' Tafla stawu połyskiwała czerwonym œwiatłem. Słońce znikało powoli za horyzontem, a nad nim powoli przepływały kłębiaste chmury. Cały œwiat zdawał się przybrać czerwony odcień – drzewa, trawa i budowle lœniły karmazynowo.

' Nawet KomKom Liwii nie miał już bladoróżowej barwy. Złowieszczy czerwony blask odbijał się od obudowy. Dziewczyna łkała, spoglšdajšc na wyœwietlacz, ukazujšcy wiadomoœć od Adriana…

' z nami koniec nie dzwon do mnie

' Liwia poczuła, jak jej niezbyt obfity obiad pragnie wrócić tš drogš, którš znalazł się w jej żołšdku. Nie wiedziała, dlaczego nagle tak zareagował. Nie mogła się dowiedzieć. Jej myœli zatrzymały się na ich ostatnim spotkaniu w Galerii…

' Więcej się nie spotkamy. Nie możemy, i już. -Ale dlaczego?! – krzyknęła dziewczyna.

' Liwia poczuła się słabo; zamknęła oczy. Wsparła się o kamiennš barierkę łokciami. Łzy ciekły po jej policzkach strumieniami. Usłyszała pod sobš odgłosy kapnięć. Krople wpadały do jeziora jedna za drugš. Usłyszała ostatnie słowa, jakie Adrian powiedział do niej…

' Mam gdzieœ twojego Qwilfisha i ciebie.

' Liwia cofnęła się o krok w tył. Zachwiała się, ledwo utrzymała równowagę. Szeroko otworzyła oczy, którymi dostrzegła dwóch chłopców stojšcych daleko, przy bramie wejœciowej. Jednego z nich poznała od razu. Nie chciała go teraz widzieć. Wolała być sama.

-W żadnym razie – powiedział mężczyzna, szeroko rozkładajšc ręce. Jego jasnoniebieski uniform błyszczał w œwietle zachodzšcego słońca.

-Naprawdę nam zależy – powiedział Tomek. – Wczoraj wygrałem walkę o Odznakę Ciemnicy i chciałbym jakoœ podziękować swoim Pokémonom...

-Gratuluję – przerwał mężczyzna spokojnie – ale park romantyczny w Arkadii został zarezerwowany na całš dobę, a ja i inni strażnicy mamy nikogo nie wpuszczać. Podobno zarobiliœmy na tym całkiem sporo pieniędzy – dodał uœmiechnięty.

' Pewnie tylko czeka na podwyżkę, pomyœlał Tomek. On i Wojtek nie byli w tym miejscu już kilka lat i koniecznie chcieli zaprezentować je swoim podopiecznym. Stwierdził, że pora wykazać się inteligencjš. Zrobił tak smutnš minę, jak tylko potrafił.

-Och – jęknšł. Starał się, by jego głos brzmiał dramatycznie. – Tak bardzo chciałem... Mój brat – wskazał palcem na Wojtka – jest ciężko chory! Niedługo czeka go bardzo ciężka operacja... A tak chciał obejrzeć jeszcze raz ten piękny park...

' Wojtek otworzył szeroko oczy i spojrzał z wœciekłoœciš na Tomka. Po chwili jednak, orientujšc się w sytuacji, zakasłał sztucznie. Zgarbił się zaczšł nerwowo przecierać pięœciami oczy.

-W takim razie wracamy do miasta, może zdšżymy jeszcze coœ wyżebrać na ulicy... – cišgnšł Tomek. – Skoro nie chce pan nas wpuœcić...

' Chłopak obrócił się już i uœmiechnšł. Usłyszał za plecami długo oczekiwany jęk współczucia. Z powrotem spojrzał na strażnika, który zasłaniał dłoniš twarz.

-Możecie wejœć – powiedział załamujšcym się głosem – tylko bez walk Pokémonów i nie dajcie się zobaczyć tej dziewczynie, która weszła...

-Dziękujemy – powiedział radoœnie Tomek; gdy minęli z Wojtkiem bramę wejœciowš i ruszyli dróżkš pomiędzy trawnikami i krzakami, dodał jeszcze – frajerze. Jedna dziewczyna wynajęła cały park?

-Jesteœ mi coœ winien – zauważył Wojtek, prostujšc się. – Dawno nikt nie zrobił mi takiej siary.

-Najpierw dojdŸmy do akweduktu – zaproponował Tomek, cišgle dumny ze swojego pomysłu.

' W niewielkim pokoju z białymi œcianami znajdowały się jedynie dwie osoby. Za jednš ze stron drewnianego stolika, jedynego mebla w œrodku, siedział wysoki, barczysty mężczyzna w policyjnym mundurze. Kępki czarnych włosów opadały na jego poorane zmarszczkami czoło, zdradzajšce zmęczenie. Zerknšł na zegarek. Przesłuchanie trwało już ponad godzinę i nie przynosiło żadnych rezultatów.

-Minęło dwanaœcie dni od kiedy lider cię przemielił, tydzień siedzisz w areszcie i cišgle nic – powiedział ze zdenerwowaniem policjant. Stwierdził, że kielecka policja jest całkiem bezradna. – Dziœ będziesz tu siedział do oporu, aż zaczniesz gadać.

' Człowiek po przeciwnej stronie stołu podniósł wzrok na przesłuchujšcego, wyraŸnie ożywiony. Jego usta ułożyły się w idealnie prostš kreskę. Odgarnšł z twarzy rozwichrzone blond włosy, poprawił kołnierzyk więziennej piżamy i spojrzał policjantowi w oczy.

-Nawet nie widzę jaki masz kolor oczu bez moich okularów – powiedział cicho przesłuchiwany – ale ze słuchem nie jest jeszcze tak Ÿle. Minęło dwanaœcie dni? Jaki dzisiaj jest dzień?

-Powiem ci, ale wchodzimy w układ – zaproponował policjant, dostrzegajšc swojš szansę. – Ja podam ci dzień tygodnia...

-Wolałbym datę – wtršcił się więzień.

-Dobra, datę. A ty odpowiesz mi na jedno pytanie.

-Stoi – powiedział mężczyzna, wycišgajšc rękę przez biurko, jakby chcšc uœcisnšć dłoń policjanta. Ten nie zareagował, brzydzšc się kontaktu z nim.

-Dwudziesty trzeci wrzeœnia.

' Ręka przesłuchiwanego zawisła nieruchomo w powietrzu. Na jego twarzy pojawił się szyderczy uœmiech. Jego oczy rozjarzyły się złowieszczo. Policjant mimowolnie odsunšł się kilka centymetrów od stołu.

-Równonoc. Œwietnie – powiedział osadzony. Rozeœmiał się nagle głoœno, a po chwili ucichł zupełnie, wygładził włosy i położył ręce na stole. – Teraz czekam na pytanie.

-Jesteœ dziwny – powiedział powoli policjant, zaskoczony zachowaniem więŸnia. Nigdy wczeœniej nie spotkał się z niczym podobnym. Pomyœlał, że ma do czynienia z szaleńcem.

' Przez chwilę przesłuchujšcy walczył ze sobš. Pragnšł dowiedzieć się, czemu aresztowany na wieœć o tym, że dzisiaj ma miejsce równonoc zareagował jak maniak. Poczucie obowišzku jednak zwyciężyło.

-Powiedz, dlaczego chciałeœ ukraœć te wszystkie Kabuto. Kto ci to zlecił?

-Na co dzień, jako Ksawery, jestem spokojnym obywatelem, naukowcem, trenerem wodnych Pokémonów...

-Do rzeczy – ucišł policjant.

-Ale gdy otrzymam odpowiednie polecenie staję się Hydro – uœmiechnšł się niczym szaleniec przesłuchiwany – i eksperymentuję, kradnę, dla naszego szefa.

-Kim jest twój szef?! – wykrzyknšł policjant, zdajšc sobie sprawę z faktu, że nie uzyskał żadnych ważnych informacji. – I kim była ta dziewczyna z tobš, o której doniósł nam lider Stadionu?!

-Nie ustalaliœmy nic na temat pytań numer dwa i trzy.

' Powiedziawszy to, Hydro skrzyżował ręce na piersi , wygodnie usiadł i zamknšł oczy. Policjant oniemiał, widzšc zachowanie przesłuchiwanego.

-Czy ty jesteœ normalny? – zapytał nieprofesjonalnie.

-To już czwarte pytanie.

-To może jeszcze jeden handel informacjami – opanował emocje policjant. – Podam ci dzień tygodnia, a ty...

-Jest niedziela – stwierdził aresztowany. – Po prostu poczekajmy trochę czasu...

' Droga brzegiem ogromnego stawu, obecnie błyszczšcego czerwieniš, mijała bardzo powoli. Wyasfaltowana œcieżka z jednej strony dotykała wody, natomiast z drugiej rozcišgał się ogromny trawnik. dŸbła falowały równo, uderzane przez podmuchy wiatru. To œwietne miejsce dla Bulbasaura, pomyœlał Tomek, odwracajšc wzrok.

-Minęły już ponad trzy tygodnie, od kiedy dostałem Bulbasaura – powiedział chłopak – a mam wrażenie, że ponad trzy lata. Strasznie dużo się działo.

-No – zgodził się Wojtek. – Trzy tygodnie temu myœlałem, że będę cztery lata czekał na Pokémona...

-Teraz mam cztery Pokémony – zauważył Tomek – i wszystkie sš ekstra. Żeby uzupełnić drużynę będę potrzebował jeszcze dwóch.

-Ja chwilowo nie mogę złapać więcej... – zasmucił się nagle Wojtek.

' Tomek spojrzał na drugi brzeg szerokiego, podłużnego stawu. Nad wodš znajdowały się ogromne kolumny i biała budowla, imitujšce ruiny greckiej œwištyni. To miejsce sprzyjało głębokim rozmyœlaniom. Chłopak stwierdził, że jego brat narzeka, bo jako trener klasy C może mieć tylko jednego Pokémona.

-Jeszcze tylko cztery lata i będziesz mógł... – próbował dodać mu otuchy.

-Nie cztery lata, jeden dzień! – wykrzyknšł chłopiec. – Jutro kończy się moje zawieszenie w Akademii i muszę wracać do Tomaszowa...

-To chyba dobrze! – powiedział Tomek. – I tak nie chcesz ze mnš podróżować, ja z tobš zresztš też...

' Obaj doszli do punktu, w którym dalszš drogę zasłaniało gęste, zielone listowie rosnšcej nieopodal wierzby. Starszy chłopak pamiętał, że zaraz za nim znajduje się mały mostek, stylizowany na akwedukt. Odgarnšł kilka gałšzek na bok, by przejœć.

-Ja nie idę! – krzyknšł nagle Wojtek. – Sam sobie wrócę do Centrum Pokémon!

-Dobra, cwaniaku, idŸ sobie... – Tomek zdenerwował się i przeszedł przez liœcie, zostawiajšc brata samego. Przeklinajšc cicho pod nosem wkroczył na drewniany mostek.

