' ' Przez okna pod sufitem, na wysokoœci kilku metrów, do hali wpadało poranne œwiatło. Na jej œrodku znajdowało się standardowe, pomarańczowobršzowe boisko do walk. Na jego końcach, w polu dla trenerów, stali Tomek i Marek. Ksenia w gotyckiej sukni przy linii bocznej z niecierpliwoœciš oczekiwała na rozpoczęcie meczu o Odznakę Ciemnicy, podobnie jak nagrywajšcy KomKomem mecz Wojtek, Torchic i Spearow siedzšcy tuż za niš na trybunach.

-Mam nadzieję, że trenowałeœ – powiedział Marek – bo ja się nie obijałem i zamierzam pobić cię tak, jak ostatnio.

-To się nie powtórzy – odparł Tomek. – Jestem dobrze przygotowany i tym razem nie dam się pokonać!

-Co rozumiesz przez: przygotowany? – spytał lider, któremu nie spodobał się najwyraŸniej złowieszczy ton wypowiedzi wyzywajšcego.

-Zanalizowałem nasze spotkanie, kombinacje ataków, twojš taktykę, fora internetowe z poradami innych wyzywajšcych...

-To był mój pomysł! – wtršcił się Wojtek.

-Ludzie piszš w Internecie, jak mnie pokonać?! – z niemałym zdziwieniem przyjšł tę wiadomoœć Marek.

-To może zaczniemy już ten mecz? – spytała zniecierpliwiona Ksenia.

-Gotowy? – spytał lider Tomka.

-Jasne – odparł chłopak.

' ' Tomek nie był nawet zdenerwowany. Dobre przygotowanie dodawało mu pewnoœci siebie. Nadchodzšcy mecz jedynie motywował go do działania. Spokojnie wycišgnšł z kieszeni spodni pierwszy Pokéball, jednym kliknięciem powiększajšc go do normalnych rozmiarów.

-To jest oficjalny mecz o Odznakę Ciemnicy – ogłosiła Ksenia, unoszšc choršgiewki; jej bransoletki zabrzęczały – pomiędzy liderem Markiem Nocnym, a wyzywajšcym Tomaszem z Tomaszowa.

' ' Słyszšc ostatnie słowa, Tomek pochylił głowę. Stwierdził, że przed zawodami Ligi Pokémon transmitowanymi na cały kraj będzie musiał wymyœlić mniej kompromitujšcy sposób przedstawiania się.

-Walka trzy na trzy, bez limitu czasu – cišgnęła głoœno Ksenia. – Tylko wyzywajšcy ma prawo zmieniać Pokémony w trakcie walki. Wybierajcie pierwszych walczšcych!

-Stunky, wybieram cię! – krzyknšł Marek, wyrzucajšc przed siebie Pokéball. Z czerwonego œwiatła ponownie wyłonił się mały Pokémon-skunks, którego lider użył też w poprzedniej walce.

-Nidoran, dawaj! – powiedział Tomek, wypuszczajšc typ trujšcy z kuli.

-Tym razem Stunky będzie walczył z całych sił – stwierdził Marek.

-Pierwsza runda, Stunky kontra Nidoran, zaczynajcie! – ogłosiła Ksenia.

-Nidoran, Trujšce Strzały! – nakazał Tomek.

-Odskocz, Stunky – skontrował Marek.

' ' Nidoran otworzyła szeroko pyszczek, wypuszczajšc dziesištki błyszczšcych, fioletowych igiełek. Pociski sunęły przez powietrze w kierunku typu mroczno-trujšcego. Stunky bez najmniejszych problemów przeskoczył nad atakami i rozpoczšł bieg w kierunku Nidoran. Jego przednie łapki zapaliły się czarnym blaskiem. Równie ciemne iskierki sypały się z nich, gdy nabierał prędkoœci.

' ' Ta sytuacja przypominała Tomkowi poczštek poprzedniego starcia. Uœmiechnšł się, pamiętajšc, że wtedy wygrał pierwszš rundę. Dokładnie wiedział, jak skontrować Nocne Cięcie.

-Nidoran, podskocz i Podwójny Wykop – nakazał Tomek.

-Nie tym razem! – odparł Marek, zaskakujšc chłopaka. – Szybki unik!

' ' Stunky wyskoczył, unoszšc w powietrze obie łapki. Jego kończyny, przypominajšce teraz czarne błyskawice, ominęły skaczšcš Nidoran jedynie o milimetry. Tomek obserwował, jak znajdujšca się nad Stunky’m króliczka opuszcza obie nóżki, chcšc uderzyć Podwójnym Wykopem. Pokémon-skunks zdšżył jednak przebiec dalej, a Nidoran trafiła w ziemię. Tomek był zaszokowany, o ile szybszy niż ostatnim razem był Stunky.

-Ostatnim razem Nidoran trafiła – stwierdził Marek. – Nie tylko ty pracowałeœ, ja też wycišgam wnioski z walk.

-Użyj znowu Podwójnego Wykopu – powiedział Tomek, wcišż lekko oniemiały.

-Stunky, Furia Drapania! – rozkazał lider.

' ' Pazurki Stunky’ego rozgorzały białym œwiatłem. Tomek zwrócił uwagę, że blask był jaœniejszy niż ostatnio. Nidoran wyskoczyła w powietrze, wycišgajšc tylne kończyny przed siebie. Stunky wybił się, wycišgajšc do przodu pazury. Tomek ucieszył się, gdyż przewidujšc takie starcie dobrze przygotował swojš podopiecznš.

' ' W oczach Tomka cała sytuacja rozegrała się w zwolnionym tempie. Oboje walczšcy zbliżyli się do siebie w powietrzu na odległoœć ataku. Stunky wysunšł łapki do przodu, chcšc uderzyć. Nidoran jednš ze swoich wysuniętych nóżek, naszykowanych do ataku, wybiła się z kończyn Stunky’ego. Marek otworzył szeroko oczy, gdy po minięciu przeciwnika, Nidoran drugš nogš kopnęła jego Pokémona. Stunky z impetem upadł na posadzkę, po której posunšł się kilka metrów.

-Nidoran! – krzyknšł Tomek, gdy jego podopieczna wylšdowała z uœmiechem na ziemi. – Nie daj mu odpoczšć! Trujšce Strzały!

' ' Z szeroko otwartego pyszczka typu trujšcego ponownie wydobyły się dziesištki œmiercionoœnych igiełek. Stunky, próbujšc się podnieœć, dostał się pod ostrzał. Nie mogšc uniknšć prawie żadnego z pocisków, Pokémon lidera ponownie opadł na ziemię.

-Zaskoczył nas – szepnšł pod nosem Marek; Tomek, słyszšc to, uœmiechnšł się szeroko. – Stunky, przygotuj się na Me…

-Nidoran, wracaj! – krzyknšł chłopak, wycišgajšc przed siebie Pokéball. Uœmiechnięta króliczka przybrała czerwonš barwę i w błysku œwiatła powróciła do kuli. – Dobra robota.

