W œwietle księżyca Tomek z łatwoœciš obserwował sylwetki Ivysaura i jego trenera. Długi bieg wyczerpał go; brak tchu zmuszał do zatrzymania się. Postanowił użyć do pomocy swoich Pokémonów. Wymacał w swojej kieszeni lewš rękš Pokéballa. Wypuœcił z niego stworka, starajšc się przezwyciężyć ból, jaki zadawała mu stłuczona dłoń.

Czerwone œwiatło uformowało się na trawie w Bulbasaura. Tomek stwierdził, że nie był to najlepszy wybór, jako że jego podopieczny miał problemy z atakami dalekiego zasięgu. Trawiasty Pokémon spojrzał pytajšco na swojego trenera, oczekujšc poleceń.

-Bulbasaur, spróbuj rozerwać siatkę Ostrym Liœciem! – nakazał Tomek.

Pokémon-dinozaur pochylił przednie łapy i wygišł grzbiet. Zamknšł lewe oko, jak gdyby namierzajšc cel. Z miejsca, gdzie zielona bulwa stykała się z ciałem, wyfrunęło kilkanaœcie liœci w kształcie serca. Tomek zwrócił uwagę, że Bulbasaur dopracował ten atak – pociski mknęły w powietrzu znacznie szybciej niż dotychczas.

Chłopak z niecierpliwoœciš czekał na rezultat ataku. Ivysaur zatrzymał się kilkadziesišt metrów dalej. Tomek zauważył, że siatka z porwanymi Pokémonami upadła na ziemię.

-Dalej, Bulbasaur, biegniemy! – krzyknšł chłopak, nabierajšc powietrza.

Para dogoniła przestępcę bez większych przeszkód. Bandyta zeskoczył z gałęzi, po których skakał. Kiedy Tomek dobiegł do niego, mężczyzna oglšdał porozrzucane wokół Ivysaura Ostre Liœcie. Krótkim gwizdnięciem wyraził swój podziw dla ataku.

-NieŸle, całkiem nieŸle – powiedział. – Podoba mi się twój upór. Mów mi... Pan X.

-Zapomnij, pokrako – wycedził zdenerwowany Tomek. – Myœlałem, że jesteœ œwietnym trenerem, a ty po prostu kradniesz Pokémony!

-Byłem wielkim trenerem – powiedział urażony przestępca – ale spotkałem na swojej drodze wielu słabeuszy, którzy twierdzili, że mogš mnie pokonać. Takich... – wstrzymał na chwilę głos. – Takich jak mój brat... I takich jak ty!

Torchic, Gastly, Ditto i Squirtle wypełzły z siatki. Rozglšdały się dookoła, szukajšc swoich trenerów. Tomek stwierdził, że ich obecnoœć można wykorzystać.

-Maluchy! – krzyknšł, zastanawiajšc się, jak można nazwać porwane Pokémony. – Musimy pokonać tego... brzydkiego, złego Ivysaura! Użyjcie najlepszych ataków!

Ku zdziwieniu Tomka, cztery stworki zareagowały na komendę. Ditto rozbłysnšł na biało, przyjmujšc za pomocš techniki Transformacji postać Torchica. Wypuszczajšc powietrze z dzioba, wystrzelił kilka ognistych pocisków Żaru. Squirtle Adama również zaatakował. Atak Baniek z jego ust frunšł wprost na zdenerwowanego Ivysaura. Pan X uœmiechnšł się, widzšc siłę swoich przeciwników.

-Ivysaur, pokaż mu prawdziwe liœcie. Burza Liœci! – nakazał.

Pokémon trawiasto-trujšcy zamknšł oczy. Spod palmowych liœci otaczajšcych roœlinę na jego grzbiecie, z okolicznych drzew i z ziemi uniosły się podłużne, płaskie pociski. Tomek zauważył, że sš to liœcie – z ziemi znikły wszystkie, które pozostawił wczeœniejszy atak Bulbasaura. Blask księżyca spadał na nie, gdy wirowały wokół skupionego, spokojnego Ivysaura. Obracajšca się kolumna jaskrawych, jasnozielonych liœci uniosła się na wysokoœć koron drzew. Sowie Pokémony – Hoothooty zerwały się z gałęzi, na których czuwały, gdy Burza Liœci powaliła drzewo.

Tomek zauważył, jak Żar i Atak Baniek zostajš zniszczone przez wirujšce wokół Ivysaura błyszczšce liœcie. Pan X wydawał się usatysfakcjonowany.

-Teraz zaatakuj! – nakazał.

-Za drzewa! – krzyknšł szybko Tomek.

Torchic i Bulbasaur skoczyli razem z chłopakiem za najbliższy dšb. Gastly również zjawił się po drugiej stronie, przenikajšc przez pień. Ditto zmieniony w ognistego kurczaka i Squirtle, cišgle zaskoczeni nieskutecznoœciš swoich ataków, stali bez najmniejszego ruchu. Kanonada liœci wyrzuciła ich w powietrze. Tomek obserwował, jak na tle księżyca wpadajš w gałęzie pobliskich drzew. Wiedział, że nie będš nadawać się do dalszej walki. Liœcie opadły na ziemię, a blask zgasł.

-Jeœli ma silny atak dystansowy – powiedział Tomek do zgromadzonych Pokémonów – to musimy go pokonać bezpoœrednimi atakami. Torchic, Gastly, użyjcie swoich technik!

Dwa stworki posłusznie skinęły głowami – Gastly nie miał zresztš niczego innego. Nóżka Torchica zapaliła się jasnożółtym œwiatłem, a Pokémon-duch wycišgnšł swój język. Oba pędziły w kierunku spokojnie oczekujšcego ich Ivysaura.

-Usypiajšcy Proszek – powiedział spokojnie bandyta.

Ivysaur pochylił się w przód, tak jak wczeœniej Bulbasaur. Z kielicha ogromnego, różowego kwiatu na jego plecach wyleciał proszek w identycznym kolorze. Tumany pyłu utworzyły karminowš chmurę, do której wskoczyli Torchic i Gastly. Tomek zacisnšł zęby, oczekujšc na rezultat. Gdy proszek został rozwiany, przed Ivysaurem leżały, spokojnie drzemišc, Torchic i Gastly.

-Wiesz, Ivysaur – powiedział bandyta, czochrajšc swojš bródkę. – Te Pokémony chyba jednak nie sš warte tyle, co myœleliœmy. Żaden z nich nie był w stanie nawet do ciebie podejœć.

Pokémon trawiasto-trujšcy uœmiechnšł się, po raz pierwszy okazujšc emocje. Walka z pewnoœciš sprawiała mu ogromnš przyjemnoœć. Tomek wyszedł zza drzewa razem z Bulbasaurem. Złoœć przepełniała go od stóp do głów.

-Nie denerwuj się, jednak ich nie ukradniemy – zapewnił chłopaka Pan X.

-Porwaliœcie je! – krzyknšł Tomek. – I tak musicie ponieœć karę, nie?

-Nie – ucišł mężczyzna. – A ja myœlałem, że wszystkie Tomki sš fajne.

-Walcz ze mnš.

Tomek ugryzł się w język. Zdał sobie sprawę z faktu, że dał się ponieœć emocjom. Jego Pokémony mogły poważnie ucierpieć w starciu z tak silnym przeciwnikiem.

-Dobra – uœmiechnšł się radoœnie mężczyzna. –To porwanie za łatwo mi idzie, żadnej adrenaliny. Ja wybieram Ivysaura.

