Może sobie pan zażyczyć samochód w każdym kolorze, byleby był to czarny.

Henry Ford

W idealnie czystej sali szpitalnej znajdowały się tylko dwa łóżka; jedno było zajęte. Pod lekkim kocem leżał wysoki, łysy mężczyzna z tatuażem w kształcie krokodyla na policzku. W pozycji siedzšcej, przeglšdał jakieœ tani, kolorowy magazyn. Rozległo się pukanie. Zanim chory zdšżył obrócić głowę, do sali weszła młoda, modnie ubrana dziewczyna. Nie wyglšdała na starszš niż dwadzieœcia lat; miała długie, proste, kasztanowe włosy. Łysy zwrócił uwagę, że ledwo zmieœciła się w drzwiach, podobnie jak on. Pomyœlał, że mogłaby uprawiać koszykówkę, gdyby nie zajmowała się przestępstwami.

-NieŸle się załatwiłeœ – zaczęła dziewczyna, siadajšc na plastikowym krzeœle obok łóżka. – Miałeœ nie atakować tej dziewczyny, szef mało wyraŸnie ci to powiedział?

-W zasadzie - stwierdził łysy – to pomyœlałem...

-Nie żartuj – parsknęła œmiechem dziewczyna – ty nie myœlisz.

-Dobra... Przyszło mi do głowy, że to dlatego, że jest silna... Więc jakoœ bym się pokazał przed szefem...

Zapadła cisza. Dziewczyna zdawała się wyraŸnie zdziwiona. Jej przestraszone, bladofioletowe oczy zdradzały, że myœlała o czymœ groŸnym.

-Powiem ci coœ, ale siedŸ cicho – powiedziała dziewczyna. Łysy skinšł głowš. – Ta dziewczyna, to córka szefa.

-Aaa... – bandyta wrócił myœlami do sytuacji, gdy zaatakowana przez niego zwróciła się do jego szefa „tato”.

-Masz tego nikomu nie mówić!

-Dobra, Sabrina. A co z Koksem i Mięœniem?

Sabrina podniosła wzrok ku sufitowi. Wydawała się zażenowana pytaniem. Łysy przestraszył się, że stało się TO...

-Zabrali je. I przekazali jakimœ innym członkom Bandy...

-Nie... – chciał wykrzyknšć łysy. Głos zamarł mu w gardle, wobec czego ograniczył się do kilku cichych przekleństw.

-Tak miałeœ w kontrakcie. No i oczywiœcie możesz zapomnieć o jakimkolwiek wynagrodzeniu.

-Co tam kasa! Proszę, dowiedz się, gdzie moje Pokémony... – znowu urwał. Cišgle był bardzo osłabiony.

-Skoro nie jesteœ w stanie gadać, to już idę. Miłego leczenia się z Ataku Toksyn...

-Chwila – zatrzymał wychodzšcš właœnie Sabrinę łysy. – A jak twoja misja?

-Na Niebieskich ródłach nie ma niczego interesujšcego poza Błyszczšcym Psyduckiem. Za dobrze go pilnujš, żebym go dorwała.

-Nie było problemów?

-Jeden Lotad cały czas za mnš łaził – Sabrina aż zatrzęsła się z oburzenia. Na chwilę umilkła. Wzięła głęboki oddech, jakby odczuła wielkš ulgę. – Ale jakiœ frajerski trener go zabrał. Na razie.

Sabrina zamknęła za sobš drzwi, zostawiajšc łysego samego. Z korytarza dało się słyszeć dŸwięk obcasów.

Bulbasaur leżał na ziemi z uœmiechem na twarzy. Miał okazję popatrzeć na cudzy wysiłek z wygodnej pozycji. Spearow latała nieopodal z zawrotnš prędkoœciš wokół dwóch brzóz odległych od siebie o kilkadziesišt metrów.

Tomek obserwował okolicę i swojego Pokémona z niepewnoœciš. Przychodził w to miejsce wiele razy i znał okolicę na pamięć. Wielki, stromy, żółty pagórek, pokryty na szczycie drzewami, zdecydowanie rzucał się w oczy. Niestety, o Grotach w Nagórzcach nie mógł opowiedzieć nic ponadto, że miliony lat wczeœniej skały, z których sš zbudowane, powstały z piasku kwarcowego, a same jaskinie – wejœcie do których od kilku lat zagrodzone było kratami - wydršżone przez ludzi.

Zastanawiajšc się, czemu nikt nie napisał jeszcze o Grotach na Wikipedii, przeszedł do drugiego problemu. Ostatniej nocy doszedł do wniosku, że w walce o Odznakę Ciemnicy w Łodzi będzie potrzebował silnego ataku. Jego Pokémon-wróbel poszedł na pierwszy ogień – celem było nauczenie go Pikowania. Niestety, nie wszystko było takie proste. Prędkoœć, którš rozwijała Spearow, była wcišż za niska.

-No dobrze, Spearow! Chwila przerwy – niechętnie krzyknšł Tomek. Pokémon z radoœciš przerwał ćwiczenia.

