-Co teraz zamierzasz zrobić?

-Pora chyba wyruszyć w podróż.

Tomek siedział na maleńkiej plaży. Słońce œwieciło mocno jak na poczštek wrzeœnia, dzięki czemu woda w Zalewie Sulejowskim błyszczała. Obok niego, Norbert grzebał w swoim plecaku. Od dawna nie zabierał go na wycieczkę rowerowš.

-Wycišgnšłeœ swój plecak z szafy? – zapytał Tomek.

-Nie, damskš torebkę! le, że w ogóle wyszedłem z domu. Twoja kuzynka cišgle jest w mieœcie...

-Ale my w nim już nie jesteœmy! Wiesz – Tomek mrugnšł do Norberta. – pora na popis. WychodŸcie!

Tomek wycišgnšł z kieszeni bluzki trzy zmniejszone Pokéballe. Po kolei wypuœcił z nich wyraŸnie znudzonego Bulbasaura, podnieconš Spearow i energicznego Lotada.

Ze względu na obrażenia, jakie dwa pierwsze Pokémony odniosły poprzedniego dnia w walce z Łysym, nie miały jeszcze okazji poznać się z Pokémonem-nenufarem. O ile Spearow wydawała się go podziwiać – pamiętała, jak uratował jš przed upadkiem do wody – o tyle Bulbasaur nawet nie zamierzał się przywitać. Zazdroœć, pomyœlał Tomek, zarówno Bulbasaur jak i Lotad sš po częœci typami trawiastymi.

-Skoro już się wykułeœ czegoœ o Zalewie – z krzywym uœmiechem zaczšł Norbert – to moje Pokémony też chętnie by tego posłuchały.

Norbert wyjšł z kieszeni dżinsów dwie małe, czerwono-białe kulki. Ze œrodka wypłynęła czerwona energia, powoli nabierajšca kształtów Pokémonów.

Pierwszy ukazał się Turtwig – Pokémon-żółw, typ trawiasty. Nie zmienił się ani trochę od czasu Ceremonii Przydziału – cišgle miał dużš, zielono-żółtš głowę z gałšzkš na czubku, bršzowš, twardš skorupę oraz cztery walcowate nóżki. Tomek nie miał zbyt wiele czasu, by go bliżej poznać.

Chwilę potem uformował się drugi Pokémon. Sięgajšcy Tomkowi tuż ponad łydki, bršzowy lisek radoœnie się uœmiechał. Miał wielkie, czarne oczy, duże, spiczaste uszy oraz kremowe, puchate futerko porastajšce szyję i koniec ogona. Uœmiechał się radoœnie, najwyraŸniej zadowolony z towarzystwa. Tomek nie mógł się w tym wypadku pomylić – to był Eevee, zwany Pokémonem ewolucji.

-Złapałeœ Eevee? Jakie to typowe... – z rozczarowaniem powiedział Tomek.

-Tak, jasne. Uważaj, bo Spearow i Lotad będš lepsze od mojego Eevee.

-W którš formę zamierzasz go wyewoluować?

-W żadnš. Sam zdecyduje – wybór ma szeroki.

-To teraz trochę tłumaczenia dla was – Tomek zwrócił się do swoich podopiecznych. – Ewolucja to jedno z najważniejszych zjawisk w œwiecie Pokémon, pozwala ona zmienić się na stałe jednemu osobnikowi w innego. Zmiana następuje w cišgu kilkunastu sekund.

-Żeby ewoluować, trzeba zwykle zdobyć dużo doœwiadczenia – zaczšł Norbert. – Ale niektóre Pokémony majš inne sposoby. Ewoluujš pod wpływem kamienia ewolucyjnego, silnej więzi z trenerem, ogromnej chęci zmiany, przebywania w odpowiednim miejscu...

-Gdy poznajš odpowiedni atak, poprzez wymianę z innym trenerem, trzymajšc odpowiedni przedmiot o odpowiedniej porze, a nawet przez zetknięcie z innym Pokémonem - Tomek nabrał tchu. – Ewolucja powoduje wzrost siły Pokémona, zmianę wyglšdu, możliwych do wyuczenia się ataków, a czasami nawet typu. Jednak ma też dwie poważne wady.

-Pierwsza. Wolniej uczy się ataków. Druga. To proces nieodwracalny. Turtwig – zwrócił się do swojego Pokémona Norbert. – ty zmienisz się w Grotle’a, a następnie w Torterrę.

-Bulbasaur, ty zostaniesz Ivysaurem, a póŸniej Venusaurem. Lotad – Tomek zwrócił się do swojego najnowszego nabytku w drużynie, który całkiem go ignorował – będziesz Lombre, potem Ludicolo. Spearow, ciebie czeka tylko jedna ewolucja – w Fearow.