-Musimy rozegrać to taktycznie – powiedział do Bulbasaura Tomek. – Zostań w rezerwie, na wszelki wypadek. Wybieram cię! – krzyknšł, wyrzucajšc przed siebie Pokéball.

Ivysaur wpatrywał się w czerwone œwiatło, które wydobyło się z wnętrza czerwono-białej kuli. Mały niebieski Pokémon z liœciem nenufaru na głowie uœmiechał się głupkowato. Tomasz od razu rozpoznał go jako Lotada.

-Typ wodno-trawiasty? Ivy sobie z nim poradzi – powiedział mężczyzna.

-Się zobaczy! Mgiełka, pełna moc!

Z liœcia Lotada zaczšł wydobywać się jasnobłekitny dym. Wkrótce mgła zgęstniała tak, że Tomasz mógł zobaczyć jedynie ziemię pod stopami i znajdujšcego się kilka metrów od niego Ivysaura. Pokémon wydawał się zdezorientowany.

-Lotad, Wodny Puls! – usłyszał głos chłopaka.

Tomasz zauważył, że dŸwięk dobiegał z innego miejsca niż wczeœniej. To oznaczało, że Tomek przemieszczał się, próbujšc go zmylić. Mężczyzna uœmiechnšł się na myœl, że czeka go interesujšca walka.

Odwrócił wzrok w kierunku Ivysaura. Pokémon został trafiony od tyłu wodnš kulš wielkoœci futbolówki. Trawiasty stworek przekoziołkował kilka metrów do przodu. Tomasz stwierdził, że spodziewał się czegoœ o większej sile rażenia.

-Może cię nie widzę, ale i tak trafię – krzyknšł, ufajšc że przeciwnik usłyszy go. – Ivysaur, Burza Liœci we wszystkich kierunkach.

Pokémon-dinozaur mrugnšł porozumiewawczo oczami, próbujšc z powrotem stanšć na nogach. Chowajšc swoje czerwone Ÿrenice za powiekami, z grzbietu wydobył kilkanaœcie liœci. Razem z tymi, które wzniosły się z ziemi, utworzyły ponownie obracajšcš się, błyszczšcš kolumnę, która sięgnęła konarów. Mgła zaczęła znikać, gdy liœcie rozeszły się we wszystkich kierunkach dookoła Ivysaura.

Krótki, głoœny, wysoki pisk wydobył się z miejsca na prawo od Tomasza. Mężczyzna nakazał Ivysaurowi udać się w tamtš stronę. Gdy Pokémon dobiegł na miejsce, znalazł stojšce dumnie z głupkowatym uœmiechem na twarzy Lotada. Jego liœć był w jednym miejscu zarysowany. Mężczyzna stwierdził, że któryœ z pocisków Burzy Liœci musiał trafić. Atak spowodował też zaniknięcie mgły.

-Użyj Toksyn! – nakazał Tomasz.

Z uœmiechem pełnym satysfakcji obserwował, jak ciemnożółty, kwasowy atak z kwiatowego kielicha na grzbiecie Ivysaura lšduje na liœciu Lotada. MaŸ wniknęła w jego skórę. Uœmiech zniknšł z twarzy Pokémona, który położył się wyczerpany na ziemi.

-Lotad, wracaj! – nakazał chłopak. Tomasz zauważył, że stał kilka metrów od miejsca, które zajmował na poczštku walki.

-Jest zatruty – stwierdził mężczyzna.

-Wiem, co robi atak Toksyn! – odparł obrażony, zdenerwowany chłopak.

-Więc wracaj go wyleczyć. Szkoda by go było...

-Muszę cię najpierw zatrzymać! Kiedy moja kuzynka tu dobiegnie...

-Ale to może trochę potrwać! Chcesz zabić swojego Pokémona?

Usta walczšcych skrzywiły się. Mężczyzna uœmiechnšł się szeroko, obserwujšc wahanie się przeciwnika. Miał nadzieję, że czeka go jeszcze jakieœ wyzwanie.

Pokéball Lotada spoczšł w kieszeni ciemnozielonej bluzki Tomka. Chłopak miał poważny problem, w jaki sposób może szybko zatrzymać Ivysaura, aby zdšżyć pomóc Lotadowi. W mgnieniu oka przeanalizował możliwe strategie, jakie mógł zastosować korzystajšc z Bulbasaura i Nidoran.

Przypomniał sobie specjalny trening z popołudnia. Sekwencja ataków Nidoran mogła z pewnoœciš zaskoczyć przeciwnika. Kiedy chłopiec włożył rękę do kieszeni, by złapać pomniejszony Pokéball, poczuł szarpnięcie nogawki dżinsów.

Opuszczajšc wzrok, dostrzegł, że Bulbasaur złapał zębami jego spodnie. Trzema kolejnymi szarpnięciami dał Tomkowi znak, że chce walczyć z Ivysaurem.

-Druga runda? – spytał mężczyzna. – To bezcelowe.

-Gadaj sobie. Bulbasaur, dawaj – nakazał Tomek. Pokémon wystšpił naprzód. Swoimi czerwonymi œlepiami wpatrywał się w przeciwnika. Chłopak wyczuł niezwykłš determinację Bulbasaura do pokonania swojej wyewoluowanej formy.

-Ivysaur, Burza Liœci – rozkazał członek BMW.

-Bulbasaur, Ostry Liœć! – wykrzyknšł Tomek, liczšc na to, że atak zadziała równie dobrze jak ostatnio.

Błyszczšce jasnš zieleniš pociski z Burzy Liœci i pokryte księżycowym œwiatłem ciemnozielone ataki Ostrych Liœci zderzyły się w powietrzu. Tomek otworzył szeroko oczy, obserwujšc rezultat. Ataki Bulbasaura rozcinały na pół jasnozielone liœcie, które traciły swój blask, spadajšc na ziemię. Ostre Liœcie trafiły Ivysaura, który odskoczył do tyłu, zaskoczony.

-Jak to się stało? – zapytał sam siebie Tomek. Drapišc się w głowę, doznał olœnienia. – To dodatkowy efekt Burzy Liœci! Z każdym użyciem, siła ataków specjalnych Pokémona czasowo się obniża.

Brwi członka BMW uniosły się w górę na chwilę, ukazujšc zaskoczenie. W mgnieniu oka zbliżyły się do siebie. Tomek stwierdził, że jego przeciwnik traci nerwy. NajwyraŸniej Ivysaur nie ma już nic dobrego wœród swoich ataków, pomyœlał chłopak.

-I to dlatego przy pierwszej Burzy Liœci wir uniósł się ponad drzewa, a za drugim podejœciem, dwa razy niżej – dokończył Tomek.

-Czasem nie jesteœ kujonem? – spytał mężczyzna, nerwowym tonem.

-Nie, nie jestem! – powiedział chłopak z wyrzutem. – Po prostu jestem geniuszem!

-Wszystko jedno, Usypiajšcy Proszek!

-Pokażemy ci, Dzikie Pnšcze! Odwiej pył!

Napięcie pomiędzy trenerami udzieliło się także stworkom. Trawiaste Pokémony zastosowały naraz swoje ataki bez zastanowienia. Różowy proszek błyszczał na nocnym niebie jak gwiazdy. Ciemnozielone Dzikie Pnšcza Bulbasaura zatrzymały się w powietrzu kilka metrów przed nim. Nagle, zaczęły robić obroty, wywołujšc podmuchy wiatru. Usypiajšcy Proszek odfrunšł w kierunku drzew, nie wyrzšdzajšc nikomu żadnej szkody. W czerwonych oczach Bulbasaura pojawił się błysk satysfakcji.