' Nie był tam jednak sam. Gdy liœcie zsuwały się po jego plecach, wracajšc do swego przedniego położenia, porywisty wiatr rozwiewał białe włosy stojšcej przy barierce dziewczyny. Liwia, odwrócona do niego tyłem, tym razem miała na sobie czarnš kurtkę. Tomek zapominajšc całkiem o bracie doszedł do wniosku, że coœ jest z niš nie tak.

-Czeœć – powiedziała dziewczyna. – Widziałam, jak wchodzisz.

-Siema – odparł chłopak, zwracajšc uwagę na to, że jego rozmówczyni pochlipuje. – Coœ nie tak?

-Wszystko – krótko oznajmiła dziewczyna.

' Liwia odwróciła się twarzš do Tomka i spojrzała mu prosto w oczy. Wyglšdała koszmarnie – Tomek aż skrzywił się z niesmakiem. Jej makijaż spływał liniami po jej policzkach i szyi aż na różowš obcisłš bluzeczkę. Jej oczy były zaczerwienione, kontrastujšc z zielonš tęczówkš. Biała grzywka przylepiła się do przepoconego czoła.

-Nie powinnaœ porozmawiać o tym z Adrianem? – zapytał Tomek, udajšc zatroskanie.

-Zerwał ze mnš – powiedziała cicho, łkajšc. – Nie mam już nikogo...

' Tomek doszedł do wniosku, że jego rozmówczyni nie jest całkiem normalna. Chciał znaleŸć jak najszybciej pretekst do opuszczenia tego miejsca. W tym momencie przypomniał sobie o Wojtku. Ucieszył się na myœl o tym, że jego brat na coœ mu się przyda.

-Wiesz, Liwia – zaczšł nieœmiało – ja zostawiłem brata i muszę po niego wrócić, bo jeszcze coœ mu się stanie – wzdrygnšł się, nagle pojmujšc sens tego co powiedział. – Ale zostawię ci mój numer KomKoma, dobra?

-Dobra – stwierdziła Liwia, bioršc do ręki karteczkę, na której chłopak nabazgrał szybko numer. – Ja też muszę iœć.

' Lekko zatoczyła się, obróciła tyłem do chłopaka i przeszła pod gałęziami po drugiej stronie akweduktu. Szelest liœci zawiadomił go, że dziewczyna znikła. Tomek odetchnšł i spojrzał w kierunku białej œwištyni na drugim brzegu, cieszšc się, że nie będzie musiał towarzyszyć dziewczynie. Już od pierwszego spotkania wydawała mu się dziwna, ale teraz jej zachowanie przekroczyło wszystkie normy.

' Po trzydziestosekundowym odpoczynku, Tomek zdecydował się zawrócić i poszukać brata. Odgarnšł na bok długie wierzbowe gałęzie, i przeszedł między nimi smagany przez podłużne liœcie. Dróżka biegnšca brzegiem stawu wzdłuż trawnika wyglšdała podobnie jak wczeœniej, ale tym razem stały na niej dwie osoby.

-Sabrina... – powiedział Tomek, poznajšc od razu wysokš kobietę. Tym razem ubrana była w białš koszulę z wysokim kołnierzykiem i obcisłe, czarne spodnie, sięgajšce aż do ciężkich, okutych ciemnych butów. Chłopak zwrócił uwagę, że spod jej długich kasztanowych włosów wystajš zawieszone na szyi pomarańczowe słuchawki.

-To ja, ale mów mi Pani DŸwięku – oznajmiła z wyższoœciš złodziejka. – Nie jestem tu dziœ po ciebie. Nie wykonuj żadnych gwałtownych ruchów, bo twój brat za to zapłaci! – ostrzegła.

' Przed sobš œciskała mocno za ramiona szarpišcego się Wojtka. Chłopiec był wyraŸnie przerażony sytuacjš, w jakiej się znalazł. Tomek zaczšł zastanawiać się natychmiast, jak uwolnić brata, albo przynajmniej umożliwić mu użycie Torchica.

-A bierz go sobie! – powiedział nagle. – I rób z nim co chcesz! Nie chciałaœ mieć nigdy młodszego brata?

-Co? – zapytała Sabrina tonem, którego w jej głosie chłopak jeszcze nie słyszał.

' Kobieta wbiła swoje bladofioletowe oczy w Tomka. Wydawało się, że za chwilę straci nad sobš kontrolę. Tomek nie był pewien, co właœciwie wywołało takš reakcję. Tymczasem Wojtek pisnšł z bólu po tym, jak Sabrina wbiła swoje długie paznokcie w jego barki jeszcze mocniej.

-To nie twój interes! – krzyknęła. – Walczmy! Swablu, wybieram cię!

' Z Pokéballa wycišgniętego z kieszeni w blasku pojawiło się niewielkie ciałko w kształcie gruszki z białym, ostrym dzióbkiem. Niebieski ptak ze skrzydłami przypominajšcymi chmurki wzbił się w powietrze. Tomek bez problemu poznał typ normalno-latajšcy, Swablu.

-Ja też użyję Pokémona-ptaka! Spearow, wyjdŸ! – rozkazał Tomek.

' Szybkim ruchem rękš do kieszeni zielonkawej bluzki sięgnšł po czerwono-białš kulkę. Bioršc zamach, powiększył jš naciœnięciem przycisku i rzucił nad siebie najwyżej jak potrafił. Po otworzeniu ze œrodku ku niebu wyleciał bršzowy Pokémon-wróbel o karmazynowych skrzydełkach.

-Póki co Spearow jest daleko! Najpierw załatwię trenera! – poinformowała zebranych Sabrina. – Użyj Œpiewu, Swablu!

' Wolnš rękš Sabrina szybko nacišgnęła na uszy pomarańczowe słuchawki. Wojtek skrzywił się jeszcze bardziej, najwyraŸniej mocniej złapany. Pokémon przypominajšcy chmurkę zamknšł swoje niewielkie czarne oczka, a z jego dzióbka wydobył się anielski głos.

' Tomek zachwiał się lekko, czujšc naglš sennoœć. Zwrócił uwagę, że Wojtek też przestał się szamotać w rękach członkini BMW. Chłopak przypomniał sobie, że Œpiew był technikš, która usypiała wszystkich mogšcych usłyszeć niebiańskie dŸwięki.

' Trener ostatni raz zwrócił uwagę na uœmiechniętš szeroko Sabrinę. Jej słuchawki nie pozwalały technice Œpiewu dotrzeć do jej uszu, więc nie odczuwała sennoœci. Tomek stwierdził, że nie jest w stanie oprzeć się muzyce i zamknšł powoli oczy...

' Nagle usłyszał głoœny dŸwięk uderzenia w powietrzu. Jego zmęczenie znikło w jednej chwili. Otworzył oczy, dostrzegajšc spadajšcego z nieba Swablu. Spearow swoim ostrym dziobem raz za razem uderzała wštłe ciałko przeciwnika. Tomek rozpoznał słyszany wczeœniej odgłos jako trafienie Atakiem Furii.

' Pusty dŸwięk zderzenia z ziemiš doszedł uszu trenerów, także Sabriny, która zdjęła już swoje słuchawki. Swablu, nieprzytomny, leżał na ziemi. Spearow bez problemu wylšdowała, wpatrujšc się zawistnie w członkinię BMW.

' Wydawało się, że przeciwniczka wpadła w większš furię niż przedtem. Wokół bladofioletowej tęczówki oczy nabiegły krwiš. Sabrina spojrzała na budzšcego się powoli otępiałego Wojtka i zacisnęła ręce na Pokéballu. Gdy wycofywała Swablu, jej palce aż zsiniały.

-Loudred, teraz ty! – nakazała głosem ociekajšcym jadem.

' Wyrzucony wysoko w powietrze Pokéball otworzył się, a z wypływajšcej z wnętrza czerwonej energii na dróżce zmaterializował się Loudred. Bestia wyprostowała swoje wielkie, fioletowe łapska w górze i wydała ze swoich ogromnych ust niesamowity wrzask.

' Tomek cofnšł się nieznacznie. To właœnie ten Loudred spowodował wczeœniej kontuzję skrzydła Spearow. Chłopak miał nadzieję, że jego podopieczna nie przestraszy się przeciwnika. Na szczęœcie Pokémon-wróbel spokojnie ustawił się plecami do swojego trenera i przy pomocy skrzydeł uniósł się na wysokoœć oczu Tomka.

' Chłopak odetchnšł z ulgš. Szybko przeanalizował poprzednie starcie z Loudredem Sabriny. Dysponował on silnymi atakami Rozgłosu i Stšpnięcia, był przygotowany do walki zarówno na krótki jak i długi dystans. Stwierdził, że Spearow musi w jakiœ sposób minšć jego ataki i trafić go precyzyjnie, żeby szybko zakończyć walkę.

-Skoro tobie się nie spieszy – powiedziała wyraŸnie zdenerwowana ciszš Sabrina – to ja zacznę! Natychmiast Rozgłos! – nakazała.

-Spearow, użyj – Tomek pomyœlał szybko – Pikowania!

' Paszcza Loudreda w mgnieniu oka rozwarła się tak, że Tomek mógłby bezproblemowo zmieœcić się w niej. Z głębi gardła Pokémona w kierunku Spearow wyfrunęła ogromna różowa fala. Pokémon-wróbel nie czekał na uderzenie, wzbijajšc się wyżej. Tomek, widzšc, że fala kieruje się na niego szybko przykucnšł. Gdy różowy atak przeleciał nad jego głowš usłyszał dŸwięk łamanych gałęzi wierzby.

-Blisko – odetchnšł Tomek. – Teraz zacznij atak!

' Spearow wzbiła się jeszcze wyżej, zajmujšc dogodnš pozycję. Młody trener stwierdził, że ten atak, uwzględniajšc zgodnoœć ataku z typem Pokémona i płynšcš z tego dodatkowš moc, miał odpowiednio dużš siłę, by znokautować przeciwnika.

' W jednej chwili Spearow wystartowała do przodu i zaczęła powoli opadać, celujšc między oczy Loudreda. Tomek ledwo nadšżał wzrokiem za swoim stworkiem, pędzšcym w powietrzu. Za dziobem typu latajšcego pojawiały się smugi białego œwiatła. Jednak Pokémon-głoœnik wydawał się przygotowany. Wykonał zamach prawš nogš, po czym podniósł jš wysoko do góry...

' Fioletowa stopa Loudreda i dziób Spearow, za którym cišgnęły się wstęgi uderzyły w siebie. Tomek miał wrażenie, że chwila zderzenia trwa nienaturalnie długo, a walczšce Pokémony próbujš przepchnšć się nawzajem. Przypomniał sobie, że to właœnie w takiej sytuacji skrzydło Spearow zostało złamane...