-Eevee jest superwyjštkiem – wyraŸnie ucieszył się Norbert. – Większoœć Pokémonów może zmienić się, w zasadzie dorosnšć, tylko w jedno inne stadium. Niektóre nawet nie mogš ewoluować. Tylko kilka może wybrać spoœród dwóch form...

-Nazywa się to ewolucjš alternatywnš – wcišł się Tomek.

-Eevee może zmienić się aż w siedem różnych form!

Bulbasaur wydawał się nieporuszony, ale tylko on i Eevee cierpliwie wysłuchali wykładu do końca. Lotad zrobił głupkowatš minę – zbyt duża iloœć informacji naraz otumaniła go. Turtwig biegał w kółko. Jakiœ nadpobudliwy, pomyœlał Tomek. Spearow podziwiała okolicę. To przypomniało Tomkowi o celu, dla którego wypuœcił Pokémony.

-No więc, Zalew Sulejowski. Powstawał w latach 1969-74. Miał być stałym Ÿródłem wody pitnej, a tama – Tomek wskazał na kamienny wał łšczšcy brzegi Zalewu – energii elektrycznej. Ale sprowadziły się tu Pokémony...

Po raz kolejny, tylko Bulbasaur i Eevee zwracali uwagę na chłopaka. Tomek nie spodziewał się niczego innego.

-Dziœ mamy ostatnie w tym miesišcu zajęcia praktyczne z walk – wycedziła przez zaciœnięte zęby pani Czepialska, nauczycielka w Akademii dla Przyszłych Trenerów. Tego dnia, w swoim starym, różowym dresie wyglšdała jeszcze gorzej niż zwykle. Uczniowie z całych sił starali się powstrzymać od œmiechu. Wojtek i Piotrek siedzieli na podłodze, najdalej ze wszystkich od nauczycielki.

Na ramieniu nauczycielki siedział jej jedyny Pokémon – malutka Cleffa. Bez przerwy rozglšdała się dookoła. Różowa, okršgła wróżka ze spiczastymi, beżowymi uszkami, na swoich niemal niezauważalnych nóżkach starała się utrzymać równowagę. Mimo wiecznie obecnego na jej twarzy szerokiego uœmiechu, uczniowie bali się jej – malutkimi jak kropki czarnymi oczkami, pilnie obserwowała każdy ruch w sali. Była też znana z donoszenia o wszystkim swojej właœcicielce. Wszyscy wiedzieli też o tym, że pani Czepialska wcale nie lubi swojej podopiecznej. Będšc w posiadaniu Cleffy od blisko dekady, mały Pokémon-wrózka nie ewoluował ani razu. Jak powszechnie wiadomo, Pokémon ten zmienia się w Clefairy pod wpływem silnej więzi z trenerem, której w tym wypadku zabrakło. Nikt też nie widział, by owa Cleffa kiedykolwiek wykonała jakiœ atak.

-To wasza ostatnia szansa, by zarobić dobry stopień w najbliższym czasie – ponownie przemówiła pani Czepialska.

-Przegrasz – szepnšł Piotrek do Wojtka.

-O, lol. Chciałbyœ – odpowiedział nie głoœniej chłopiec.

Cleffa wydała z siebie przeraŸliwy pisk. Wojtek pomyœlał, że za chwilę wszystkie okna popękajš. Swojš malutkš ršczkš Pokémon na ramieniu nauczycielki wskazał na dwóch chłopców na końcu sali.

-Wojtek! Piotrek! Rozmawiać w tak ważnym momencie. Za karę – wycedziła pani Czepialska – będziecie walczyć na końcu. Teraz wszyscy skierujcie się do półek z Pokéballami.

Wojtek niechętnie wstał. Od tego, jaki Pokéball wybierze, może zależeć wynik jego walki.

Liwia, w swoim nowym, różowym sweterku i białych rybaczkach, pedałowała jak szalona. Nie mogła skupić na niczym innym niż fakcie, że kolor jej ubrań gryzie się z błękitnym odcieniem jej roweru wodnego. Na dziobie urzšdzenia siedziała Snubbull – jej skóra była w identycznym kolorze jak sweterek trenerki – a obok, co chwila wyskakujšc z wody płynšł Qwilfish.

Dziewczyna od razu polubiła Qwilfisha. Jak na Pokémona trujšcego, wyglšdał całkiem miło. Umiał też robić sztuczki – swoim podłużnym, niebiesko-cytrynowym ogonem żonglował piłkami. Może będzie nadawał się do Konkursów Pokémon, pomyœlała Liwia. Od razu jednak zreflektowała się – nie mogła wyobrazić sobie siebie samej na scenie w dziwacznym stroju.

Blondwłosa podpłynęła do jednego z brzegów. W œwietle słońca stał tam nie kto inny, jak chłopak, którego poznała cztery dni wczeœniej.