-Co?!

' ' Marek wykrzyknšł to, okazujšc zaskoczenie. Stunky ponownie otworzył oczy, widzšc, że nie ma przeciwnika, wobec którego mógłby zastosować Memento. Lider uœmiechnšł się z wyższoœciš.

-Mój Stunky ma bardzo silne zmysły i doskonały refleks – stwierdził. – Myœlałeœ, że nie przerwie ataku, gdy zobaczy, że nie ma celu? Sšdziłeœ, że tak zmarnuję Memento?

-Och! – wykrzyknšł Tomek, robišc bardzo smutnš minę. – Ale ze mnie tępak.

-Zgadzam się – dodał Wojtek z trybun; Ksenia parsknęła œmiechem.

-Pierwsza runda – bez wyniku; wyzywajšcy Tomek wycofał Nidoran – ogłosiła dziewczyna.

-W takim razie – chłopak wycišgnšł Pokéball – ja wybieram Lotada!

' ' Czerwone œwiatło uformowało się w kształt niewielkiej kulki z szeœcioma nóżkami, z ogromnym liœciem nenufaru na głowie. Lotad, ze swoim wiecznym głupkowatym uœmiechem na twarzy, dostał szansę walki.

-Druga runda, Lotad kontra Stunky, start! – nakazała Ksenia.

-Lotad, użyj Mgiełki! Pełna moc! – nakazał Tomek.

' ' Liœć na głowie Lotada zaczšł wydzielać z kilku szparek w liœciu kłęby jasnobłękitnego dymu. Gęste opary pokryły większoœć pola walki. Oba niskie Pokémony były ledwo dostrzegalne.

-Mogłeœ skończyć ten mecz – stwierdził Marek – ale ja nie widzę potrzeby zużywać Mementa na Lotada. Użyj Trujšcego Gazu, Stunky! – rozkazał lider.

-No nie! – wykrzyknšł Tomek.

' ' Stunky obrócił się tyłem do Lotada. Podnoszšc do góry ogon, zaczšł wydzielać jasnofioletowy gaz. Tomek, wiedzšc, że ten atak zatruje jego podopiecznego tak jak Toksyny Ivysaura, szybko zareagował, wycišgajšc Pokéball.

-Wracaj, Lotad! Szybko!

' ' Lotad zniknšł w czerwonym œwietle, bez żadnej reakcji na przedwczesne wycofanie. Marek, otumaniony taktykš Tomka, spoglšdał bezmyœlnie na pokryte mieszajšcymi się jasnoniebieskimi i fioletowymi kłębami dymu. Tomek cieszył się, że lider przestaje panować nad sytuacjš.

-Druga runda nierozstrzygnięta, wyzywajšcy wycofał Lotada.

-Tomek, szczerze mówišc – powiedział Marek – nie mam pojęcia co robisz. Ale i tak nie dam ci darmo wygrać.

-W takim razie pora na powrót. Nidoran, skończ to – nakazał Tomek, wyrzucajšc kolejny Pokéball. Pokémon trujšcy pokazał się na boisku, uœmiechajšc się zawistnie w kierunku zmęczonego Stunky’ego.

-Trzecia runda, Stunky kontra Nidoran, zaczynajcie! – ogłosiła Ksenia, unoszšc obie choršgiewki.

' ' Nidoran, po otrzšœnięciu się, zaczęła podchodzić do Stunky’ego. Tomek pomyœlał, że wœród różnokolorowych ataków mogła wyglšdać przerażajšco. Miał nadzieję, że zapamięta, by nauczyć swojego Pokémona Strasznej Miny albo podobnego ataku.

' ' Marek wyglšdał bardzo niepewnie. Jego Stunky nie trafił przez całš walkę ani razu. W dodatku Trujšcy Gaz nie wyrzšdzał szkody Pokémonom trujšcym, takim jak Nidoran.

-Stunky, wystarczy. Użyj Mementa, szybko! – zdecydował lider.

' ' Tomek ze spokojem obserwował, jak Stunky zamyka oczy i opuszcza głowę. Wokół Pokémona na ziemi pojawił się najpierw jeden czarny okršg, a następnie drugi, większy, otoczył pierwszy. Cała przestrzeń pomiędzy liniami wypełniła się przedziwnymi symbolami przypominajšcymi hieroglify.

' ' Stunky omdlał, gdy okręgi oderwały się od ziemi, przyjęły orientację pionowš i pofrunęły w kierunku Nidoran. Ta spokojnie przeszła przez nie, nawet na chwilę nie zatrzymujšc się. Nie zdradzała żadnych oznak zmęczenia.

-Nidoran jest aż tak silna, że Memento jej nie wzrusza? – spytał zaskoczony Marek. – Czegoœ takiego jeszcze tu nie było.

-W ogóle nie zadziałało. Przyjrzyj się dokładnie boisku – odparł Tomek z wyższoœciš. – Wpadłeœ w zasadzkę…

-Co masz na myœli? – zapytał Marek, silšc się na obojętny ton. Nie zdołał jednak ukryć przed Tomkiem swojego zdenerwowania.

' ' Zaraz po zadaniu pytania, Marek ugryzł się w język. Tomek stwierdził, że jego przeciwnik zauważył taktykę, którš wymyœlił by zanegować efekty Mementa.

-Braciszku – odezwała się Ksenia – Mgiełka nie pozwala obniżać statystyk Pokémonom na polu walki. A więc jedynym efektem Mementa, jaki pozostaje…

-Jest utrata przytomnoœci wykonujšcego atak – dokończył Wojtek. – Wcale mi się to nie podoba, ale ta metoda Tomka jest niezła.

-Trzecia runda – ogłosiła Ksenia z uœmiechem, podnoszšc zielonš w lewej ręce choršgiewkę w kierunku Tomka – została zakończona zwycięstwem Tomasza i Nidoran. Stunky został wyeliminowany.

' ' Marek spojrzał wyzywajšco na Tomka. Chłopak przestraszył się, że teraz Marek wycišgnie Pokémona jeszcze silniejszego niż Murkrow. Strategia walki, którš przedstawił swoim podopiecznym, wymagała, by Marek wykorzystał Pokémona-kruka. Pamiętajšc, że w poprzednim meczu prowadził tylko, gdy lider nie był skupiony, Tomek koncentrował się na używaniu zmian i zawiłych posunięć, by wyprowadzić go z równowagi.

-Moja taktyka się sprawdza – stwierdził Tomek. – Teraz mogę pokonać nawet twojego Murkrowa! I to w trzy minuty!

' ' Nidoran podskokami i głoœnym piskiem potwierdziła słowa swego trenera. Tomek uznał, że jego prowokacja zadziałała, gdyż Marek poczerwieniał na twarzy i szybkim, nerwowym ruchem sięgnšł do kieszeni swej czarnej bluzy.

-Przekonamy się! Wybieram Murkrowa – krzyknšł.

-Czwarta runda, Murkrow kontra Nidoran, zaczynajcie – rozkazała Ksenia.

