„Więc to będzie zwykły turniej?”.

Temari o finałowej rundzie egzaminu na Chuunina, „Naruto”

` Połówka księżyca oœwietlała boisko przed Centrum Pokémon. Torchic podskakiwał, okršżajšc odrysowane białš kredš linie boczne. Wojtek szedł za nim krok w krok.

` Tomek siedział na ławce obok boiska. Wczesnym rankiem było dosyć chłodno. Chłopak, ubrany w lekkš bluzkę, odczuwał to wyjštkowo mocno. Słońce jeszcze nie zajaœniało na horyzoncie, a Tomek już czuł, że iloœć zajęć go przygniata.

` Po kłótni z bratem, chłopak zdecydował się wybrać poza ŁódŸ by obejrzeć walkę Patryka o Odznakę Ciemnicy. Miał nadzieję, że pozwoli mu to lepiej przyjrzeć się taktyce Marka. Po porażce z Kseniš w fatalnym stylu, Patryk chciał udowodnić, iż potrafi walczyć. Tomek nie wierzył, że jego rywal będzie w stanie dokonać czegoœ, z czym nawet on sobie nie poradził a Dawid i Paweł mieli ogromne kłopoty.

-Wyżej, Torchic! – nakazał Wojtek. – Musimy ćwiczyć! Pokażemy, że jesteœmy lepsi od niektórych ofiar!

` Tomek zrozumiał, że jego brat mówił o nim. Zdecydował się nie zwracać na niego uwagi.

-Raz, dwa, trzy! – krzyczała Mycha. – Niski Kopniak, Cios Karate, Sejsmiczny Rzut!

` Machop posłusznie wykonywał wszystkie komendy. Jednakże jego nogi i ręce przenikały przez œmiejšcego się Gastly’ego. Dziewczyna dostrzegła, że Pokémon Piotrka nabrał odwagi dzięki specjalnym treningom. Stwierdziła, że najwyższy czas to zmienić.

-Machop, użyj Piorunujšcego Spojrzenia! Potem Przejrzenie! – nakazała.

` Pokémon walczšcy pochylił lekko głowę. Cień zakrył jedno z jego oczu. Czerwona Ÿrenica, rozjaœniona œwiatłem księżyca, skierowana była w kierunku Gastly’ego. Pokémon-duch szeroko otworzył œlepia. Piorunujšce Spojrzenie obniżyło jego obronę, stwierdziła Mycha.

` Machop podniósł głowę, przerywajšc atak. Szeroko rozłożył ręce i rozsunšł nogi. Trzy podłużne czuby na jego głowie zaczęły mienić się fioletowymi barwami. Gastly œmiał się, jak gdyby odczuwał łaskotki. Przestał, zdziwiony, gdy czuby Pokémona Mychy wróciły do normalnego, bršzowego koloru.

-Giń! – wykrzyknęła Mycha, wykonujšc odmach prawš rękš. – Cios Karate!

` Gastly zamknšł oczy, widzšc doskakujšcego z wycišgniętš rękš Machopa. Tymczasem, Cios Karate uderzył centralnie w górę jego głowy, wbijajšc Pokémona Piotrka w ziemię.

-Gastly, pora mu oddać! – powiedział brat Mychy, zrywajšc się z ławki!

` Typ duchowy, ledwo unoszšc się w powietrze, wycišgnšł język. Przecišgnšł nim po twarzy Machopa. Pokémon Mychy wydawał się niewzruszony. Gastly zdziwił się, widzšc nieskutecznoœć Liżnięcia.

-Pora na wykład, ciemnoto – powiedziała Mycha, nie precyzujšc, kto był adresatem wypowiedzi. – Ataki duchowe nie działajš na typy normalne i walczšce, więc możesz lizać Machopa do woli. W drugš stronę działa to tak samo... Jeœli nie użyje się ataku Przejrzenia, oczywiœcie. Wtedy ataki normalne i walczšce mogš cię trafiać. Gdyby Gastly nie był w połowie typem trujšcym, Cios Karate załatwiłby go.

