galeria Łódzka – trzy piętra z ogromnym dziedzińcem z fontannš poœrodku, wszystkie posadzki wyłożone żółtymi kafelkami ceramicznymi i przeszklone witryny sklepowe miały za zadanie œcišgnšć jak najwięcej kupujšcych do wnętrza. Chłopak zwrócił jednak uwagę na coœ innego – niemalże co dwa metry na poręczy, zabezpieczajšcej klientów przed spadaniem z trzeciego piętra do lodowatej wody w fontannie, zawieszone były kartki z ostrzeżeniem, iż za wypuszczanie bšdŸ wprowadzanie Pokémonów grożš wysokie grzywny. Chłopak podejrzewał, że te zasady zostały wprowadzone po zniszczeniu kilku sklepów przez „nieznanš bliżej grupę przestępczš”, jak okreœlały jš serwisy informacyjne. Tomek nie miał wštpliwoœci, że to sprawka Bandy Mocnych Wojowników, z członkiniš której stoczył walkę ledwie trzydzieœci szeœć godzin wczeœniej.

Z pobliskiego sklepu wyszedł właœnie niższy o głowę od Tomka chłopak o długich blond włosach, bladej cerze i pokrytej kilkoma piegami twarzy. Ubrany był w luŸnš, lekkš beżowš kamizelkę, szerokie dżinsy i – co chłopak zauważył ze zgrozš – koszulkę FC Barcelony. Ten z kolei, kiedy dostrzegł Tomka przy poręczy, uœmiechnšł się z lekkš pogardš.

Dawid przez ostatni tydzień nie zmienił się ani trochę.

Liwia była bardzo zdziwiona nagłym zniknięciem Tomka. Wydawało jej się nienormalne, iż można mieć inny gust niż ona. Stwierdziła, po dłuższym namyœle, iż takich rzeczy nie można wybaczać.

Liwia weszła do jednego z barów, żeby napić się czegoœ chłodnego. Była zdania, że w Łodzi wszystko jest lepsze niż w Tomaszowie – nawet bšbelki w coli. A także – co stwierdziła, widzšc wchodzšcego za niš chłopaka – faceci.

Chłopak miał około stu dziewięćdziesięciu centymetrów wzrostu. Jego karnacja była nieco ciemniejsza od tej Liwii, włosy były ciemne i ostrzyżone na jeżyka. Jego oczy – co zdziwiło dziewczynę szczególnie – miały jasnofioletowy odcień. Poczštkujšca trenerka jeszcze nigdy takich nie widziała. Miał na sobie krótkie spodenki w beżowym odcieniu, a także obcisły, ciemnobršzowy podkoszulek, który ukazywał jego muskulaturę.

Kiedy zauważył wpatrzonš w siebie dziewczynę, szeroko się uœmiechnšł. Jego idealnie białe zęby błyszczały w œwietle lamp.

-Czeœć, jestem Adrian! – przywitał się z dziewczynš. Mówił z włoskim akcentem, co zauroczyło jego rozmówczynię. – Może usišdziemy razem przy stoliku.

Liwia kiwnęła energicznie głowš. Czuła, że za chwilę zemdleje. Ostatniš myœl, jakš pamiętała były słowa „niezły towar”...

Kiedy Wojtek zaglšdał do każdego kolejnego sklepu na parterze, Tomek i Dawid wygodnie usadowili się w mętnozielonych, pluszowych fotelach w restauracji „Tłuszcz”. Po pobieżnym przeglšdzie karty dań (i tak obaj zawsze kupowali hamburgery), Dawid wskazał palcem na jajo Wojtka, które leżało na œrodku stołu.

-Twoje? – zapytał chłopak.

-Nie – odparł krótko Tomek – Wojtka. Znalazł w Wolbórce.

-W Wolbórce?! – Dawid niemal wykrzyknšł. – A już myœlałem, że zamierzasz złapać ognistego Pokémona...

-Więc w œrodku jest typ ognisty?

-Tak, ale nie wiem jaki dokładnie. Wiesz, ja mam już dwa typy ogniste i jeszcze jednego Pokémona.

-Więc masz trzy? Charmander, Growlithe...

-Tak, mam trzy – ucišł Dawid. – A ty?

-Też trzy, ale tylko dwa, Bulbasaura i Lotada, przy sobie...

-Dlaczego nie wzišłeœ trzeciego? – zapytał z nieukrywanš ciekawoœciš w głosie Dawid.

-Kontuzja – stwierdził Tomek, nie chcšc za bardzo wchodzić w szczegóły czy myœleć o tym. – A jak tam zdobywanie pierwszej odznaki?

-Nie idzie, ale jutro wybieram się na jeden ze stadionów.

-Jesteœ w Łodzi już tydzień, a jeszcze nie zdobyłeœ odznaki?

-Ty też tu jesteœ – zauważył Dawid – i też pewnie jej nie masz.

-Ja jeszcze dwie godziny temu byłem w Tomaszowie. Na szczęœcie, przejazd busem jest tani i nie zajmuje wiele czasu. Poza tym, nie wiem, dlaczego tak spieszyło ci się z wyjazdem – stwierdził, znajšc dobrze wyjaœnienie Tomek.

-Zapomniałeœ o mojej dziewczynie? – zdziwił się Dawid. – Ja o niej nie mogę zapomnieć, nawet na sekundę! Zresztš, przyszedłem tu tylko po to, żeby kupić dla niej lekarstwa, jest nieco przeziębiona – chłopak mówił bardzo szybko pełnym podniecenia głosem – ale jutro na pewno przyjdzie na stadion obejrzeć walkę. Właœnie, przecież ona na mnie czeka! Kupię tylko jakšœ różę i do niej biegnę! Na razie!

Dawid w ułamku sekundy poderwał się z miejsca. Wyskoczył z restauracji w kierunku, gdzie znajdowała się niewielka kwiaciarnia. Tomek zawsze był zdziwiony tym, jak mocne jest uczucie Dawida... I jak często przez to wychodzi na wariata.

Kiedy Tomek odwrócił się z powrotem do stolika, stała już nad nim kelnerka w firmowym fartuszku restauracji „Tłuszcz”, która przyniosła mu dwa hamburgery.

Liwia siedziała na ławce w barze, wpatrujšc się cały czas w Adriana, który powoli sšczył colę przez słomkę. Dziewczyna była bardzo zawstydzona, od kiedy chłopak musiał jš cucić, gdy straciła przytomnoœć. Nie spodziewała się, że może poczuć coœ takiego do kogokolwiek.

Chłopak skierował na niš swój wzrok. Wyglšdał na bardzo zadowolonego z jej towarzystwa.

-Liwio, jesteœ może trenerkš Pokémon?

-Tak – stwierdziła zdziwiona dziewczyna.

-Może stoczymy w takim razie walkę, zaraz po tym, jak wypiję colę?

-Jasne – powiedziała dziewczyna z fałszywš pewnoœciš w głosie. Miała nadzieję, że Adrian nie wyœmieje jej Pokémonów...

Ziemne boisko znajdowało się nieopodal Galerii. Liwia zajęła pozycję pierwsza, wycišgajšc Pokéballa ze Snubbull z kieszeni swojego pluszowego swetra. Jej możliwoœci znała najlepiej. Adrian stanšł w przeciwnym polu. Wsadził prawš rękę do kieszeni, z której wcišgnšł dwie czerwono-białe kule.

-Ile masz Pokémonów, Liwio? – wykrzyknšł chłopak, najwyraŸniej chcšc mieć pewnoœć, że zostanie usłyszany.

-A ile ty? – odpowiedziała pytaniem na pytanie stremowana dziewczyna.