' Spearow i podobnych rozmiarów stopa Loudreda zastygły w powietrzu. Ogromne usta Pokémona Sabriny skrzywiły się z bólu. Jednak zanim trener Pokémona-ptaka zdšżył odczuć radoœć ze zwycięstwa, białe wstšżki przy ataku Pikowania znikły. Spearow jęknęła dramatycznie, gdy tłusta, masywna kończyna Loudreda opadła, wbijajšc jš w ziemię.

-Żadnej litoœci, Loudred! – usłyszał na wpół przytomny, zaszokowany Tomek. – Wgnieć jš w ziemię!

' Stopa Loudreda kršżyła, wgniatajšc się coraz głębiej w ziemię razem z uwięzionš pod niš Spearow. Twarze przestępczyni i jej Pokémona rozjaœniał maniakalny uœmiech. Wojtek oglšdajšc walkę przestał nawet próbować uciekać. Tomek opuœcił bezwładnie ręce. Nie mógł sobie wyobrazić, że najsilniejszy atak Spearow nie jest w stanie pokonać przeciwnika.

' Nieoczekiwanie Loudred przerwał nacisk i odsunšł się kilka kroków w tył. Tomek miał wrażenie, że przeciwnik lekko mruży oko i marszczy swoje okršgłe czoło z bólu. Pomyœlał, że atak Spearow nie poszedł na marne.

' Niestety Pokémon-ptak leżał w zagłębieniu w ziemi, nieprzytomny. Chłopak nie miał żadnych złudzeń, że w najbliższym czasie jego stworek odzyska siły do walki. Wycišgnšł przed siebie dłoń z Pokéballem i wycofał do niego Spearow, dziękujšc jej szeptem za walkę.

-Pora na drugiego Pokémona! – ogłosił Tomek, wycišgajšc kolejnš kulkę z kieszeni bluzki powiększajšc jš. – Lotad, wyjdŸ!

' Czerwone œwiatło z Pokéballa rozbiło się na tafli wody, i uformowało się w kształt Lotada. Na jego zielonym liœciu odbijały się ciepłe barwy promieni zachodzšcego słońca. Lotad uœmiechnšł się głupkowato, po czym spojrzał na Sabrinę.

-To przecież ten mały... – zwróciła uwagę kobieta. Tomek doskonale pamiętał o jej niechęci do Lotada. – Musiałeœ wybrać akurat jego, prawda?!

-Prawda! – odparł pewnie Tomek. – Teraz użyj...

' Zawahał się. Zwrócił uwagę, że wzrok Lotada nie pada na twarz przestępczyni, ale nieco niżej. Sabrina również musiała zwrócić na to uwagę, ponieważ natychmiast podniosła obie ręce i zakryła nimi swoje ciało.

-Gdzie się gapisz, zboczony Pokémonie...

' Zanim zdšżyła dokończyć, Wojtek pobiegł najszybciej jak zdołał w kierunku Tomka. Podnoszšc wczeœniej ręce, przestępczyni wypuœciła chłopaka. Kobieta wykrzyczała głoœno kilka wulgarnych słów, dajšc upust swojej wœciekłoœci. Zdezorientowany Loudred ponownie przybrał pozycję do walki.

-Idiotka – stwierdził dosadnie Wojtek, ciężko dyszšc po sprincie do brata. Położył ręce na kolanach i spróbował złapać oddech.

-No wcale – zgodził się Tomek. – Więc teraz to dokończymy, Lotad, Wodny...

-Nie tak szybko!

' Tomek odwrócił się w lewo, w kierunku krzaków z których wypowiedziane zostały ostatnie słowa. Za nimi stali dwaj wysocy, barczyœci mężczyŸni, obaj w obcisłych białych bluzach i czarnych spodniach. Od ich ogolonych głów odbijały się promienie zachodzšcego słońca.

-Cel dotarł na miejsce, Pani DŸwięku – oznajmił jeden z nich niskim głosem. – Teraz my ich przejmiemy.

-Rozumiem! – krzyknęła Sabrina. – Tylko ich nie wykończcie, sama chcę to zrobić!

' Wycišgnęła Pokéball, do którego wycofała wcišż gotowego do walki Loudreda. Odwróciła się plecami do przeciwników i pobiegła szybko brzegiem stawu. Tomek chciał jš gonić, ale drogę zastšpili mu dwaj członkowie BMW, którzy powiadomili o czymœ Sabrinę.

-To z nami teraz będziecie walczyć! – krzyknšł jeden z nich. – WychodŸcie, Totodile!

' Obaj wyrzucili do wody czerwono-białe kulki, które unosiły się przez chwilę na spokojnej powierzchni stawu. Nagle obie otworzyły się, a ze œrodka wydostały się dwa małe jasnoniebieskie krokodylki z długimi pyskami z ostrymi zębiskami, i naszpikowanymi czerwonymi kolcami ogonami.

-To dwa na dwa – powiedział Wojtek. – Dołšcz do nas, Torchic!

' Na ziemi pojawił się jedyny Pokémon chłopca, jak zawsze radosny. Słodkim ćwierkaniem zdradzał, że nie zdawał sobie sprawy z powagi sytuacji. Tomek uznał, że przeciw wodnym Totodile’om ciosy powinien przyjmować poczwórnie odporny na ich typ Lotad, a podatny na ich ataki Torchic powinien trzymać się z tyłu.

-Trzymaj swojego kurczaka... – zaczšł Tomek.

-Wiem, co mam robić! – parsknšł Wojtek. – Nie rozkazuj mi!

-Dobra, daj mi spokój – ucišł Tomek. – Lotad, zaatakuj ich!

' Za oknem słońce dochodziło ostatnich kresów nieba, a policjant cišgle męczył się, siedzšc w niewielkim pokoiku z bandytš. Przestępca-blondyn zamknšł oczy i złożył ręce już ponad godzinę wczeœniej i od tamtej pory nie zmienił pozycji. Przesłuchujšcy zaczynał zastanawiać się, czy nie powinien wezwać lekarza dla aresztowanego...

' Drzwi w kšcie otworzyły się do wewnštrz z głoœnym piskiem. Zaskoczony policjant podskoczył na swoim krzeœle, ale szybko opanował nerwy. W drzwiach ukazał się inny funkcjonariusz w mundurze. Krótki czarny daszek rzucał cień, który zasłaniał jego oczy, za to w promieniach zachodzšcego słońca połyskiwała się jego długa, bršzowa bródka. Przesłuchujšcy nie mógł przypomnieć sobie, żeby kiedyœ spotkał tego mężczyznę, ale przed aresztowanym nie mógł pokazywać, że w pracy policji pojawiajš się jakiekolwiek niedomówienia. Odnosił jednak wrażenie, że blondyn ma już takš œwiadomoœć.

-Mam zabrać osadzonego przed komisariat – oznajmił chłodno niskim głosem nowoprzybyły policjant. – Ma zostać przewieziony do Warszawy.

-Co... – zaczšł przesłuchujšcy, ale szybko przerwał. – Oczywiœcie. Wstawaj zaraz!

' Przez moment policjant miał wrażenie, że blondyn uœmiechnšł się wstajšc, ale obarczył winš za to refleks œwiatła. Policjant z bródkš założył kajdanki aresztowanemu i przepuœcił go przodem, po czym zamknšł zgrzytajšce drzwi. Tymczasem policjant zdecydował się zostać w œrodku jeszcze przez chwilę, próbujšc przypomnieć sobie wszystkie fakty o przestępcy...

' Liwia siedziała spokojnie na białej ławce poœród traw i żywopłotów. To miejsce przypominało jej ogród w rezydencji, gdzie uwielbiała spędzać wolny czas. Jej nastrój lekko poprawił się po spotkaniu z Tomkiem, teraz już tylko cicho pochlipywała. Nie miała odwagi spojrzeć na swojš twarz, ale podejrzewała, że nie wyglšda tak Ÿle jak wczeœniej. Przechodzšc wzdłuż stawu przemyła jš wodš, chcšc zmazać zniszczony makijaż.

' Od dłuższego czasu trzymała oczy zamknięte, rozmyœlajšc nad zachowaniem Tomka. Œwiadomoœć, że ktoœ może powiedzieć jej coœ miłego i wesprzeć jš była bardzo przyjemna. Nie mogła w ostatnim czasie liczyć na swojego ojca, a nie miała żadnych znajomych.

' Z drugiej strony dziewczyna czuła, że chęć pomocy Tomka jest nieszczera i tak naprawdę chłopak nawet jej nie lubi. Ich dotychczasowe spotkania zawsze kończyły się walkami Pokémon. Liwia zaczęła wspominać walkę chłopaka z Adrianem, swojš z jego kolegš, napad przestępców na Centrum Pokémon...

-Mogę się przysišœć? – zapytał nagle ciepły głos.

' Liwia podniosła głowę. Była zaskoczona obecnoœciš kogoœ innego, nie zwróciła uwagi, by ktoœ podszedł do niej. Przed niš stała młoda wysoka długowłosa brunetka. Dziewczyna zauważyła, że jej ciepły głos nie pasuje do ostrych rysów twarzy i ogromnych piersi. Strój nieznajomej wydał się Liwii prosty, ale idealnie dopasowany – biel i czerń były bardzo modne.

-Tak, jasne – odparła dziewczynka, lekko przesuwajšc się na bok. Dopiero w tym momencie zdała sobie sprawę z faktu, że kobieta nie powinna mieć możliwoœci wejœcia na teren parku.

-Jestem Sabrina, a ty? – zapytała kobieta. Dziewczyna zauważyła ciężkie pomarańczowe słuchawki na jej ramionach.

-Liwia... Liwia Kleopatra Eleonora.

-Bardzo ładne imię... – zamyœliła się kobieta. – Właœciwie to imiona... Jesteœ może trenerkš Pokémonów?

-Tak, jestem – stwierdziła cicho Liwia. Wycišgnęła z bocznej kieszeni bluzki Pokéballa Snubbull.

-Ja najbardziej lubię małe, słodkie, różowe Pokémony – stwierdziła Sabrina. – A ty?

-Och, ja też – zainteresowała się Liwia.

' Tajemnicza kobieta wydała się jej wyjštkowo miłš osobš. Dziewczyna pomyœlała, że Sabrina musi być aniołem zesłanym jej przez przeznaczenie w chwili, gdy najbardziej go potrzebuje. Sposób, w jaki pocieszał jš wczeœniej Tomek uznała za bardzo niestosowny, w porównaniu z uprzejmoœciš kobiety.

-Przyszłam tu dzisiaj, bo chciałam zapomnieć o pewnym przykrym zdarzeniu z przeszłoœci – powiedziała nieoczekiwanie Sabrina. – Widzę, że ty też nie jesteœ dziœ naprawdę szczęœliwa? WeŸ proszę chusteczkę, tusz ci się rozmazał... – zaproponowała sięgajšc do kieszeni.