Chłopak nie był tak szczęœliwy jak jego podopieczna. Dawid był w Łodzi już blisko tydzień i miał mnóstwo czasu na zdobycie odznaki. Nie wštpił, że jego Charmander i Growlithe nie majš czasu na odpoczynek. Tymczasem, Bulbasaur bez odpowiedniej zachęty nie trenował, ani tym bardziej nie walczył, Spearow nie miała odpowiedniego przygotowania, a Lotad... A Lotad znowu zniknšł, pomyœlał Tomek.

To była pierwsza noc, którš mieli spędzić poza domem. Chłopak zdecydował się wypróbować spanie pod gołym niebem, na wypadek, gdyby w przyszłoœci nie zdšżyli do Centrum Pokémon. Tymczasem słońce już zachodziło, nie zdšżył popracować ze Spearow, a nawet dotrzeć na miejsce, gdzie mieli się położyć.

Bulbasaur zaczšł szarpać nogawkę spodni swojego trenera. NajwyraŸniej chciał wskazać, gdzie poszedł Lotad.

Liwia siedziała nad brzegiem basenu ogromnego w zakštku rozległego ogrodu wokół jej rezydencji. Na powierzchni wody odbijało się zaczerwienione słońce. Qwilfish podskakiwał co chwila. Dziewczyna czuła się zdenerwowana faktem, że nie mogła się dowiedzieć, czy jest zadowolony czy nie. Snubbull położyła się w brodziku, relaksujšc się. Liwia tymczasem zdecydowała się zajšć innym Pokémonem.

Sentret, jak inne stworki z jego gatunku, stał właœnie na swoim długim, paskowanym, puszystym ogonie. Dzięki temu, jego oczy znalazły się ponad metr nad taflš wody. Pokémon mógł w spokoju przejrzeć się w lustrze wody. Liwii nie przeszkadzał jego narcyzm, ale fakt, że nie wiedziała jakie ataki może stosować. Rotacja Obronna nie wystarczała do wygrywania walk.

Liwia zobaczyła nadchodzšcego zza wysokiego żywopłotu ojca. Tym razem ubrany był w luŸny, staromodny dres. Dziewczyna nie widziała go w stroju innym niż garnitur od kilku miesięcy – zawsze miał dużo pracy.

-Jak idzie praca z Sentretem? – zapytał mężczyzna.

-Nie idzie, tatusiu – zdenerwowanym głosem powiedziała dziewczyna – nie wiem jak powinnam zaczšć.

-Może ja zacznę, a ty potem będziesz kontynuować?

-No dobrze... – zrezygnowanym głosem wyszeptała dziewczyna. – Sentret, koniec podziwiania siebie! ChodŸ tutaj, czeka cię trening.

Przy wejœciu do jaskiń w dużej, żółtej skale Lotad atakiem Wodnego Pulsu zniszczył wczeœniej jeden z prętów. Nie widział potrzeby, dla której miałby on istnieć.

Mały, niebieski Pokémon z ogromnym liœciem nenufaru na głowie szedł coraz głębiej w ciemnoœć. Lotad wcišż się uœmiechał, choć sam nie wiedział dlaczego. W zasadzie, mało rzeczy w ogóle wiedział.

Na końcu mrocznego tunelu zauważył migajšce, czerwone œwiatło. Bez namysłu, podszedł do niego. Okazało się, że obok znajdował się niewielki, prostokštny przycisk – w œcianie. Nie dostrzegajšc ostrzeżenia „NIE DOTYKAƔ wyrytego w skale, Lotad nacisnšł go. Poczuł, że traci grunt pod stopami.

Tomek ze Spearow na ramieniu podszedł powoli do krat, zasłaniajšcych wejœcie do jaskiń. Bulbasaur swoim Dzikim Pnšczem wskazywał, że Lotad musiał wejœć do œrodka. Tomek zauważył, że kraty sš mokre, chociaż od kilku dni nie padało – przyszedł mu na myœl atak Wodnego Pulsu.

Kiedy zastanawiał się, w jaki sposób go dogonić, Spearow dziobnęła go lekko w ucho. Domyœlajšc się, że chce mu coœ przekazać, Tomek odwrócił w jej kierunku głowę. Kštem oka dostrzegł pędzšcy z zawrotnš prędkoœciš po położonej nieopodal ulicy samochód. Chłopak poczuł w tym momencie déja vu – przypomniał sobie ucieczkę łysego bandyty z Centrum Pokémon. Tam też zauważył czarny samochód znikajšcy za rogiem.

-Spearow – zwrócił się chłopak do swojego Pokémona – poleć za tym samochodem, ale nie daj się zauważyć. Potem tu wróć i mnie do niego zaprowadŸ. Leć!

Ptak skinšł swojš małš, bršzowš główkš na znak zrozumienia. Po chwili Spearow szybowała już ponad drzewami w kierunku, w którym odjechał samochód. Tomek zwrócił uwagę, że jej szybkoœć bardzo się poprawiła. Miał nadzieję, że pojawienie się tego samochodu – nie potrafił wskazać marki, takie coœ mógłby zrobić tylko Dawid – jest przypadkowe. Tymczasem należało zajšć się Lotadem.

-Bulbasaur, jesteœ większy od Lotada, ale i tak powinieneœ się tu zmieœcić. WejdŸ, znajdŸ go szybko i przyprowadŸ tu – nakazał Tomek. – Uważaj na bulwę, sklepienie miejscami jest nisko.