-Dobrze, Bulbasaur, użyj Uderzenia – nakazał Tomek. Bulbasaur rozpoczšł bieg w kierunku przeciwnika. Ivysaur stał, niewzruszony.

-Ekran Œwietlny! – rozkazał mężczyzna.

Ivysaur wysunšł swoje zielone pnšcza. Zamachał w powietrzu przed sobš. Œlad, który pozostawał po ruchu zgrubiałych zakończeń latoroœli utworzył błyszczšcy jasnożółtym œwiatłem prostokšt. Bulbasaur próbował przerwać bieg, jednakże nie zdšżył zatrzymać się. Głowš trafił w Ekran Œwietlny, od którego odbił się, nie pozostawiajšc najmniejszej rysy. Uœmiech zagoœcił na twarzy Ivysaura.

-Ekran Œwietlny zablokuje wszystkie ataki fizyczne, a twój Bulbasaur pokazał tylko takie – z wyższoœciš stwierdził członek BMW.

-Mamy jeszcze coœ w zanadrzu! Bulbasaur, Warczenie!

Komenda dotarła do uszu stworka. Cofajšc kilka centymetrów swoje przednie łapy, wychylił do przodu głowę. Z jego gardła dochodził przerażajšcy, pełen żšdzy krwi pomruk. Tomek zrobił krok w tył, lekko przestraszony. Z ulgš zauważył, że Ivysaur zareagował podobnie do niego.

-Przeskocz Ekran Œwietlny i użyj Ostrych Liœci! – nakazał chłopak. Pokémon posłusznie wysokim susem przeniósł brzuch kilka centymetrów nad jasnożółtš zaporš.

Radoœć Tomasza z możliwoœci pokonania Bulbasaura zdšżyła zniknšć. Mężczyzna szarpał swojš bródkę, zastanawiajšc się, czy warto kontynuować mecz. Był pewien, że niedługo walczšcych znajdzie policja, a jego Ivysaur nie będzie miał siły na ucieczkę.

-Dzikie Pnšcze, odbij Ostre Liœcie – rozkazał członek BMW.

Ivysaur wysunšł z grzbietu, spod liœci palmy dwie ciemnozielone latoroœle. Tomasz jak zwykle nie mógł dostrzec każdego ich ruchu, ze względu na szybkoœć, z jakš stršcały nadlatujšce liœcie. Mężczyzna zauważył, że jego Pokémon jest w lepszym stanie niż przeciwnik, ale nie będzie miał czasu na dokończenie przedłużajšcej się walki – chyba, że w areszcie.

-Bulbasaur, trzymaj się. Mamy szansę! – krzyknšł długowłosy chłopak.

-Twój Bulbasaur nie ma siły, a ja czasu – stwierdził członek BMW. – Dokończymy innym razem. Ivysaur, ogromny Ekran Œwietlny!

Dwie latoroœle ponownie wykreœliły w powietrzu prostokšt. Jego granice wyznaczały dwa odległe drzewa i œciółka, a górna krawędŸ znajdowała się na wysokoœci kilku metrów. Tomasz ocenił, że jego przeciwnik nie zdoła dostatecznie szybko sforsować bariery.

-Ta walka była w miarę ciekawa. Trenuj dalej! – mężczyzna pozdrowił z uœmiechem na twarzy przeciwnika.

-Zatrzymaj się! Za chwilę rozwalę ten Ekran Œwietlny i cię dogonię! – odkrzyknšł wœciekły chłopak. Jego Bulbasaur kiwnšł głowš z aprobatš.

-A pamiętasz o swoim Lotadzie. Do zobaczenia…

Mężczyzna wycofał Ivysaura do Pokéballa w myœlach dziękujšc mu za walkę. Skręcił z leœnej dróżki w gęstwinę. Przedzierajšc się przez krzaki zastanawiał się, jak powie szefowi o niepowodzeniu.

Œwiatło księżyca padało na twarz Tomka, który zastanawiał się, co powinien zrobić. Bulbasaur, zdenerwowany, iż nie mógł dokończyć meczu, uderzył w Ekran Œwietny Dzikim Pnšczem, jednak atak odbił się od przeszkody. Emocje powoli opadały i chłopak znowu zaczšł odczuwać ból lewej dłoni.

Tomek gestem nakazał Bulbasaurowi, by biegł za nim i odwrócił się. Kiedy zamierzał rozpoczšć bieg, zza pobliskiego drzewa wyskoczyła Mycha. Jej twarz była zaczerwieniona od długiego sprintu. Zatrzymała się koło kuzyna, wspierajšc ręce na kolanach.

-Gdzie on jest?! – krzyknęła dziewczyna.

-Wbiegł w krzaki. Musisz mi szybko pomóc – powiedział szybko Tomek. – Masz Pokémona, który zna Aromaterapię?

-Nie. Cynda, Oddish i Machop nie znajš ataków leczšcych ze stanów specjalnych…

-Masz siłę biec do Centrum Pokémon? – zapytał coraz bardziej przestraszony chłopak.

-Nie mam… - odparła zdyszana dziewczyna. – Myœlisz, że miałam lekko? O co ci chodzi?

-Mój Lotad został zatruty…

Mycha podniosła wzrok na Tomka, zaskoczona. Natychmiast wyprostowała się. Wycišgnęła rękę po Pokéball z Lotadem. W momencie, gdy Tomek miał go przekazać, z tej samej strony co wczeœniej dziewczyna nadbiegł prezes Akademii Pokémon w Łodzi. Bršzowa marynarka mężczyzny była cała poszarpana. Tomek pomyœlał, że prezes musiał biec drogš na skróty przez najgorsze chaszcze.

- Nareszcie was dogoniłem! Chansey, wychodŸ! – nakazał mężczyzna, rzucajšc swoim Pokéballem przed siebie. Jajowaty, wysoki na metr Pokémon o jasnoróżowym ciele, jaju na okršgłym brzuszku i skrzydełkach po bokach twarzy ukazał się oczom zebranych na polance.

-Nie, to nie my ukradliœmy! – krzyknęła Mycha, widzšc zapał Chansey’ego do walki.

-Goniliœmy przestępcę! – poparł jš Tomek. Bulbasaur wypowiedział kilkakrotnie swoje imię, jak gdyby potwierdzajšc informację.

-Daj mi Pokéballa z Lotadem – powiedział starszy mężczyzna, nie zwracajšc uwagi na wyjaœnienia. Zanim Tomek zareagował, prezes wyszarpnšł Pokéball z jego lewej dłoni. Chłopak próbował go złapać, ale ręka odmówiła mu posłuszeństwa. – Chansey, użyj Aromaterapii!

Różowy Pokémon typu normalnego zaczšł trzšœć się, uwalniajšc odór, który przywiódł Tomkowi na myœl œwieżo skoszonš trawę. Chłopak miał w tym momencie jednak większe zmartwienia, niż nielubiany zapach. Pokéball Lotada spoczywajšcy w dłoniach starszego mężczyzny przez chwilę otoczony został zielonš niczym trawa poœwiatš, która szybko zniknęła.

-Już w porzšdku – powiedział mężczyzna. – A na przyszłoœć noœ ze sobš Antidotum.

-Dziękuję – powiedział zaskoczony Tomek – ale skšd pan wiedział…

-Wydzieracie się na pół lasu. Łatwo usłyszeć – odparł prezes Akademii. – Gdzie uciekł z Pokémonami?