' ' Murkrow ukazał się wszystkim w hali, jak zwykle z długim, żółtym dziobem, czarnymi piórami, ogromnymi oczami z czerwonymi Ÿrenicami i czubkiem głowy przypominajšcym kapelusz z rondem. Wzbił się pod sam dach hali, gdzie nie sięgały efekty Mgiełki i Trujšcego Gazu. Tomek założył, że następnym celem jest wrzucenie Pokémona-ptaka w opary. Jako typ mroczno-latajšcy był podatny na truciznę, unoszšcš się nad ziemiš.

-Teraz ty atakuj pierwszy – zaproponował grzecznie Tomek. – Ja miałem swój czas.

-Z rozkoszš – sarkastycznie podziękował Marek. – Użyj Ataku Skrzydeł!

' ' Murkrow zaczšł pikować w dół, wprost na Nidoran. Za jego skrzydłami cišgnęła się idealnie biała smuga œwiatła, pokazujšca, że Atak Skrzydeł jest niezwykle dopracowany. Nie zaskoczyło to Nidoran, która czekała na przeciwnika na ziemi. Tomek ucieszył się, widzšc, że Nidoran zachowuje się jak doœwiadczona wojowniczka.

-Wyskok i Podwójny Wykop! Do Trujšcego Gazu z nim! – krzyknšł Tomek.

' ' Marek wycišgnšł przed siebie rękę z zaciœniętš pięœciš, gdy Murkrow przelatujšc tuż nad dymem został trafiony przez Nidoran obiema nóżkami. Typ latajšcy spadał wprost w dym, ku uciesze Tomka, gdy szybkim obrotem przez prawe skrzydło wyrównał poziom i zaczšł okršżać zaskoczonš niepowodzeniem przeciwniczkę.

-Odpłacenie – krótko rozkazał lider.

' ' Tomek wstrzymał oddech. Zobaczył jak Nidoran koziołkowała w tył, a Murkrow co chwila popychał jš dalej swoim ostrym dziobem, pozostawiajšc za sobš złotš smugę. Ciężko było zauważyć pędzšcego z zabójczš prędkoœciš Pokémona-ptaka. Kiedy wzleciał w powietrze, Nidoran, cała poobijana miała trudnoœci z podniesieniem się.

-Odpłacenie ma dwukrotnie większš moc niż zwykle, gdy jest użyte po otrzymaniu ciosu, osišgajšc siłę ataku kwalifikujšcš go do ataków rangi B – powiedział Marek. – W dodatku obrażenia Nidoran wyglšdajš na trafienie ciosem krytycznym.

-Przeklęty Murkrow i jego Superszczęœcie – stwierdził Tomek, przypominajšc sobie o zdolnoœci Murkrowa, zwiększajšcš szanse na krytyczne trafienie.

-Jak widać, nawet najlepsza taktyka to za mało… - rozmarzył się Marek, podnoszšc wzrok na swojego Murkrowa. Widzšc, że Nidoran podniosła się, wycišgnšł przed siebie rękę. – Skończ z niš. Nocny Cień!

' ' Przed dziobem Murkrowa zaczęła formować się kula, złożona z fioletowych spiral duchowej energii. Wokół niej utworzyła się szara poœwiata, pokazujšc, że atak jest gotowy. Pokémon-kruk wypuœcił kulę naprzód, wymierzajšc w Nidoran.

' ' W jednej chwili Tomek przypomniał sobie sytuację z poprzedniego meczu. Wtedy Nidoran w krytycznym momencie przestała reagować na komendy, i w efekcie nadziała się na Nocny Cień. Widzšc, że atak zbliża się, zacisnšł kciuki, liczšc na podopiecznš.

-Nidoran, dawaj, Trujšce Strzały! – rozkazał desperacko.

' ' Tomek zobaczył szybkie skinienie głowš swojej pupilki. Szeroko otwarty pyszczek uwolnił zabójczy trujšcy atak. Kolejna seria fioletowych, błyszczšcych w porannym słońcu igiełek wbijała się w fioletowo-szarš kulkę duchowej energii. Tomek z nadziejš spoglšdał na powiększajšcy się pod wpływem uderzeń Nocny Cień, liczšc na zaniknięcie ataku.

' ' Tomek i Marek w tym samym momencie spojrzeli na siebie. Tomek nie zauważył nawet cienia litoœci w oczach lidera. Sam spróbował wyglšdać najgroŸniej, jak tylko mógł. Chłopak usłyszał wybuch ponad swojš głowš. Razem z Markiem dostrzegli w połowie drogi między Nidoran a Murkrowem chmurę szarego dymu. Tomek nie mógł przez gęsty obłok dojrzeć Pokémona-ptaka.

' ' Zmęczona już walkš Nidoran patrzyła w górę, czekajšc na nadlatujšcego przeciwnika. Niespodziewanie, z dymu zaczęły spadać fioletowe spiralki duchowej energii. Niczym grad opadły na Nidoran, powalajšc jš na ziemię. Tomek zauważył, że wybuch zniszczył osłaniajšcš spirale szarš osłonkę. Pokémon trujšcy opadł na ziemię bez sił.

-Nie, Nidoran! – krzyknšł Tomek. Jego taktyka całkowicie upadła. Bezwiednie wycofał podopiecznš do Pokéballa, dziękujšc jej za walkę. Wywišzała się dobrze ze swoich zadań, z wyjštkiem ostatniego.

-Rundę wygrywa Murkrow – ogłosiła z niezadowoleniem Ksenia, unoszšc czerwonš choršgiewkę.

-To na tyle w kwestii szybkiego pokonywania Murkrowa – powiedział Marek. – Mam nadzieję, że zwróciłeœ uwagę na zmiany na polu…

' ' Tomek zauważył, że razem z szarym obłokiem zasłaniajšcym Murkrowa zaniknęły fioletowe i jasnobłękitne opary unoszšce się przy ziemi. Siła wybuchu Trujšcych Strzał i Nocnego Cienia wywiała poza boisko pozostałe gazy. Tomek musiał porzucić wszelkie nadzieje na zatrucie Pokémona-kruka. Zdecydował, że powinien zaczšć improwizować. Nie wiedzšc, na jakiego trzeciego Pokémona zdecyduje się Marek, zdecydował się pozostawić wybór między Bulbasaurem a oczekujšcš na widowni Spearow na póŸniej.

-Lotad, dawaj! – krzyknšł, wyrzucajšc przed siebie Pokéball.

-Pišta runda, Murkrow kontra Lotad! – krzyknęła coraz bardziej rozemocjonowana Ksenia, gdy Pokémon-nenufar po raz kolejny tego dnia wyłonił się z czerwonego œwiatła.

' ' Lotad uœmiechał się jeszcze bardziej głupkowato niż zawsze. Swoimi okršgłymi oczkami wpatrywał się w desperacko bijšcego skrzydłami Murkrowa. Tomek zwrócił uwagę, że wybuch musiał uderzyć nie tylko w Nidoran. Wierzył, że tym razem pokona lidera w równej walce.