' Ton kobiety był pełen współczucia. Liwia wyczuwała szczeroœć intencji rozmówczyni i jej troskę. Gdyby tylko jej ojciec i inni tak wobec niej się zachowywali. Dziewczynka spojrzała w twarz Sabrinie i dostrzegła jej oczy. Były bladofioletowe, tak samo jak Adriana. Jej uœmiech był identyczny, pełen ciepła i elegancji. Liwia pomyœlała, że właœnie rozmawia z naprawdę pięknš i dobrš osobš.

' Sabrina przyłożyła dłonie do ust i zakasłała kilka razy. Dopiero teraz Liwia zwróciła uwagę, że jej oddech był nierównomierny, jakby była zmęczona. Dziewczynka uznała, że lepiej nie pytać jej o to i nie żšdać wyjaœnień.

-Jestem trochę zmęczona, dziœ trochę biegałam, przepraszam za ten kaszel – powiedziała spokojnie. Liwia nie miała już żadnych wštpliwoœci. Mogła ufać tej osobie. Jej rozpacz przeszła szybko w euforię. Poczuła, jak po całym jej ciele rozlewa się chęć do działania...

-Ja miałam tu przyjœć z chłopakiem, ale zerwał ze mnš... – wyznała Liwia. Opuœciła słabo wzrok. – I teraz jestem sama...

-Och – westchnęła kobieta. – W takim razie muszę pokazać ci koniecznie jedno miejsce! Pójdziesz ze mnš kawałek?

' Liwia kiwnęła głowš. Nie chciała być sama. Nie mogła odmówić tej kobiecie – była w owym momencie jedynš osobš na œwiecie, której zależało choć trochę na dziewczynce.

' Przed siedzibš policji Hydro wraz z umundurowanym mężczyznš wsiedli do tylnej częœci wozu opancerzonego. Obaj spokojnie usiedli na ławeczce. Blondyn nie przestawał się uœmiechać.

-Ty tam, ruszaj na północ, do celu! – zawołał mężczyzna w stroju policjanta. – Masz swoje okulary, Hydro.

-Nie spieszył się pan, Panie X – niecierpliwym tonem wygłosił przestępca. – Dlaczego tak długo?

-Gdybyœ nie wpadł Hydro, nie byłoby problemu, a szef potrzebuje cię dopiero dzisiaj.

-Dzisiaj równonoc, tak? Nareszcie dowiemy się jakš niespodziankę szykuje.

-Na razie jedziemy do helikoptera – stwierdził Pan X, zdejmujšc niebieskš czapkę i opierajšc się wygodnie.

' Cztery Totodile leżały na trawniku, nieprzytomne. Tomek nie mógł zrozumieć, jak dwa głupie osiłki mogły wejœć w posiadanie tylu względnie rzadkich stworków. Zdecydowanie mniej zainteresowany tym Wojtek podrzucił pewnš propozycję:

-Teraz musimy załatwić ich samych, żeby nam nie przeszkadzali! Torchic, Drapanie!

-Nidoran, Bulbasaur, Lotad – Tomek zwrócił się do swoich trzech Pokémonów, które stały przed nim, pełne energii mimo walki – użyjcie Podwójnego Wykopu, Dzikich Pnšczy i Wodnego Pulsu!

' Cztery Pokémony zgodnie wykonały polecenia, nokautujšc bez problemu wcišż zaskoczonych członków BMW. Tomek nie zastanawiajšc się wiele podziękował swoim stworkom i wycofał je do Pokéballi. Nie był pewien, ilu przestępców ukrywa się dookoła i kiedy ich zaatakujš. Musiał też zanieœć Spearow do Centrum Pokémon, by zbadać jej obrażenia.

-Uciekajmy, zanim ktoœ jeszcze przyjdzie – powiedział Wojtek. – To jest zwyczajnie niebezpieczne, jeszcze nas zabijš...

-Dobra, biegniemy do wyjœcia... – zaproponował Tomek, ale w tym momencie przypomniał sobie słowa Sabriny. – Ona tutaj po kogoœ przyszła! Sabrina!

-Co? – zapytał zdziwiony Wojtek.

-A tutaj jest Liwia! Musimy jš znaleŸć! – krzyknšł zdenerwowany Tomek. Przypomniał sobie nagle, że powinien być cicho.

-Ta dziewczyna, o której opowiadałeœ? – Wojtek skrzywił się.

' Tomek pocišgnšł Wojtka za rękę i przebiegł pod połamanymi wierzbowymi gałęziami na akwedukt. Usłyszał piski Torchica, który gonił za nimi na swoich krótkich nóżkach. Przebiegajšc po kamiennym przejœciu nad strumieniem westchnšł, majšc nadzieję znaleŸć dziewczynę przed Bandš.

' Liwia patrzyła się przed siebie, na plecy Sabriny. I tak nie miała po co odwracać wzroku – tunel, którym szły był wšski i ciemny, a ziemne œciany nierówne. Dreszcze przesuwały się po całym ciele dziewczyny. Gdyby nie zaufanie, jakim darzyła nowš znajomš, z pewnoœciš odwróciłaby się i uciekała.

-Jak daleko jeszcze? – zapytała, starajšc się nie zdradzić przerażenia. Miała wrażenie, że nie udało jej się osišgnšć celu.

-To już blisko – odpowiedziała miłym głosem Sabrina, nie odwracajšc się i nie zwalniajšc tempa. – Proszę, nie przestrasz się na końcu. Nie ma się czego bać.

-Co?!

' Skóra na rękach Liwii stałš się szorstka i nierówna, gdy przez dziewczynkę przelała się fala chłodu. Zatrzymała się, zastygajšc nieruchomo. Wsłuchiwała się w dŸwięk kroków wysokiej kobiety. Równomierne tupnięcia po chwili ustały. Sabrina sięgnęła prawš rękš do kieszeni spodni. Po wycišgnięciu, w jej dłoni znajdował się mały Pokéball.

-Nic ci nie grozi. Ja o to zadbam – powiedziała cicho Sabrina. Po cichym korytarzu rozszedł się odgłos naciœniętego przycisku. Czerwono-biała kulka, powiększajšc się dopasowała się rozmiarem do dłoni kobiety. – I będę cię chronić w razie niebezpieczeństwa. Zawsze. Ale jestem pewna, że nie będzie takiej potrzeby.

' Powoli odwróciła głowę w kierunku Liwii. Dziewczyna nie widziała rysów jej twarzy, jedynie blask jej spokojnych, bladofioletowych oczu. Usłyszała dobiegajšcy do jej uszu cichy dŸwięk. Melodia ukoiła jej nerwy; poczuła, jak wszystkie jej mięœnie odprężajš się i tracš na wadze.

-Liwio, wychodzimy – stwierdziła spokojnie Sabrina, z powrotem kierujšc się naprzód. Liwia podšżyła za niš, bez żadnych obaw i wštpliwoœci.

' Słońce dochodziło ostatnich kresów nieba, i znikało za nim, gdy Tomek nerwowo rozglšdał się po parku. Nie miał odwagi zapuœcić się głębiej w tereny Arkadii, gdy w pobliżu znajdowała się Sabrina i wielu członków BMW. Najstraszniejsza była myœl, że nie zauważył poprzednich dwóch przestępców aż do ich wyjœcia z krzaków. Wojtek kršżył obok niego, sfrustrowany. Tomek był pewien, że jego brat chciał wydostać się jak najszybciej z tego miejsca.

' Gdzieœ tam jest Liwia, pomyœlał chłopak. Nie mógł po prostu zostawić jej, chociaż wcale nie odczuwał z niš jakiejkolwiek więzi. Jego wnętrze wrzało, gdy myœlał o tym, jaka jest egocentryczna i rozpuszczona. Ich częste, przypadkowe i ze strony Tomka niechciane spotkania w cišgu ostatnich trzech tygodni mogły jedynie pogorszyć ich relacje.

-IdŸmy stšd, przecież jej nie zabijš! – krzyknšł Wojtek, nie mogšc się opanować. – A nas mogš! IdŸmy już.

' Tomek podszedł do tafli jeziora. Obejmował wzrokiem całš powierzchnię zbiornika, a także miejsce, gdzie stał kamienny akwedukt. Skierował swoje spojrzenie w lewo, gdzie stała œwištynia, stylizowana na styl starożytnej Grecji, obecnie w złym stanie. Resztki kolumn leżały na brzegu jeziora, od którego do stóp przybytku prowadziły kamienne schody.

-SprawdŸmy Œwištynię Diany – nakazał Tomek. – Idziemy bardzo powoli i ostrożnie. To samo centrum Arkadii. Jeœli jej tam nie ma, to sama może uciec – stwierdził po krótkiej analizie.

-Mam złe przeczucia – wyznał Wojtek, drżšc. Słońce zaszło, a jego pomarańczowa koszulka wróciła do swojej zwykłej barwy, wolna od promieni słońca.

' Tomek spojrzał w dal i œcisnšł kieszeń bluzki, w której spoczywały cztery Pokéballe. Miał œwiadomoœć, że popełnia ogromny błšd.

' Liwia rozglšdała się po komnacie. Była zaszokowana, że pod ziemiš w Arkadii znajduje się sala wielkoœci przeciętnego pokoju. Nie było w nim żadnych mebli, jedynie kilka ekranów pokazujšcych różne punkty parku Jej œciany były otynkowane, ale brakowało na nich farby; były w nich tylko dwa wyjœcia. Sabrina zamknęła drzwi, którymi dziewczyny przeszły przed chwilš. Młoda trenerka wpatrywała się w przeciwległe wyjœcie. Słyszała nadchodzšce zza nich kroki...

' Zawiasy cicho zapiszczały, a z przejœcia powoli wyłoniła się postawna, męska sylwetka. Liwia otworzyła szeroko usta, nie będšc w stanie się odezwać. Osoba w garniturze stopniowo wysuwała się z cienia, ujawniajšc kolejno czarne pantofle, sztruksowe spodnie, marynarkę i długi krawat. Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała w twarz przybyłemu.

' Stał przed niš jej ojciec. Pod jego wšsami usta ciepło uœmiechały się, a jego oczy błyszczały w œwietle lamp. Dziewczyna odczuwała jednoczeœnie wiele skrajnych uczuć: zakłopotanie, radoœć, zdziwienie, podziw... Powoli przestawała je odróżniać.

' W końcu twarz zmęczonej dziewczyny zarumieniała się niezdrowo. Jej jasna skóra nabrała ciemniejszego odcienia. Bez żadnego ostrzeżenia, gestu, Liwia wyrwała się w przód. Biegła na oœlep, z zamkniętymi oczami. Wœciekłoœć uderzała w jej policzki goršcem i lodem na przemian. Nie wiedziała, i wcale nie chciała wiedzieć, co właœnie się dzieje. Wycišgnęła rękę i zacisnęła pięœć, gotowa uderzyć swojego ojca, a może nawet więcej i móc wrócić do normalnoœci...

' I wtedy wrócił. Spokojny dŸwięk, który uwolnił jš od zdenerwowania w drodze znowu dobiegł do Liwii. Nic ci nie grozi. Te słowa odbijały się echem w głowie załamanej dziewczynki.