-Uciekł bez – odparł Tomek, œciskajšc rękę. – Leżš pod tamtym drzewem, ale on jest już daleko.

-Dobre i to…

Mycha i Tomek podnieœli wzrok, spoglšdajšc na Księżyc i błyszczšce gwiazdy. Bulbasaur położył się na ziemi poœród liœci, głoœno wzdychajšc.

Od wielu miesięcy nauczyciele w Akademii dla Przyszłych Trenerów w Tomaszowie nie zostali w szkole tak długo. Transmisja z finałowej walki pomiędzy Wojtkiem a Piotrkiem została przerwana. Pani Czepialska miała nadzieję, że inni nauczyciele skorzystajš z okazji i rozejdš się do domów. Niestety, pomyliła się. Poza niš i jej Cleffš wszyscy z niepokojem wpatrywali się w telewizor w pokoju nauczycielskim, oczekujšc komunikatów.

-Cicho, jest jakaœ informacja – uciszył wszystkich dyrektor Akademii.

Pani Czepialska niechętnie wstała z fotela. Jej Cleffa, zaskoczona, spadła z jej ramienia, w ostatnim momencie chwytajšc się beżowego sweterka, dzieła ršk jej trenerki. W telewizorze ukazała się twarz prezesa Akademii w Łodzi.

-Informujemy, że turniej o prawa trenera klasy C nie zostanie dokończony, obaj finaliœci zostali ogłoszeni zwycięzcami, a nominację poza nimi otrzymał także Adam z Tarnowa. Chcielibyœmy przeprosić wszystkich zainteresowanych relacjš za zaszły incydent. Zrobimy wszystko, aby w przyszłoœci taka sytuacja…

Okrzyk radoœci wydobył się z gardeł wszystkich nauczycieli zebranych przed telewizorem. Pani Czepialska w tym czasie zamykała drzwi pokoju od zewnštrz. Szybkim krokiem skierowała się do wyjœcia. Musiała działać, i to szybko.

Ranek był ciepły i słoneczny. Promienie przeœwitywały przez firanki Centrum Pokémon na twarz chłopaka. Tomek podniósł się z łóżka, nie wyczuwajšc już bólu lewej dłoni. Uznał, że pięć dni czekania absolutnie mu wystarczy i rozwišzał bandaż.

Dziesięć minut póŸniej chłopak, kończšc zakładać na siebie zgniłozielonš, zapinanš na guziki bluzkę, podszedł do oliwkowego wideofonu na korytarzu. Po uprzednim trzykrotnym upewnieniu się co do poprawnoœci, wybrał numer i poczekał na odebranie rozmowy.

Na ekranie wideofonu pokazała się rozpromieniona twarz Florencji. Pielęgniarka z Nagórzyc uœmiechała się. Tomek również ucieszył się. To oznaczało, że wczeœniejsze prognozy sprawdziły się.

-Spearow może do ciebie wracać, z jej skrzydłem wszystko w porzšdku! – donoœnie zakomunikowała pielęgniarka. – A jak twoja ręka?

-Też w porzšdku – odparł chłopak. – Możesz przesłać Spearow?

-Naturalnie, skarbie, już wysyłam – powiedziała Florencja, opuszczajšc wzrok. Zapewne chce wstukać komendę na klawiaturze, pomyœlał Tomek. – Wysłane. Powodzenia w walce o odznakę!

-Dzięki. Do usłyszenia – ucišł Tomek, denerwujšc się. W blasku białego œwiatła obok wideofonu zmaterializował się Pokéball. Chłopak rozłšczył się i chwycił Pokéball.

Nie wypuszczajšc Pokémona ze œrodka, Tomek dobiegł do wynajętego pokoju w Centrum. W œrodku z napięciem oczekiwali Bulbasaur, Lotad, Torchic i Wojtek. Widzšc pytajšcš minę brata Tomek pokazał mu kciuk uniesiony do góry.

-Trzy, dwa, jeden, wychodŸ! – nakazał Tomek.

Czerwone œwiatło uformowało się w kształt Pokémona-wróbla. Spearow stała lekko oszołomiona na podłodze. Rozglšdała się dookoła, rozpoznajšc w jednej chwili Lotada, na którego się rzuciła.

-Witaj ponownie, Spearow – powiedział Tomek. – Ta impreza jest na twojš czeœć.

Różnokolorowe baloniki pokrywały blisko połowę podłogi, serpentyny zwisały zawieszone na oparciach łóżek, a stolik pełen był różnorodnego jedzenia dla Pokémonów. Spearow zapiszczała z radoœci, wskakujšc na blat, by się pożywić. Ostrym dziobem zaczęła szarpać karczochy. Lotad, z trudem wdrapujšc się na stół, zdecydował się dołšczyć do przełykania zielska.

‘Jak ona może lubić faceta?’ – wydzierała się Nidoran. Bulbasaur zatkał jej pyszczek Pnšczem, zanim trenerzy zauważyli furię Pokémona-królika.

‘Jej sprawa, Lotad kiedyœ uratował jš przed upadkiem’ – powiedział typ trawiasty, odtykajšc usta Nidoran. – ‘Ty nie jesteœ chyba romantyczkš?’

‘Poza facetami nienawidzę jeszcze romantyków’.

Nidoran wskoczyła na stół, by zjeœć trochę marchewki. W międzyczasie Torchic zaprzyjaŸniał się z Lotadem i Spearow. Bulbasaur zdecydował się podejœć do Tomka.

-Jestem umówiony na rewanż z Markiem, już jutro. Dzisiaj wieczorem muszę przygotować się taktycznie z nimi – powiedział Tomek.

-To ja idę pobawić się. Torchic miał ostatnio ciężkie przejœcia, trzeba go rozluŸnić.

Bulbasaur rozłożył się na podłodze, majšc nadzieję, że usłyszy coœ na temat nadchodzšcej walki.

Drzwi Centrum Pokémon zamknęły się za Wojtkiem. Pani Czepialska, ukrywajšca się w hallu za gazetš, wstała z miejsca, by gonić swój cel. Dwunastoletni trener wzbudzał w nauczycielce szczególnš odrazę.

Adrian szedł wzdłuż ulicy na spotkanie z Liwiš. Od kiedy dziewczyna odkryła jego kiepskš kondycję finansowš, unikał jej. Ten dzień rozpoczšł się jednak przepięknie – słoneczko œwieciło, Spearowy ćwierkały a bezpańskie Houndoury ujadały, żebrzšc o mięso. Nawet ruch na ulicach był mniejszy.

Nagle, chłopakowi drogę zastšpił wyższy od niego o pół głowy mężczyzna. Ubrany był w biały płaszcz, a jego oczy zasłaniały ciemne okulary. Szarpał swojš długš bródkę, gdy złapał Adriana z ramię.

-Chłopcze, musimy pogadać – powiedział, szarpišc go.

Adrian zaparł się, domyœlajšc się, że mężczyzna próbuje zacišgnšć go w ciemnš uliczkę. Otworzył szeroko oczy. Lewš dłoniš sięgnšł po pistolet z wewnętrznej kieszeni płaszcza.

-ChodŸ ze mnš po dobroci, to nic ci się nie stanie – powiedział ponurym tonem mężczyzna.

Tomek siedział na ławce w parku, opowiadajšc Spearow, co zdarzyło się w przecišgu jej nieobecnoœci w składzie. W tym czasie Nidoran ćwiczyła kombinację Drapania i Podwójnego Wykopu, Bulbasaur pracował nad Ostrym Liœciem, a Lotad trenował Mgiełkę.