-Murkrow, Atak Skrzydeł – rozkazał Marek; jego głos œwiadczył o tym, że wszelka zabawa się skończyła.

' ' Mroczny Pokémon skierował dziób w dół, po czym zaczšł pikować. Biały œlad za skrzydłami spadajšcego ptaka układał się w spirale. Tomek zastanawiał się jakš wydać komendę, nie widzšc szans powolnego trawiasto-wodnego Pokémona na ucieczkę.

' ' Lotad uœmiechnšł się z determinacjš. Podczas gdy Tomek przecierał oczy ze zdumienia, jego podopieczny zwinnie przeskoczył nad nadlatujšcym Murkrowem. Z jego liœcia nenufaru wypadła szara kulka, która szybko przeniknęła przez przeciwnika. Murkrow spadł na ziemię, zmęczony, gdy kulka, która zmieniła kolor na soczystš zieleń, zawróciła w powietrzu do spadajšcego Lotada. Cała akcja trwała zaledwie kilka sekund. Gdy Tomek mrugał szybko oczami, Marek, zdegustowany tym, co zobaczył, splunšł na podłogę.

-Ostatnio nawet nie trafił – zwrócił uwagę lider, denerwujšc się zagraniem Lotada. – Odpłacenie!

' ' Murkrow, nie majšc siły odlecieć, w niezwykłym tempie przebiegł na swoich żółtych nóżkach dystans dzielšcy go od Lotada. Złota smuga cišgnęła się za nim, gdy dziobem trafił Lotada. Tomek pomyœlał, że nawet z podwójnym doładowaniem Odpłacenie wykonane przez tak słabego Pokémona nie powinno wywołać większego wrażenia.

' ' Tymczasem, Lotad przekoziołkował do tyłu. W miejscu trafionym przez Murkrowa, pojawił się fioletowy siniak. Tomkowi przez myœl przemknęła specjalna umiejętnoœć Superszczęœcie.

-Kolejne krytyczne trafienie, co? – zapytał Tomek.

-Na to wyglšda – odetchnšł z ulgš lider. – Dobrze, skończ z nim Nocnym Cieniem – nakazał.

-Wodny Puls! – nakazał Tomek, liczšc na to, że Lotadowi wystarczy sił.

' ' Murkrow, pełen zawziętoœci, utworzył szarš sferę otaczajšcš fioletowe, duchowe spirale. Lotad, nie chcšc pozostać gorszy, przed swoimi ustami zaczšł tworzyć kulę idealnie czystej wody. Tomek i Marek uważnie przyglšdali się kulom. Obie rosły wcišż do niezwykłych rozmiarów. Nocny Cień i Wodny Puls niemal sięgały już ciał tworzšcych je Pokémonów. Tomek, widzšc to, postanowił przerwać ładowanie ataku.

-Wypuœć go, Lotad! – nakazał szybko.

' ' Pokémon-nenufar zamknšł usta, do których wpadło kilka kropelek wody kapišcej podczas tworzenia się ataku. Wodny Puls, wielkoœci futbolówki, pofrunšł w kierunku cišgle powiększajšcego swój atak Murkrowa.

' ' Kula wody zderzyła się z rosnšcš skoncentrowanš duchowš energiš, powodujšc eksplozję tuż przed dziobem Pokémona-kruka. Tomek i Lotad uœmiechnęli się z satysfakcjš. Murkrow wyleciał w powietrze, całkiem pozbawiony sił.

-Po prostu rzuć się na niego! – rozkazał Tomek, przypominajšc sobie walkę z Sabrinš.

' ' Brwi Lotada zbliżyły się do siebie, gdy zaczšł rozpędzać się swoimi małymi nóżkami. Wybijajšc się z tylnych kończyn, wysunšł w powietrzu liœć z pleców do przodu. Uderzajšc z ogromnym impetem w spadajšcego kruka, odbił się do tyłu. Spokojnie wylšdował na ziemi, podczas gdy Murkrow spadł nieprzytomny pod nogi Marka.

-Zwycięzcš pištej rundy jest Lotad – ogłosiła Ksenia, unoszšc zielonš choršgiewkę w kierunku Tomka.

-Dobra robota, Lotad! – krzyknšł Tomek. Nie spodziewał się takiego łatwego zwycięstwa. Pomyœlał, że determinacja jego Pokémona wynikała z faktu, że w poprzedniej walce przegrał właœnie z Murkrowem.

-Wracaj, Murkrow – nakazał Marek. Tomek zwrócił uwagę, że jest tak rozdrażniony przebiegiem walki, że nawet nie podziękował swojemu pupilowi.

-No i zobaczmy… - powiedział z wyraŸnš wyższoœciš w głosie Tomek, chcšc załamać lidera. – Carvanha nie poradzi sobie z Lotadem i Bulbasaurem, Houndour jest podatny na Wodny Puls, a Seedot walczy w bardzo schematyczny sposób. Wszystko jedno, kogo wybierzesz, i tak powinienem sobie poradzić.

' ' W hali Stadionu Pokémon nagle zrobiło się znacznie ciemniej. Przelatujšca chmura zasłoniła drogę promieniom słonecznym. Marek uœmiechnšł się złowieszczo. Tomek wystraszył się; jeszcze nie widział tak groŸnie wyglšdajšcego Marka.

-Już się nie denerwuję – powiedział spokojnie lider – bo wiem, że wygram. Wiedziałem, że będziesz dla mnie wyzwaniem, ale nie sšdziłem, że zmusisz mnie do TEGO.

' ' Marek œmiał się, gdy sięgał do lewej kieszeni swojej bluzki, z której wycišgnšł pomniejszony Pokéball. Tomek zauważył, że wczeœniej zawsze brał kule z prawej kieszeni bluzki. Marek pocałował Pokéball, powiększył go i wyrzucił.

-WychodŸ, Mightyena, już!

' ' Liwia weszła do małego baru w Galerii Łódzkiej. Nie wybrała tego miejsca przypadkowo. To tutaj dwa tygodnie wczeœniej poznała Adriana. Nie spodziewała się, że chłopak tak mocno wpłynie na jej życie. Myœlała, że to on będzie starał się o jej względy całymi dniami na różne, romantyczne sposoby.

-Czeœć – usłyszała pozbawiony emocji głos Adriana za swoimi plecami. Odwróciła się do chłopaka.

-Co się stało? – spytała na wstępie.

' ' Wycišgnęła ręce, chcšc objšć jego ramiona. Chłopak wyprostował ręce, nie pozwalajšc jej podejœć. Liwia poczuła się, jakby ktoœ uderzył jš w głowę.

-Więcej się nie spotkamy. Nie możemy, i już – powiedział spokojnie chłopak.

-Dlaczego nie?

' ' Dziewczyna zwróciła uwagę, że jej ukochany bez przerwy zerka w kierunku lady. Liwia zauważyła tam jedynie barmana i mężczyzny z długš bródkš, nic podejrzanego.