' Zatrzymujšc się, rozluŸniła mięœnie dłoni. Podniosła głowę i otworzyła oczy, z których trysnšł strumień łez. Stała kilkanaœcie centymetrów od ojca. Chylšc głowę wpatrywał się w niš łagodnym, przepraszajšcym wzrokiem. Ciepło ponownie przelało się przez każdš komórkę Liwii – ale tym razem było to przyjemne ciepło, takie jak letniego słońca w bezchmurny dzień.

' Dziewczynka przestała myœleć. Jedynie jej uczucia kontrolowały jej ciało. Bezwładnie objęła rękami swojego ojca i wtuliła się w jego miękkš marynarkę. Schowała twarz, by nie zobaczył jej łez. Chlipała cicho. Wróciły do niej wspomnienia. Pamiętała, że po œmierci matki całymi dniami moczyła stroje ojca swoimi łzami. Tak jak wtedy, tak i teraz nie rozumiała, co dzieje się ze œwiatem wokół niej.

-Już dobrze – usłyszała ciepły męski głos. Poczuła silne, opiekuńcze ręce, które obejmowały jej plecy i przyciskały. – Wiem, że ostatnio było ci ciężko. Ale teraz się to zmieni, obiecuję.

-Tato... – usłyszała, jak z jej ust dobiega głos. Nie kontrolowała swoich reakcji i nie chciała tego. – Chyba cały œwiat zwariował! Zostań już ze mnš! Proszę! Pro...

' Poczuła, że na jej wargach spoczywa palec. Jej ojciec nie chciał, by mówiła więcej. Poczuła, że jš w pełni rozumie. W jej uszach dzwoniły dzwonki, które przynosiły jej spokój jak ciepły prysznic po spacerze w mroŸny dzień. Słyszała strzykanie w karku ojca, który zapewne podnosił właœnie głowę.

-Dziękuję, Pani DŸwięku – powiedział spokojnie – za przyprowadzenie jej tu. Liwio – ponownie schylił głowę. – Ostatnio byłem bardzo zajęty. Pomagała mi między innymi ta kobieta...

-Sabrina? – spytała cicho dziewczynka. Ojciec œcisnšł jš czule jeszcze mocniej. Nie potrzebowała już odpowiedzi; znała jš.

-Wszystko, co przygotowywałem ostatnio czyniłem w dobrym celu, chociaż metoda nie jest godna pochwał – powiedział spokojnie mężczyzna. – To ja jestem szefem BMW, Bandy Mocnych Wojowników...

' Te słowa na dziewczynkę zadziałały jak uderzenie pięœciš w twarz. Liwia odruchowo wyrwała się z uœcisku ojca. Jego silne dłonie nie stawiały oporu. Blondynka cofała się powoli, spoglšdajšc w pochmurnš twarz mężczyzny. Obrazy z ostatniego tygodnia wirowały wokół Liwii, nie chcšc dać jej spokoju. Dziewczyna zamknęła oczy i zmęczona chciała zatkać uszy...

' I wtedy znów usłyszała cichy, spokojny głosik. Melodia z każdym tonem zdawała się wpajać Liwii w duszę jednš myœl. Nic ci nie grozi... Gdy dziewczynka zatrzymała się, ojciec spokojnie podszedł do niej. Jego twarz wydawała się na powrót ciepła i łagodna.

-Nie robię tego dla kaprysu, czy pieniędzy – powiedział spokojnie. – Robię to dlatego, że tego chciałaby twoja matka...

' Przed oczyma Liwii stanęła młoda kobieta. Jej włosy były białe niczym œnieg, długie i proste. Czuły uœmiech uspokajał dziewczynkę. Błękitne oczy swoim figlarnym blaskiem radowały serce małej córeczki.

-Wiem, że byłaœ przez to narażona – Liwia usłyszała odległy głos ojca. Obraz matki z dzieciństwa pękł jak lustro na tysišce kawałeczków i znikł. Dziewczynka zapomniała, że jej umysł posiadał jeszcze niedawno zdolnoœć myœlenia. Głos ojca stał się nagle rzeczywisty, namacalny. – Ale ze strony moich ludzi nic ci nie grozi...

-Mama? – wyszeptała Liwia. – Mama...

-Ale nie robię tego tylko dla twojej matki – ojciec nie usłyszał szeptu – ale chciałbym to robić też dla ciebie... I z tobš.

' Liwia poczuła kolejne uderzenie. Przypomniała sobie swoje przerażenie z ataku na Centrum Pokémon w Tomaszowie. Wtedy trenerzy wokół niej walczyli w obronie swoich stworków. Wœród nich także...

-Przepraszam, szefie – nagle wtršciła się Sabrina, wskazujšc palcem na jeden z ekranów – ale mamy intruza!

-Że co?! – parsknšł zaskoczony mężczyzna.

' Liwia spojrzała na czarno biały ekran. Pomiędzy kolumnami przechadzał się Tomek, wyraŸnie czegoœ szukajšc. Sabrina i ojciec wyraŸnie zdenerwowali się na jego widok. Nie wytrzymujšc ze złoœci, kobieta wrzasnęła:

-To on zniszczył naszš bazę w Nagórzycach! I powstrzymał Łysego na Niebieskich ródłach!

-On? – wyraŸnie zaskoczony mężczyzna zwrócił się do Sabriny. – Pani DŸwięku, ile kosztowały nas te straty?!

-Na szczęœcie niewiele – przyznała Sabrina. – Błyszczšcy Psyduck został złapany i zlicytowany niedługo póŸniej, a kryjówka w Nagórzycach nie była punktem kluczowym, i do tego cišgle słabo wyposażona...

-Ja go znam – powiedziała niespodziewanie Liwia.

' Brunetka szarpnęła głowš w bok, by spojrzeć w nieruchomš, spokojnš twarz Liwii. Jej długie włosy obracały się w powietrzu elegancko, co wyraŸnie kontrastowało z czerwieniš jej twarzy. Liwia zignorowała zachowanie nowej znajomej i kontynuowała:

-Był też przy akcji Bandy w Centrum w Tomaszowie. Jest nieszczery, paskudny... To po walce z nim Adrian zachowywał się dziwnie – przypomniała sobie. – On mnie przeœladuje!

-Dużo kosztowała nas ta akcja?

' Liwia nie zwróciła uwagi na pytanie ojca. Patrzyła, trzęsšc się, na chłopaka widocznego na ekranie. Jej zmysły powoli do niej wracały. A wraz z nimi cała wœciekłoœć, która zgromadziła się w niej w ostatnim czasie. Konsternacja zachowaniem Adriana, niepewnoœć w poszukiwaniu odpowiedzi, rozpacz po rozstaniu, cisza wokół niej i na końcu obłuda długowłosego chłopaka.

' Rozejrzała się na boki. Ojciec i Sabrina znów patrzyli na niš troskliwie. W ciemnoœci, która otaczała jš zewszšd, Liwia czuła niewielki płomyczek ciepła i czułoœci. Chciała, żeby zapłonšł jak najjaœniejsza gwiazda na niebie. I wiedziała, że musi na to zasłużyć...

-Tato... Szefie! – powiedziała odważnie, z mocš, jakiej nigdy dotšd nie czuła. – Chcę pomóc skończyć plany mojej mamy... I udowodnię to, nawet teraz!

' Ojciec obrócił się w kierunku dziewczyny. Widziała, jak w jego spojrzeniu pojawiło się nowe uczucie. Duma. Nie pamiętała, by kiedykolwiek spoglšdał na niš w ten sposób. Mężczyzna wyprostował się i kiwnšł głowš z aprobatš. Wskazał rękš na drzwi, którymi wszedł do komnaty.

-Ruszaj, Liwio! I pokonaj go tu i teraz, za to, co ci zrobił!

' Dziewczyna bez zastanowienia pobiegła do drzwi. Gdy naciskała na lodowato zimnš klamkę usłyszała, jak ojciec mówi z niesamowitš pewnoœciš w głosie:

-Wiem, że sobie poradzisz.

' Liwia była pewna, jak jeszcze nigdy w życiu. Wybiegła przez otwarte drzwi prosto w ciemny tunel. Tym razem, żadna ciemnoœć nie była jej straszna. Wiedziała, że na końcu korytarza jest œwiatło... i jej cel.

' Tomek powoli schodził po kamiennych stopniach ku tafli jeziora. Powoli obracajšc głowę, przeczesywał wzrokiem całš linię brzegowš. Nigdzie ani œladu Liwii, stwierdził. Obrócił się w kierunku ogromnej, marmurowej budowli stylizowanej na greckš œwištynię. Tego wieczora nie była ona jednak biała, ale złowieszczo lœniła czerwieniš...

-Nigdzie ani œladu Liwii! – krzyknšł chłopak, starajšc się, aby wrzask nie był zbyt głoœny. – Możemy już iœć, Wojtek...

' Zanim zdšżył dokończyć zdanie, usłyszał jeszcze większy hałas. Zamarł na chwilę – odgłos dochodził zza końca schodów, ze wzgórza, na którym stała œwištynia. Tomek potrzšsnšł głowš, chcšc odegnać zdenerwowanie i wbiegł po schodach na górę.

-Torchic, Żar! – usłyszał głos brata w pół drogi. – Tomek, chodŸ tu szybko!

-Ani kroku... – usłyszał chłopak za swoimi plecami.

' Tomek obrócił odruchowo głowę. Za nim stała Liwia. Chłopak odwrócił się do niej i mimowolnie cofnšł się o kilka kroków, w górę schodów. Ona stała spokojnie, bez ruchu, jedynie wiatr rozwiewał jej białe włosy. Zaczerwienione od łez oczy płonęły gniewem. Tomek nie wiedział, co stało się z dziewczynš, ale z pewnoœciš nic dobrego.

-Wybierz Pokémona! – nakazała pewnym głosem Liwia.

' Podmuch wiatr uderzył w nich, odwiewajšc loki dziewczyny na bok. Tomek poczuł, jak gumka zsuwa się z jego włosów, uwalniajšc je. Wycie wiatru i szum jeziora nie pozwoliły Tomkowi usłyszeć dŸwięku upadku gumki na ziemię.

-Nic nie szkodzi – wyznał Tomek, sięgajšc do kieszeni bluzki. – Mam zapasowe...

' Chwycił jednš z gumek i wycišgnšł. Cišgle obserwujšc Liwię, schwycił włosy jednš dłoniš, gotów do ponownego ich zwišzania. Nie chciał okazywać strachu. Wtem, poczuł, jak coœ niezwykle ostrego wbija się w jego dłoń. Przestraszony, wypuœcił czarnš gumkę i złapał się za nadgarstek. Zostawiajšc Liwię, spojrzał na dłoń, w którš wbita była długa jak linijka fioletowa szpilka. Tomek wyrwał jš bez namysłu.