Kiedy Pokémon-roœlina wbiegł do œrodka, Tomek pożałował, że nie wzišł nawet latarki, albo ognistego stworka. Chociaż płomienne Pokémony kojarzyły mu się z Dawidem i Pawłem, posiadanie jednego mogło być nocš całkiem użyteczne.

-Wypróbuj teraz Furię Drapania na tym krzaku – rozkazał ojciec Liwii.

Sentret odbił się swoim ogonem – na którym zawieszone były dwa ciężkie kamienie - w kierunku krzewu dzikich róż. Jego pazurki na łapkach zaczęły cišć liœcie na drobne kawałki. Pod stopami Pokémona leżały po chwili całe stosy posiekanych resztek.

-Uważaj na kolce – krzyknęła Liwia. Była zaskoczona, że jej Sentret ma aż takš siłę ataku.

Po chwili Pokémon zapiszczał, cofajšc się metr do tyłu. Trenerka pomyœlała, że na pewno nadział się na jeden z cierni.

-Tato, dlaczego każesz mu atakować właœnie taki krzak? To niebezpieczne.

-Poza siłš ataku – spokojnym, nudnym głosem odpowiedział mężczyzna – ważna jest też jego precyzja. Twój Sentret nie dysponuje żadnym atakiem dystansowym, więc będzie szczególnie tego potrzebował.

-Nie jestem pewna, czy warto tak go męczyć...

-Jeœli chcesz mieć silne Pokémony – cišgnšł ojciec swoim nieciekawym, nauczycielskim tonem – to musisz ciężko z nimi pracować.

-Skoro tak mówisz – wyszeptała Liwia. Zwróciła teraz uwagę na skały przyczepione do ogona Sentreta – Ale cišgle nie rozumiem, po co przeszkadzać mu w ruchu tymi kamieniami.

-Prawdę mówišc, to chciałbym zrobić ci mały prezent. Ale najpierw twój Pokémon musi wzmocnić ogon. W porzšdku? – mężczyzna zwrócił się do trenowanego. Gdy ten skinšł głowš, wydał kolejny rozkaz. – Jeszcze jedna Furia Drapania!

Sentret doskoczył do krzewu, znowu szatkujšc liœcie i łodygi.

Lotad, ze sporymi trudnoœciami, wygrzebał się ze stosu papierów, w które wpadł. Zapadnia nad nim zamknęła się i nie miał już możliwoœci powrotu tš samš drogš, którš przybył. Po chwili zastanowienia – co przyszło mu z trudem – zdecydował się poszukać wyjœcia samemu. Drzwi od małego pomieszczenia, w którym się znajdował były lekko uchylone. Pokémon miał dwie możliwoœci. Szybko zrezygnował z możliwoœci popchnięcia ich delikatnie, aby poszerzyć wyjœcie.

Po kilku sekundach koncentracji i gromadzenia energii, Lotad wypuœcił znad głowy kulę granatowej wody wielkoœci futbolówki, która zrobiła dziurę w œrodku drzwi. Lotad wyskoczył przez nowopowstały otwór z głupawym uœmieszkiem na twarzy.

Znalazł się w czymœ w rodzaju korytarza. Z obu stron znajdowało się kilka wejœć do innych pomieszczeń. Œciany i podłoga pokryte były błyszczšcymi, jasnoniebieskimi kafelkami. Do reszty otoczenia Lotadowi nie pasowała tylko œciana naprzeciw niego – kamienista, wyglšdajšca jak zbocze góry. Była szeroka na dwa metry, mógłby przez niš przejechać cały samochód, gdyby tylko jej nie było, pomyœlał Lotad. Zdecydował się sprawdzić jej twardoœć. Kiedy wysunšł jednš z łapek, żeby jej dotknšć... jego nóżka przeniknęła przez œcianę, jak przez powietrze. Twierdzšc, że nawet nie warto jej niszczyć, Lotad zawrócił, by szukać wyjœcia gdzie indziej.

Czarne BMW w końcu zatrzymało się przed pionowym, kamiennym zboczem. Spearow usiadła spokojnie na gałęzi, mogšc wreszcie złapać oddech. Pokémon-wróbel zastanawiał się, czemu to w tak mało atrakcyjnym wizualnie i nieromantycznym miejscu zatrzymał się kierowca.

Z samochodu wysiadła wysoka, młoda dziewczyna o bršzowych jak pióra Spearow włosach. Uwagę podopiecznej Tomka zwróciły jej wyjštkowe, bladofioletowe oczy. Miała wrażenie, że już kiedyœ się spotkały – i to spotkanie z niewyjaœnionych przyczyn Ÿle jej się kojarzyło.

Z siedzenia obok kierowcy przez okno wyskoczył mały, nie większy od œledzšcej samochód, Pokémon. Miał kształt jajka i ciemnoróżowy kolor skóry. Jego oczy miały kształt litery X. Jego ršczki i nóżki były nie większe od palca dorosłego człowieka. W utrzymaniu balansu pomagały mu ogromne uszy zakończone ciemnożółtymi półkolami. Spearow trafnie odgadła, że tym Pokémonem jest Whismur, typ normalny, znany z ataków dŸwiękiem.