-Ja mam dwa. Jestem trenerem dopiero od pierwszego wrzeœnia...

Dziewczyna konstruowała w umyœle swojš odpowiedŸ. Z jednej strony, mogła zaimponować Adrianowi posiadaniem aż trzech stworków. Z drugiej, nie chciała go zawstydzić. Postanowiła dalej udawać tępš idiotkę, zauważajšc, że do tej pory to skutkowało.

-Ja też mam dwa! Też dopiero zaczynam! To nie może być przypadek...

-Œwietnie! – wykrzyknšł Adrian. – W takim razie stoczmy dwie walki jeden na jeden!

-Zgadzam się na wszystko! Snubbull, pokaż się!

Zastanawiajšc się, czy nie popełniła nietaktu wybierajšc jako pierwsza, oglšdała wyłaniajšcš się z czerwonej energii podopiecznš – jak zawsze różowš, z ostrymi zębami, krzywym uœmiechem i obwisłymi uszami.

-To mój pierwszy Pokémon! Jest naprawdę wspaniała!

-Ja wybiorę mojego nowego pupila! Surskit, wybieram cię!

Zamiast rzucić Pokéball, Adrian spokojnie nacisnšł przycisk, pozwalajšc energii swobodnie uformować się w kształt Surskita – ale nie przypominał tego, czego spodziewała się po tak męskim chłopaku Liwia.

Surskit, Pokémon-pajšk topik, sięgał jej najwyżej do łydki. Miał cztery, chude odnóża utrzymujšce na wysokoœci kilkunastu centymetrów znacznie cięższš, okršgłš, błękitnš głowę. Z daleka widoczne były relatywnie duże, czarne, okršgłe oczy i zaróżowione policzki. Na czubku głowy znajdowały się ciemnożółte czapeczka i niewielki szpic, kontrastujšce z niebieskim kolorem reszty ciała. Wyglšdał na bardzo szczęœliwego.

-Gotowa, Liwio? – zapytał Adrian, zajmujšc oryginalnš pozycję do walki – wsadził obie ręce do kieszeni.

-Gotowa! Snubbull, zacznij Urokiem!

Snubbull szeroko się uœmiechnęła, co przy jej ogromnych zębach wyglšdało komicznie. Zaczęła zgrabnie obracać się wokół własnej osi, kręcšc obroty po boisku. Oczy Surskita lekko się przymknęły, co sugerowało, iż ruch Snubbull zadziałał.

-Teraz jego ataki fizyczne będš słabsze! – tryumfowała dziewczyna.

-Ale za to celne! – odparł Adrian. – Surskit, Słodki Zapach!

Pokémon robaczo-wodny zakołysał się na swoich długich odnóżach na boki. Z czubka szpicu na jego głowie zaczšł wydobywać się jasnoróżowy dymek, zmierzajšcy w kierunku przeciwniczki. Snubbull nawet nie próbowała uciekać. Zamknęła oczy. Liwia, co sama uznała za dziwne, uspokoiła się. Bała się, że łatwe zwycięstwo może zniszczyć jej szanse na zostanie dziewczynš Adriana.

-Teraz Snubbull nie może tak łatwo uciekać. Surskit, Szybki Atak!

-Snubbull – wyjęczała nienaturalnie dramatycznym głosem Liwia – proszę, odsuń się!

Surskit szybko ruszył po ziemi, nie odrywajšc od niej odnóży. Liwia przypomniała sobie, że ten gatunek może poruszać się po tafli wody jak ludzie na łyżwach po lodzie. Dzięki użyciu Szybkiego Ataku odległoœć między Pokémonami szybko malała...

Surskit uderzył swoim szpicem prosto w brzuch Snubbull, po czym... odbił się od niego. Liwia otworzyła szeroko oczy, próbujšc sobie przypomnieć jakiegokolwiek bardziej żałosnego fizycznie Pokémona, lecz jej poszukiwania nie dały rezultatu. Adrian lekko się zarumienił, co przy jego ciemnej karnacji było niemal niezauważalne.

-To na pewno przez Urok Snubbull – krótko wytłumaczył swojego leżšcego na ziemi podopiecznego chłopak. – Zmieniamy strategię! Odsuń się dwa metry i zastosuj Atak Baniek!

-Snubbull, jak ty sobie z tym poradzisz?! – Liwia wróciła do swojej dramatycznej pozy.

Surskit wypuœcił ze szpica na głowie kilka niewielkich błękitnych baniek. Trafiały jedna po drugiej w różowš podopiecznš Liwii, która przy każdym zderzeniu zaczynała się coraz niebezpieczniej chwiać. Dziewczyna miała nadzieję, że w końcu Surskit zdoła pokazać się z dobrej strony.

Kiedy atak zakończył się, a Surskit (podobnie jak i jego trener) wyglšdał na całkiem zrozpaczonego, Snubbull pobiegła do przodu. Liwia zdziwiła się, że jej pupilka działa bez polecenia. Zanim typ robaczy zdšżył się uchylić, Pokémon-buldog użył silnego ataku Gryzienia na szpicu wyrastajšcym z głowy. Po kilku obrotach wokół własnej osi przy trzymaniu Surskita w uœcisku, Snubbull wypuœciła przeciwnika. Po uderzeniu o ziemię, oczy Pokémona Adriana zamknęły się.

-Surskit nie nadaje się do walki – stwierdziła ponuro Liwia. Chciała wygrać ten mecz, ale nie w taki prosty sposób. Nie włożyła w niego ani trochę wysiłku.

-Masz rację. Wracaj, Surskit – powiedział smutno Adrian, zawracajšc podopiecznego do Pokéballa. – Muszę jeszcze dużo z nim potrenować, na razie brakuje mu siły – stwierdził. – Mamy przed sobš jeszcze jednš walkę.

-Tak, to prawda. Ale widzę w twoim Surskicie wielki potencjał! – wykrzyknęła Liwia, cieszšc się, że Adrian nie zdenerwował się. Teraz chłopak wydawał się jej jeszcze bardziej idealny.

-W takim razie, teraz ja wybieram. To mój pierwszy Pokémon! Pidgey, wybieram cię!

Na placu bitwy pokazał się Pokémon-gołšb wielkoœci głowy Liwii. Miał niewielkš głowę i prosty dziób. Trójkštne oczy otoczone czarnymi piórami wyglšdały naprawdę groŸnie. Sterczšce kremowe pióra na brzuchu i te w kolorze kasztanowym kolorze na głowie i grzbiecie czyniły wrażenie, że Pidgey jest bardzo szorstki w dotyku. Obraz dopełniały niewielki, zakrzywione pazurki, nadajšce się idealnie do polowania na małe Pokémony.

Liwia była bardzo zszokowana. Jej obraz Adriana jako twardziela i supertrenera runšł. Od momentu, gdy dowiedziała się, iż tak jak ona zajmuje się Pokémonami, była przekonana, że będš to twarde typy walczšce, jak umięœniony Machoke czy zwinny Hitmontop. Pidgey, ptak spotykany najczęœciej jako gołšb pocztowy, dla Liwii wydawał się ich całkowitym przeciwieństwem.

-Snubbull, ustšp miejsca – cicho powiedziała Liwia. – Stań w moim polu, dobra robota. Teraz ty – sięgnęła po drugi Pokéball do kieszeni, nie wiedzšc, czy w œrodku znajduje się Qwilfish czy Sentret, po czym rzuciła go na boisko – pokaż się!

Czerwona energia przybrała postać Sentreta. Liwia lekko się wystraszyła – po treningu z ojcem, który odbył przed dwoma dniami, jej pupil stosował w walce ogromnš precyzję, nie wspominajšc już o Żelaznym Ogonie.