` Piotrek wzišł Gastly’ego w ręce. Mycha nie była pewna, czy robiła dobrze pomagajšc mu. Zawsze wolała swojego kuzyna, ale od czasu, gdy obraził Konkursy Pokémon nie potrafiła z nim normalnie porozmawiać.

` Squirtle strzelał bańkami bez chwili wytchnienia. Adam uœmiechał się, widzšc, jak ciężko pracuje. Chłopak przypomniał sobie, jak Piotrek chwalił się swoim œcišganiem. Łamišc trzymanš w dłoni gałšzkę obiecał sobie, że pokona go bez względu na cenę.

` Chingling Alicji szeroko otworzył usta, gdy dziewczyna podała mu jedzenie na specjalnej łyżeczce. Przy każdym ruchu z Pokémona dobiegał głos podobny do dŸwięków dzwonka. Oznaczało to, że był bardzo zadowolony.

-Œwietnie, teraz możemy przećwiczyć Rozgłos i Obalenie. Na mojš paskudnš siostrę nie będzie nam potrzeba TEGO...

` Dziewczyna zapięła suwak bluzki, cieszšc się na myœl o wygranej. Skompromitowanie Elizy na oczach milionów telewidzów stało się dla niej najgorętszym pragnieniem.

` Tangela siedziała w kšcie z zamkniętymi oczami. Eliza uznała, że relaks i odpoczynek będš potrzebne przed starciem z siostrš. Alicja całe życie obrażała jš i dręczyła. Eliza przypomniała sobie, jak pewnego dnia z Chinglingiem chciała wrzucić jš do oczka wodnego. Tangela, którš spotkała niewiele wczeœniej uratowała jš w ostatnim momencie.

` Dziewczyna zdziwiła się, że nie czuje chęci zemsty. Uczyła się dniami i nocami oraz trenowała z Tangelš po to, by pokazać siostrze, że nie należy jej niedoceniać.

` Eliza nie mogła się uspokoić. Podziwiała swojš Tangelę za to, iż umie się wyciszyć w każdej sytuacji. Zapragnęła być taka jak ona.

` Patryk gestem ponaglił Tomka. Tramwaj, którym mieli dojechać na przystanek dla busów miał za chwilę ruszyć. Tomek odwrócił się plecami do Wojtka nawet nie życzšc mu powodzenia. Miał doœć swojego brata i jego podejœcia.

` Dwaj młodzi trenerzy zajęli miejsca przy samych drzwiach czerwonego tramwaju. Skórzane siedzenia wydały się Tomkowi wyjštkowo wygodne. Patryk zdecydował się zaczšć rozmowę.

-Turtwig walczył trzy razy. Z ognistym Charmanderem, trujšcym Nidoranem i lodowš Sneasel. Myœlę, że Dawid miał rację, że przewaga typu decyduje o wyniku.

-Nie jestem pewien, czy on jeszcze tak myœli – odparł krótko Tomek, przypominajšc sobie walkę rywala. Cišgle odczuwał zazdroœć względem jego dokonania. – Jesteœ prawie w połowie drogi. Typ trawiasty ma tylko osiem słaboœci.

-Nie pocieszasz mnie – stwierdził Patryk. Jego nogi trzęsły się. Tomek zauważył, że chłopak musiał się denerwować bardziej niż przed meczem z Kseniš.

` Myœli o Wojtku i jaki osišgnie wynik zaprzštnęły całkowicie umysł chłopaka.

` W niewielkim przedpokoju mężczyzna zapinał kolejne guziki swojej kurtki. W telewizji zapowiadany był lekki chłód. Mężczyzna pogłaskał po głowie swojego Ivysaura. Różowe płatki kwiatu na grzbiecie Pokémona były tego dnia złożone.

-Już dłuższy czas nam się nudziło, co? – zapytał podopiecznego mężczyzna, czochrajšc swojš brodę. – Na szczęœcie Banda znalazła jakieœ zajęcie na dzisiejsze popołudnie. Przyda nam się dawka adrenaliny.

` Wojtek odważnie przekroczył próg Akademii. Oszklony, wykafelkowany i pełen kolumn hall wydawał się chłopakowi przesadnie luksusowy. Widzšc, że ma kilka minut do rozpoczęcia zawodów, zdecydował się usišœć na jednej z obitych pluszem ławek.