-Bo nie – ucišł Adrian.

-Nie odchodŸ! – krzyknęła nagle zrozpaczona dziewczyna. – Oddam ci mojego Qwilfisha, jeœli tego pragniesz! – przypomniała sobie wczeœniejszš sytuację.

-Mam gdzieœ twojego Qwilfisha i ciebie – powiedział.

' ' Obrócił się i wyszedł z baru. Zamknšł za sobš przeszklone drzwi, by zatrzymać dziewczynę w œrodku. Gdy brodaty mężczyzna mijał jš, uœmiechnięty, Liwia usiadła na najbliższym krzeœle. Rozpaczliwie szlochała, samotna. Miała nieodparte wrażenie, że w oczach Adriana też pojawiły się łzy, gdy odchodził.

-Markowi strasznie zależy na wygraniu meczu – stwierdziła Ksenia.

' ' Na boisku stał czworonożny, wysoki na metr Pokémon. Miał czarnš sierœć, jedynie na podbrzuszu i pyszczku przybierała ona ciemnoszarš barwę. Czarne nogi były chude i smukłe, tułów płaski, a ciemny ogon – długi i puszysty. Na poszerzonej ku bokom głowie znajdowało się dwoje spiczastych uszu, podłużny pyszczek z ustami wypełnionymi ostrymi zębiskami. Jego oczy były żółte z krwistoczerwonymi Ÿrenicami. Mightyena, Pokémon-hiena, swoim groŸnym warczeniem okazywała swojš chęć do walki.

' ' Tomek pomyœlał, że nie chciałby spotkać tego stworka w ciemnej uliczce. Nikt na forum internetowym o walkach z liderami, które wskazał mu Wojtek, nie wspominał o tym, że Marek ma wyewoluowanego Pokémona. Lotad przestał uœmiechać się głupkowato i cofnšł się ze strachu o kilka kroczków. Specjalna zdolnoœć Mightyeny, Zgroza, wystraszyła Pokémona wodno-trawiastego i obniżyła jego atak.

-Jesteœ pewien, że chcesz użyć JEGO? – zapytała ze zdenerwowaniem Ksenia. – Przecież z Lotada nie zostanie nawet plama!

' ' Tomek, słyszšc to, poważnie się wystraszył. Uznał, że denerwowanie Marka nie było najlepszym pomysłem w jego życiu. Z łatwoœciš dostrzegał, że Mightyena to najsilniejszy Pokémon lidera.

-Tak, jestem pewien – spokojnie stwierdził Marek. – Jak widzisz, Mightyena, jest cień, tak jak lubisz.

' ' Tomek dopiero teraz zauważył, że słońce wcišż nie wychodziło zza chmur. Lotad zrobił bardzo smutnš, niepewnš minę, podobnie jak na trybunach Wojtek, Torchic i Spearow.

-Szósta runda, Mightyena kontra Lotad, start – machnęła choršgiewkami Ksenia.

-Najpierw Skowyt! – krzyknšł Marek.

' ' Mroczny Pokémon podniósł pyszczek ku sufitowi i zawył. Lotad znowu cofnšł się kilka kroczków. Tomek wiedział, że technika Skowytu podnosi siłę ataków fizycznych. Obawiajšc się, że Mightyena ma też możliwoœć obniżania statystyk przeciwnika, zdecydował się zaczšć walkę zachowawczo.

-Lotad, Mgiełka!

-Nie daj mu szans! – nakazał Marek wesoło, widzšc, że jasnobłękitny dym zaczyna się ulatniać. – Gryzienie, bez przerwy!

-Lotad, przerwij! – krzyknšł chłopak, widzšc nadbiegajšcego Mightyenę.

' ' Mightyena pokonał dystans kilku metrów w mgnieniu oka. Pokémon Tomka nie zdšżył dokończyć ataku. Co chwila musiał skakać w tył, gdy uzębiona paszcza zaciskała się tuż obok niego. Zatrważajšca prędkoœć mrocznego Pokémona powodowała, że Tomkowi zdawało się, iż Mightyena ma dwie albo nawet trzy głowy.

-Absorpcja! – nakazał chłopak, majšc nadzieję na przerwanie natarcia.

-Obalenie! – wykrzyczał nazwę potężnego ataku Marek.

' ' Lotad odskoczył daleko w tył, pod nogi Tomka. Z liœcia na jego plecach po raz kolejny wyfrunęła szara kulka. Mightyena spokojnie przyjšł cios. Kulka przeniknęła przez jego tułów, po czym przybrała zielony kolor. Gdy wniknęła z powrotem do Lotada, ten odzyskał częœć sił.

' ' Mightyena wycofał się do końca boiska. Niczym byk zaczšł pocierać ziemię tylnš nogš. Marek uœmiechnšł się, całkiem zrelaksowany. Wskazał palcem na Lotada.

-Zakład, że nie zdšży uskoczyć przed atakiem, nawet jeœli Mightyena będzie biegł przez całe boisko.

-OK – odparł Tomek. – Zgoda Lotad?

-Dobra – stwierdził Marek, widzšc, że Pokémon chłopaka mruga oczkami, zgadzajšc się. – Trzy, dwa, jeden…

' ' Tomek zobaczył, jak Mightyena zaczyna biec. Widzšc, że Lotad uskakuje, mrugnšł oczami, czekajšc na rezultat. Po chwili poczuł, jak jakiœ okršgły, płaski obiekt wbija się w jego brzuch. Uderzenie było tak silne, że Tomek wywrócił się na plecy. Gdy otworzył oczy, zobaczył leżšcego liœciem nenufaru na jego brzuchu Lotada. Tomek pomógł podopiecznemu obrócić się na nogi, po czym złapał się za brzuch. Ból przechodził bardzo powoli.

' ' Mightyena, lekko zmęczony, uœmiechał się zawistnie, podobnie jak Marek. Tomek był przerażony tym, jak szybki może być jego przeciwnik. Ucieszył się, że moc Obalenia powodowała, że obrażenia otrzymywał też atakujšcy. Lotad kiwał się na swoich nóżkach, starajšc się utrzymać równowagę.

-Wygrałem zakład – ogłosił Marek. – A więc biorę nagrodę! Zwycięstwo w rundzie!

-Nie ustalaliœmy stawki – przypomniał Tomek. – Lotad, postaraj się! Wodny Puls!

-Zrób unik! – nakazał lider.

' ' Lotad, posiniaczony, otworzył usta, przed którymi zaczęła formować się kula wody. Nie miał jednak siły długo tworzyć ataku. Mała kulka pofrunęła w stronę Mightyeny. Ten od niechcenia przeskoczył nad atakiem. Kula straciła swojš spójnoœć i woda rozlała się po boisku, tuż przed nogami Marka.

-Mogłeœ zalać mi buty – rozeœmiał się lider. – Mightyena, musimy się zrewanżować! Gryzienie!