-Kurczę, nie wiem co ze mnš jest – zwróciła się do swojego pupila dziewczyna – ale jakoœ zawsze muszę sprawdzić, czy ta œciana to faktycznie hologram.

Wycišgnęła z tylnej kieszeni dżinsów pilota, po czym nacisnęła przycisk. Spearow, oniemiała, zobaczyła, jak œciana z kamieni znikła. Whismur wszedł do œrodka jaskini, której całoœć wyłożona była błyszczšcymi kafelkami, podczas gdy trenerka wjechała do œrodka samochodem. W momencie, gdy œciana ponownie pojawiła się, Spearow odleciała z gałęzi w kierunku Grot.

Bulbasaur właœnie wrócił z wnętrza jaskini – ale sam. Tomek przestraszył się, że coœ poważnego mogło stać się Lotadowi.

Pokémon-roœlina narysował na ziemi za pomocš Dzikiego Pnšcza mały kwadracik i napis „NIE DOTYKAƔ. Chłopak nie domyœlił się, co właœciwie miało to oznaczać.

-Jesteœ pewien, że Lotada tam nie ma? – spytał Tomek. Widzšc kiwanie głowš i nadlatujšcš Spearow, kontynuował. Zwrócił się teraz do mocno wystraszonej podopiecznej. – Daleko stšd odjechał samochód?

Tym razem Pokémon Tomka potrzšsnšł głowš na znak odpowiedzi przeczšcej.

-Nie było w nim nikogo szczególnego? – Spearow znowu zaprzeczyła. - Żadnych łysoli? – reakcja taka jak wczeœniej. - Nie wjechał do jakiejœ tajnej kryjówki? – zażartował Tomek. Spearow pokiwała głowš w pionie. Chłopak wydawał się zbity z tropu. – Powinniœmy to sprawdzić? – spytał się Pokémona. Ptak zgodził się.

Trener zastanowił się. Z jednej strony, Lotad na pewno był w jaskini, ale przecież mógł też zostać porwany przez tych z samochodu...

-Rozdzielimy się – zdecydował – Spearow, zaprowadŸ mnie do BMW, ale tym razem leć wolno; Bulbasaur, zostań na straży, jeœli Lotad wyjdzie, wytrop mój œlad i dołšczcie do nas.

Spearow wyruszyła w kierunku zachodzšcego słońca. Tomek ruszył za niš. Bulbasaur powšchał œlad buta Tomka, po czym odwrócił się, by obserwować wyjœcie z jaskini.

Sentret ciężko dyszał, stojšc nad brzegiem basenu. Swoim puszystym ogonem kręcił w wodzie kółka. Cišgle zawieszone były na nim kamienie. Liwia, obserwujšc Pokémona razem ze Snubbull i Qwilfishem, cišgle nie widziała sensu we wzmacnianiu ogona. Rotacja Obronna bazowała na szybkoœci obrotów, a nie wytrzymałoœci. Ojciec dziewczyny, trzymajšc w ręku grubš gałšŸ, wypuœcił z Pokéballa swojego trujšco-robaczego skorpiona.

-Sentret, przerwa. Teraz obserwuj. Skorupi, Żelazny Ogon na tej gałęzi!

Mały, granatowy Pokémon-skorpion zamknšł oczy. Jego ogon, zakończony ostrym żšdłem, przybrał srebrnš barwę. Jednym powolnym ruchem, przecišł gałšŸ na dwa kawałki. Sentret szeroko otworzył oczy.

-Żelazny Ogon to atak typu stalowego o mocy znacznie większej od Furii Drapania. Odpowiednio wymierzony może osłabić obronę fizycznš przeciwnika. Potrzebuje jednak trochę czasu na naładowanie się – stwierdził głoœno ponurym głosem mężczyzna. – To będzie twój as w rękawie, Liwio. Sentret, spróbuj!

Dziewczyna uœmiechnęła się. Teraz miała już broń przeciw takim bandytom jak ten łysy.

Lotad po zajrzeniu do kilku kolejnych pomieszczeń, zmęczony i zrezygnowany, w końcu usiadł na jednym z biurek, przed ekranem komputera. Najwygodniejszym miejscem do spoczynku wydawała się być klawiatura. Po wejœciu na niš, ekran monitora rozbłysnšł jaskrawym, czerwonym œwiatłem. Lotad, po zastanowieniu się nad tym, czy lubi ten kolor (co trwało chwilę), położył się na klawiaturze i szykował się do snu.

Chwilę póŸniej, do sali weszła olbrzymia, jak dla Pokémon-nenufara, dziewczyna. Przeciętna osoba czy stworek zwróciliby uwagę na jej kasztanowe, długie włosy, albo lœnišce bladofioletowe oczy, ale Lotad zauważył przede wszystkim fakt, że jej obcisła koszulka uwydatniała jej niewielkie piersi. Chwilę póŸniej do sali wkroczył mały, różowy Whismur. Pokémon Tomka od razu rozpoznał tš parę. Ta dziewczyna, na ile Pokémon pamiętał, Sabrina, była najdziwniejszš ze strażniczek na Niebieskich ródłach, cały czas robiła zdjęcia, ukrywała się za drzewami i szeptem rozmawiała przez komórkę. Podskoczył, wciskajšc przy okazji jeszcze kilka przycisków. Ekran monitora zgasł.