-Zaczynajmy mecz. Teraz ty zaczynasz – zaproponowała Liwia.

-Dzięki, słonko – odparł Adrian. Dziewczyna zarumieniła się. – Użyj Szybkiego Ataku!

-Sentret, Rotacja Obronna – odpowiedziała Liwia.

Pidgey poszybował w stronę Pokémona dziewczyny, zostawiajšc za swoimi skrzydłami błyszczšcš, białš smugę. Sentret zwinšł się w kulkę, po czym zaczšł szybko obracać się wokół własnej osi. Kiedy Pokémon-gołšb trafił dziobem w przeciwnika, odbił się od niego, spadajšc na ziemię.

Liwia nie była z poczštku szczęœliwa z takiego obrotu spraw. Rotacja Obronna cišgle była niedopracowana, ale najwyraŸniej Pidgey był jeszcze słabszy niż Sentret. Po chwili jednak, dziewczynie przyszło do głowy, że spotykanie się z tak słabym trenerem byłoby dla niej strasznym wstydem. Liwia zdecydowała się pokonać Adriana używajšc całej mocy.

-Sentret, Pidgey cišgle się podnosi! Użyj na nim szybko Furii Drapania, tak jak ćwiczyliœmy! – zakomenderowała.

-Pidgey, trzymaj się – rozpaczliwie zawołał Adrian.

Pazury na łapkach Sentreta rozbłysły słabym, białym œwiatłem. Szybko pomknšł w kierunku przeciwnika. Zaczšł drapać Pidgey’a po twarzy i brzychu. Pokémon Adriana zaczšł zasłaniać się skrzydłem. Liwia uznała, że czas na najsilniejszš broń w arsenale pupila.

-Sentret, czas na Żelazny Ogon!

Sentret przerwał atak, co dało Pidgey’owi czas na złapanie oddechu. Jego ogon zaczšł błyszczeć srebrnym odcieniem. Kiedy Sentret zamachnšł się nim na osłabionego przeciwnika... œwiatło zgasło. Zarówno Pokémon jak i Liwia wydawali się zdziwieni przerwaniem ataku. Adrian postanowił wykorzystać szansę.

-Pidgey, odleć! – nakazał. Sentret nawet nie zareagował.

Dopiero teraz, gdy słońce oœwietliło pole walki, Liwia dostrzegła zadrapania na piórach Pidgey’a. Mały Pokémon ledwo utrzymywał się o własnych siłach w powietrzu.

-Pamiętasz – zaczšł mówić Adrian dziwnie zmienionym, niskim i pewnym siebie głosem do swojego pupila – o czym rozmawialiœmy wczoraj? O tym, że nie odpuœcimy już żadnej walki. Nie możemy tak szybko się załamać! Ona też robi błędy – Adrian spojrzał na Liwię. Ta poczuła, że lekko się rumieni. – Użyj ataku Podmuchu!

Pidgey, ciężko sapišc, zaczšł szybko machać skrzydłami, przy okazji nie zmieniajšc wysokoœci. W kierunku Sentreta pomknęły fale silnego wiatru, spowodowanego uderzeniami ptaka w powietrze. Cišgle zdezorientowany po nieudanym Żelaznym Ognie, Pokémon typu normalnego wywrócił się.

-Teraz użyj Uderzenia! – nakazał Adrian.

Liwia nawet nie zareagowała, widzšc nadlatujšcego zmęczonego Pidgey’a. Ten uderzył Dziobem w sam œrodek białego okręgu na brzuchu Sentreta. Po chwili Pokémon-opos podniósł się, najwyraŸniej odzyskujšc ochotę do walki. Liwia zareagowała instynktownie – wycišgnęła szybko z kieszeni Pokéball i zawróciła Sentreta.

-Wygrałeœ ten mecz – powiedziała głoœno Liwia; widzšc zdziwione miny Adriana i Pidgey’a, kontynuowała – bo Podmuch i Uderzenie były za silne.

-Och... Dzięki – krótko odpowiedział chłopak.

Liwia nie chciała przyznać się, że popełniła błšd, nie doceniajšc jego woli walki. Sposób w jaki przemówił do Pidgey’a wzruszył jš i pokazał zawziętoœć Adriana. Przez poddanie się, chciała... Liwii zabrakło słowa na okreœlenie swojego zamiaru.

-Gdyby twój Żelazny Ogon zadziałał, byłoby po meczu – stwierdził Adrian. Pidgey wylšdował po krótkim szybowaniu na jego ramieniu. – Zapomniałaœ chyba z emocji, że nie można go używać od razu po poprzednim ataku – rozeœmiał się.

Liwia przypomniała sobie słowa ojca, który przestrzegał jš przed tym. Uderzyła się delikatnie otwartš dłoniš w czoło. Była pewna, że po takim błędzie, Adrian nie zechce już jej widzieć.

-To oznacza – cišgnšł chłopak – że mamy remis jeden do jednego. Ekstra się bawiłem! Teraz muszę biec do Centrum Pokémon, ale może zobaczymy się jutro?

-Och – Liwia nie spodziewała się takiej propozycji. – Jasne! O której i gdzie tylko chcesz!

-Galeria, przed wejœciem w południe? Pasuje?

-No to do zobaczenia! – wykrzyknęła szczęœliwa dziewczyna.

-Ciao, słoneczko – pożegnał się Adrian, odchodzšc w kierunku Centrum.

Snubbull wskoczyła na ramię Liwii. Dziewczyna przytuliła jš z całych sił do siebie.

Tomek, siedzšc na wygodnej kanapie z KomKomem w rękach, czytał po raz kolejny wiadomoœć tekstowš od Dawida. Rywal prosił go o przyjœcie na jeden ze Stadionów Pokémon, położony w okolicy okrytej złš sławš, z samego rana. Tomek zdał sobie sprawę, że Bulbasaur i Lotad, zajmujšcy miejsca na oparciu stojšcego nieopodal fotela, cišgle nie wiedzš nic o celu podróży.

-No dobrze, chyba pora na małe opowiadanie – zwrócił się do podopiecznych chłopak. – Jeszcze nie powiedziałem wam, czym właœciwie jest Liga Pokémon...

Bulbasaur spojrzał na Tomka z wyrzutem, Lotad głupio się uœmiechał.

-Liga Pokémon to zawody dla najlepszych trenerów w całej Polsce. Odbywa się raz na pół roku. By dostać się do Ligi, trzeba udowodnić swoje możliwoœci zdobywajšc odznaki.

Bulbasaur kiwnšł głowš ze zrozumieniem, Lotad, głupio się uœmiechał.

-W Polsce jest siedemnaœcie miast, w których znajdujš się Stadiony Pokémon. Sš one prowadzone przez trenerów zwanych liderami. Liderzy w jednym mieœcie posługujš się jednym typem Pokémonów, w Łodzi jest to typ mroczny. Za zwycięstwo w meczu z nimi otrzymuje się odznaki.

Bulbasaur zaczšł się lekko denerwować, Lotad głupio się uœmiechał.

-W jednym mieœcie wszyscy liderzy rozdajš ten sam rodzaj odznaki, w Łodzi jest to Odznaka Ciemnicy. Do awansu do Ligi potrzebne jest szeœć różnych. Oczywiœcie, musimy je zdobyć!

Bulbasaur, pełen entuzjazmu, zaczšł podskakiwać, Lotad przestał głupio się uœmiechać.

Widzšc, że pokój trenerów całkowicie opustoszał, Tomek usadowił się wygodnie w fotelu. Przed nim znajdował się ogromny wideofon, dostępny w każdym budynku Centrum Pokémon. Chłopak niepewnie wybrał numer – nigdy nie lubił korzystać z telefonu. Lotad i Bulbasaur wdrapały się na jego ramiona.