' ' Lotad nie miał siły, żeby zrobić unik. Mightyena doskoczył, po czym wgryzł swoje ostre zębiska w liœć nenufaru. Tomek był przerażony, nie wiedzšc, co stanie się z jego Pokémonem. Tymczasem Mightyena widzšc, że Lotad ma doœć, rozluŸnił uœcisk i odeszła.

-Szósta runda zakończona. Zwycięzcš jest Mightyena – ogłosiła spokojnie Ksenia. Tomek pomyœlał, że dziewczyna zna już rezultat całego meczu.

' ' Nieprzytomny Lotad został wycofany do Pokéballa. Wojtek wzišł Torchica w ramiona, natomiast Spearow podniosła się, szykujšc się na decyzję Tomka w kwestii ostatniego Pokémona.

' ' Tomek stwierdził, że Obaleniem Mightyena zadała sobie więcej obrażeń niż zrobił to Lotad przez cały mecz. Chmury nie rozchodziły się, podczas gdy Tomek zastanawiał się, jak może poradzić sobie z przeciwnikiem.

' ' Liwia samotnie jadła kolejny kawałek pizzy pokryty salami. Zrezygnowała z diety wegetariańskiej, by móc się odprężyć. To do tej małej pizzerii przyszła z Adrianem na pierwszš randkę. To miejsce przywodziło na myœl wspomnienia. Ojciec powiedziałby, że jestem masochistkš, cokolwiek to znaczy, pomyœlała Liwia.

' ' Odgarnęła z twarzy swoje jasne blond włosy, odsłaniajšc rozmazany makijaż. Wypuœciła ze swojego Pokéballa Snubull, chcšc jakiegokolwiek towarzystwa. Zdała sobie sprawę z faktu, że od kilku dni nie widziała żadnego ze swoich Pokémonów.

-Moja malutka – zwróciła się do swojej wesołej podopiecznej. – Nawet nie zdšżyłam mu powiedzieć, że kazałam tatusiowi zarezerwować cały park Arkadia tylko dla nas. Mieliœmy wszystko naprawić…

' ' Snubull niewiele zrozumiała z bełkotu Liwii. Mimo to, czule przytuliła się do swojej trenerki. Dziewczyna poczuła przyjemne ciepło swojego Pokémona. Pocałowała swojš podopiecznš w czoło. Przy okazji, stršciła ostatni kawałek pizzy na drewnianš podłogę.

' ' Tomek stał już kilkanaœcie sekund bez ruchu, nie zastanawiajšc się wcale nad tym, jak może pokonać Mightyenę. Nie zauważył w nim żadnych słabych punktów. Marek złożył ręce, przyglšdajšc się swojemu przeciwnikowi. Tomek usłyszał szepty Wojtka a Kseni, która dziwnym trafem nie ponaglała go do wyboru.

-Czemu się tyle zastanawia? – spytała Ksenia. – Może się poddać.

-No nie wiem – odparł Wojtek. – Nie chcę, żeby znowu narobił mi wstydu. Skoro codziennie przechwala mi się swojš „kreatywnoœciš”, mógłby trochę jej pokazać…

' ' Ta uwaga rozdrażniła chłopaka. Nagle na twarzy poczuł przyjemne ciepło. Chmury powoli przesuwały się dalej i œwiatło słoneczne znowu wpadało do ponurej hali. Mightyena pokręcił z niezadowoleniem głowš.

' ' Młody trener przypomniał sobie, jak kilka nocy wczeœniej w ten sam sposób padało na niego œwiatło księżyca. Gonišc Pana X w lesie ze swoim Bulbasaurem stworzyli niezwykle zgranš parę. Majšc nadzieję, że jego wybór jest słuszny, sięgnšł do kieszeni spodni po mały Pokéball.

-Przepraszam Spearow – powiedział, patrzšc na trybuny – ale nie tym razem. Jesteœ tuż po kontuzji i nie chcę ryzykować odnowienia.

' ' Torchic swoim pomarańczowym skrzydełkiem popukał Spearow po karku, chcšc jš podtrzymać na duchu. Tomek miał jednak wrażenie, że jego podopieczna odczuła bardziej ulgę niż żal.

-Wybierz swojego Pokémona – nakazała wyraŸnie znużona Ksenia. Tomek postanowił, że pokaże jej, na co go stać.

-Bulbasaur, wybieram cię! – krzyknšł, rzucajšc Pokéball.

' ' W blasku œwiatła z czerowno-białej kuli pokazał się Pokémon-dinozaur. Bulbasaur usiadł w jedynym miejscu na boisku gdzie unosiły się resztki Mgiełki Lotada Typ trawiasto-trujšcy spokojnie usiadł na tylnich nogach, rozkładajšc – z powodu bulwy na plecach – nierównomiernie balans ciała. Była to pozycja wyraŸnie niewskazana do walki. Mightyena poczuł się urażona tym brakiem szacunku. Tomek ucieszył się, podejrzewajšc, że Bulbasaur przejšł się uwagami na temat prowokowania lidera.

-Siódma, finałowa runda, Mightyena kontra Bulbasaur, zaczynajcie! – obwieœciła donoœnie Ksenia, wyraŸnie znudzonym tonem.

-Mightyena, poznaj proszę pierwszego Pokémona Tomka – powiedział uprzejmie lider. – a ty, Tomek, poznaj mojego pierwszego Pokémona, Mightyenę.

' ' Tomek zrozumiał, dlaczego Marek przed rozpoczęciem poprzedniej rundy pocałował wycišgnięty Pokéball. Zastanowił się, czy w przyszłoœci nie spróbować tego ze swoimi Pokémonami. Mightyena szarpnšł głowš do góry, namawiajšc Bulbasaura do podniesienia się. Ten wycišgnšł z ust swój szeroki, okršgły, różowy język. Pokémon-hiena wyraŸnie miał dosyć swojego przeciwnika.

-Czemu on się go nie boi? Nie wyglšda na to, żeby jego siła ataków osłabła od Zgrozy… - zastanawiał się na głos Marek, przypominajšc sobie o specjalnej umiejętnoœci Mightyeny.

-Jak już mówiłem - odparł Tomek – Mgiełka nie pozwala na obniżenie statystyk… A Bulbasaur pojawił się na boisku wœród oparów…

-Dobra! – stwierdził Marek, którego rozproszyło porozumiewawcze mrugnięcie okiem Bulbasaura. – Jeœli jego atak nie da się obniżyć, my zwiększymy swój! Skowyt, Mightyena!

-Nie damy im! Bulbasaur, Warczenie! – nakazał Tomek.

' ' Gdy Mightyena skończył wyć z pyskiem uniesionym do sufitu, Bulbasaur nareszcie się podniósł. Jego brwi skrzywiły się, gdy z jego ust przez zaciœnięte zęby zaczęło dobiegać groŸne pomrukiwanie. Mightyena cofnšł się niepewnie dwa kroki do tyłu, co zaskoczyło lidera. Tomek nie był jednak szczególnie zadowolony. Porównanie mocy Skowytu i Warczenia wypadało na korzyœć ataku Mightyeny.