Mężczyzna na rowerze wodnym podšżał za Liwiš od dłuższego czasu. Na jego ramieniu siedział mały Starly.

-Skoro ta dziewczyna jest taka ważna, że nie wolno nam jej tknšć – powiedział sam do siebie, dotykajšc tatuażu w kształcie krokodyla na swoim policzku – to musimy jš pokonać, by odzyskać względy szefa, Mięsień.

-Heeej!

Tomek i Norbert odwrócili się w kierunku, z którego dobiegał okrzyk. Na rowerze wodnym przy brzegu siedziała znajoma dziewczyna. Tego okropnego różowego odcienia i białych włosów Tomek nie potrafił zapomnieć.

-Czeœć, Liwia – krzyknšł, machajšc rękš Tomek. Podbiegł do brzegu. Za nim podšżył Norbert.

-Czeœć... – Liwia zawahała się. – Tomek, tak?

-Poznajcie się. Liwia, trenerka, Norbert, trener – Tomek wskazywał kolejno na oboje.

-Czeœć – powiedziała Liwia wynioœle. – Czy masz może na koncie jakieœ osišgnięcia?

-Ugotowałem kluski z rosołem – odpowiedział Norbert. Tomek parsknšł œmiechem. – I przy okazji trzy wygrane, zero porażek w siedem dni.

-Łał, to takie imponujšce – na twarzy Liwii pojawił się uœmiech. – Może wymienimy się doœwiadczeniami?

-W gotowaniu rosołu?

Liwia wydawała się zbita z tropu. Jeszcze nie zna Norberta, pomyœlał Tomek.

O co tu chodzi, zastanawiała się Liwia.

-Ja sama nie gotuję. Mam od tego kilkunastu kucharzy.

-Jesteœ bogata? – zapytał z niedowierzaniem Tomek.

-I to jeszcze jak! Widzę, Tomek – dziewczyna spojrzała na Pokémony obok trenerów – że twój kolega ma trzy Pokémony.

-Ten Lotad jest mój. A co w zasadzie tu robisz?

Liwia zastanowiła się chwilę. Z poczštku chciała po prostu się zrelaksować, ale skoro pojawił się tu silny trener...

-Wiecie, doszłam do wniosku – zaczęła, udajšc zmartwionš – że nie wiem, jak dobrze walczyć... Potrzebuję porad doœwiadczonego trenera.

-To właœnie ja – stwierdził Norbert. – A może tak po prostu stoczymy walkę?

-Och, sama nie wiem...

-To dobry pomysł – wtršcił się Tomek. Liwia krzywo na niego spojrzała. Ten chłopak nie podobał jej się od poczštku. Dziewczynie zdawało się, że widzi, jak udaje by wykorzystać... To znaczy, zyskać pomoc jego kolegów.

-Zaczynamy mecz jeden na jeden, bez limitu czasu – zaczšł Tomek. – Liwia przeciwko Norbertowi.-Turtwig, spróbuj ty – zwrócił się do swojego Pokémona Norbert. Trawiasty żółw ochoczo wystšpił naprzód.

-To będzie twoja pierwsza walka, Qwilfish – zawołała w kierunku wody Liwia.

Tomek wydawał się zdezorientowany. No tak, pomyœlała Liwia, nie wie o Qwilfishu. Pokémon-najeżka wyłonił się z wody.

-Jak mam walczyć w wodzie? Turtwig nie pływa – zdenerwował się Norbert.

-Skoro jesteœ taki dobry... – słodkim głosem powiedziała Liwia. Odzyskała już pewnoœć siebie.

-Typ trujšcy Qwilfisha sprawia, że twoje trawiaste ataki nie działajš przeciwko niemu skuteczniej, jak na większoœć Pokémonów wodnych – stwierdził Tomek.

-Damy sobie radę.

-W porzšdku – Tomek podniósł rękę do góry. – Zaczynamy mecz!

-Qwilfish, Trujšce Strzały! – rybi Pokémon otworzył swoje małe, okršgłe usta, z których wyleciało kilkanaœcie białych igieł.

-Turtwig, idŸ! Podwójna Drużyna – Turtwig zamknšł oczy. Po chwili, wokół żółwia pojawiło się kilka... innych Turtwigów! Trujšce Strzały trafiły w jednego z nich, ale zaatakowany żółw po prostu rozpłynšł się, a białe igły przeleciały przez niego.

-Turtwig potrafi... rozmnażać się tak szybko?! – wykrzyknęła zaskoczona Liwia.

-Nie całkiem – zauważył Tomek. – Podwójna Drużyna to ruch, który tworzy do kilkunastu iluzji na kształt danego Pokémona. Tylko jeden jest prawdziwy.

-Teraz mój ruch – zaczšł Norbert.