` Ku zdziwieniu chłopaka, najbliższe siedzenie zajmowała Eliza. Czarne, kręcone włosy zasłaniały jej policzki. Wojtek dojrzał, że po twarzy dziewczyny spływały łzy. W dłoni œciskała pomniejszony Pokéball.

-W porzšdku? – spytał Wojtek, wiedzšc, iż właœciwa odpowiedŸ brzmiała „nie”.

-Tak – odparła płaczliwym głosem dziewczynka. – Tylko moja siostra znowu stwierdziła, że przegram.

-Starsze rodzeństwo takie jest – powiedział Wojtek, siadajšc obok niej. – Mój brat mnie olał i poszedł z kumplami. A miał się mnš zajmować.

-Chodzi o to... Moja Tangela jest silna, sprawna, i dużo ćwiczyła Dzikie Pnšcze...

` Wojtek stwierdził, że nie nadaje się na psychologa. Uznał, iż najlepiej będzie, jeœli pozwoli dziewczynce się wygadać. Jego rywalka pogodniała z każdym słowem. Wojtek zastanowił się, co tak naprawdę przynosi współzawodnictwo. Eliza płakała, Alicja i Piotrek próbowali pokazać innym wyższoœć, a Adam ciężko pracował. Chłopak zwrócił się spokojnie do dziewczynki, której zazdroœcił wyniku z testu.

-Nie przejmuj się. Najpierw pokonasz jš, a potem... Potem ja ciebie!

` Eliza uœmiechnęła się. Wojtek zrobił to samo. Razem siedzieli na ławce w milczeniu, zadowoleni.

-To jest mecz dwa na dwa Pokémony o Odznakę Ciemnicy pomiędzy liderem Markiem Nocnym a wyzywajšcym Patrykiem z Tomaszowa – mówiła monotonnie Ksenia, trzymajšc choršgiewki uniesione w powietrze.

` Tomek wypuœcił z Pokéballi swoich podopiecznych. Chciał, żeby sami również przestudiowali taktykę lidera Stadionu. Patryk uœmiechnšł się blado.

-Seedot, wybieram cię – nakazał Marek, rzucajšc Pokéball. Odgarnšł z twarzy swoje czarne włosy.

-Nareszcie będę miał przewagę typu – stwierdził Patryk. – Nidoran, wychodŸ!

` Pokéball Patryka opuœcił ciemnoróżowy Pokémon. Trujšcy królik – samczyk rozejrzał się po hali. Na trybunach dostrzegł Nidoran samiczkę, która siedziała obok Tomka. Na jego policzkach pojawiły się rumieńce, a róg na czole wydawał się czerwieńszy niż zwykle. Widzšc zainteresowanie Pokémona Patryka, Nidoran samiczka pisnęła głoœno z oburzeniem. Tomek stwierdził, że jej feminizm wkroczył na zupełnie nowy poziom – nienawiœci do wszelkich mężczyzn.

` Seedot stał na ziemi, co chwila podnoszšc jednš ze swoich maleńkich nóżek. Tomek zdziwił się widokiem trawiastego Pokémona-żołędzia na Stadionie specjalizujšcym się w typach mrocznych. Uderzył się lekko w czoło otwartš dłoniš. Przypomniał sobie, że po ewolucji, Seedot staje się trawiasto-mrocznym Nuzleafem.

-Zaczynajcie! – nakazała Ksenia.

-Ty możesz zaczšć – zaproponował Marek, zachęcony wyraŸnie możliwoœciš sprawdzenia kolejnego znajomego Tomka.

-Ty to zrób – poprosił całkiem pozbawiony jakiegokolwiek odcienia różu na twarzy Patryk.

-Może razem? – spytał Marek, zaskoczony odmowš.

-Dobra. Trzy, cztery!

` Naraz padły komendy „Odegranie” i „Skupienie Energii”. Pokémony zamknęły oczy. Seedot zabłyszczał się słabym, czerwonym œwiatłem, a róg Nidorana pokrył się na moment bielš. Po zaniknięciu barw, walczšcy otworzyli oczy. Nie było widać żadnego efektu ruchów.