Na ekranie pojawiła się twarz pielęgniarki z nagórzyckiego Centrum. Ku zdziwieniu Tomka, nie wyglšdała na zdenerwowanš tak póŸnym telefonem.

-Dobry wieczór. Pewnie chcesz dowiedzieć się czegoœ o stanie Spearow? – zapytała rzeczowym tonem kobieta.

-Tak – krótko odparł Tomek.

-Czuje się dobrze. Teraz œpi, ale jutro będziesz mógł jš zobaczyć. Skrzydło powinno wrócić w cišgu tygodnia do pełnej sprawnoœci.

-To œwietnie! – powiedział Tomek głoœniej niż zamierzał. Po chwili zdał sobie sprawę, że nie wiedział, z czego cieszył się naprawdę – możliwoœci zobaczenia Spearow czy jej powrotu do zdrowia, żeby dalej mogła dla niego walczyć.

-Jeœli to wszystko, to mam na głowie dużo spraw do załatwienia – stwierdziła zmęczonym głosem pielęgniarka.

-Naturalnie. Dobranoc – zakończył Tomek, rozłšczajšc się.

Chłopak zastanawiał się, czy traktował swoje Pokémony jak należy. Rzadko bawił się albo rozmawiał z nimi. Z drugiej strony bez cišgłego treningu nigdy nie będš doœć silne, pomyœlał.

Bulbasaur, zdenerwowany bezczynnoœciš Tomka, puknšł go delikatnie w czoło swoim Dzikim Pnšczem. Chłopak przerwał rozmyœlania. Pogłaskał swojego pupila po głowie, po czym powoli wstał, kierujšc się do sypialni. Lotad i Bulbasaur, które spadły wtedy z ramion, podreptały za nim.

Słońce ledwie zdšżyło się wyłonić zza horyzontu, gdy Tomek i Wojtek pojawili się przed Stadionem Pokémon. Budynek zdecydowanie wyróżniał się na tle szarej, ponurej okolicy – miał wysokoœć zbliżonš do kamienicy, a wszystkie jego œciany były czarne. Chłopak nie mógł też dostrzec żadnego okna. Nad wielkimi, ozdobnymi drzwiami znajdował się napis „GYM”.

Do chłopców podszedł nieznajomy mężczyzna. Na pierwszy rzut oka, wyglšdał Tomkowi na niecałe dwadzieœcia lat. Miał długie, rozwichrzone czarne włosy, błyszczšce, piwne oczy i bladš cerę. Ubrany był w luŸnš, ciemnš bluzę i kontrastujšce z resztš œnieżnobiałe sztruksowe spodnie.

-Czeœć – przywitał się nieznajomy. Miał wesoły, ale niski głos. – Jestem Marek. Przyszliœcie walczyć?

-Jestem Tomek, a to Wojtek. Przyszliœmy obejrzeć walkę mojego kumpla.

-Ja też przyszedłem na widownię, wzišłem dzień wolny, żeby się odprężyć – ton, w jakim się wypowiadał, był całkowitym przeciwieństwem tego używanego przez Liwię, emanował szczeroœciš. – Drzwi na trybuny sš z tyłu stadionu, chodŸcie – zachęcił chłopaków gestem ręki, ruszajšc we wskazanym kierunku.

-Nie wyglšda na goœcia z BMW – wyszeptał do brata Wojtek.

-ChodŸmy za nim, ale trzymajmy dystans – zdecydował Tomek.

Ciasny korytarz prowadzšcy na trybuny cišgnšł się krętymi schodami w górę. Kaganki i œwiece umieszczone gdzieniegdzie płonęły bladym œwiatłem. Tomek podejrzewał, że wejœcie ma wprawić wchodzšcych w odpowiedni – gotycki – nastrój.

Wspinaczka wydawała się trwać już godziny, gdy cała trójka weszła na trybuny. Znajdowały się na nich drewniane ławki w kremowym kolorze, w dodatku pod nimi zamontowane były reflektory. Problem polegał na tym, że... nic poza trybunami nie było widoczne – nawet boisko do walki.

W pierwszym rzędzie siedziała niewysoka dziewczyna. Miała sięgajšce do łokci jasnobršzowe włosy i pogodnš twarz. Nosiła luŸny strój w jasnych kolorach, głównie bieli. Tomek zauważył, że była to dziewczyna Dawida. Krótko machnšł rękš na przywitanie, po czym zasiadł z Wojtkiem w drugim rzędzie. Dziewczyna, wyraŸnie zdenerwowana, nie zareagowała. Marek usadowił się wygodnie na samym końcu. Tylko on wydawał się spokojny, pozostali czuli się niepewnie ze względu na ciemnoœci.

-Pierwszy raz na Stadionie? – spytał się zza pleców chłopaków Marek.

-Na tym, pierwszy – odparł Wojtek. – Reflektory się zepsuły?

-Nie. Wszystkie sale w Łodzi specjalizujš się w Pokémonach mrocznych. Liderem tego Stadionu jest niejaki Hades, który słynie ze szpanerstwa.

-Czy jest silny? – spytała niepewnym, słodkim głosem dziewczyna Dawida. Tomek zdziwił się, że włšczyła się do rozmowy.

-Nieszczególnie – odparł Marek. – Ale ciemnoœć i zasady, jakie wyznacza sprzyjajš jemu, a nie wyzywajšcym. Zaraz się przekonacie...

Jasny blask wydobył się ze œrodkowej częœci hali. Tomek, zaskoczony, musiał na chwilę przysłonić oczy. Oœwietlone zostało boisko - pokryte niewielkimi, bršzowymi skałami - i stanowiska dla trenerów. Na pierwszy rzut oka, trybuny znajdowały się kilka metrów powyżej poziomu pola walki. Reszta hali cišgle nie była widoczna.

Przy linii boiska, w połowie jego długoœci, pojawił się niewysoki, gruby mężczyzna z dwoma flagami w rękach. Tomek dostrzegł, iż jest to oficjalny sędzia Ligi Pokémon. Po głoœnym kaszlnięciu, mężczyzna przemówił.

-Ogłaszam oficjalny mecz pomiędzy wyzywajšcym Dawidem – wskazał zielonš choršgiewkš w lewej ręce na chłopaka, który zajšł stanowisko. Wyglšdał na bardzo pewnego siebie. – a liderem Stadionu, Hadesem.

Mężczyzna, który został wskazany czerwonš choršgiewkš, zrobił na Tomku spore wrażenie. Miał ciemne, tłuste włosy, koziš bródkę i haczykowaty nos. Ubranie okrywał czarnš pelerynš. Gdy Hades zaœmiał się głoœno, Tomek usłyszał westchnięcie Marka. NajwyraŸniej nowy znajomy chłopców nie miał zbyt wiele szacunku dla tego lidera.

-Każdy z uczestników – cišgnšł sędzia – ma prawo użyć dwóch Pokémonów. Tylko wyzywajšcy ma prawo zmienić Pokémona. Przegrywa osoba, której dwa Pokémony nie będš w stanie kontynuować walki. W wypadku zwycięstwa wyzywajšcego – w górę wzniosła się zielona choršgiewka – otrzyma on Odznakę Ciemnicy, oficjalnš odznakę Ligi Pokémon.

Reflektor umieszczony na trybunach zaœwiecił się. Na œcianie naprzeciw widowni oœwietlona została czarna plakietka wielkoœci pięciozłotówki, w kształcie czteroramiennej gwiazdy.