-Nieprawda, cišgle jest mój! Użyj Wodnej Broni, Qwilfish. Zniszcz wszystkie iluzje, znajdŸ prawdziwego – Qwilfish wystrzelił prosty strumień wody z ust. Błękitny atak oblewał kolejne klony Turtwiga.

-Nie czekaj dłużej. Skocz w powietrze i użyj Klštwy – Norbert głoœno wykrzyczał kolejnš komendę. Jeden z Turtwigów uskoczył w powietrze przed Wodnš Broniš, po czym w powietrzu jego ciało rozbłysło na chwilę szarym blaskiem. – Gotowe! Teraz Absorpcja!

Liwia nie wiedziała, co właœciwie spowodowała Klštwa, ale w tym momencie miała większy problem. Z liœcia na głowie Pokémona-żółwia w kierunku Qwilfisha wyleciała bladozielona kulka. Podopieczny Liwii przyjšł uderzenie centralnie – atak trafił go w twarz. Kulka nabrała barwy soczystej zieleni, po czym zawróciła trafiajšc w Turtwiga. O ile Qwilfish wydawał się zmęczony swoimi atakami i trafieniem Absorpcji, o tyle jego przeciwnik wyglšdał jeszcze bardziej rzeœko niż na poczštku walki.

-Absorpcja to atak trawiasty, więc wodno-trujšcemu Qwilfishowi zadała standardowe obrażenia – stwierdził Tomek. – Ale tyle, ile sił zabrała zaatakowanemu Pokémonowi, tyle dała atakujšcemu.

-Jaki mšdry – wrzasnęła zdenerwowana niepowodzeniem Liwia. – A skšd to niby wiesz? Kujon z ciebie.

-Nie jestem kujonem! – odkrzyknšł wyraŸnie wœciekły Tomek. – A z Absorpcjš zetknšłem się ostatnio w walce!

-Moglibyœcie przestać, mentosy jedne? – zapytał się pozostałych Norbert. – Mam walkę do wygrania.

-Nie, nie masz! – odkrzyknęła zdenerwowana Liwia. Wsiadła szybko na rower i wycofała Qwilfisha do Lureballa. – Skoro tak mnie traktujecie, to już się z wami nie bawię!

Nie zwracajšc uwagi na zdziwienie siedzšcej na dziobie Snubbull, dziewczyna odpłynęła od brzegu. Nienawidziła, kiedy ktoœ się przy niej wymšdrzał.

Wojtek stanšł pewnie w polu dla trenera po jednej stronie boiska. Piotrek spoglšdał na niego z przeciwnego krańca. Połowa rady pedagogicznej usadowiła się na trybunach, głoœno kibicujšc. Trzy albo cztery dziewczyny – Wojtek miał teraz większe zmartwienia niż matma – stały przy linii i naœladowały cheerleaderki ze starszych klas.

-Wybieram cię, kimkolwiek jesteœ! – wykrzyknšł Wojtek.

-Ja ciebie też!

Pokéball Wojtka wypuœcił... innego Pokéballa? Nie, zdawało mi się, pomyœlał chłopak. Przed nim po boisku toczył się Pokémon w kształcie kuli. Górna połowa była cała karminowa, a dolna – biała. Dwoje jasnych trójkštnych oczy z małymi, czarnymi Ÿrenicami zawistnie spoglšdało na przeciwnego Pokémona. Voltorb, typ elektrzyczny, był gotowy do walki.

Pokémon-kula pilnie obserwował przeciwnika. Typ robaczy, Pineco, przypominał swoim kształtem sosnowš szyszkę. Na ciemnozielonym ciele wyróżniały się oczy – duże, półkoliste, z ogromnymi, czerwonymi Ÿrenicami. Wojtek zrobi szybkš analizę stylu walki obu Pokémonów. Opierajš się na szybkich obrotach, przypomniał sobie Wojtek, ich kršgłe kształty dajš im takie a nie inne predyspozycje. No i oba sš ekspertami w wybuchaniu...

-Walka jeden na jeden, limit czasu trzy minuty – niemalże wysyczała pani Czepialska. Cleffa wydawała się mało zadowolona z tego, że żaden z walczšcych nie był różowy. – Start!

-Voltorb, użyj Toczenia! – rozkazał Wojtek. Voltorb zaczšł szybko obracać się w płaszczyŸnie góra-dół. Po chwili biel i karmin zlały się w jasnoróżowš barwę.

-Pineco, Szybkie Obroty! – odpowiedział Piotrek. Pineco zamknšł oczy, po czym zaczšł wirować wokół własnej osi.

Oba Pokémony ruszyły na siebie z ogromnš prędkoœciš. Po pierwszym zderzeniu, oba odsunęły się od siebie jak identycznie naładowane magnesy, nie przestajšc się kręcić.

-To nie fair! – wrzasnšł Piotrek. – Jego Pokémon jest silniejszy od mojego. Wszyscy wiedzš, że Szybkie Obroty sš silniejsze od Toczenia, a tu jest remis!