-Po tym, jak wróciliœmy do Akademii, Wojtek, Piotrek i Adam odebrali swoje karty trenerów klasy C. Dlatego Wojtek może teraz legalnie trenować Torchica. Mycha zrezygnowała z udziału w Konkursie Pokémon, bo Machop oberwał porzšdnie od Chinglinga, zanim wygrał. I wyjechała gdzieœ z Piotrkiem. Ta mała Alicja przestała wariować i została całkiem uniewinniona, bez sensu. No i ostatnie kilka dni trenujemy przed meczem.

Spearow ucieszyła się, słyszšc koniec wyjaœnień. Z wyjštkiem częœci o meczach Lotada nie przejęła się ani trochę opowiadaniem. Tomek żałował, że Spearow wypadła z drużyny na tak długo i nie miała czasu nawišzać z trenerem więzi.

Spearow głoœno ćwierknęła, ku zdziwieniu Tomka. Trener poczuł ucisk dłoni na ramieniu. Odwrócił głowę. Za jego plecami stał chłopak o bladofioletowych oczach. Tomek przez chwilę pomyœlał o Sabrinie. Po chwili zastanowienia rozpoznał go jako Adriana, chłopaka Liwii.

-Chcę walki i to natychmiast – powiedział. Tomek poczuł, że chłopak coraz mocniej œciska jego ramię. Wydawał się bardzo zdenerwowany.

-Ej, o co właœciwie…

-Po prostu walcz ze mnš, muszę cię pokonać!

-Jeœli chodzi o to, że wygrałem z Liwiš, to wiesz, że…

-Nie o to chodzi. Walcz, i to natychmiast! Pidgey, wychodŸ!

Pokéball, którym Adrian cisnšł pod nogi Tomka, opuœcił niewielki, bršzowy ptaszek. Był mniejszy od Spearow i miał bardziej zaokršglony jasny brzuszek i krótszy, różowy dzióbek. Jego oczka otaczały czarne paski.

Spearow obruszyła się, widzšc Pokémona-gołębia. Tomek zauważył, że Adrian poci się ze zdenerwowania. Nie pasowało to do jego wczeœniejszego, wyluzowanego stylu bycia, jaki chłopak zauważył. Tomek stwierdził, że lepiej będzie stoczyć walkę.

-I tak muszę sprawdzić formę Spearow. Jesteœ gotowa do walki? – zapytał trener. Podopieczna kiwnęła głowš z zapałem.

-Zaczynamy mecz! Muszę wygrać! Uderzenie! – krzyknšł Adrian, nie dajšc Tomkowi czasu na przygotowania.

Pidgey poderwał się z ziemi. Gdy chciał rozpoczšć atak, opadł powoli na ziemię, zaszokowany. Tomek zauważył wœciekły wzrok Spearow. Był pewien, że jego podopieczna użyła Piorunujšcego Spojrzenia, by zmniejszyć obronę przeciwnika i zyskać trochę czasu.

-Natychmiast użyj Uderzenia! – nakazał Adrian.

-Ty użyj Dziobania! – rozkazał Tomek.

Dwa Pokémony latajšce wzbiły się w powietrze. Pidgey, lecšc, pozostawiał za sobš biały œlad, o kolorze identycznym do dziobu atakujšcej z naprzeciwka Spearow. Tomek zacisnšł pięœć, czekajšc na wynik starcia. Ptaki zderzyły się dziobami, oba bez problemów poleciały dalej, nawet odrobinę nie zwalniajšc. Adrian odetchnšł z ulgš. Tomek starał się zrozumieć zachowanie chłopaka. Nie wydawało mu się, jakby uraził czymœ wczeœniej jego dziewczynę.

-Musimy wzmocnić ofensywę! Atak Skrzydeł, już! – rozkazał przerażony Adrian.

-My też przejdziemy poziom wyżej! Atak Furii! – odpowiedział Tomek.

Skrzydła Pidgeya zabłysły białym œwiatłem. Wystrzelił w kierunku Pokémona-wróbla jeszcze szybciej niż poprzednio. Spearow kilkakrotnie uderzyła powietrze swoim dzióbkiem, rozgrzewajšc się, po czym nabrała prędkoœci. Adrian wyglšdał, jak gdyby miał za chwilę stracić przytomnoœć. Jego opalona twarz zbladła ze zdenerwowania.

Spearow dwukrotnie uderzyła dziobem brzuch przeciwnika, za to Pidgey trafił jš lewym skrzydłem w głowę. Oba Pokémony lekko opadły, ale przyspieszajšc uderzenia skrzydłami wróciły na poprzedni pułap. Kilka metrów nad powierzchniš ziemi walczšce ptaki zawisły w powietrzu.

-Użyj Podmuchu, natychmiast! – wydarł się zdenerwowany Adrian; był blady jak œciana.

-Spearow, wytrzymaj to! – nakazał Tomek; bał się przecišżyć Spearow kolejnym prędkim atakiem.

Pidgey, szybko oddychajšc, uderzył swoimi skrzydełkami powietrze. Tomek poczuł, że wiatr, dotychczas niezauważalny, wzmógł się. Spearow przesunęła się pod jego wpływem około pół metra w tył.

-Powtórz to, powtórz! – krzyknšł Adrian. Na jego twarz zaczęły wracać kolory, jak gdyby zauważył nadzieję na zwycięstwo.

Pidgey wymachiwał skrzydłami jak szalony. Tomek wysunšł ramiona przed siebie, osłaniajšc się od wiatru. Spearow straciła równowagę i zaczęła koziołkować w powietrzu do tyłu, przeraŸliwie ćwierkajšc. Tomek zauważył, że pora wypróbować najnowszy atak Pokémona-ptaka.

-Pikowanie, Spearow! Dawaj! – rozkazał.

Spearow kilka razy silnie uderzyła skrzydłami, by zatrzymać się w miejscu. Zamknęła dziób, przygotowujšc się do startu. Stara się przyjšć możliwie najbardziej aerodynamicznš pozycję, zauważył Tomek.

Tomek zamknšł na chwilę oczy, gdy Podmuch Pidgeya przywiał na jego twarz piasek z pobliskiej piaskownicy. Gdy je otworzył, Spearow szybowała w dół, a z jej zakrzywionego dzioba cišgnęły się mlecznobiałe smugi. Trener ledwo nadšżał wzrokiem za pędzšcš Spearow. Podopieczna Tomka ugodziła zaskoczonego Pidgeya w brzuch z pełnš mocš. Pokémon-gołšb opadł na ziemię, ku przerażeniu Adriana.

-Spearow wygrała – oœwiadczył Tomek, gdy samiczka wleciała w jego ręce, zmęczona. – Dobra robota, gratuluję doskonałego Pikowania Spearow!

Adrian wycofał swojego Pidgeya bez słowa. Obrócił przerażonš twarz w tył. Bez słowa wyjaœnienia pobiegł w kierunku przeciwnym do tego, z którego przyszedł. Tomek odwrócił się do wyjœcia, którym wszedł Adrian. Zaparkowany tam czarny samochód ruszył, okršżajšc park. Tomek miał przeczucie, że było to BMW.

Wojtek rzucał kupionymi w jednym ze sklepów jednorazowymi talerzykami w powietrze. Każdy z nich stawał w płomieniach, po czym spadał do fontanny na œrodku placyku. Chłopak przerwał rzucanie widzšc, że Torchic zmęczył się używaniem Żaru. Był zaszokowany celnoœciš stworka. Żaden z Pokémonów w Akademii nie był tak dokładny. Dodatkowo, Torchic nauczył się Żaru zaledwie tydzień wczeœniej.