Sabrina odwróciła się w kierunku Lotada. Przez moment wyglšdała na przerażonš, ale szybko uspokoiła się. Whismur wyskoczył przed niš, gotów jej bronić. Mały Pokémon znany z odpornoœci na dŸwięki wyglšdał œmiesznie przy ogromnej trenerce.

-To znowu ty, potworze – zwróciła się do Lotada Sabrina. – Poznaję cię po twoim beznadziejnym uœmiechu. Ale nie jesteœmy już na ródłach... – wycedziła. Na jej twarzy pojawił się sadystyczny uœmiech. – Teraz mogę cię wykończyć. Whismur, użyj na nim...

Sabrina przerwała w pół zdania. Podbiegła do monitora, przed którym stał Lotad. Pokémon-nenufar odskoczył na podłogę. Dziewczyna po kilku działaniach na komputerze spojrzała na nieproszonego goœcia z wœciekłoœciš.

-Ty draniu! – wykrzyknęła. – Skasowałeœ wszystkie dane! Masz pojęcie, co zrobi ze mnš szef?!

-Looł? Taad? – Lotad niepewnie zapytał się dziewczyny.

-Skończę jak łysy... – z żalem stwierdziła Sabrina. Pokémon wodno-trawiasty przypomniał sobie jednego drania z Croconawem, którego spotkał na ródłach. – Och nie, szef dzwoni!

Dziewczyna wyjęła z kieszeni różowš komórkę z dwoma breloczkami w kształcie Pokéballi przyczepionymi do niej. Nacisnęła jeden z przycisków, po czym postawiła jš obok monitora. Na małym ekranie telefonu pokazała się niemal idealnie kwadratowa twarz mężczyzny. Miał krótkie, równo uczesane, czarne włosy, krzaczaste wšsy i czarne oczy. W tle widać było zmieniajšcy się stopniowo krajobraz. Pewnie jedzie jakimœ samochodem, pomyœlał Lotad. W tym momencie Sabrina wzięła Pokémona-nenufara w ręce.

-Dzień dobry, szefie! W czym mogę pomóc? – zapytała przesłodzonym głosem dziewczyna.

-W kilku sprawach. Miałem dziœ pracowity dzień – rozległ się zmęczony głos z telefonu. – Jak twoje postępy na ródłach?

-Złapałam dla pana tego Lotada – Sabrina przysunęła Pokémona bliżej komórki. – Niestety, alternatywnie ubarwiony Psyduck jest poza moim zasięgiem.

-Zastanowię się nad tym, jak go zdobyć. Przeœlij mi szybko dane dotyczšce nowych agentów w regionie...

-Niezwłocznie... – zaczerwieniła się dziewczyna. – Ale może być drobny problem, bo... Łšcze słabo dziœ działa! – nawet Lotad nie uwierzył w tš historię.

-Dobrze, dobrze – powiedział zrezygnowanym głosem mężczyzna. – Przekazałaœ tej łachudrze, że jest zwolniona?

Lotad zastanawiał się, co albo kogo majš na myœli. Nie znał nikogo o takim imieniu. Sabrina wydawała się lekko niepewna.

-Oczywiœcie. Nie jest w najlepszym...

-Nie interesuje mnie jego stan – ze zdenerwowaniem powiedział szef, jakby odzyskujšc siły. – Takich rzeczy jak atak na mojš córkę się nie wybacza.

-Tak jest, szefie.

Lotadowi znudziło się gapienie w ekran komórki. Stwierdził, że najwyższa pora się wymknšć. Zaczšł szybko się trzšœć. Z jego liœcia zaczšł wydobywać się jasnoniebieski dymek. Sabrina natychmiast wyczuła drgania. Szybkim ruchem ręki wyłšczyła komórkę. Lotad, korzystajšc z okazji, wyskoczył z jej ramion. Whismur przeraŸliwie piszczał.

-Używasz Mgiełki, by uciec?! Praktyczny atak – stwierdziła dziewczyna. - Teraz muszę cię złapać. Whismur, gonimy go!

Whismur, z lekko sadystycznym uœmiechem, rozpoczšł poœcig.

Tomek niepewnie przekroczył fałszywš œcianę. Znalazł się w kanciastym korytarzu wyłożonym bladoniebieskimi, błyszczšcymi w œwietle neonowych lamp na suficie, kafelkami. Z jednego z pomieszczeń wydobywały się jasnobłękitne opary. Tomek ucieszył się – to z pewnoœciš był niedopracowany, na razie, atak Mgiełki Lotada. Mgła była rzadka i nie mogło się w niej ukryć nic większego od Pokémona-nenufara.

Chwilę po samym Lotadzie zza drzwi wybiegł mały Whismur. W œlad za nim podšżała wysoka dziewczyna. Tomek miał wrażenie, że kiedyœ już jš widział. Spearow na ramieniu chłopaka przeraŸliwie piszczała. Teraz było pewne, że to ona prowadziła samochód – jak zauważył Tomek, dostrzegajšc maszynę w końcu korytarza, było to BMW.

-Skoro jeŸdzisz czymœ takim, i masz takš kryjówkę, to na pewno macie sporo kasy – zwrócił się do zaskoczonej dziewczyny Tomek.