-Heh – zaczšł Wojtek. – Toczenie to atak typu kamiennego, zwanego też skalnym. Ten typ działa ze zwiększonš skutecznoœciš na typ robaczy, na przykład na Pineco. I wiesz co? – spytał z nieukrywanš satysfakcjš chłopak. – Siła Toczenia wzrasta z czasem, więc każde kolejne uderzenie Voltorba będzie silniejsze...

Oby tylko starczyło mi czasu na nabranie mocy, pomyœlał Wojtek. Zostały dwie minuty.

Nie będzie lekko, pomyœlał Tomek. Za jego plecami stała dziewczyna, która mogła być tylko Mychš – jeœli ta nie miała siostry bliŸniaczki, z którš została rozdzielona zaraz po urodzeniu.

-Długo czekałam na ten dzień – ze złoœciš w głosie stwierdziła kuzynka Tomka. – Czekałam, aż dostaniesz Pokémona, żeby móc się zemœcić!

Norbert nie był szczególnie zadowolony. Pobladł jak œciana, co wyglšdało komicznie przy jego czarnej bluzki z ciemnoczerwonymi rękawami. Turtwig i Eevee spoglšdały na swojego trenera z niedowierzaniem.

-Skšd tu się wzięłaœ? – zapytał przerażony chłopak.

-Dzięki mojemu kuzynkowi – Mycha podeszła do Tomka. Sięgnęła za kołnierz jego bluzki. Wycišgnęła zza niej mały, prostokštny, blaszany przedmiot. – Przy naszym ostatnim spotkaniu podłożyłam mu pluskwę. Sprytne, nie?

-I całkiem podłe – powiedział Tomek, nie mogšc jednak ukryć podziwu.

-Doskonale, pora na walkę. To twoje Pokémony? – dziewczyna wskazała na Turtwiga i Eevee’ego. – W takim razie stoczymy podwójnš walkę.

Norbert głoœno przełknšł œlinę. Turtwig wyszedł do przodu, natomiast Eevee niepewnie rozglšdał się dookoła, nie wiedzšc, co się dzieje.

-Nie wiesz, co to podwójna walka? – spytał się liska Tomek. – Polega na tym, że każdy trener używa naraz dwóch Pokémonów. Walka kończy się, gdy oba Pokémony jednego z walczšcych nie mogš kontynuować. Skoro wszystko jasne – zwrócił się do trenerów – to chyba możemy zaczynać! Podwójna walka, bez limitu czasu. Mycha kontra Norbert. Gotowi?

-O, tak! – wrzasnęła entuzjastycznie Mycha. – Oddish, Cyndaquil, wychodŸcie!

Oddish nieœmiało wystšpił do przodu. Tomek od razu zwrócił uwagę na fałszywš skromnoœć Pokémona-trawy. Cyndaquil po przenikliwym pisku, rozpalił płomień na swoich plecach. Tym razem chłopak zauważył, że nigdy nie widział, żeby ten gatunek Pokémona rozpalił aż tak wielki ogień...

-Wiesz, kuzyneczko, od dawna zastanawiałem się – zaczšł niepewnie Tomek – dlaczego po całym roku treningów Cyndaquil jeszcze nie ewoluował. Rozmawialiœmy dziœ o ewolucjach, wiesz... – Cyndaquil lekko się zarumienił.

-Nie chciał. A ja nie zamierzam go do tego zmuszać – krótko odpowiedziała dziewczyna.

Walka Wojtka i Piotrka kolejny raz w tym tygodniu stała się mocno jednostronna. Częœć nauczycieli na trybunach – z pewnoœciš ci, którzy postawili na kontrolujšcego Voltorba – głoœnymi okrzykami wyrażała zadowolenie z przewagi Wojtka.

-Cały czas, Toczenie – wrzeszczał głoœno Wojtek. Voltorb nabrał ogromnej prędkoœci. Ledwo dało się go zauważyć.

-Trzeba coœ zrobić – zastanawiał się na głos swoim zwyczajem Piotrek. Pineco ledwo utrzymywał się na... kolcu. Nagle, Piotrek zrobił bardzo inteligentnš minę. – Pamiętam. Toczenie kończy się, gdy Pokémon nie trafi wroga kilka raz pod rzšd! Pineco, uniki!

Pineco przeskoczył nad toczšcym się prosto na niego Voltorbem. Pokémon Wojtka, tracšc wroga z oczu, wyhamował gwałtownie. Do końca walki zostało dziesięć sekund.

-Nie mogę znowu tego przegrać! Voltorb, przynajmniej znokautujemy go za wszelkš cenę! – Wojtek zastanowił się moment. Ten atak spowoduje, że Voltorb straci przytomnoœć, ale zada ogromne obrażenia przeciwnikowi. – Dobra! Autodestrukcja!