-Taka prędkoœć, jak ostatnio! Obalenie! – nakazał Marek.

-Unik i cios Dzikim Pnšczem! – wypowiedział najszybciej jak mógł Tomek, pamiętajšc o ciosie, jaki otrzymał Lotad.

' ' Tym razem chłopak skupił się na trzymaniu oczu otwartych. Mightyena przebiegał całe boisko z nadnaturalnš prędkoœciš, pozostawiajšc z sobš białš smugę w kształcie podobnym do swojej sylwetki.

' ' Bulbasaur, niezrażony, wycišgnšł Dzikie Pnšcze, po czym uderzył nim w ziemię. Wybił się w górę znacznie szybciej, niż gdyby próbował to zrobić na nogach. Zaskoczony Mightyena wyhamował tuż przed nogami Tomka. Podniósł łeb do góry, by zobaczyć szybujšcego w powietrzu przeciwnika. Ku zdziwieniu Marka, a nawet Tomka, Mightyena otrzymał cios drugim Dzikim Pnšczem idealnie w œrodek głowy. Bulbasaur, który użył ataku z zaskoczenia w powietrzu, opadł swobodnie na ziemię pod nogami Marka, natomiast jego przeciwnik rozłożył się u stóp Tomka.

-Grzeczny Mightyena – powiedział z przekšsem wyzywajšcy.

-Musimy ich pokonać! – powiedział wyraŸnie zdenerwowany niepowodzeniem lider. – Czas na Gryzienie!

-Bulbasaur, zaatakuj Uderzeniem… - powiedział Tomek.

' ' Widzšc jak dwa Pokémony pędzš, by zaatakować się z pełnš mocš przemknęło mu przez myœl, że zwykłe Uderzenie na pewno nie wystarczy. Po chwili zastanowienia dodał:

-W głowę!

-W głowę? – pytajšcym tonem powtórzył Marek.

' ' Tymczasem tuż przed zderzeniem Mightyena otworzył szczękę, jak gdyby chciał połknšć przeciwnika w całoœci. Tymczasem Bulbasaur wybił się w górę tylnymi nogami. Przeskakujšc nad pyskiem, uderzył swojš głowš w czoło Mightyeny. Zaskoczony Pokémon-hiena opadł na ziemię, gdy Bulbasaur spokojnie zwinšł się w kulkę i po jego karku przetoczył na tyły przeciwnika.

-Mightyena, wstań, proszę – w głosie Marka dało się słyszeć nutkę rozpaczy.

-Œwietnie, Bulba! Teraz Ostry Liœć! – rozkazał Tomek.

' ' Chłopak z minš ukazujšcš determinację obserwował, jak z podstawy bulwy na grzbiecie Bulbasaur wypuszcza kilkadziesišt ciemnych, sercowatych liœci. Mightyena, próbujšc się podnieœć, przyjęła ostrzał z pełnš mocš. Marek z przerażeniem w oczach obserwował, jak jego pierwszy Pokémon sunie ponad ziemiš, po czym lšduje niezwykle osłabiony na pysku. Jego sierœć była cała zmierzwiona od ataków dziesištek Ostrych Liœci.

-Ten atak nie powinien być normalnie aż taki silny – powiedział Marek. – Dziesięć dni temu był strasznie niedopracowany!

-Przyjrzyj się – stwierdził Tomek. – To było krytyczne trafienie. Ostre Liœcie majš zwiększonš szansę na ich zadawanie, tak jak Murkrowy ze Superszczęœciem.

' ' Marek zazgrzytał zębami. Mightyena, zaciskajšc powieki, podniósł się na nogi. Lider westchnšł, po czym wzišł głęboki oddech. Tomek kštem oka dostrzegł, że Ksenia przy linii bocznej zakryła wyszminkowane na czarno usta dłońmi. Bransoletki na jej rękach brzęczały, gdy Marek mówił:

-Doszedłeœ bardzo daleko, Tomek… W zasadzie zasługujesz na to, by dostać Odznakę Ciemnicy, już dawno nikt nie unikał ataków Mightyeny tak długo, przy okazji go atakujšc.

' ' Chłopak uœmiechnšł się, słyszšc pochwały. Przez chwilę pomyœlał, że Marek może nawet poddać walkę. Bulbasaur ciężko oddychał, dawał z siebie wszystko, i mogło zabraknšć mu energii na kontynuowanie walki.

' ' Na twarzy Marka nagle pojawił się cień. Chmury ponownie przesuwały się ponad halš, utrudniajšc œwiatłu przenikanie przez okna.

-Ale nie mogę sobie odmówić przyjemnoœci walczenia z tobš jeszcze raz, z całych sił. Dlatego muszę wygrać tš walkę! A Mightyena na pewno sobie poradzi, używajšc ostatecznej broni!

-Ten Bulbasaur może tego nie znieœć! – powiedziała oskarżycielskim tonem Ksenia. – Chcesz takiej wygranej?!

-Jako lider Stadionu Pokémon w Łodzi mam zrobić wszystko, by mieć pewnoœć, że wyzywajšcy nadaje się do zawodów Ligi Pokémon – odparł spokojnie Marek. – Gotów na Hiperpromień?

' ' Tomek zachwiał się. Bulbasaur otworzył szeroko usta, wyczuwajšc nadchodzšce problemy. Spearow i Torchic zaćwierkały, zdumione. Wojtek, pod wrażeniem, nie mógł powstrzymać się od komentarza.

-Hiperpromień to jeden z najpotężniejszych znanych ataków! Co prawda, Mightyena nie nadaje się szczególnie do niego, bo specjalizuje się w atakach fizycznych, a nie specjalnych, ale…

-Ale to wystarczy – stwierdził Marek. Widzšc, że jego pupil po raz pierwszy od dłuższego czasu uœmiecha się, kontynuował walkę. – Wyceluj Hiperpromień!

-Bulbasaur! – wykrzyknšł Tomek. – Nie daj się trafić! Biegaj dookoła!

' ' Pokémon trawiasty usłuchał rozkazu. Przebierał swoimi krótkimi, seledynowymi nóżkami jak szalony, chcšc uniknšć ataku. Cień pokrył całe boisko. Tymczasem poobijany Mightyena, bez ruchu, zaczšł formować niewielkš, pomarańczowożółtš kulkę wewnštrz swojego szeroko otwartego pyska.

' ' Tomek nie był pewien, jak przeciwnik zamierza trafić, nie namierzajšc celu. Zaskoczony tym samym Bulbasaur zatrzymał się na chwilę, by odsapnšć. W mgnieniu oka z kulki w kierunku Pokémona Tomka wyfrunšł wšski, skoncentrowany jasnożółty promień. Jego blask rozœwietlił salę. Tomek otworzył usta, by krzyczeć. Bulbasaur chciał odskoczyć. Naprężył mięœnie do uniku.

' ' Nie zdšżył.