-Dodatkowe zasady – kontynuował sędzia – obejmujš: brak limitu czasu – Wojtek wyglšdał na bardzo zadowolonego po usłyszeniu tych słów – oraz zmianę pola walki w wypadku ogłoszenia dwóch Pokémonów niezdolnymi do kontynuowania. Reguły te sš zatwierdzone jako legalne przez Ligę. Czy obaj trenerzy sš gotowi?

-Pewnie – odparł Dawid dziarskim głosem.

-Naturalnie – cicho i ponuro odrzekł Hades.

-Wybierzcie swoje pierwsze Pokémony!

Tomek zastanowił się, czego może spodziewać się po liderze używajšcym typu mrocznego. Marek wypowiedział nazwę „Stunky”, Pokémona-skunksa.

-Do boju, Stunky! – wykrzyknšł Dawid. Tomek wyglšdał na zaskoczonego, w przeciwieństwie do dziewczyny w pierwszym rzędzie.

-Skšd wiedziałeœ? – spytał chłopak Marka.

-Nie miałem na myœli tego chłopaka...

-Stunky, dotrzymaj mu towarzystwa – Hades powolnym ruchem wycišgnšł spod peleryny dłoń z Pokéballem. Ze œrodka wyszedł stworek o identycznym wyglšdzie.

Oba Stunky były typami mroczno-trujšcymi. Ich ciała miały fioletowy kolor z beżowym paskiem cišgnšcym się po grzbiecie. Głowy były szerokie i okršgłe, oczy relatywnie duże, w dodatku z pyszczka wyrastały dwie pary jasnych wšsów. Uwagę przykuwał długie ogon, którym wykonywane było wiele ataków.

-Stunky przeciwko Stunky’iemu – powiedział sędzia. – Zaczynamy walkę!

Tomek i Wojtek wstrzymali oddech. Dziewczyna wyglšdała na bardzo zaaferowanš. Marek, z uœmiechem na twarzy, pochylił się ku boisku.

-Zacznij od Furii Drapania! – nakazał Dawid.

-Zrób to samo – rozkazał Hades.

Oba Pokémony-skunksy podbiegły do œrodka Stadionu. Ich pazury œwieciły słabym białym œwiatłem, gdy zadawały sobie wzajemnie ciosy, co chwila przeskakujšc ze skały na skałę. Stworek lidera lepiej unikał ciosów.

-Mój Stunky jest specjalistš od walki w zwarciu – stwierdził z wyższoœciš Hades. Na jego twarzy pojawił się uœmiech szaleńca.

-Stunky, odskocz – rozkazał Dawid, wyraŸnie zaskoczony siłš przeciwnika – zamiast prędkoœci, użyjemy siły! Drapanie!

-Też użyjemy więcej siły, użyj Nocnego Cięcia!

Stunky Dawida wyskoczył do przodu, wysuwajšc pazurki. Jego oponent, stojšc w miejscu, podniósł jednš z przednich łap. Przybrała ona idealnie czarnš barwę, dookoła niej pojawiły się ciemne iskry.

Pokémon Dawida wyskoczył w powietrze, chcšc ugodzić wroga. Stunky Lidera wydawał się nieporuszony. Lekko uniósł łapę do góry, ledwo dotykajšc atakujšcego przeciwnika.

Tomek szeroko otworzył oczy, widzšc odlatujšcego w tył Pokémona Dawida. Stunky zatrzymał się dopiero na jednej ze skał. Hades uœmiechnšł się.

-Jak to możliwe? – spytał głoœno Tomek. – Nocne Cięcie to potężny atak, ale Stunky, jako typ mroczny, powinien być na niego częœciowo odporny.

-Hades już powiedział, że jego Pokémon zna się na walce w zwarciu. Ten chłopak powinien używać ataków dystansowych – fachowo stwierdził Marek.

-Więc Dawid ma kłopoty – cicho powiedziała dziewczyna – bo Stunky nie zna ani jednego takiego ataku.

-Jak długo go ma? – z ciekawoœciš spytał Wojtek.

-Dwa dni. Wiesz, jest poczštkujšcym trenerem...

-Poczštkujšcy?! – niemal wykrzyknšł Marek. – Hades go zniszczy, jego Stunky to jeszcze nic specjalnego!

Dziewczyna skrzywiła się. Wojtek mocniej przytulił jajo. Tomek wstrzymał oddech. Marek wpatrywał się ze zdziwieniem na pole walki.

Stunky Dawida, powoli, podniósł się z ziemi. Był wyraŸnie osłabiony atakiem Nocnego Cięcia i uderzeniem w skałę. Dawid przestał się uœmiechać.

-Jeœli to wszystko co masz, to lepiej wycofaj Pokémona – zarozumiale stwierdził Hades.

-Jeszcze nie skończyliœmy! – wykrzyknšł Dawid. – Furia Drapania, więcej precyzji!

-Uniknij ataku – spokojnie stwierdził lider – Podkop!

Stunky Hadesa zaczšł szybko odrzucać na boki ziemię pod sobš swoimi pazurkami. Kamienie okazały się dosyć miękkie, gdyż już po chwili zniknšł z pola widzenia. Pokémon wyzywajšcego zatrzymał się, nie mogšc zobaczyć przeciwnika.

-Teraz! – wykrzyknšł niespodziewanie Hades.

Stunky wyskoczył spod ziemi, uderzajšc podopiecznego Dawida w podbrzusze. Z uœmiechem na twarzy obserwował upadek przeciwnika. Stunky Dawida nie był w stanie się podnieœć.

-Stunky jest niezdolny do dalszej walki – stwierdził, krzyczšc, arbiter. Podniósł czerwonš choršgiewkę, którš wskazał na Hadesa – zwycięzcš jest lider Stadionu!

-Dobra walka, Stunky – stwierdził Dawid, wycofujšc swojego Pokémona – chociaż – zmienił ton na znacznie bardziej ponury – spodziewałem się po tobie więcej.

-Wybierz swojego drugiego Pokémona – nakazał sędzia.

Dawid zrobił minę, jak gdyby głęboko się zastanawiał nad wyborem.

-Będzie mu ciężko – stwierdził Tomek. – Teraz będzie musiał wygrać dwie walki jednym Pokémonem.

-Powinien wybrać któregoœ z dużš iloœciš różnych ataków – powiedział Wojtek. Hej – zawołał do dziewczyny w pierwszym rzędzie, która podskoczyła, zaskoczona – który ma więcej ataków, Charmander czy Growlithe?

-Więc ma Charmandera i Growlithe’a? – spytał retorycznie Marek. – Oba to typy ogniste...

-Więc sš podatne na ziemny atak, Podkop – dokończył Tomek.

-Jestem pewna, że nie wybierze Charmandera – oœwiadczyła zdecydowanym głosem dziewczyna, która zdšżyła już dojœć do siebie.

-Dlaczego? – spytał zdziwiony Tomek.

-Growlithe... On bardzo szybko się rozwinšł – stwierdziła tajemniczo dziewczyna. – Zaraz zobaczycie!

Dawid spokojnym ruchem wycišgnšł z kieszeni Pokéball, który następnie powiększył naciœnięciem przycisku.

-To już koniec dla ciebie! – wykrzyknšł, rzucajšc kulę na pole walki. – Do boju, Arcanine!

-Arcanine?! – jednoczeœnie wykrzyknęli Tomek, Wojtek i Marek.

Stunky wpatrywał się w swojego przeciwnika z przerażeniem. Arcanine, Pokémon przypominajšcy tygrysa, sięgał ponad półtora metra wysokoœci i przynajmniej dwóch i pół długoœci. Stšpał na czterech łapach, pokrytych, podobnie jak reszta pomarańczowego ciała, czarnymi pasami. Ogon i głowa, a także częœć podbrzusza pokryte były kremowym, gęstym futrem. Jego pewny i ostry wzrok wskazywały, iż zamierza pokonać kilkakrotnie mniejszego Stunky’ego bez żadnej litoœci.