Wokół Voltorba zapłonęła jasnoczerwona aura. Pineco najwyraŸniej zdecydował się nie być gorszy – też rozpoczšł atak Autodestrukcji. Piotrek wykrzyknšł zaskoczony – w takim wypadku, obaj mogš przegrać.

Nastšpił wybuch. Wojtek zasłonił oczy, dla ochrony przed dymem. Słyszał tylko wrzaski dziewczyn, które udawały cheerleaderki i przeraŸliwy pisk Cleffy. Kto wygrał, zastanawiał się. Nie interesowało go, co właœciwie stało się walczšcym Pokémonom...

Eevee i Turtwig uœmiechały się wojowniczo. Cyndaquil i Oddish wyglšdały wynioœle, ale i elegancko, jak zwykle. Pora na zemstę, pomyœlała Mycha.

Przypomniała sobie ów fatalny dzień. Poczuła ten sam aromat herbaty, którego doœwiadczyła w mieszkaniu swojego kuzyna. Norbert, w swojej zielonej bluzce siedział tuż obok. Próbował sięgnšć po coœ w głębi wielkiego, niebieskiego stołu. Cały zastawiony był słodyczami i tortem, którego nikt nie miał ochoty zjeœć.

-Eevee, stój w miejscu, osłaniasz partnera – krzyknšł Norbert, najwyraŸniej pewniej czujšc się w walce, niż sam na sam z Mychš. Dziewczyna znowu skupiła się na walce. – Atakuj sam-wiesz-kiedy. Turtwig, Uderzenie na Oddishu.

-Nie wiem, co ma zrobić twój Eevee – powiedziała wœciekła Mycha, obserwujšca zbliżajšcego się Pokémona-żółwia – ale i tak sobie nie poradzi. Oddish, użyj Absorpcji na Turtwigu.

Oddish machnęła z gracjš swoimi zielonymi listkami, z których powstała niewielka, szara kulka. Szybko poleciała w kierunku nadcišgajšcego Turtwiga. Żółw zatrzymał się. W mgnieniu oka, przed nim pojawił się Eevee. Absorpcja trafiła w Pokémona-lisa.

-To ma być twoja taktyka? Eevee ma obrywać za Turtwiga? Żałosne...

-To nie koniec! – wrzasnšł trener. – Eevee, Odpłacenie!

Odpłacenie, pomyœlała Mycha. Ten atak typu mrocznego zwiększa dwukrotnie swojš siłę, jeœli atakujšcy Pokémon przed chwilš otrzymał obrażenia. Na przykład, od Absorpcji...

Oddish przyjšł całš siłę uderzenia. Nawet nie zauważył Eevee’ego, jedynie bršzowš smugę cišgnšcš się za nim.

-Mój Eevee jest naprawdę szybki! Twoje Pokémony nie majš szans...

-Nawet Cyndaquil nie umie tyle... Ja... Nie wiem co zrobić... Jak wtedy...

Wspomnienia wróciły. Dziewczyna znów siedziała za niebieskim stołem. Norbert złapał w rękę cukierka Mini-Mini-Mini. Mycha właœnie połykała kawałek sernika, więc nie zwracała specjalnej uwagi na chłopaka. Wtedy Norbert potršcił szklankę z goršcš herbatš na stole...

-Eevee, Odpłacenie. Turtwig, Uderzenie! Obaj na Oddish!

Oddish znowu nie zdšżyła się odsunšć. Odpłacenie i Uderzenie powaliły Pokémona Mychy na ziemię. Dziewczyna zobaczyła, że ma ostatniš szansę coœ zrobić.

-Oddish, użyj Kwasu! – desperacko krzyknęła Mycha. Z liœci Pokémona-trawy wystrzeliły mętne, żółte kulki. Atak został wymierzony w Turtwiga, który jak typ trawiasty otrzymywał zwiększone obrażenia od trujšcego ataku Oddish.

-Turtwig, odskok i Skorupa! – Pokémon-żółw odskoczył do tyłu, po czym obracajšc się szybko w powietrzu schował się do swojej skorupy. Atak Kwasu po prostu odbił się od niej, nie czynišc żadnej szkody. – A teraz ty, Eevee...

Mycha poczuła nagle taki sam ból, jaki czuła tamtego strasznego dnia. Ogromne goršco. Paraliżujšcy strach. Przypomniała sobie, jak herbata wylała się na spódniczkę. Norbert nawet nie zwrócił na niš wtedy uwagi. W tym momencie, przypomniała sobie całš złoœć, która wezbrała się w niej na owym przyjęciu...