-Nawet sobie nie wyobrażasz – odgryzła się dziewczyna. – Pomyliłam się, oddajšc Lotada tobie, nawet nie potrafisz go upilnować.

-No tak – Tomek puknšł się otwartš dłoniš w czoło. – Jesteœ Sabrina, strażniczka rezerwatu Niebieskie ródła.

-BYŁA strażniczka. Przede wszystkim, należę do BMW, czyli Bandy Mocnych Wojowników!

-Banda Mocnych Wojowników... – Tomek zastanowił się, ale był pewien, że nigdy wczeœniej nie słyszał tej nazwy.

-Sam rozumiesz, dlaczego jeŸdzimy takimi a nie innymi samochodami...To my jesteœmy odpowiedzialni za ataki na Centra Pokémon w okolicy. Poznałeœ już może takiego jednego łysego?

-Tak, poznałem. I muszę powiedzieć – Tomek w tym momencie kpišco się uœmiechnšł – że imiona jego Pokémonów sš lepsze niż wasza nazwa.

Sabrina wydawała się bardzo mocno zdenerwowana tš uwagš. Whismur stanšł przy jej boku, natomiast Lotad dobiegł do nogi Tomka. Opary wywołane przez Mgiełkę pokryły całš podłogę korytarza. Chłopak zauważył, że to z pewnoœciš nada walce specyficzny klimat.

-Whismur, nie damy obrażać Bandy! Najpierw Skowyt, potem Plaskacz na Lotadzie!

-Skoro tak – Tomek lekko pochylił się, gotujšc do meczu – to ja wybieram Lotada! Użyj Absorpcji!

Whismur wydał niski, głęboki dŸwięk, który wyjštkowo nie pasował do jego miłego wyglšdu. Tomek wiedział, że następny atak trzeba zatrzymać, gdyż Skowyt zwiększa siłę ataków fizycznych. Whismur wyskoczył do przodu, by uderzyć swoimi ogromnymi uszami przeciwnika. Lotad pochylił się, przyjšł cios na liœć na głowie. Teraz użył ataku Absorpcji. Szara kulka tylko przez chwilę leciała w powietrzu, Whismur nawet nie miał czasu przed niš uskoczyć. Po trafieniu Pokémon normalny wydawał się zmęczony, podczas gdy typ wodno-trawiasty zregenerował siły. Sabrina wydawała się wyraŸnie niezadowolona. Tomek cieszył się z siły ataku Absorpcji Lotada.

-Whismur, skoro Plaskacz nie działa – powiedziała zdenerwowana Sabrina – to użyj Rozgłosu!

-Lotad, schowaj się w oparach Mgiełki.

Lotad szybko wskoczył w gęstsze opary. Whismur nie przejšł się tym, otworzył szeroko swoje usta i wydał z siebie wysoki pisk. Różowa fala dŸwięku uderzyła w podłogę, po czym odbijała się od kafelków na œcianach i suficie. W kilka sekund odgłos wypełnił całe pomieszczenie. Zdezorientowany Lotad wyszedł z oparów chwiejšc się na boki.

-To dobra taktyka – stwierdziła Sabrina, wyraŸnie uspokojona skutecznoœciš Rozgłosu. – Kontynuuj.

-Lotad – zwrócił się do podopiecznego Tomek, liczšc na to, że dŸwięk nie przeszkadzał Pokémonowi tak jak jemu – Wodny Puls! Pełna moc!

Kiedy Whismur otworzył usta, Lotad podniósł przednie łapki w powietrze, a nad nim zaczęła tworzyć się ciemnoniebieska kula. Pokémon Sabriny wykonał atak pierwszy. Fala dŸwiękowa uderzyła w wodny atak. Po całym korytarzu rozlała się woda. Walczšce stworki wydawały się lekko zdezorientowane. Tomek zareagował pierwszy.

-Po prostu rzuć się na niego!

Kiedy Sabrina wcišż zastanawiała się, jakim sposobem woda znalazła się na jej bluzeczce, Whismur otrzymał cios od Lotada. Pokémon normalny, odrzucony w tył, uderzył w œcianę, tracšc przytomnoœć. To był koniec walki.

-Œwietnie, Lotad, nasza pierwsza wygrana! – wrzasnšł Tomek.

-To nic szczególnego – stwierdziła Sabrina, wycofujšc podopiecznego do Pokéballa. – Wiesz, Lotad? Twój trener jest paskudny i niehonorowy.

Tomek zrobił zaskoczonš minę. Nie miał pojęcia, co właœciwie dziewczyna ma na myœli. Chciał się dowiedzieć, co właœciwie zamierzała osišgnšć.

-Obiecał mi, że każdemu, z kim będziesz walczył powie... Powie o tym, skšd jesteœ! Powie o Niebieskich ródłach!

Tomek faktycznie o tym nie pamiętał. Z drugiej strony, nie było to okropne przestępstwo. W tym momencie, przeszył go dreszcz. Pomyœlał, że Lotad nie jest inteligentny na tyle, by zrozumieć, że dziewczyna kłamie. Sabrina musiała zauważyć zdenerwowanie Tomka, gdyż na jej twarzy pojawił się szeroki uœmiech. Spearow zaczęła ćwierkać, widocznie podburzona zachowaniem dziewczyny wobec Pokémona, któremu zawdzięczała ratunek. Tomek poważnie się wystraszył.