-Teraz rób co chcesz. Poczekam – powiedział Marek.

-Co?! – Patryk nie mógł wyjœć z podziwu. Kolory powoli zaczęły wracać na jego twarz.

-To co słyszałeœ. Atakuj – nakazał delikatnie pewny siebie Marek.

-To pułapka! – krzyknšł Tomek. Ksenia odwróciła się do niego. Wskazujšcy palec przed jej ustami sugerował chłopakowi uciszenie się.

-Dobra! Dziobanie – rozkazał Patryk. Róg Nidorana zajaœniał białym, słabym œwiatłem. – Jako atak latajšcy i po użyciu Skupienia Energii, będzie œwietny!

` Pokémon-trujšcy królik zaszarżował na typ trawiasty. Nidoran samiczka na trybunach zamknęła oczy, przewidujšc, jaki będzie efekt ataku. Seedot, trafiony, odtoczył się w tył kilkanaœcie centymetrów. Podopieczna Tomka wydała się zaskoczona. Pokémon Patryka powtarzał atak. Podopieczny Marka z każdym trafieniem wydawał piski bólu, ale również błyszczał na czerwono.

` Patryk zauważył, że Seedot chwieje się na swoich nóżkach. Postanowił wykorzystać tš okazję, spostrzegł Tomek. Wycišgnšł przed siebie rękę, ożywiony sukcesem.

-Ostatni atak! Dziobanie, pełna moc – rozkazał.

-Koniec tego. Odegranie – powiedział spokojnie Marek, zamykajšc oczy.

` Seedot cały rozgorzał czerwonym blaskiem. Œwiatło w tym samym kolorze pokryło całš halę. Przed ogromnymi oczami Seedota ukazała się biała kula energii, kontrastujšca z resztš otoczenia. Na ciele Pokémona Marka widoczne były blizny. Z kuli wydobył się szeroki, niemal nie do ominięcia, biały promień energii. Nidoran samiec, widzšc nadlatujšcy atak, otworzył oczy. Nie zdšżył nawet wykonać ruchu.

` Tomek otworzył swoje oczy. Œwiatło zgasło. Na boisku leżał nieruchomo różowy Nidoran, a Seedot Marka chwiał się słabo na swoich nóżkach. -Wpadłeœ – powiedział Marek - w zasadzkę. Odegranie to technika, która tworzy promień energii o sile zależnej od siły twoich ataków. Ponieważ Dziobanie było silne, mamy nokaut w jednym ciosie. -Zwycięzcš rundy jest Marek – ogłosiła Ksenia, podnoszšc czerwonš choršgiewkę w kierunku swojego brata. – Czas na drugš rundę!

` Nidoran Tomka wydawała się uszczęœliwiona takim wynikiem. KomKom zabrzęczał w kieszeni, gdy chłopak oglšdał załamanego psychicznie Patryka. Zapomniał, iż ustawił alarm na godzinę, o której miał rozpoczšć się mecz Wojtka. Chłopak postanowił zignorować sygnał.

-Wybierz drugiego Pokémona – przypomniała Patrykowi Ksenia. Chłopak spojrzał na niš, powoli podnoszšc wzrok. Z jego Pokéballa wyszedł stworek, którego Tomek dawno nie widział.

` Mudkip, wodny Pokémon, miał podłużne, chude, œliskie ciało. Był rozmiarów Bulbasaura, miał długie kończyny, przypominajšce nieco żabie. Jego błękitna głowa, w identycznym kolorze jak grzbiet, była tak wielka jak tułów. Miała okršgły kształt, ale z jej góry wystawał wšski, wysoki czub, a z policzków – żółte naroœle przypominajšce gwiazdy. Ufne, czarne oczy Mudkipa przypominały kropki. Podbrzusze i żuchwa były jaœniejsze od grzbietu, ciało zakończone było ogonem podobnym do czuba na głowie. Służył on do sterowania w trakcie pływania.