-Poczštkujšcy trener? – zdziwił się Marek. – NieŸle mnie wrobiliœcie. Poczštkujšcy nie miałby takiego Pokémona w składzie.

-Poważnie, złapał Growlithe’a tydzień temu – stwierdził Tomek. – Ale on szybko ewoluował...

-Byłam przy jego ewolucji – wyznała dziewczyna, po raz pierwszy spoglšdajšc na chłopaków z tyłu. – Dawid użył Kamienia Ognia, by Growlithe zmienił się w Arcanine’a.

-To jedyny sposób, żeby Growlithe ewoluował – stwierdził Wojtek. – Czy Dawid jest w stanie go kontrolować?

-O, tak! – westchnęła dziewczyna.

Sędzia uniósł do góry choršgiewki, rozpoczynajšc mecz. Stunky spoglšdał z bojaŸniš na Pokémona-tygrysa. Hades też nie zdšżył jeszcze otrzšsnšć się z szoku, uœmiech na jego twarzy zniknšł.

-Arcanine, Żar! – nakazał Dawid.

-Stunky, ucieknij Podkopem!

Stunky ponownie zaczšł intensywnie wgrzebywać się w ziemię. Arcanine wypuœcił z pyska kilkanaœcie ognistopomarańczowych, podłużnych pocisków. Pokémon-skunks ledwo zdšżył uciec. Typ ognisty zaczšł rozglšdać się dookoła, szukajšc przeciwnika.

-Arcanine, zamknij oczy – rozkazał Dawid. – Kiedy poczujesz drgania pod sobš, skacz jak najwyżej!

-On nic nie poczuje – z dużš pewnoœciš siebie stwierdził Hades.

Zanim lider skończył, Pokémon-tygrys wyskoczył w powietrze. Spod ziemi chwilę póŸniej wypadł Stunky, zdziwiony ucieczkš przeciwnika. Hades lekko drgnšł.

-Nie jesteœ taki zły, jak myœlałem – cicho zwrócił się do Dawida – ale teraz będziesz miał problem. Trujšcy Gaz!

Stunky podniósł swój ogon wysoko do góry. Spod niego zaczęły unosić się jadowicie fioletowe opary. Dym szybko rozprzestrzeniał się po polu walki.

-Przerwij to! – wykrzyknšł Dawid do cišgle lecšcego w powietrzu Pokémona. – Żar!

Z pyska Arcanine’a znowu wydobyły się jasnopomarańczowe podłużne pociski. Tomek zwrócił uwagę na fakt, iż atak był mało precyzyjny – żaden nie miał szansy trafić w Stunky’ego. Jeden z nich przeleciał tuż pod ogonem...

Tomek zauważył słaby wybuch obok typu mroczno-trujšcego. Stunky wyleciał w powietrze na kilka metrów, bardzo osłabiony. Trujšcy Gaz przestał się ulatniać. Arcanine spadł tuż obok leżšcego przeciwnika.

-Zakończ to! Kieł Ognia!

Pokémon Dawida szeroko otworzył pysk, szczerzšc zęby. Lewy górny kieł zapłonšł czerwonym blaskiem, roztaczajšc wokół siebie bladš poœwiatę. Arcanine ugodził Stunky’ego bez żadnego oporu swoim atakiem. Pokémon lidera opadł bezwładnie na ziemię.

Sędzia wskazał zielonš choršgiewkš w lewej ręce na Dawida, ogłaszajšc jego zwycięstwo. Dawid wbiegł na œrodek boiska, by uœciskać Arcanine’a. Hades wycišgnšł spod peleryny Pokéball, do którego zawrócił Stunky’ego.

-Teraz dwuminutowa przerwa w celu zmiany pola walki. Trenerzy mogš oddalić się z pola walki – obwieœcił arbiter.

Dawid przeszedł kilka kroków w kierunku trybun. Dziewczyna, Tomek, Wojtek i Marek podeszli do barierki z przodu, by mógł ich zobaczyć. W słabym œwietle, Dawid był ledwo dostrzegalny.

-To było wspaniałe! – wykrzyknęła jako pierwsza dziewczyna. – Jeszcze jedna wygrana i zdobędziesz odznakę!

-Dzięki – odparł Dawid. – Fajnie, że jesteœcie. A kim...

-Jestem Marek – stwierdził obserwator. – Niezły Arcanine.

-No, jest œwietny – powiedział Dawid. – Tomek, co ty uważasz?

-Dobrze ci idzie – oschle odpowiedział Tomek. – Nie, żebym ci zazdroœcił.

-Przygotuj się na niemiłš niespodziankę – wcišł się Marek. – Po co zgadzałeœ się na zmianę pola?

-Hades mówił, że to robi walkę ciekawszš – ze zdziwieniem odparł wyzywajšcy.

-I łatwiejszš dla niego, sam zobaczysz.

-Koniec przerwy – ogłosił sędzia. – Zapraszam z powrotem.

Hades, cały czas stojšcy w swoim polu, nie poruszył się. Dawid ponownie zajšł pozycję. Arcanine stał w wyniosłej pozie u jego boku, niemal dorównywał trenerowi wysokoœciš.

-Walka będzie toczyć się – obwieœcił sędzia – na polu wodnym!

-Co?! – z niedowierzaniem wykrzyknšł Dawid. Marek uœmiechnšł się.

-A nie mówiłem? – zadał pytanie retoryczne Marek. – Hades wybrał pole, które utrudni walkę Arcanine’owi i ograniczy jego ruchy.

Skalne boisko rozstšpiło się. Pod nim ukazał się niewielki zbiornik wodny identycznych wymiarów z niewielkš wysepkš w centrum. Arcanine, bez rozbiegu, wskoczył na niš. Tomek zauważył, że Pokémon Dawida ma wspaniałe warunki fizyczne. Arcanine na maleńkiej wysepce nie był stanie zrobić więcej niż jednego kroku w bok.

-Pora wybrać mojego asa – stwierdził z wyższoœciš Hades. Spod peleryny wycišgnšł LureBall. Tomek przypomniał sobie o identycznej kuli, w której Liwia trzymała Qwilfisha.

Z czerwonego blasku w wodzie wyłonił się niemal tak wielki jak Arcanine Pokémon-rekin. Jego ciało miało opływowy, kulisty kształt. Z boków, góry i dołu głowotułowia wyrastały ostre, półokršgłe płetwy. Górna połowa ciała była koloru morskiego błękitu, dolna – jasnoszara. Pokémon miał niewielkie, czerwone oczy, wyrażajšce jego gniew. Między nimi z błękitnš skórš kontrastowała złota plama o kształcie czteroramiennej gwiazdy. Tomek zauważył, że przypominała ona Odznakę Ciemnicy. W otwartej paszczy lœniły ostre białe kły. Sharpedo, wodno-mroczny Pokémon-rekin, wydawał się być przepełniony żšdzš mordu.

-Sšdzę, że powinnaœ to zobaczyć, maleńka – powiedział Marek, wypuszczajšc z Pokéballa niewiele większš od Bulbasaura podopiecznš. Carvanha – Pokémon-pirania, przedewolucyjna forma Sharpedo, z antypatycznym uœmiechem pojawiła się na kolanach trenera. Miała duże, trójkštne oczy, ostre zębiska, pięć złotych płetw w kształcie błyskawicy i jednš wielkš z tyłu ciała. Powyżej szczęki miała granatowš skórę, a poniżej – czerwonš. Z żuchwy wystawały poza paszczę dwa długie kły.