Torchic odetchnšł i stanšł na nóżkach, Wojtek znowu przygotował plastikowe talerzyki. Kiedy wyrzucił jeden, obserwował go, spodziewajšc się zobaczyć nadlatujšce płomyczki. Zamiast tego, usłyszał plusk wpadajšcego do fontanny talerza.

Obracajšc się zobaczył, jak Torchic trafiony dziwnym atakiem odleciał w tył, wysoko piszczšc. Wojtek rozpoznał półksiężycowy zielony pocisk jako Magiczny Liœć – trawiasty atak specjalny.

-Torchic, wszystko w porzšdku? – zapytał chłopiec podopiecznego. Pokémon-kurczak po podniesieniu się uœmiechnšł się z otuchš, przy okazji wyglšdajšc równie słodko, jak zwykle.

-Nie za długo – Wojtek usłyszał znajomy, oschły głos za swoimi plecami. – Specjalnie wzięłam dzisiaj wolne.

-Czy to pani… - powiedział chłopiec, obracajšc się. – Pani Czepialska! Dzień dob…

-Dla ciebie nie jest dobry. Jesteœ małym dzieciaczkiem, któremu wydaje się, że jest pępkiem wszechœwiata – wygłosiła przygotowanš uprzednio przemowę nauczycielka. Jej Cleffa na ramieniu zapiszczała z aprobatš. – Ty i ten Piotrek jesteœcie zwykłymi wandalami, którym pozwolono na zbyt wiele. Nie zasługujecie na to, by być trenerami!

-Myœlałem, że uważa nas pani za dobrych… - próbował tłumaczyć się Wojtek, nie wiedzšc, czemu pani Czepialska tak ostro go ocenia. – Torchic, to moja nauczycielka, pani Czepialska.

-Ten mały kurczaczek nie jest taki znowu silny, jest tak beznadziejny jak ty!

Torchic zrobił obrażonš minę, cišgle pozostajšc wcieleniem słodyczy. Wojtek zdenerwował się, słyszšc, że jego podopieczny jest poniżany tak samo jak on. Ledwo powstrzymał się przed bezczelnš odpowiedziš.

-Do czego pani zmierza? – zapytał Wojtek; szepnšł Torchicowi, by nie zrażał się uwagami.

-Chciałam ci powiedzieć, że nie jesteœ nic wart i dostałeœ więcej niż zasłużyłeœ. Rozpieszczajš cię bardziej niż mnie kiedykolwiek! – wyrzuciła z siebie nauczycielka.

Wojtek opuœcił wzrok. Jeszcze nigdy nie widział pani Czepialskiej tak zdenerwowanej, nawet gdy razem z Piotrkiem wysadzili pół sali w Akademii. Torchic wydawał się równie wœciekły; wystšpił naprzód, jak gdyby chcšc walczyć. Nauczycielka uspokoiła się, wyraŸnie zaskoczona zawziętoœciš ognistego stworka.

-Ten kurczaczek chce walczyć? – spytała zaszokowana nauczycielka.

-W zasadzie – uœmiechnšł się Wojtek, wcišż nie podnoszšc wzroku – to codziennie gdy wracałem z zajęć Tomek pytał się mnie, czy widziałem paniš walczšcš – wyprostował głowę, patrzšc pani Czepialskiej w oczy. – Żaden z nas nigdy nie widział, by pani walczyła. Może pani nas uczy, a sama nie potrafi?

Cleffa zeskoczyła z ramienia pani Czepialskiej, również chcšc walczyć. Kobieta wydawała się zaskoczona wyzwaniem, ale najwyraŸniej nie uznała zachowania Wojtka za bezczelne.

-Skoro tego chcesz – powiedziała cicho – to dostaniesz. Przygotuj się!

Pani Czepialska zawišzała mocniej swój kok, drżšc z emocji. Nie stoczyła od kilku lat żadnej walki, z wyjštkiem pokazowych. Widzšc, że Torchic biegnie, wycišgajšc pazurki do Drapania, pani Czepialska zapomniała o strachu.

-Cleffa, Plaskacz! – nakazała.

Koniec ršczki różowego Pokémona zabłyszczał bielš. Równie jasno œwiecšce pazurki Torchica ugodziły w Cleffę, która zadała cios w głowę Torchica. Oba Pokémony odsunęły się do tyłu, przy okazji wbijajšc nóżki w ziemię.

-Torchic, użyj Żaru, tak jak ćwiczyliœmy – rozkazał pewny siebie Wojtek.

-Cleffa, odskocz – nakazała ochrypniętym głosem pani Czepialska. Odczuwała teraz skutki swoich wczeœniejszych krzyków.

Różowy typ normalny podskoczył, bez trudu mijajšc ogniste komety. Pani Czepialska zauważyła zdziwienie na twarzy Wojtka. Nakazała następnie atak Magicznym Liœciem. Cleffa zgięła ręce w półksiężyc. Łapki stworka nabrały jasnozielonego koloru, gdy nad nimi zmaterializował się płaski pocisk. Miał kształt półkola i wyjštkowo ostre krawędzie.

-Wystrzel go, Cleffa – nakazała.

-Odskocz, Torchic!

Pokémon ognisty uskoczył zwinnie, podobnie jak wczeœniej Cleffa. Pani Czepialska uœmiechnęła się z satysfakcjš. Pocisk, obracajšc się wokół własnej osi, zatoczył półkole za plecami Torchica i uderzył go od tyłu. Torchic wywrócił się na dzióbek, który zabrudził się ziemiš.

-Użyj Słodkiego Całusa – wydała komendę pani Czepialska.

Gdy Torchic podnosił się, Cleffa dotknęła swoich ustek lewš dłoniš. Przymykajšc oczy, odchyliła rękę w kierunku przeciwnika, jak gdyby posyłała mu buziaka. Z jej dłoni wyłoniły się trzy krwistoczerwone pociski w kształcie serc. Jeden po drugim trafiały zaskoczonego Pokémona-kurczaka. Pod wpływem ataku czarne oczka Torchica zmieniły kolor na jasnoróżowy.

-Ten atak sprawia, że zaatakowany Pokémon, jeœli jest przeciwnej płci od atakujšcego, traci kontrolę nad swoim zachowaniem i zakochuje się w przeciwniku – tłumaczyła cicho pani Czepialska, nie chcšc nadwyrężyć gardła.

-Torchic, przełam się! – błagał Wojtek. Z pewnoœciš nie spodziewał się takich umiejętnoœci walki po swojej nauczycielce.

Torchic w tym czasie biegł do Cleffy, nie zwracajšc uwagi na kamienie na drodze, o które się wywracał. Jego oczy pełne były szczerego oddania. Zdegustowana Cleffa obróciła się do swojej opiekunki, czekajšc na polecenie ataku. Patrzšc na niš, otworzyła szeroko oczy ze zdumienia.

Oczy pani Czepialskiej wypełniały łzy. Widzšc biegnšcego Torchica przypomniała sobie zdarzenie z czasów, kiedy sama kończyła Akademię dla Przyszłych Trenerów.

Szesnastolatka w rękach trzymała długie, rozpuszczone, gęste włosy. Œciskała je i puszczała ze zdenerwowania, czekajšc na odpowiedŸ matki, zmywajšcej naczynia. W rękach trzymała małego Torchica, który ćwierkał radoœnie.