` Mudkip uœmiechnšł się. Tomek nie mógł zaprzeczyć, że ten Pokémon miał w sobie wyjštkowy urok. Tymczasem czapeczka na głowie Seedota rozjaœniła się żółtozielonym blaskiem. Gdy œwiatło zgasło, blizny Pokémona zniknęły.

-Co to było? – spytał zdziwiony Patryk, w którym oburzenie wzięło górę nad strachem.

-Synteza – odparł Marek. – Regeneruje siły, ale wymaga trochę czasu i œwiatła. Tutaj Seedot miał obu pod dostatkiem. Wczoraj pewien Wojtek – lider posłał uœmiech do zaskoczonego Tomka – uœwiadomił mi, że Seedot potrzebuje ruchu regeneracyjnego. Jeœli nie pokonasz Pokémona, którego mam od kilku dni, nie wiem, jak zamierzasz dostać się do Ligi Pokémon.

` Słowa Marka zabrzmiały groŸnie. Tomek stwierdził, że wobec niego lider nie był aż taki stanowczy. Musiał zauważyć wyraŸne braki u Patryka.

-Mudkip kontra Seedot, zaczynamy – powiedziała Ksenia. Opuœciła choršgiewki.

-Zacznij od Odegrania – powiedział spokojnie Marek. Seedot zabłyszczał na chwilę czerwonym blaskiem.

-Błotny Plask, bez przerwy – powiedział bez emocji Patryk. Tomek stwierdził, że jego kolega ma całkowicie doœć walki. Przypomniał sobie jak sam czuł się, gdy Marek znokautował jego dwa Pokémony.

` Mudkip wypuszczał z ust kulki z błota jedna po drugiej. Każda trafiała bez problemu w twarz trawiastego Pokémona. Jasnoczerwony blask wydobywał się z podopiecznego Marka. Lider po minucie stwierdził, iż wystarczajšco dużo czasu poœwięcił na wyzywajšcego.

-Ataki ziemne działajš słabo na trawiaste typy, tak jak i wodne – powiedział Marek. – Nic na mnie nie masz i niewiele umiesz. Koniec, Odegranie – nakazał.

-Nie... – cicho powiedział Patryk. Echo rozniosło jego słowo po całej hali.

` Pomieszczenie wypełnił identyczny, czerwony blask, jak wczeœniej. Pojawiła się biała kula, z której wypłynšł promień. Tomek przecierał oczy ze zdumienia, gdy fala energii... ominęła Mudkipa o kilka metrów.

-Jak?! – spytał Marek, zaskoczony.

-Błotny Plask zmniejsza celnoœć ataków – powiedział Tomek z trybun. – To chyba nie koniec...

` Lider wyraŸnie wystraszył się. Pomimo słabej siły Błotnego Plasku, iloœć trafień powtórnie osłabiła Seedota. Patryk uœmiechnšł się. Uspokojony w jednym momencie, zdecydował się na atak.

-Uderzenie, już! – rozkazał trener.

` Mudkip wyskoczył do przodu. W podskokach dopadł Seedota i powalił go. Pokémon-żołšdŸ zamknšł swoje oczy. Zamiast czarnych okręgów, na twarzy Seedota pojawiły się dwa myœlniki.

` Zaszokowany Tomek szeroko otworzył usta. Nie wiedział, jak powinien był się zachować. Z jednej strony, jego dobry kolega właœnie pokonał Pokémona silnego lidera, nawet, jeœli był słabo wyćwiczony. Z drugiej strony, potencjalny rywal zbliżył się do wyprzedzenia chłopaka. Rywalizacja zmienia obraz innych, pomyœlał Tomek.

-Zwycięzcš tej rundy jest Patryk – zakomunikowała Ksenia, wycišgajšc zielonš choršgiewkę w kierunku wyzywajšcego. Wydawała się zaskoczona. Z pewnoœciš pamiętała, jak łatwo pokonała go dzień wczeœniej.

-No dobra, mamy teraz, zgodnie z ustaleniami, pięć minut przerwy – powiedział Marek. Włšczę telewizor i zobaczymy transmisję z wyboru trenerów...