Lotad zwyczajnie ziewnšł, cišgle głupio się uœmiechajšc. Jego trener wyraŸnie się ucieszył – na razie jego Pokémon nie był nawet na tyle inteligentny, żeby zrozumieć sens słów Sabriny. Dziewczyna z BMW wydawała się mocno zażenowana.

-Jak ja nie lubię tego Lotada... – wyszeptała z rozpaczš w głosie.

-Tak naprawdę, to sama chciałabyœ takiego. Jest naprawdę super – stwierdził otwarcie Tomek.

Chłopak nie był pewien, co należy zrobić. Kontynuowanie walki z Sabrinš groziło trafieniem na naprawdę silnego przeciwnika, a Lotad, jako typ trawiasty, po zmroku walczył słabiej – na dworze z pewnoœciš œwieciły już gwiazdy.

Z drugiej strony, jeœli nie zatrzyma dziewczyny siłš, ta z pewnoœciš ucieknie. Jeœli należała do BMW to z pewnoœciš zajmowała się kradzieżami Pokémonów. Nie należało puszczać jej wolno.

-To już koniec, Sabrina – powiedział Tomek. – poddaj się i zgłoœ zaraz na komisariat.

-To jeszcze nie koniec – dziewczyna sięgnęła do kieszeni dżinsowej spódniczki po Pokéball. Powiększyła go, po czym wyrzuciła przed siebie. – Loudred, wybieram cię!

Loudred opuœcił swojš kulę. Fioletowy Pokémon miał około półtora metra wzrostu, i był szeroki niemal tak, jak wysoki. Miał duże, półkoliste oczy z czarnymi Ÿrenicami i okršgłe uszy wielkoœci piłki do siatkówki na antenkach. Miał silne, ale krótkie ręce i nogi. Jednak uwagę zwracały przede wszystkim ogromne usta. Były prostokštne, o objętoœci bagażnika niewielkiego samochodu. WyraŸnie widoczne były lœnišce białe zęby i ogromny, karminowy język. Całoœci wyglšdu dopełniały czerwone i żółte fragmenty skóry.

-Loudred, jak pewnie wiesz, jest wyewoluowanš formš Whismura – stwierdziła Sabrina. – Poza większš siłš uderzeniowš głosu, ma też o wiele silniejsze ciało. Pokona każdego z twoich Pokémonów samš siłš mięœni!

-Lekko nie będzie. Lotad, ruszaj!

Pokémon-nenufar lekko skinšł na znak zrozumienia. Loudred zaczšł biec w jego kierunku, by wykonać Plaskacz. Po drodze jednak poœliznšł się w kałuży wody, i z dużym impetem wpadł w œcianę obok Lotada.

-Skšd tu ta woda? – głoœno zastanawiała się dziewczyna.

-Z niedokończonego Wodnego Pulsu. Kafelki nie pozwoliły jej wsišknšć w podłoże – zwrócił uwagę Tomek. – Trzeba zwracać uwagę na otoczenie. Teraz dzięki typowi wodnemu, Lotad ma przewagę.

-Nie sšdzę. Też wykorzystamy teren, Stšpnięcie!

Lotad ledwo uskoczył z drogi rozpędzonego Loudreda. Normalny Pokémon zdšżył szybko wyhamować, zatrzymujšc się przy pomocy œciany. Z dużš siłš uderzył nogš w posadzkę. Œciany zatrzęsły się od ataku Stšpnięcia. Lotad wydawał się być pod wrażeniem takiej mocy ataku. Nie zwrócił uwagi na nadcišgajšcego przeciwnika. Gdy Pokémon Sabriny szykował się do uderzenia Stšpnięciem w Lotada, Tomek poczuł, że Spearow odlatywała właœnie z jego ramienia.

Przez moment chłopak zauważył biały pęd powietrza przed samym dziobem Pokémona-wróbla. Był pewien, co to za atak. Spearow osišgnęła prędkoœć odpowiedniš do poprawnego wykonania Pikowania.

Loudred wyraŸnie zdziwił się faktem, że podczas Stšpnięcia trafił w coœ opierzonego zamiast nenufar. Spojrzał w dół – obok niego leżała nieprzytomna Speraow. Lotad pochylał się nad niš. Kiedy podniósł wzrok i spojrzał na Loudreda, ten aż zatrzšsł się z przerażenia – w oczach Pokémona-nenufara płonęła żšdza mordu.

-Spearow, wracaj! – wykrzyknšł Tomek, zawracajšc jš do Pokéballa. – Naprawdę œwietnie sobie poradziłaœ. A ty, Lotad, uspokój się!

-Nie posłucha cię – wyszeptała Sabrina. Tomek ledwo jš usłyszał. – A ponieważ jest tak mało inteligentny, sam sobie nie poradzi.

Lotad skoczył na Loudreda. Przyczepił się mocno do jego ogromnego, okršgłego ucha. Najbardziej piskliwym głosem, jaki był w stanie wydobyć. Loudred głoœno zarechotał, nie wywarło to na nim żadnego wrażenia.