-Dobrze się spisałeœ, Qwilfish – usłyszał pochwałę dziewczyny, której towarzyszyły głuche dŸwięki otwieranych Pokéballi. Tomek podniósł głowę. Na ramionach wcišż nieruchomej Liwii znajdowały się Sentret i Snubbull, gotowe do walki.

-To były Trujšce Strzały? – zapytał chłopak, doskonale znajšc odpowiedŸ. – Co ci się stało?

-Muszę cię pokonać. Wybierz Pokémona! – powtórzyła Liwia. Tomek miał wrażenie, że została opętana. – Mogę też cię zmusić. Sentret, Żelazny Ogon!

-Zaczekaj... – chciał krzyknšć Tomek.

' Nie miał na to czasu. Sentret wybił się z ramienia niewzruszonej Liwii prosto na chłopaka. Kiedy robił w powietrzu salto, jego ogon zaczšł błyszczeć srebrem. Tomek rzucił się w lewo, upadajšc na kamienne podłoże. Kiedy masował nogę, ogon Sentreta z całš mocš uderzył w schody, robišc ogromnš wyrwę w stopniu. Powstały gruz staczał się w dół.

-Sentret, Nidoran nie może się ciebie doczekać – wycedził Tomek, wyrzucajšc szybko z kieszeni trzy Pokéballe.

' Obserwował, jak promienie energii formujš się i zamieniajš w trzy stworki. Lotad, Bulbasaur i Nidoran byli gotowi do walki i nie potrzebowali żadnej zachęty. Tomek podejrzewał, że słyszały co dzieje się wokół gdy siedziały wewnštrz kul.

-Snubbull, idŸ – nakazała Liwia. Dziewczyna płonęła gniewem. – I zajmij się nimi!

-Bulbasaur, ty się niš zajmij – zarzšdził Tomek, widzšc jak różowy Pokémon-buldog szarżuje. – Nidoran, Podwójny Wykop na Sentreta!

-Qwilfish czeka w jeziorze – powiedziała Liwia, wskazujšc pewnie na jezioro. Lotad nie czekajšc na komendę wskoczył do wody i odpłynšł. Tomek zakrył otwartš dłoniš twarz, zażenowany.

' Walki zaczęły się błyskawicznie. Tomek kštem oka zauważył, jak zšb Snubbull i twarz Bulbasaura zderzyły się jednoczeœnie. Sentret pisnšł z bólu, gdy Nidoran kopnęła go z całš mocš. Szum fal tworzonych przez Lotada i Qwilfisha przypływał z daleka.

-Zaufam wam – wyznał Tomek niepewnie. Zobaczył, że Bulbasaur cofnšł się i spojrzał na niego z wyrzutem. – Poradzicie sobie, prawda?

' Chłopak pobiegł po schodkach w górę, nie zważajšc na krzyki Liwii. Usłyszał, że dziewczyna biegnie za nim. Przyspieszył, przeskakujšc po dwa stopnie każdym krokiem. Odgłosy walki dochodziły zza szczytu schodów.

' Kroki Liwii cichły. Będšc pewnym, że zyskał trochę czasu, nerwowo rozejrzał się. Po jego prawej stronie, obok kolumn œwištyni nie było nikogo. Za alejkš po lewej stronie rozcišgało się pasmo krzewów. Tomek dostrzegł blask ognia za nimi. Był przekonany, że Wojtek i Torchic sš zagrożeni.

-Trzeba było uciekać! – wrzasnšł sam na siebie.

-Twoja strata! – odkrzyknęła Liwia, biegnšc do niego.

' Tomek szybko obrócił się i zauważył biegnšcš dziewczynę. Przed swojš trenerkš pędziła Snubbull. Widzšc, że normalny Pokémon przyspiesza, rozstawił nogi i przygotował pięœci do uderzenia...

' Usłyszał œwist powietrza nad sobš. Podniósł głowę, chcšc szybko sprawdzić powód, ale jego twarz utknęła wpatrzona w niebo. Z wycišgniętymi Dzikimi Pnšczami Bulbasaur leciał w powietrzu. Winoroœle wbiły się w trawę przed Tomkiem. Trawiasty Pokémon amortyzujšc nimi upadek, obrócił się grzbietem do Tomka. Chłopak nie zdšżył dojrzeć wyrazu jego twarzy...

-Snubbull! – krzyknęła z mocš Liwia – Wyskok w powietrze, Urok i Gryzienie!

' Pierwszy stworek dziewczyny posłusznie przygotowujšc się ugišł nóżki. Różowa suknia ocierajšc się o ziemię wzbiła w powietrze tuman kurzu. Snubbull wyskoczyła wysoko, Tomek i Bulbasaur podnieœli wzrok. Na tle zachodzšcego słońca podopieczna Liwii trzykrotnie z gracjš obróciła się wokół własnej osi. Jej niby-suknia w grochy falowała elegancko w czerwonych promieniach. Tomek czujšc przypływ słaboœci machinalnie opuœcił głowę.

' Chłopak zwrócił uwagę, że jego Pokémon zaczšł rytmicznie kręcić głowš. Ruch Snubbull odniósł skutek, zmniejszajšc znacznie siłę ataków fizycznych. Cieszył się, że sam uniknšł podobnego losu, gdy Snubbull wylšdowała przed Bulbasaurem. Szeroko otwierajšc paszczę, wbiła swoje długie, błyszczšce kły w nogę przeciwnika. Pokémon-dinozaur zapiszczał z bólu.

-Dobrze, Snubbull – Liwia nieco się uspokoiła. – Proszę, kontynuuj!

' Tomek miał właœnie znów spytać Liwię, czemu zachowuje się w ten sposób, gdy zorientował się, że z dziewczynš stało się coœ bardzo niedobrego. W jego towarzystwie dziewczyna nigdy nie użyła tak zaawansowanego słowa jak „kontynuuj”. Zaniepokojony Tomek szybko przeanalizował obecnš sytuację.

' Snubbull wbijała swoje zębiska w nogę znieruchomiałego Bulbasaura. Siła ataków fizycznych jego stworka została znaczšco zredukowana przez Urok, a niestety Uderzenie, Dzikie Pnšcze i Ostre Liœcie kwalifikowały się do tej kategorii.

-Dalej, mała! – nakazała Liwia. – Qwilfish, atakuj spod wody! Sentret, rzucaj w niš kamykami!

-Qwil... Lotad, Nidoran, uważajcie! – krzyknšł zdenerwowany Tomek.

' Chłopak zajmujšc się Liwiš i najbliższš walkš zapomniał całkowicie o pozostałych walczšcych. Sięgnšł do kieszeni po Pokéballa Spearow. W ostatniej chwili przypomniał sobie, że Loudred Sabriny znokautował jš kilkadziesišt minut wczeœniej. Sabrina!

-Sabrina... Wojtek, już idę! – krzyknšł zdesperowany. Nie wiedział co robić. Za dużo rzeczy działo się naraz...

' Wojtek uskoczył do tyłu, ciężko dyszšc. Lewa stopa Loudreda uderzyła w ziemię w miejscu, w którym stał przed chwilš, wzbijajšc tumany pyłu w powietrze. Chłopiec czuł, że Torchic na jego ramieniu już tylko dzięki sile woli nie traci przytomnoœci.

-Brawo! – z niekłamanym podziwem krzyknęła Sabrina, wsparta o drzewo rosnšce kilkanaœcie metrów od walczšcych. – Twój Torchic wytrzymał jeden Rozgłos i jedno Stšpnięcie... Choć Stšpnięcie nie trafiło centralnie.

-Dziękuję w imieniu Torchica – powiedział Wojtek, lekko się uœmiechajšc. Ledwo trzymał się na nogach. – Właœnie, musimy zaatakować!

-Nie dostaniecie tej szansy – powiedziała wyraŸnie uspokojona Sabrina. – Jeszcze jedno Stšpnięcie.

' Loudred kolejny raz wybił się powietrze z lewej nogi. Wrzeszczšc wniebogłosy, fioletowy Pokémon szybował w kierunku Wojtka. Chłopiec przytrzymał jednš rękš ognistego stworka na ramieniu i uciekł w bok. Lewa stopa Loudreda znowu wbiła się w grunt, tym razem wywołujšc wstrzšsy.

-Widzę, że próby nauczenia go Trzęsienia Ziemi nie poszły całkiem na marne – zauważyła kobieta. – Jego lewa noga jest naprawdę silna...

-Lewa! – krzyknšł Wojtek.

-Co, lewa? – spytała zdziwiona przestępczyni; chłopiec już jej nie słuchał...

' Dopiero teraz zwrócił uwagę, że zarówno skoki, jak i Stšpnięcie Loudred wykonywał używajšc lewej nogi. Bioršc pod uwagę siłę ataku, korzystniejsze byłoby rozdzielenie elementów ataku pomiędzy obie kończyny, pomyœlał chłopiec. Wywnioskował, że trafienie Spearow w prawš stopę podczas wczeœniejszej walki musiało spowodować poważnš kontuzję Pokémona-głoœnika. Zapamiętujšc, żeby kupić smacznš ptasiš karmę, Wojtek postanowił to wykorzystać.

' Wojtek odetchnšł głęboko, łapišc równowagę. Obrócił Torchica na ramieniu tak, by jego podopieczny mógł widzieć, co dzieje się za plecami trenera. Resztkami silnej woli Wojtek powstrzymał się od pochwalenia się swoim genialnym pomysłem i wyszeptał do Torchica:

-Skup się na jeden moment i wyceluj dokładnie, proszę...

' Po czym obrócił się plecami do zaskoczonej Sabriny i jej stworka i zaczšł uciekać przez krzewy w kierunku Œwištyni Diany. Usłyszał za sobš okrutne wrzaski kobiety i dŸwięk łamanych gałęzi. Wiedział, że to Loudred biegnie za nim i dogania go bez problemów.

' Wojtek w pełnym biegu wyskoczył z krzaków na betonowš œcieżkę prowadzšcš do Œwištyni. Spoglšdajšc do tyłu przez ramię zobaczył, że Loudred zbliżył się na odległoœć skoku. Stwierdzajšc, że to dobry moment, pochylił się lekko do przodu i ochryple wydał rozkaz swojemu stworkowi.

-Torchic, Żar pod jego prawš stopę, precyzja!

' Starał się utrzymać równe tempo, by nie utrudniać zadania podopiecznemu. Wœród szumu wiatru usłyszał, jak Torchic głęboko wdycha powietrze, a po chwili odgłos zapłonu. Czujšc, że jego starter zsuwa się z jego ramienia w dół, Wojtek zatrzymał się.

' Chłopiec złapał oburšcz opadajšcego Pokémona-kurczaka i zatrzymał się. W tej samej chwili usłyszał za sobš niewyobrażalnie wysoki pisk. Czujšc, że wszystkie szyby w promieniu kilku kilometrów za chwilę pęknš, Wojtek obrócił się. Na betonie, poœrodku dróżki leżał i zwijał się z bólu Loudred. Fioletowy stwór dršc się z całych sił, trzymał się za prawš stopę, która płonęła.