Tomek zwrócił uwagę na fakt, iż Marek założył rękawice ochronne. Carvanha i Sharpedo dysponowały zdolnoœciš Ostra Skóra, zadajšcš obrażenia przy zetknięciu z ciałem. Chłopak stwierdził, że Marek chce, by Pokémon-pirania zdobywała doœwiadczenie przez oglšdanie walki swojej wyewoluowanej formy.

-Skoro trenerzy sš gotowi – ogłosił sędzia, podnoszšc obie choršgiewki – rozpoczynamy mecz!

Liwia czekała przed wejœciem do Galerii już ponad godzinę. Wprawdzie była dopiero jedenasta trzydzieœci, ale dziewczyna nie mogła doczekać się spotkania. Snubbull i Sentret poprawiały jej makijaż. Liwia zdecydowała się pokazać Qwilfisha jako niespodziankę, a – gdyby Adrian zechciał mieć takiego – może nawet podarować go jako prezent. Uœmiechała się szeroko, podziwiajšc swój geniusz.

Sharpedo okršżał bez chwili wytchnienia Arcanine’a. Ponad powierzchnię wody wystawała złowieszczo tylko jego płetwa grzbietowa. Dawid wyglšdał na zdenerwowanego.

-Czas na atak! – wycedził Hades. Nagle wydał się znacznie bardziej przerażajšcy. – Kieł Lodu!

-Arcanine, Gryzienie – nakazał cicho Dawid.

Sharpedo wyłonił się ponad taflę wody z otwartš szeroko paszczš. Jeden z jego kłów roztaczał jasnoniebieskš aurę. Arcanine lekko się cofnšł, pokazujšc wszystkie zęby. Sharpedo wyskoczył w powietrze, trafiajšc Pokémona ognistego w nogę. Arcanine trafił zębami jego lewš płetwę. Od razu po zetknięciu przerwał atak. Kiedy Dawid przecierał oczy z niedowierzaniem, Sharpedo zniknšł w wodzie.

-Ostra Skóra zadała Arcanine’owi obrażenia – stwierdził Wojtek. – Dawid nie może używać Gryzienia.

-To nie jest najgorszy problem – powiedział Tomek. – On chyba załamał się psychicznie.

-Dlaczego miałby... – zaczšł Marek.

Zanim zdšżył dokończyć, oba Pokémony na boisku szykowały się do kolejnych ataków. Boczne płetwy typu wodno-mrocznego, wystajšce ledwo ponad powierzchnię wody, przybrały jednolitš, czarnš barwę. Z nich, wprost do wody, wpadały ciemne błyskawice. Wskazywały na to, że atak Nocnego Cięcia Sharpedo jest znacznie potężniejszy od wersji Stunky’ego.

Arcanine po raz kolejny otworzył pysk. Prawy górny kieł zaczšł elektryzować się. Nie minęło wiele czasu, a otoczyło go jaskrawożółte œwiatło. Tomek zauważył, że Kieł Pioruna – atak elektryczny – jest skuteczny przeciwko typom wodnym.

Pokémon-rekin po raz kolejny wyskoczył z wody w kierunku przeciwnika. Typ ognisty wysunšł pysk w kierunku nadlatujšcego wroga. Kieł i lewa płetwa zderzyły się. Sharpedo wylšdował w wodzie. Arcanine cofnšł się o kilka kroków. Jego tylne łapy znajdowały się po taflš wody.

-Dlaczego miałby się załamywać? – spytał się Marek, dostrzegajšc chwilę przerwy w walce. – Jeœli ma taki atak jak Kieł Pioruna...

-Dawid wierzy, że przewaga typu decyduje o wygranej – odparł Tomek. – W dodatku pole wodne odpowiada Sharpedo.

Dziewczyna Dawida lekko drżała. Wojtek zacisnšł mocno pięœci.

-Widzę, że jeszcze masz jakieœ niespodzianki – wyszeptał Hades. – Ale ta walka za chwilę się skończy! – po raz pierwszy w tej walce głoœno wykrzyknšł. – Sharpedo, Akwa Odrzut!

Pokémon Hadesa został otoczony wodš. Ciecz zdawała się wypływać z czubka jego nosa, następnie okrywajšc jego płetwy i głowotułów. Kierunek przepływu wody – od przodu do tyłu Pokémona – był cały czas widoczny. Tomek zwrócił uwagę, że gdyby Sharpedo spoglšdał w sufit, Akwa Odrzut wyglšdałby jak mała fontanna.

Rekin pognał do przeciwnika szybciej niż wczeœniej. Pokémon Dawida atakował Żarem, jednak bez rezultatu. Ogniste pocisku gasły w strumieniu wody. Arcanine zdšżył uchylić się przed przeciwnikiem. Sharpedo tuż po wylšdowaniu w wodzie zawrócił, cišgle używajšc Akwa Odrzutu. Tygrys otworzył pysk, szykujšc się do Kła Pioruna.

-Uderz w nogi – nakazał niemalże szeptem Hades. Dawid wydawał się skupiać na czymœ innym niż walka.

Arcanine podniósł wysoko głowę, szykujšc się na wysoki skok przeciwnika. Tymczasem, Sharpedo wyskoczył tuż na powierzchnię, trafiajšc tułów przeciwnika. Pokémon-tygrys niebezpiecznie się zachwiał i ledwo utrzymał równowagę, gdy przeciwnik znowu wpadł do wody. Dawid przestał reagować na to, co działo się w walce.

-Przegrałem walkę o odznakę – powiedział na głos zrezygnowanym tonem. – Sharpedo jest typem wodnym, Arcanine nie jest w stanie go pokonać.

-Zgadza się, możesz już się poddać – wyszeptał Hades. – Twoje Pokémony sš za słabe, a ty za miękki, żeby kiedykolwiek dostać się do Ligi...

Atmosfera na trybuna była ponura. Marek powiedział tylko „A nie mówiłem”, po czym zamilkł. Wojtek wyraŸnie uspokoił się, widzšc, że walka zbliżała się do przewidywalnego końca. Tomek nerwowo rozglšdał się po boisku, zastanawiajšc się. Jeœli Dawid nie jest w stanie pokonać lidera, to jak ja to zrobię, pomyœlał.

Dziewczyna Dawida wstała z miejsca. Otworzyła szeroko usta, po czym wykrzyknęła:

-Walcz! – chłopak obrócił się w jej kierunku. – Tak ci zależało, nie możesz się poddać! Możesz go pokonać Kłem Pioruna!

Z wyraŸnš ulgš wróciła na swoje miejsce. Tomek nie spodziewał się, że taka cicha dziewczyna może zareagować w ten sposób. Dawid znowu uœmiechnšł się, z kolei Hadesa zaniepokoiła ta wypowiedŸ.

-Musimy to szybko skończyć, mamy przewagę – powiedział nerwowo lider stadionu. – Akwa Odrzut!

-Arcanine, to będzie trudne, ale musisz to zrobić – stwierdził Dawid, pochylajšc się do przodu. Pokémon-tygrys kiwnšł głowš. – Złap go i przytrzymaj!

Sharpedo wyskoczył z wody, znowu celujšc w tułów. Arcanine podniósł przednie łapy. Złapał nimi przeciwnika. Woda z Akwa Odrzutu po zatrzymaniu się, znikła.

-Teraz, Kieł Pioruna w lewš płetwę! – wykrzyknšł Dawid. Zšb Arcanine’a naelektryzował się.

-Zgryz na jego nogę – odparł cicho Hades, nie chcšc zdradzać zdenerwowania. Tomek od razu jednak dostrzegł fałszywoœć w jego głosie.