-Koniec zabawy! – wrzasnęła nagle Mycha. Norbert i Tomek spojrzeli na niš zdziwieni. W jej oczach zapłonšł gniew. Eevee przerwał wykonywanie ataku, cofajšc się. Wyglšdał na mocno przestraszonego. – Pora na rewanż! Oddish, schowaj się za partnerem! Cyndaquil, słodziutki, nawalajšca pięœć!

Cyndaquil spojrzał na niš zaskoczony, nie wiedzšc, co powinien zrobić. Z pewnoœciš nie była to komenda ataku. Mycha zdała sobie sprawę z tego, że trochę poniosła jš fala entuzjazmu.

-Sorki, Cynda. Użyj...

-Wszystko jedno, czego użyjesz – powiedział z lekkš obawš Norbert. – Turtwig, Eevee, użyjcie tego ataku, który ćwiczyliœmy. Podwójna Drużyna!

Pokémony Norberta kiwnęły główkami. Po chwili na plaży pojawiło się kilkanaœcie bršzowych lisków i zielonkawych żółwi. I tak go trafię, pomyœlała Mycha.

-W takim razie, odpuœcimy Koło Płomieni. Użyj Ataku Gwiazd!

Cyndaquil stanšł na swoich tylnych łapkach. Głoœno piszczšc swoje imię przy szeroko otwartym pyszczku, zaczšł wypuszczać z niego złote, pięcioramienne gwiazdki. Szybko obracajšce się obiekty, niczym shuriken, wbijały się w piasek na plaży i drzewa. Jednak, co najważniejsze, zauważyła Mycha, Atak Gwiazd ma bardzo szerokie pole rażenia i rozrzut. Z łatwoœciš można nim usuwać klony stworzone przez Podwójnš Drużynę. Turtwig i Eevee odlecieli kilka metrów do tyłu, a wszystkie kopie znikły.

-Cyndaquil, skończ to! Koło Płomieni! O, tak!

-Turwig, Eevee, skaczcie!

Cyndaquil zamknšł usta, przerywajšc Atak Gwiazd. Jego policzki rozdęły się, a płomień na jego plecach stał się kilkukrotnie większy od samego Pokémona. Mycha poczuła zdziwienie – nigdy wczeœniej nie widziała takiego ognia u swojego podopiecznego.

Ognisty Pokémon wypuœcił z ust strumień płomieni, który utworzył œwiecšcš barierę dookoła niego. Turtwig, widzšc nadbiegajšcego Cyndaquila, schował się szybko do swojej skorupy. Centralne uderzenie głowš Pokémona-jeża, wzmocnione płomieniem, wyrzuciło trawiastego stworka w powietrze. Turtwig zatrzymał się dopiero na oddalonym o kilkanaœcie metrów drzewie. Norbert w chwilę zauważył, że Eevee nie ma szans z tym atakiem. Szybko wycišgnšł Pokéball. W momencie, gdy Eevee miał zostać trafiony, trener wycofał go.

Cyndaquil zatrzymał się, nie wiedzšc, co stało się z przeciwnikiem. Mycha poczuła niesamowitš radoœć. Podbiegła do swojego podopiecznego, wykrzykujšc przy tym radoœnie słowo „wygrałeœ”. Gdy miała wbiec w ogień wokół Cyndaquila wywołany przez Koło Płomieni, mały Pokémon nakazał rękš jej się zatrzymać. Jak dziób Spearow czy róg Nidorana przy ataku Dziobania, tak teraz całe ciało pupila Mychy rozbłysło białym blaskiem. Œwiatło zabarwiło się na czerwono w otaczajšcym je ogniu.

Tułów Cyndaquila wydłużył się, pyszczek spłaszczył. Ogień zgasł, zanikł też blask ciała. Teraz oczy Pokémona Mychy były otwarte. Cyndaquil ewoluował w Quilava. Mycha nie mogła zrozumieć, dlaczego to się stało.

Liwia przyglšdała się z brzegu zalewowi. Snubbull oraz Sentret siedziały obok niej. Qwilfish podskakiwał w wodzie. W tym momencie dziewczyna zdała sobie sprawę z tego, że nie wie, w jakim nastroju jest jej wodny Pokémon. Jego twarz nie pozwalała mu pokazywać emocji innych niż gniew – zawsze wyglšdał groŸnie.

-Koks, Woda Broń – usłyszała znajomy głos zza krzaków. Błękitny strumień wody uderzył z wielkš siłš w różowego Pokémona-buldoga. Liwia natychmiast wstała, gotujšc się do walki.

-WyłaŸ z krzaków. Kim jesteœ? – zapytała niepewnym głosem dziewczyna.

-Jesteœ wyjštkowa. Nie wiem czemu, ale to moja szansa – zza krzaków wyłonił się umięœniony łysy mężczyzna w starym, granatowym dresie. Liwia zauważyła na jego policzku tatuaż w kształcie krokodyla. Nie była w stanie nic powiedzieć, więc bandyta kontynuował. – Stawaj do walki! Koks, Mięsień – przywołał gestem Croconawa i Starly’a – atakujcie jej Pokémony.