-Dobrze się spisałeœ, Torchic – odetchnšł z ulgš Wojtek; nie poczuł żadnej reakcji. – Torchic?

' Spojrzał na ognistego Pokémona w swoich ramionach. Miał on zamknięte oczy i oddychał bardzo powoli. Oczy Wojtka napełniały się powoli łzami. Ostatni atak Żaru całkowicie wyczerpał Torchica, który stracił przytomnoœć.

-Więc to jest nasza pierwsza porażka – przyznał z bólem, zapominajšc, że stworek nie słyszy go. Loudred, przytomny, wcišż wił się z bólu. Wojtek zwrócił na niego uwagę i uœmiechnšł się lekko – Ale nie może nas gonić. Nie było wcale tak Ÿle...

' Z krzaków na poboczu dochodził szelest liœci i gałšzek. Wojtek nie czekajšc na Sabrinę mocniej œcisnšł Torchica i pobiegł dalej. Zachichotał, słyszšc wrzask przestępczyni. Skupił swojš uwagę na pojawiajšcej się na horyzoncie białej œwištyni...

' Tomek z przerażeniem obserwował rozwój wypadków. W wodzie przy brzegu Lotad naprzemiennie otwierajšc i zamykajšc usta wypuszczał przed siebie małe błękitne kulki jedna za drugš. Jednakże Qwilfish zręcznie omijał wszystkie Wodne Pulsy, zanurzajšc się pod wodę przy każdej serii. Przymknięte oczka Pokémona-nenufara zdradzały jego zmęczenie. Nie był już w stanie wybić się ponad wodę lub pójœć na dno.

' Rybi stworek nie zawahał się wykorzystać okazji. Gdy tylko Lotad przerwał ostrzał, Qwilfish zanurkował głębiej. Pokémon Tomka rozglšdał się ponad powierzchniš, próbujšc przewidzieć, skšd wyskoczy przeciwnik. Tymczasem, jego ciało przeszył ostry ból. Poczuł dziesištki szpilek wbijajšcych się w jego miękkie podbrzusze. Siła ataku wyrzuciła go ponad powierzchnię na kilka metrów. Trujšce Strzały w powietrzu kolejno odpadały, opromienione czerwieniš zachodu. Ból zaczšł się zmniejszać...

-Nie daj mu spaœć! – Lotad usłyszał odległy głos białowłosej trenerki, której ciało jego zdaniem nie osišgnęło jeszcze odpowiednich wymiarów. Wydawało mu się, że jego trener również coœ wrzeszczy, ale nie zrozumiał go.

' Lotad zatrzymał się w powietrzu i zaczšł powoli spadać ku tafli wody. Zamknšł oczka, szykujšc się do delikatnego uderzenia w taflę stawu i powrotu do równowagi. Ku swemu zaskoczeniu, jego twarz przedwczeœnie trafił strumień zimnej wody. Ponownie wylatujšc w górę, otworzył oczy i zobaczył Qwilfisha atakujšcego Wodnš Broniš. Jak zwykle w podobnych sytuacjach, Lotad pokazał najgłupszš minę, jakš znał.

' Qwilfish, zdenerwowany uœmiechami przeciwnika, zmrużył oczy. Jego różowe ustka otworzyły się w kształcie kółka, a ze œrodka wyfrunęła jedna szpilka ataku Trujšcych Strzał. Lotad z zaskoczeniem obserwował, jak w jego kierunku dziwnym torem pędzi fioletowy, błyszczšcy pocisk. Atak Qwilfisha wbił się idealnie między oczy przeciwnika. Lotad chciał spojrzeć na sterczšcš szpilkę, ale podczas próby jego oczy odmówiły mu posłuszeństwa. Poczuł pieczenie w miejscu trafienia i odrętwienie całego ciała. Pozwolił sobie spokojnie opaœć i zamknšł oczy, znużony...

' Bulbasaur, odskakujšcy przed kłami Snubbull nie miał nawet chwili na wyprowadzenie ataku. Tomek nie mógł skupić się na pojedynku przed nim, gdy wokół działo się tyle rzeczy. Tymczasem Liwia cały czas skoncentrowana wydawała cišgle komendy swoim trzem podopiecznym. W dodatku były to bardzo skuteczne posunięcia.

' Tomek dostrzegł całkowitš przemianę Liwii. Dziewczyna, która skompromitowała się w walce z Norbertem, o której Patryk powiedział mu tyle złych rzeczy i dla której ważniejsze od Pokémonów były wyglšd i pienišdze bez żadnych przeszkód wygrywała z nim. Niecałš godzinę wczeœniej nie byłaby w stanie sama podnieœć Pokéballa...

' Chłopak dostrzegł kštem oka refleks œwiatła znad stawu. Obserwował, jak jego Lotad opada powoli nieprzytomny do jeziora z błyszczšcš igłš wbitš w twarz. Bezwiednie wycišgnšł czerwono-białš kulkę z kieszeni i wycelował czerwonym promieniem w swojego stworka dryfujšcego po powierzchni stawu.

-Dobrze Qwilfsh! – krzyknęła Liwia.

' Pokémon-ryba najeżka został wycofany do Lureballa. Tomek był pewien, że dziewczyna którš znał nie zmarnowałaby okazji do pochwalenia się rzadkš kulš. Tymczasem dziewczyna w różowej bluzeczce spokojnie pomniejszyła niebiesko-czerwony przedmiot i schowała go do kieszeni.

-Jeden do zera, draniu – powiedziała, sadystycznie się uœmiechajšc. Tomek odsunšł się do tyłu, przestraszony.

-Musimy uciekać, Liwia! – krzyknšł Tomek. – Odbiło ci?! Tutaj sš ci goœcie, którzy napadli na Centrum Pokémon w Tomaszowie...

-Wiem – powiedziała niewinnym, słodkim tonem dziewczyna. – Jestem z nimi.

' Tomek poczuł się, jakby spadło na niego stutonowe kowadło. Cofnšł się jeszcze kilka kroków, słaniajšc się na nogach. Podobnie zaskoczony Bulbasaur otrzymał cios od Snubbull i pokoziołkował do tyłu. Wstał kilka metrów dalej i otarł twarz z ziemi Dzikim Pnšczem. Jego trener nie wiedział, co powinien powiedzieć. Zapomniał nawet, w jakim celu przybył w to miejsce...

-Snubbull, spróbujemy czegoœ nowego – zaczęła odważnie Liwia – i nie będzie już odwrotu! To wszystko wina jego i jego Pokémonów! Użyj Strasznej Miny!

' Nie rozumiejšc, o co chodzi przeciwniczce, Tomek spoglšdał na twarz małego różowego buldoga. W cišgu kilku sekund jej mordka przybrała groŸny wyraz, w oczach zapłonšł ogień. Każdy skrawek jej twarzy przykrywały mroczne cienie. Chłopak miał wrażenie, jakby stworek Liwii wcišż rósł. Poczuł się zagrożony...

-Tomek, już jestem! – usłyszał krzyk za sobš. Chciał szybko odwrócić się, ale jego ciało reagowało bardzo powoli. Przypomniał sobie, że Straszna Mina znaczšco zmniejsza prędkoœć ruchu i reakcji zaatakowanych. To oznaczało, że jego Bulbasaur miał poważny problem...

' W jego kierunku biegł Wojtek. Tomek ledwo zauważył na tle pomarańczowej koszulki brata Torchica. Wydawał się być nieprzytomny. Chłopak zmusił ciało do przyspieszenia obrotu i ponownego spojrzenia na walkę.

' Snubbull doskoczyła do nieruchomego Bulbasaura, szczerzšc kły. Tomek wycišgnšł rękę, jakby chciał jej przeszkodzić. Nie sšdził, że trawiasty Pokémon może zdšżyć uniknšć ataku. Ku wielkiej uldze, pomylił się. Jego pierwszy stworek zręcznie uskoczył przed atakiem Gryzienia, samemu zajmujšc pozycję do ataku.

-Straszna Mina nie trafiła Bulbasaura, tylko mnie! – zauważył trener. – Nic mu nie jest!

-Choroba! – krzyknęła Liwia. Tomek pomyœlał, że to wyjštkowo beznadziejne przekleństwo.

-Użyj Ostrych Liœci! – rozkazał Tomek.

' Pokémon-dinozaur pochylił się do przodu, uginajšc łapy. Z podstawy bulwy na jego grzbiecie wyleciała cała seria soczyœcie zielonych, sercowatych liœci. Przelatujšc obok Snubbull, brzegi Ostrych Liœci cięły skórę normalnego Pokémona, zadajšc mu okrutne obrażenia. Tomek skrzywił się, widzšc, że atak zadał krytyczne obrażenia. Gdyby wczeœniej Bulbasaur nie został trafiony Urokiem, Ostre Liœcie znokautowałyby przeciwniczkę.

-To nie koniec, draniu! – wrzasnęła Liwia. – Teraz, Snubbull, pokaż mu siłę Bandy Mocnych...

' Nie zdšżyła dokończyć, gdyż zza jej pleców uszu zgromadzonych dobiegł doniosły wrzask bólu. Liwia stanęła w bezruchu, najwyraŸniej poznajšc go. Za dziewczynš, wykonujšc bezwładnie salta w powietrzu, wyleciał poobijany Sentret. Bršzowy Pokémon ledwo wylšdował przed swojš trenerkš na paskowanym, puszystym ogonie. Stworek wyraŸnie odetchnšł z ulgš.

' Ze schodków na trawę przeskoczyła Nidoran. Po krótkim sprincie, stanęła u boku Tomka, przy okazji usuwajšc się z drogi Bulbasaurowi. Ten kiwnšł głowš z podziękowaniem i wystrzelił kolejnš serię Ostrych Liœci. Pod ostrzał dostały się oba stworki zaskoczonej przebiegiem wydarzeń Liwii. Snubbull i Sentret ustawiły się obok siebie, zasłaniajšc razem przed atakiem swojš trenerkę. Dziewczyna, widzšc krzywdę swoich podopiecznych, zdenerwowała się jeszcze bardziej.

-Sentret, Żelazny Ogon na trenera! – nakazała bez chwili zawahania.

' Tomek otworzył szeroko oczy, gdy poraniony Pokémon-opos wybił się. Wykonujšc obroty wokół własnej osi, Sentret przygotował się do ataku. Błyszczšcy ogon wirował w powietrzu, wywołujšc iluzję, jakby wokół bršzowego stworka obracało się srebrne koło. Tomek nie mógł się odsunšć, Straszna Mina wcišż spowalniała jego reakcję. Spróbował zasłonić się rękami, krzyżujšc je przed sobš...