-Lotad, on ma specjalnš zdolnoœć DŸwiękoodpornoœć – powiedział Tomek, chcšc uspokoić podopiecznego – musisz używać Absorpcji i Wodnego Pulsu z małego dystansu.

Ku zdziwieniu trenera, Pokémon kiwnšł lekko liœciem na głowie na znak zrozumienia. Z jego liœcia wydobyło się kilka małych, szarych kulek. Ataki Absorpcji trafiły z kilku centymetrów bez najmniejszego problemu, pozbawiajšc Loudreda sił. Lotad poczuł się za to znacznie lepiej, gdy zazielenione kulki wróciły do niego. Teraz uskoczył z ucha przeciwnika na ziemię. Otworzył usta i zaczšł przygotowania do Wodnego Pulsu.

Loudred nie zamierzał czekać na polecenie Sabriny. Potarł nogš o posadzkę, po czym zaczšł biec do przodu, by uderzyć Lotada przed wykonaniem ataku. Pokémon-nenufar zauważył to, podobnie jak Tomek.

-Wypuœć Puls teraz! – wydał polecenie.

-Loudred, zejdŸ z drogi! – wrzasnęła przestraszona Sabrina.

Lotad wypuœcił niewielkš wodnš kulę. Loudred, który szykował się do wykonania Rozgłosu, został odepchnięty do tyłu. Jego dŸwiękowy atak uderzył z całš mocš w sufit.

Na chwilę w korytarzu zapanowała cisza. Kafelek, w który trafił rozgłos, spadł z sufitu i rozpadł się na ziemi na tysišce kawałeczków. Nie minęło nawet dziesięć sekund, nim kolejne kawałki w okolicy odsłaniały kamieniste sklepienie jaskini.

-Jaskinia zaraz się zawali – wyszeptał cicho Tomek. – Lotad, wracaj tu! Musimy uciekać! Sabrina, ty też! – dorzucił niechętnie.

-Loudred, wskakuj – spokojnie powiedziała dziewczyna, wycofujšc go do Pokéballa. – Ja tu zostaję.

-Nie żartuj sobie – odkrzyknšł Tomek. On i Lotad wybiegli przez nieistniejšcš œcianę.

Stojšc na zewnštrz, trener i Pokémon słuchali odgłosów zawalajšcej się jaskini, czekajšc na Sabrinę. Tomek zaczšł żałować, że nie wzišł Bulbasaura, który mógłby spętać dziewczynę Dzikim Pnšczem.

Zza œciany zaczšł dobiegać głos inny niż pękajšcej ceramiki. Lotad przygotowywał się do rzucenia się na dziewczynę. W tym momencie, pojawiła się... maska czarnego BMW! Zanim Tomek zdšżył zareagować, samochód z Sabrinš, machajšcš rękš na pożegnanie, za kierownicš gnał już po asfaltowej drodze w kierunku przeciwnym do Grot...

Centrum Pokémon, położone niecały kilometr od Grot, było niemal całkiem puste. Zegar wskazywał już pierwszš nad ranem. Tomek siedział w kawiarence przy niewielkim stoliku. Na blacie spał Bulbasaur, wyraŸnie zmęczony przeżyciami tego dnia. Tomek był ciekaw, jakim sposobem wytrzymał tyle czasu na warcie, wykonujšc jego polecenie. Widocznie ten Pokémon był bardzo cierpliwy. Albo też zdobyłem jego szacunek, pomyœlał Tomek.

Do kawiarenki weszła bršzowowłosa, wysoka pielęgniarka. Ubrana w standardowy, biały strój z zielonym krzyżykiem na fartuszku – symbolem sieci Centrum Pokémon. – wyglšdała na starszš niż w rzeczywistoœci była – a miała najwyżej dwadzieœcia lat.

-Lotad i Spearow zostały już poddane kuracji regeneracyjnej – powiedziała smutnym głosem, który nie pasował Tomkowi do treœci tej wiadomoœci – ale mam też złš wiadomoœć.

-Złš? – chłopak lekko się przestraszył. Bulbasaur otworzył oczy słyszšc to słowo. NajwyraŸniej wcale nie spał.

-Lotad będzie za kilka godzin gotów do działania, ale Spearow nadwerężyła skrzydło. Będzie musiała odpoczšć przynajmniej tydzień.

-Tydzień... – Tomek powtórzył cicho. Domyœlał się, że to przez uderzenie Loudreda. Gdyby nie œcigał Sabriny, pewnie nic by się nie stało... – Mogę jš zobaczyć?

-Naturalnie, proszę za mnš.

Bulbasaur zeskoczył ze stolika, podšżajšc za pielęgniarkš do wyjœcia. Tomek powoli podniósł się ze stołka.

Spearow spała spokojnie w małym, białym łóżeczku w małej, białej, idealnie czystej sali. Na drugim końcu ze smutkiem spoglšdał na niš Lotad. Bulbasaur zachowywał spokój. Tomek siedział na fotelu obok łóżka. Wiedział, że nie ma czasu czekać na Spearow. Dawid i Paweł już blisko tydzień temu wyruszyli w drogę, mogli złapać mnóstwo Pokémonów. Bulbasaur i Lotad będš musiały wystarczyć do zdobycia pierwszej odznaki – już następnego dnia.

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):