-Mamo, mogę go zatrzymać? Już niedługo kończę Akademię i muszę mieć pierwszego Pokémona…

-Nie możesz!

Dziewczynka otworzyła szeroko usta. Torchic znowu zapiszczał, nieœwiadomy powagi sytuacji. Matka patrzyła na dziewczynę z wyższoœciš. Jej bezwzględnoœć zaskoczyła uczennicę.

-Mamo, czemu…

-Nie będziesz trenerkš! Trenerzy to wyrzutki! Chodzisz do tej szkoły, żeby zostać w przyszłoœci lekarzem Pokémon!

-Mamo, ja ciebie nie zostawię, jak będę trenerkš. Tata zrobił błšd odchodzšc, by trenować…

-Nie mów mi o nim! - zdenerwowała się kobieta. Talerz wypadł jej z ršk i roztłukł się na podłodze na setki kawałków. – Wyrzuć tego małego paskudę za drzwi i idŸ się uczyć!

Dziewczyna rozpłakała się. Pobiegła do wyjœcia z domu, a jej długie włosy powiewały w powietrzu. Mocno œcisnęła Torchica, zostawiajšc go na wycieraczce. Smutne oczy Pokémona-kurczaka spojrzały pytajšco na dziewczynę.

-OdejdŸ! – krzyknęła, widzšc, jak Torchic próbuje do niej dobiec, wywracajšc się na ziemię. Wyglšdał cudownie, jak nigdy wczeœniej. – Zostaw mnie!

Zatrzasnęła drzwi z hukiem. Kiedy ucichł odgłos uderzenia we framugę, usłyszała pisk zawiedzionego Pokémona. Pobiegła do swojego pokoju, zatykajšc uszy. W œrodku upadła na łóżko bez sił, po czym zaczęła zwišzywać i rozwišzywać włosy ze zdenerwowania.

Wojtek obserwował, jak Torchic biegnie bez zastanowienia do Cleffy stojšcej przed paniš Czepialskš. Przestraszył się, że jego pupil przestał go lubić. Nie chciał, by jego pierwszy Pokémon zostawiał go, w dodatku z powodu ataku Słodkiego Całusa.

-OdejdŸ! Zostaw mnie! – krzyknęła nagle pani Czepialska, cišgle zachrypnięta. Po jej twarzy spływały łzy. Rozwišzała kok, a jej włosy opadły do łopatek. Wydawała się teraz o wiele młodsza.

Wojtek zapomniał o swoim żalu, próbujšc odgadnšć przyczynę takiego zachowania swojej nauczycielki. Cleffa, słyszšc życzenie swojej pani, wystrzeliła Magiczne Liœcie, raz za razem składajšc ręce i obracajšc się wokół własnej osi.

Torchic otrzymał trzy ciosy, z których każdy wywracał go na ziemię. Czerwień w jego oczach powoli wyblakła. Typ ognisty zapiszczał głoœno. Wojtek uœmiechnšł się, a pani Czepialska uspokoiła.

-Chciałam zostać wielkš trenerkš i mieć Torchica… Ale nie mogłam! To wszystko przez nieodpowiedzialnych trenerów, takich jak ty! – wykrzyknęła z wyrzutem kobieta. – Nie mogłam spełnić swoich marzeń, nawet jeœli ciężko pracowałam! A ty masz wszystko jak na tacy!

-To przecież nie moja wina! – odparł zdenerwowany chłopiec. – To nie fair, żebyœmy my też cierpieli, bo pani miała mniej szczęœcia! Ja i Torchic też ciężko pracujemy.

-Ja nigdy nie zostałam oficjalnie trenerkš – powiedziała smutno nauczycielka. – Chciałam zdobywać odznaki, brać udział w Konkursach…

-Eee… - zastanowił się chwilę Wojtek. – Przecież właœnie toczy pani walkę Pokémon. I ma pani na pewno papiery na trenera Pokémon, skoro skończyła pani Akademię.

Pani Czepialska otworzyła szeroko oczy. Wojtek przez chwilę pomyœlał o tym, że jego nauczycielce nie przyszło to do głowy. Szybko odegnał tš myœl, uznajšc pomysł za nieprawdopodobny.

-Jak mogłam nie pomyœleć o czymœ tak oczywistym – powiedziała cicho nauczycielka. Wojtek wybuchnšł œmiechem, mało nie upadajšc na ziemię. Pani Czepialska nie zareagowała na to. – Może cišgle mam szansę na zdobywanie odznak… Ale najpierw – spojrzała na Wojtka – musimy dokończyć nasz mecz!

-No, dobra – stwierdził chłopak. – Żar i biegnij!

-Magiczne Liœcie! – nakazała kobieta.

Cleffa obracała się wokół własnej osi, trzymajšc ręce złšczone. Seria półksiężycowatych pocisków pofrunęła w kierunku kilkunastu ognistych komet. Ataki wzajemnie skasowały się, jednak Wojtek wcišż się uœmiechał.

Torchic rozpoczšł bieg zaraz po wystrzeleniu ataku i teraz wyskoczył z dymu wprost na zaskoczonš Cleffę. Jego błyszczšca mętnš żółciš noga zatoczyła półkole w powietrzu, trafiajšc na końcu swej drogi przeciwniczkę. Mała Cleffa toczyła się w tył aż dziesięć sekund dzięki swojemu kolistemu ciałku.

Kiedy Cleffa wstawała, Wojtek zauważył, że pazury Torchica zabłysły białym œwiatłem. Pazury kurczaka po raz kolejny porysowały twarz Cleffy, tym razem dzięki atakowi Drapania. Wojtek ucieszył się z faktu, że Torchic nie potrzebował komend do wykonania ataków. Dzięki temu mógł w przyszłoœci martwić się o niego znacznie mniej, gdyby zaginšł.

Słyszšc komendę „Plaskacz”, Cleffa wycelowała dłoniš w skrzydełko przeciwnika. Błyszczšca bielš ręka Pokémona pani Czepialskiej przecięła jedynie powietrze, gdyż Torchic uprzednio odskoczył w bok.

Cleffa znajdowała się po jego lewej stronie. Jego lewa nóżka rozbłysła żółtym œwiatłem; uniósł jš w powietrze. Obracajšc się wokół własnej osi na prawej nodze, ugodził Kruszšcym Pazurem w plecy zaskoczonš Cleffę. Różowy Pokémon wylšdował na ziemi, porysowany z każdej strony ostrymi pazurkami.

-Cleffa, wstań i Magiczny Liœć – rozkazała zdesperowana pani Czepialska. Wszelki smutek całkiem jš opuœcił. Cieszyła się jak małe dziecko, mogšc stoczyć walkę.

-Torchic, skończ to Żarem – zakomenderował Wojtek. – Nie daj jej szans!

Torchic nabrał powietrza, otworzył szeroko dziób i wypuœcił kilka ognistych pocisków. Cleffa, składajšca ręce do ataku, została ugodzona i wpadła do fontanny, jak papierowy talerzyk.

Pani Czepialska nie zastanawiała się ani chwili. Podbiegła do fontanny i wzięła na ręce swojš różowš podopiecznš. Wytarła jej twarz rękawem, uœmiechajšc się.

-Cleffa, dziękuję! Œwietnie walczyłaœ, i ja się œwietnie bawiłam! Zawsze marzyłam o takim Pokémonie jak ty! – powiedziała, œmiejšc się.