' ' Hiperpromień uderzył Bulbasaura w podbrzusze. Cišgle uderzajšc, pchnšł go na najbliższš œcianę, na którš Pokémon Tomka wpadł z ogromnym impetem. Zsuwajšc się na łapy, Bulbasaur z ledwoœciš mógł utrzymać równowagę.

' ' Marek uœmiechał się. Tomek pomyœlał, że cała praca, jakš włożył w przygotowania, była bezcelowa. W tym momencie Mightyena zamknšł pysk. Zacisnšł powieki. Jego ból stawał się nie do zniesienia. Do hali znowu wpadło mnóstwo œwiatła.

' ' Tomek usłyszał za sobš dziwny, szeleszczšcy dŸwięk. Przywiódł mu na myœl trawę na łšce, którš wiatr rozwiewał we wszystkich kierunkach. Obrócił się, by zlokalizowac jego Ÿródło. Zobaczył Bulbasaura, otoczonego zielonkawš poœwiatš. To ona wydawała ten niespotykany dŸwięk. Stał pewnie na swoich czterech łapkach, powoli podchodzšc do chwiejšcego się Mightyeny.

' ' Tomek rozpoznał aurę. To było Zaroœnięcie, specjalna zdolnoœć Bulbasaura. W chwili, gdy był skrajnie wyczerpany, pojawiała się zielona poœwiata, dodajšc sił jego atakom trawiastym.

' ' Bulbasaur podszedł tuż pod pysk zmęczonego przeciwnika. Mightyena otworzył jedno oko, pokazujšc zadowolony wyraz twarzy. Lekko kiwnšł łbem, jakby dziękował przeciwnikowi za walkę. Bulbasaur resztkami sił wycišgnšł spod bulwy Dzikie Pnšcze.

-Kończ – powiedział Tomek; jego nerwy były na granicy wytrzymałoœci.

' ' Bulbasaur zrobił zamach Pnšczem, które również otoczone było zielonkawš poœwiatš. Jednym, szybkim ruchem uderzył Mightyenę w policzek. Mroczny Pokémon ugišł się w kolanach i upadł przed Bulbasaurem. Hala powoli wypełniała się na powrót œwiatłem słonecznym. Mały trawiasty Pokémon spoglšdał z satysfakcjš na pokonanego przeciwnika.

-Zwycięzcš siódmej rundy jest Bulbasaur! – ogłosiła Ksenia, unoszšc wysoko zielonš choršgiewkę. – Cały mecz wygrywa wyzywajšcy Tomasz z Tomaszowa i zdobywa Odznakę Ciemnicy!

' ' Aura wokół Bulbasaura zanikła. Pokémon z bulwš na grzbiecie upadł z wykończenia. Tomek podbiegł do niego i wzišł podopiecznego w ramiona, całujšc go w czoło. Marek podszedł do Mightyeny, którego pogłaskał po grzbiecie.

' ' Na trybunach panowała euforia. Spearow i Torchic podskakiwały na swoich nóżkach, trzymajšc się za skrzydła. Ćwierkały, rozemocjonowane. Wojtek oparł się wygodnie na siedzeniu, uœmiechnięty.

-NieŸle – stwierdził. – Może będš z niego ludzie.

-Dobry Hiperpromień Mightyena – pochwalił swojego pierwszego Pokémona Marek. – Mój malutki Poochyena bardzo wyrósł przez te lata, ewoluował i nauczył się Hiperpromienia. Przed twoim Bulbasaurem też jest pełno sukcesów.

-Dzięki – powiedział Tomek, œciskajšc wyczerpanego, ale uœmiechniętego Bulbasaura. – To była naprawdę niezła walka.

-A teraz – Marek sięgnšł do kieszeni spodni – jako dowód twojego zwycięstwa chciałbym dać ci Odznakę Ciemnicy!

' ' W dłoni lidera spoczywała niewielka blaszka, czarna, w kształcie równej czteroramiennej gwiazdki. Tomek niepewnie wzišł jš. Była bardzo zimna i miała ostre kanty. Chłopak stwierdził, że powinno mu to przypominać, jak ciężko było jš zdobyć.

-Dzięki, Marek! – krzyknšł, wycišgajšc rękę do góry. – Mam Odznakę Ciemnicy!

-Brawa – powiedziała, silšc się na obojętnoœć Ksenia. – Nie spodziewałam się tego. Nie przejmuj się tym, i tak kiedyœ go pokonasz – dodała, kierujšc słowa do Wojtka.

-Jasne – odparł pewien siebie chłopiec – ale to będzie trudniejsza walka, niż myœlałem.

' ' Marek, Ksenia i Wojtek zgodnie bili brawo, gdy Tomek i Bulbasur œmiali się głoœno, podskakujšc z radoœci. Promienie œwiatła odbijały się od czarnej Odznaki Ciemnicy między palcami chłopaka.

-Mam nadzieję, że jeszcze kiedyœ powalczymy – powiedział lider.

-Masz to jak w banku. Będę ćwiczył – odparł Tomek.

-Można wiedzieć, jaki jest następny punkt programu? – spytał zainteresowany Marek.

-Stadiony w Toruniu i Bydgoszczy! – stwierdził. – Dawid i Patryk pewnie już tam sš.

-Powodzenia – powiedziała Ksenia. – Nie przynoœ naszej hali wstydu i pokaż, że coœ potrafisz.

-Po drodze powinniœmy zrobić sobie jakšœ imprezę w ramach nagrody – zaproponował Wojtek. – Niedaleko stšd jest park Arkadia, całkiem przyzwoity.

-Więc naszym następnym celem jest Arkadia – powiedział Tomek.

' ' Chłopak wyjrzał przez okno przy suficie hali. Promienie słońca oœlepiały go. Białe chmury sunęły po niebie na północ. Tam, gdzie mieli dalej zdobywać odznaki.

' ' Ojciec Liwii potarł rękš czoło. Stał poœród kilku białych, marmurowych kolumn ustawionych w koło. Spoglšdał na jezioro, w którym pod wpływem silnego wiatru tworzyły się fale. Z jego prawej strony nadeszła Sabrina, opuszczajšc pomarańczowe słuchawki na ramiona białego płaszcza. Wiatr szarpał jej długimi, kasztanowymi włosami na wszystkie strony.

-Moi ludzie skończyli pracę – powiedziała spokojnie. Za niš pojawiło się kilkunastu wysokich, umięœnionych, ogolonych na łyso mężczyzn. Wszyscy ubrani byli w białe, obcisłe stroje, obecnie zabrudzone ziemiš.

-To dobrze – pochwalił kobietę szef. – Czy wszystko jest przygotowane na jutrzejszy dzień?

-Operacja „Dwudziesty trzeci wrzeœnia” zakończy się pełnym sukcesem.

' ' Mężczyzna zwrócił wzrok na jezioro. Każda fala połyskiwała jasnym, słonecznym œwiatłem. Denerwował się. Następnego wieczora musiał dokonać jednej z najtrudniejszych rzeczy w życiu.

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):