' Poczuł silne uderzenie w nadgarstki, jednak nie aż tak potężne, jakiego się spodziewał. Przez ułamek sekundy widział, jak Nidoran jednš nogš odbija się od jego ršk. Chłopak miał wrażenie, że samiczka mrugnęła do niego porozumiewawczo. Trujšcy Pokémon odbił się z jego ręki, a Tomek pod wpływem siły kopnięcia upadł na ziemię.

' Obserwował z niepokojem, jak Nidoran wykonuje w powietrzu salto do tyłu, szykujšc drugš nogę do ataku. Chłopak zrozumiał, że jego podopieczna wykorzystała pierwszy cios Podwójnego Wykopu, by usunšć trenera z linii ataku, a drugim zamierzała trafić Sentreta. Tomek miał wrażenie, że oba Pokémony lecš już wyjštkowo długo w powietrzu...

' Bršzowy stworek Liwii obracał się coraz szybciej, a jego ogon zostawiał za sobš smugę srebra. Nidoran ostrożnie spoglšdała za siebie, lecšc tyłem. Lekko obracajšc się w połowie lotu, drugš nóżkš kopnęła rozżarzony ogon Sentreta z góry, gdzie nie mógł wyrzšdzić jej żadnej szkody.

' Zamykajšc oczy z bólu, Sentret przerwał atak. Ogon z powrotem mienił się bršzem. Nidoran jednak atakowała dalej; wykorzystujšc siłę odbicia, wylšdowała na brzuchu Sentreta i z całej mocy zaatakowała go Drapaniem. Jaœniejšce bielš pazurki zostawiły głęboki œlad na twarzy przeciwnika.

-Œwietnie Nidoran! – krzyknšł Tomek. Bulbasaur również kiwnšł głowš z uznaniem.

' Chłopak postanowił wstać, co udało mu się bez żadnych problemów. Otrzepujšc spodnie z ziemi, zwrócił uwagę, że efekt Strasznej Miny przestał działać. Stwierdził, że to kopnięcie albo upadek musiały przywrócić mu pełnš sprawnoœć. W tym momencie pierwszy raz przyjrzał się grzbietowi Nidoran.

' Ciało jego podopiecznej pokrywały liczne zadrapania, niektóre bardzo głębokie. Czarne bruzdy i siniaki musiały być efektem trafienia Żelaznym Ogonem. Dopiero teraz Tomek zwrócił uwagę, jakš moc ma ten atak. Walka z Sentretem, który właœnie bezskutecznie starał się podnieœć z ziemi, musiała okazać się wyjštkowo wyczerpujšca dla Nidoran.

' Bulbasaur też nie wyglšdał dobrze; miał więcej zachowanych sił, ale nie był w stanie się poruszać. Z jego lewej przedniej łapy z rany pozostawionej przez kły Snubbull sšczyła się krew. Trawa pod Pokémonem przybrała już barwę czerwieni. Bulbasaur musiał się koncentrować na równowadze, zamiast na walce.

' Liwia po porażce Sentreta wydawała się jeszcze bardziej zdenerwowana. Jej różowy stworek był poraniony, ale wcišż miał sporo sił, a w jej Lureballu na wejœcie do walki czekał wypoczęty Qwilfish. Tomek zauważył, że nie ma już szans na wygranie walki. Widzšc, że Wojtek zaraz dobiegnie, postanowił uciekać.

-Czy gdzieœ tutaj sš jeszcze jacyœ BMW? – zapytał chłopak.

-Moja przyjaciółka! – odpowiedziała głoœno Liwia. – Całkowite przeciwieństwo ciebie!

-O co ci chodzi?! – wrzasnšł z wyrzutem Tomek. – Coœ ci zrobiłem?!

-Urodziłeœ się! – odparła Liwia. – Wszystko, co mnie spotkało, to twoja wina!

' Przerwała, widzšc, że Wojtek dobiegł do brata. Tomek postanowił nie czekać ani chwili dłużej. Wycišgnšł dwa Pokéballe, które po chwili powiększył. W blasku czerwieni wycofał wyczerpanych Bulbasaura i Nidoran do kul. Liwia otworzyła szeroko oczy, zaskoczona.

-Wojtek, nie zatrzymuj się! – krzyknšł chłopak. – Biegniemy do wyjœcia!

-Ta baba z Loudredem jest na drodze – zauważył jego brat.

-Trudno, musimy jš minšć!

' Tomek pocišgnšł zmęczonego biegiem brata za ramię i ruszył œcieżkš brzegiem stawu. Spojrzał przez ramię. Liwia nie próbowała go gonić. W jej wzroku widział żšdzę mordu. Identycznš, jak u Alicji, gdy Pan X nagadał jej bzdur. Uzmysłowił sobie, że Liwia też musiała stać się ofiarš jakiejœ manipulacji przestępców, ale po wyciszeniu się efekt powinien minšć...

' Przy krawężniku w oddali stała Sabrina. Tomek z daleka dostrzegł jej błyszczšce, fioletowe oczy. Loudreda ani innych Pokémonów nie było widać na horyzoncie. Chłopak odgarnšł z twarzy nawiane przez wiatr długie włosy i cišgnšc za sobš Wojtka z Torchiciem przeskoczył na drugš stronę œcieżki.

' Gdy zbliżali się do miejsca, gdzie stała kobieta w pełnym biegu, do ich uszu doszedł spokojny, kojšcy dŸwięk. Płynšł on ze słuchawek zawieszonych na szyi Sabriny. Na Tomka jednak podziałał odwrotnie, zestresował go jeszcze bardziej.

-Połamania nóg – krzyczała bršzowowłosa kobieta, gdy bracia mijali jš bez słowa – i postarajcie się nie zginšć za szybko...

' Tomek nie zastanawiajšc się nad sensem jej słów pobiegł dalej do wyjœcia. Wiedział, że musieli uciec przed Bandš i schować się na jakiœ czas...

' Ojciec Liwii pocierał swoje wšsy w zadumie. W ciemnym pokoiku pod ziemiš, wsparty o stół oglšdał na monitorach przebieg całej walki. Spokojnie analizujšc wyniki, ocenił ostrożnie możliwoœci bojowe zarówno Liwii, jak i chłopaka.

' Jego córka zdecydowanie miała talent do walki, większy niż się spodziewał. Jedynym jej problemem była mała różnorodnoœć składu i brak odpowiedniego treningu. Liwia miała potencjał, który należało odpowiednio wykorzystać.

' Szef BMW pomyœlał, że Pani DŸwięku przeceniła umiejętnoœci chłopaka. Jego Pokémony były silne, ale on sam nie potrafił kontrolować przebiegu walki. Przeglšdajšc w czasie walk informacje o chłopaku w Internecie zwrócił uwagę na fakt, że zdobył on Odznakę Ciemnicy. Fart albo poziom sal spadł od moich czasów, pomyœlał mężczyzna.

' Wzišł ze stołu małe, czarne pudełeczko i zdjšł pokrywkę opatrzonš napisem „BMW”. Na miękkiej poduszeczce w œrodku znajdowało się siedemnaœcie błyszczšcych wszystkimi kolorami tęczy plakietek. Wœród nich, w samym rogu, znajdowała się czarna, czteroramienna gwiazdka – Odznaka Ciemnicy.

-W sumie, te trzy przypadkowe zrywy tego chłopaka praktycznie nic nas nie kosztowały... Czym sš trzy nieudane akcje wobec blisko tysišca dokonanych? Niech moja córka wprawi się na nim...

' Naciskajšc przycisk na œcianie mężczyzna zgasił wszystkie monitory i skierował się do wyjœcia z sali. W całym pomieszczeniu zapanowały egipskie ciemnoœci. Otworzył skrzypišce drzwi wyjœciowe i ruszył ciemnym korytarzem, na końcu którego widać było pierwsze œwiecšce gwiazdy na niebie. Schował ręce do kieszeni marynarki, wyczuwajšc w nich Pokéballe i ostry róg kartki, która spoczywała tam już jedenaœcie lat...

-Dzisiaj dzień zrównał się z nocš po raz ostatni. A teraz, na œwiecie będzie już tylko ciemniej...

' Tomek nie zwracajšc uwagi na fakt, iż jego brat został z tyłu, w biegu otworzył drzwi prowadzšce na dworzec. Nie zatrzymujšc się, ruszył przez salę z kasš. Kilkoro oczekujšcych ludzi oglšdało się za nim, gdy wybiegł na zewnštrz, na peron.

' Słońce zdšżyło zniknšć za widnokręgiem a na ciemniejšcym niebie pojawiały się jaœniejsze gwiazdki. Na małym, kamiennym peronie poza kilkoma ławkami znajdowały się tylko tablica z rozkładem. Między kamiennš platformš a lasem znajdowały się tylko dwa tory.

' Wojtek wbiegł za Tomkiem na peron. Ciężko oddychał i wcišż œciskał Torchica w ramionach. Starszy brat ignorujšc chłopca podszedł do tabliczki z rozkładem jazdy. Zobaczył, że ostatni pocišg tego dnia odjechał do Torunia pięć minut wczeœniej. Załamany i zrozpaczony zaczšł chodzić w kółko ze wzrokiem wbitym w posadzkę.

-Już po nas. Teraz dorwš nas bez problemu...

-Tomek, ja muszę jutro rano być w Tomaszowie w Akademii... – wtršcił się zmęczony Wojtek.

-Ty już nawet nie wrócisz do Tomaszowa! – krzyknšł zdesperowany chłopak. – Ja też nie...

' Ucichł, słyszšc dochodzšcy z daleka turkot. DŸwięk stawał się coraz głoœniejszy, z dali niosło się skrzypienie. Tomek odwrócił się i zobaczył, że do stacji jedzie mały, osobowy pocišg. Poczuł niesamowitš ulgę. Pierwszy raz cieszył się z faktu, że spóŸnienia były normš w komunikacji publicznej. Wycišgnšł z kieszeni dżinsów kilka banknotów i podał je oniemiałemu bratu.

-Kup dwa bilety ulgowe do Torunia. Na pięć minut temu.

-Że niby co? Ja muszę...

-Szybko!

-Sam nie umiesz?

-Nie, rób co mówię!

' Wojtek wzišł pienišdze i z powrotem wszedł do budynku. Te kilka chwil wydawało się Tomkowi cišgnšć w nieskończonoœć. Wiedział jedynie, że nie mogš wrócić do Tomaszowa ani po swoje rzeczy do Łodzi, bo Liwia widziała go w obu miejscach.

' Chłopiec z Torchiciem wrócił z dwoma biletami i paczkš chipsów cebulowych w ręku. Tomek zauważył, że jego pienišdze zostały wydane nie tylko zgodnie z przeznaczeniem, ale miał w tym momencie większe problemy.

' Gdy Tomek i Wojtek wsiedli do pocišgu i zajęli miejsca w małym przedziale, pocišg ruszył naprzód. Chłopcy patrzyli razem, jak w œwietle księżyca wjeżdżajš po torach w gęsty las, bez możliwoœci odwrotu...

KONIEC CZʌCI PIERWSZEJ

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):