-Ja jestem wyjštkowa... – cicho powtórzyła Liwia. Zawsze tak uważała, choć nigdy nie spodziewała się, że zauważy to podły bandyta, który był częœciš jej życia przez kilka minut...

-Wodna Broń! Atak Skrzydeł!

-Sentret, zaatakuj... – Liwia zastanowiła się chwilę. – Co umiesz, poza Rotacjš Obronnš?!

Sentret odleciał kilka metrów do tyłu po uderzeniu Starly’a. Wodna Broń znokautowała go. Liwia nawet nie pomyœlała o tym, by go wycofać do Pokéballa.

-Może miałem cię nie atakować dlatego, że jesteœ taka słaba... – zastanawiał się na głos łysy. – Teraz ta mała różowiutka, jeszcze raz atakujcie!

Liwia nie wiedziała co robić. Zamknęła oczy. Nie chciała zobaczyć ataku na Snubbull. Usłyszała œwist powietrza. Dobiegł jš lekki podmuch. Niechętnie otworzyła oczy. Przed niš znajdowały się dwa małe Pokémony...

W powietrzu swoimi małymi skrzydłami bił Murkrow. Czarny Pokémon-kruk o czubku głowy kształcie kapelusza, ostrych szponach, zakrzywionym dziobie i bystrych oczach wœciekle atakował Starly’a.

Drugiego Pokémona Liwia znała doskonale. Granatowo-błękitny, złożony z segmentów Skorupi, przypominajšcy kształtem skorpiona, swoim długim, trójkštnym żšdłem chronił się przed atakami Croconawa. Dziewczyna poznała tš parę – byli to podopieczni jej ojca.

-Dobrze, że jesteœ tato – stwierdziła głoœno Liwia.

-Tato? – bandyta wydawał się wyraŸnie zdziwiony. Dziewczyna zastanowiła się, dlaczego.

-Pora cię powstrzymać, złoczyńco – Liwia usłyszała głos ojca zza pleców. – Skorupi, użyj Ataku Toksyn!

Skorupi odskoczył poza zasięg łap Croconawa i zaczšł kręcić koła ogonem. Żšdło w cišgu kilku sekund nabrało bladoróżowego odcienia. Purpurowy szlam wyciekł z żšdła, po czym wystrzelił w kierunku łysego. Croconaw i Starly rzuciły się by zasłonić swojego trenera.

Koks i Mięsień nie zdšżyły. W momencie, w którym szlam trafił bandytę, Liwia usłyszała przerażajšcy krzyk. Poczuła się słabo. Widziała tylko wijšcego się na ziemi bandytę...

Tomek leżał w swoim wygodnym łóżku z baldachimem. Obok łóżka na specjalnie przygotowanych poduszkach drzemały jego trzy Pokémony. Za oknem jasno błyszczał księżyc.

Norbert nie zmartwił się jakoœ szczególnie swojš pierwszš porażkš – zresztš mało czym kiedykolwiek się przejmował. Mycha ponownie ruszyła w drogę, by dowiedzieć się, czemu tak naprawdę Cyndaquil nie ewoluował wczeœniej. Problem polegał na tym, że kolejny dzień został zmarnowany. Tomek nie zdšżył nawet poznać ataków Lotada. Następnego dnia zamierzał ruszyć gdzieœ samemu.

Wojtek leżał w sšsiednim pokoju na swoim miękkim tapczanie. Jego kolejny remis z Piotrkiem nie denerwował go tak jak inne. Eksplozja wywołana dwoma atakami Autodestrukcji zniszczyła boisko treningowe w Akademii dla Przyszłych Trenerów. Zawieszenie na dwa tygodnie dla tak doskonałego ucznia jak on były strasznš hańbš. Z drugiej strony, pomyœlał Wojtek, patrzšc na swoje jasnopomarańczowe jajo Pokémon, będę miał więcej czasu na opiekę nad moim przyszłym pupilem...

Ojciec Liwii siedział za zawalonym dokumentami biurkiem w ciasnym, ciemnym pomieszczeniu. Jedynym Ÿródłem œwiatła w pomieszczeniu był niewielki kominek, w którym żarzył się słabo płomień. Wierny Skorupi podsunšł mu do ręki plik kartek złšczonych spinaczem. Niechętnie, mężczyzna wzišł go do ręki. Na jednej ze stron znajdowało się zdjęcie łysego mężczyzny z tatuażem w kształcie krokodyla na policzku.

Po chwili przyglšdania się fotografii, wrzucił akta do ognia w kominku. W tym momencie, lekko się uœmiechnšł. Skorupi wydał z siebie radosny pisk, gdy jego trener zaczšł diabolicznie się œmiać...

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):