Płetwa Sharpedo po raz kolejny ucierpiała od ataku elektrycznego. Arcanine zapiszczał z bólu, gdy ostre zęby wbiły się w jego łapę.

-Zgryz jako atak mroczny dostaje dodatkowš moc, gdy używa go Sharpedo, majšcy ten sam typ – stwierdził Marek. Tomek i Wojtek równoczeœnie kiwnęli głowš na znak zrozumienia. – Arcanine ma trudniej z atakiem elektrycznym.

Dawid wydawał się głęboko zastanawiać. NajwyraŸniej dostrzegł, że jego atak nie jest doœć mocny. Nagle szeroko otworzył usta, jak gdyby wpadł na genialny pomysł.

-Arcanine, zaufaj mi. Skocz z nim do wody i Kieł Pioruna! – nakazał. Hades, zaszokowany, otworzył szeroko oczy. – Atak elektryczny będzie silniejszy w wodzie!

Arcanine, z niepewnš minš, wrzucił przeciwnika do zbiornika i skoczył za nim. Ciemnoœć i mętna woda nie pozwalały obserwować walczšcych. Po chwili, całe boisko zapłonęło jasnożółtym œwiatłem.

Błysk trwał tylko kilka sekund. Na powierzchni, twarzami w dół, pojawili się Sharpedo i Arcanine. Obaj nie poruszali się. Uœmiech Dawida zniknšł, za to Hades wydawał się zadowolony.

-Skok do basenu był błędem – powiedział cicho, mrocznym tonem. – Arcanine znokautował Sharpedo, ale sama woda wykończyła go. A w wypadku remisu, nie dostaniesz Odznaki Ciem...

Lider przerwał, widzšc, iż Pokémon-tygrys podnosi głowę. Arcanine, ostatkiem sił, podpłynšł do brzegu, na którym stał Dawid. Trener uœcisnšł mocno swojego pupila.

-Ogłaszam, iż walkę – obwieœcił sędzia, podnoszšc zielonš choršgiewkę – i cały mecz wygrał wyzywajšcy Dawid! Zdobywa on też Odznakę Ciemnicy.

-Gratulacje! – wykrzyknęła z trybun dziewczyna. Tomek, Wojtek i Marek oklaskiwali zwycięskiego trenera. Hades nasunšł na głowę kaptur, chcšc ukryć swojš złoœć. Carvanha Marka zdawała się zasmucona porażkš Sharpedo.

Słońce stało w zenicie, gdy Hades podał Dawidowi odznakę przed głównym wejœciem Stadionu. Chłopak œcisnšł w pięœci czteroramiennš, czarnš gwiazdkę z metalu. Arcanine, Stunky i Charmander stojšce obok Dawida zawyły z radoœci. Dziewczyna, Tomek, Wojtek i Marek bili brawo.

-Odznaka Ciemnicy to dowód twojego zwycięstwa na Stadionie Pokémon w Łodzi – powiedział cicho pokonany lider. – Ale nie musisz wszędzie rozgłaszać, że to ode mnie.

-Się zobaczy – stwierdził Dawid. – Ale na razie idziemy uczcić moje zwycięstwo w jakiejœ pizzerii, prawda? – zwrócił się do swojej dziewczyny i Pokémonów. Po krótkim pożegnaniu, ekipa œwieżo upieczonego zwycięzcy i Hades rozeszli się.

Tomek, Wojtek i Marek wyruszyli sami w kierunku Centrum Pokémon. Dzień był ciepły i słoneczny, więc nie szli wyjštkowo wolno.

-Mówiłeœ, że dzisiaj wzišłeœ wolne – powiedział Tomek. – Czym się zajmujesz?

-Marek Nocny, lider Stadionu Pokémon w Łodzi, do usług – odparł chłopak. Tomek i Wojtek spojrzeli na siebie z szeroko otwartymi oczyma. – Też przybyłeœ do Łodzi po Odznakę Ciemnicy?

-Właœciwie, tak... Szkoda, że masz dzisiaj wolne, chętnie bym cię wyzwał do walki – stwierdził Tomek.

-Wiesz, poczštek wrzeœnia to trudny okres dla liderów – powiedział Marek, wsadzajšc dłonie do kieszeni spodni. – Wiele dzieciaków dostaje pierwsze Pokémony i od razu biegnie na Stadiony... Moi podopieczni byli już mocno przemęczeni i potrzebowali odpoczynku, a zwłaszcza Carvanha.

-Dzieciaków? – zapytał z wyraŸnym rozbawieniem Wojtek. – Dobrze powiedziane, jeden dzieciak właœnie z nami idzie.

Tomek udał, że nie słyszał tej uwagi. Rozumiał Marka, ale żałował, że traci okazję na walkę. Marek spojrzał na niego, zauważajšc żal.

-Żeby oszczędzać siły Pokémonów, toczę z poczštkujšcymi walki tylko jeden na jednego. Ale ty masz chyba sporš wiedzę, więc mecz z tobš może być ciekawy.

-Co proponujesz?

-Jutro z samego rana stoczymy mecz trzy na trzy. Wchodzisz w to?

-Jasne! – wykrzyknšł Tomek.

Wojtek otworzył usta, jak gdyby chciał zaprotestować, ale nic nie powiedział. Tomek szeroko się uœmiechnšł.

-Adres mojego Stadionu Pokémon znajdziesz w Centrum. Ja skręcam tutaj. Na razie – machnšł rękš.

-Patrz, to mój nowy Pokémon – powiedziała Liwia. Qwilfish ze swoim zwykłym wyrazem twarzy wpatrywał się w Adriana.

-Och, jaki rzadki gatunek! Jesteœ œwietna, jaki on jest szczęœliwy! – odparł zachwycony Adrian.

-Szczęœliwy? – Liwia nie mogła zrozumieć, jak on może dostrzegać u tego Pokémona jakiekolwiek emocje. – Tak, oczywiœcie, że tak! Chciałbyœ mieć takiego?

-Czy ja wiem? – zapytał sam siebie chłopak. – Może któregoœ dnia złapię takiego. Może coœ mi o nim opowiesz?

-A co tu opowiadać... – fałszywym, skromnym tonem stwierdziła dziewczyna. W rzeczywistoœci, nie miała co mówić o Qwilfishu. Poczuła złoœć, iż Adrian nie chciał wzišć jej Pokémona. Genialny plan spalił na panewce. Z drugiej strony, pomyœlała, on mnie chyba lubi...

Tomek, Lotad i Bulbasaur odpoczywali z zamkniętymi oczami na ławce przed Centrum Pokémon. Wojtek chodził w kółko obok nich z jajem w rękach.

-Widzicie, jutro stoczymy pierwszy mecz o odznakę – cieszył się Tomek.

-Nie zwróciłeœ na coœ uwagi – stwierdził Wojtek. – Jak masz zamiar stoczyć walkę trzy na trzy dwoma Pokémonami?

Tomek szeroko otworzył oczy. Zapomniał, że Spearow nie była w stanie walczyć.

-To oznacza – powiedział – że dziœ nie będziemy mieć wolnego. Musimy szybko złapać jakiegoœ Pokémona. Skoro już mówimy o łapaniu – zastanowił się – to ciekawe, jak idzie innym. Dawno nie miałem żadnych wiadomoœci od Pawła...

Paweł bez chwili wytchnienia biegł. Jego partner został na powierzchni. Im głębiej zapuszczał się w mroki jaskini, tym bardziej denerwował się. Œcigajšca go para nie zamierzała być delikatna ani dla niego, ani dla Pokémonów ukrytych w podziemnej komnacie...

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):