Typ normalny także szeroko się uœmiechnšł. W jednym momencie całe ciało podopiecznej nauczycielki rozgorzało białym blaskiem. Wojtek i pani Czepialska w osłupieniu oglšdali, jak biała masa roœnie i przyjmuje gwieŸdzisty kształt. Gdy blask i iskry ugasły, oczom zgromadzonych ukazał się dwukrotnie większy od Cleffy, jasnoróżowy Pokémon o długich, spiczastych uszach i zakręconym, przyczepionym do pleców ogonku. Jego jasnoróżowa cera i małe, czarne oczka nadawały mu wrażenie istoty figlarnej i energicznej. Clefairy, wyewoluowana forma Cleffy, spoczywała w ramionach pani Czepialskiej.

-Cleffa, żeby ewoluować, potrzebuje być bardzo szczęœliwa… - przypomniał sobie Wojtek.

-Znamy się dziesięć lat, tyle razem przeżyłyœmy, a ty po prostu pragnęłaœ walczyć – powiedziała do podopiecznej pani Czepialska. Clefairy uœmiechnęła się. – Pomyliłam się, to było bardzo nie w porzšdku wobec ciebie, Wojtek, i ciebie, Torchic – zwróciła się do pary. Chłopiec nie wiedział, jak zareagować. – Mam nadzieję, że będziecie dobrze współpracować, jak w tej walce. Ja znikam, odebrać mojš kartę trenera i wyruszam w podróż!

Wojtek i Torchic, cišgle osłupieni, pomachali odchodzšcej w kierunku porannego słońca nauczycielce rękš i skrzydełkiem. Chłopiec w głębi ducha życzył jej powodzenia, nawet jeœli kiedyœ postawiła mu ze sprawdzianu jedynie czwórkę z plusem.

-Możesz przekazać Piotrkowi, że jego też nie będę nachodzić! – odkrzyknęła z dali. Wojtek od razu wrócił myœlami do rzeczywistoœci.

-To nie fair! – krzyknšł, zdzierajšc sobie gardło. Zdziwiony Torchic wzruszył skrzydełkami i zaczšł piszczeć razem z nim.

Adrian siedział skulony w kšcie. Na końcu ciemnej uliczki znajdowali się jedynie młody trener i œmietnik. Tomasz zbliżył się do chłopaka, poprawiajšc swój nieskazitelnie biały płaszcz.

-Nie, Panie X! – krzyknšł rozpaczliwie z włoskim akcentem Adrian. – Naprawdę się starałem!

-To bez znaczenia. Przegrałeœ – powiedział obojętnym tonem członek BMW – i dlatego musisz to zrobić. Ja tego dopilnuję.

Nienaturalna bladoœć Adriana zaczęła powoli znikać. Tomasz uznał, że chłopak powoli godzi się z faktem. Miał teraz czas na rozmyœlania nad tym, co zaszło w kwaterze szefa BMW.

W biurze jak zwykle przepełnionym mrokiem, Tomasz otrzymał reprymendę za niesprowadzenie żadnego wartoœciowego Pokémona z zawodów. Za karę arcyważnš misję miała otrzymać wezwana specjalnie Sabrina. Chłopak Liwii, córki szefa miał zostać sprawdzony w walce z wartoœciowym przeciwnikiem, czy nadaje się do wstšpienia w szeregi BMW. W razie porażki musiała czekać go odpowiednia kara. Sabrina była bardzo chętna do przyjęcia zadania, jednak gdy usłyszała imię Adriana szybko się wycofała.

Tomasz nigdy nie ufał Sabrinie – zbytnio podlizywała się szefowi – ale ta reakcja wydała mu się zastanawiajšca. Rywalizacja z najgroŸniejszš rywalkš o pozycję w BMW wydawała mu się coraz bardziej interesujšca.

Kiedy szedł, trzymajšc zrezygnowanego Adriana za ramię, pomyœlał o przeciwniku chłopaka. Uznał, że Tomek może być dla niego w przyszłoœci doskonałym rywalem.

Wieczorem w pokoju w Centrum Tomek omawiał taktykę ze swoimi Pokémonami. Trójka z nich wydawała się bardzo skupiona, co cieszyło trenera. Zajmujšcego się jak zwykle sobš Lotada Tomek lekko zignorował.

-Spearow, pamiętaj, że musisz być na rezerwie przygotowana na wszelki wypadek. Gdyby coœ przytrafiło się komuœ innemu…

Zapominajšc o swoim przyrzeczeniu, że przestanie wierzyć w zabobony, Tomek zapukał zaciœnięta pięœciš w niepomalowany, drewniany stolik. Nie mógł sobie pozwolić na jakiekolwiek kontuzje przed meczem z Markiem.

-Lotad pracował nad swojš Mgiełkš, to najważniejsze. Ty, Nidoran, musisz wykonywać naszš kombinację idealnš dokładnoœciš. Liczę na ciebie – stwierdził Tomek.

Nidoran kiwnęła głowš. Chłopak wiedział, że jego podopieczna nie będzie miała problemów z pewnoœciš siebie. Obrócił się do ostatniego Bulbasaura.

-Pamiętasz? Jak się poznaliœmy, nie chciałeœ mieć nic wspólnego z walkami. A kilka nocy temu sam szarpałeœ mnie za nogawkę – Tomek uœmiechnšł się; widzšc, że Bulbasaur odpowiedział mu tym samym, kontynuował. – Z Ostrym Liœciem mamy o wiele większe szanse przeciwko Pokémonom Marka. Razem możemy zdobyć Odznakę Ciemnicy.

Chłopak stwierdził, że pora przejœć do szczegółów. Kiedy chciał pokazać swoim podopiecznym przygotowany wczeœniej wykres pokazujšcy zakładane ataki, do pokoju wtargnšł Wojtek, œciskajšc Torchica w ramionach.

-Widziałeœ kiedyœ paniš Czepialskš w rozpuszczonych włosach? – spytał chłopiec, wyraŸnie podniecony.

-Nie. Ona chyba kšpie się w tym koku – odparł Tomek. – Nigdy nie widziałem też, żeby walczyła…

-Dwa do zera dla mnie – stwierdził Wojtek. – Muszę ci coœ opowiedzieć.

Słońce znikało za horyzontem, gdy Liwia leżała na swoim miękkim łóżku z baldachimem. Jej bogato wystrojony apartament nie przynosił jej już takiej radoœci, jak na poczštku. Dziewczyna rozmyœlała jedynie o swoim chłopaku.

Adrian nie pojawił się po raz kolejny na umówionym spotkaniu. Liwia zaczynała tracić nadzieję, że chociaż zadzwoni i wytłumaczy się, jak wczeœniej. Nawet wydanie trzech tysięcy złotych na wieczorne zakupy nie pozwolił jej się zrelaksować.

Jasnoróżowy KomKom Liwii dwa razy krótko zabrzęczał. Dziewczyna niechętnie wstała, spodziewajšc się pozdrowień z podróży od ojca. Stanęła obok krzesła, gdzie oœwietlenie było najmocniejsze, by przeczytać w spokoju wiadomoœć.

z nami koniec nie dzwon do mnie ADRIAN

Dziewczyna opadła na krzesło całkiem bez sił. Nie wiedziała, jak powinna zareagować. Głęboko wdychajšc i wydychajšc powietrze zauważyła, że Adrian zabronił jej jedynie dzwonić. Zdecydowała się odpisać. Zaproponowała spotkanie następnego ranka. Musiała dowiedzieć się, co kierowało dziwnym zachowaniem Adriana.

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):