` Tomek przełknšł głoœno œlinę. Bał się, co zobaczy w telewizji.

` Wojtek przełknšł głoœno œlinę. Bał się tego, co widział na własne oczy.

` W walce ćwierćfinałowej Piotrek nie dawał szans Spearow przeciwniczki. Gastly nie wykonał ani jednego ataku, jednak Pokémon-wróbel uderzał w ziemię, przenikajšc przez przeciwnika. Wojtek zdziwił się, iż Piotrek wie, że ataki normalne nie działšjš na duchy i odwrotnie.

` Dodatkowo, walka w ćwierćfinale miała zasady Konkursu Pokémon. Runda trwała do pięciu minut. Wygrać można było zarówno przez nokaut, jak i przewagę punktowš, za efektownoœć, styl i skutecznoœć. Wojtkowi szczególnie nie podobał się limit czasowy. Chłopak musiał przejœć tš rundę. Tylko zwycięzca turnieju miał gwarancję, że zostanie trenerem klasy C. Sędziowie mogli też dobrać innych uczestników, jeœli uznali, że sš doœć dobrzy.

` Obok chłopca siedział spokojny Adam ze Squirtle’em na kolanach. Chłopak z Tarnowa wygrał wczeœniej swojš pierwszš walkę. Oczekiwał na mecz w półfinale. Wojtek zwrócił uwagę, że nie odzywał się tak często jak wczeœniej.

-Spearow – wrzasnęła trenerka! – Traf go! Atak Furii!

` Gastly œmiał się, widzšc, jak kolejne uderzenia dziobem przenikajš przez niego. DŸwięk gongu obwieœcił zakończenie rundy. Piotrek wygrał na punkty. Miał ich kilkakrotnie więcej. Mycha, obserwujšca zawody z kšta, uœmiechnęła się. NajwyraŸniej była dumna, iż jej brat również dysponował zdolnoœciami do Konkursów Pokémon.

` Wojtek wstał z miejsca, bioršc Torchica w ramiona. Adam nie odezwał się ani słowem. Na schodkach wiodšcych z trybun na boisko, Wojtek minšł Piotrka.

-Pobij mnie, jeœli potrafisz – szepnšł do kuzyna trener Gastly’ego.

-Masz to jak w banku – odparł Wojtek.

` Chłopiec zajšł miejsce w polu trenera. Spojrzał na trybuny, które przepełnione były najróżniejszymi ludŸmi. Eliza spoglšdała z pierwszego rzędu na każdy jego ruch. Poczuł presję. Nie chciał przyznać się, iż brakuje mu wsparcia brata.

` Po przeciwnej stronie standardowego boiska do walk Pokémon miejsce zajšł niski, tłusty chłopiec. Był na pierwszy rzut oka w zbliżonym do Wojtka wieku, choć według oficjalnych danych miał aż czternaœcie lat. Miał krótkie, szczecinowate włosy, pulchnš twarz i małe, czarne oczka. Nosił szerokie, białe ubrania. Wydawał się cały spocony i z trudnoœciš się poruszał.

-Trzeci mecz, Leon z Łodzi kontra Wojtek z Tomaszowa – obwieœcił ubrany jak zwykle w bršzowš marynarkę prezes Akademii. – Start.

-Torchic, idŸ – nakazał chłopak. Pokémon-kurczak z uœmiechem wyskoczył na boisko.

-Ditto, dawaj! – zacharczał Leon. Z Pokéballa wyszedł wysoki na trzydzieœci centymetrów różowy Pokémon. Miał kształt i konsystencję galarety, z uformowanymi ršczkami bez dłoni. Twarz zawierała jedynie dwoje czarnych oczu wielkoœci kropek oraz szerokie usta przywodzšce Wojtkowi na myœl odcinek w zeszycie od matematyki.

` Ditto, typ normalny, dysponował specjalnš unikalnš zdolnoœciš, o której istnieniu Wojtek doskonale wiedział. Chłopiec był pewien, że to od niej zacznie walkę.

-Zaczynamy – wycharczał Leon. Chłopak wydał się Wojtkowi wyjštkowo obrzydliwy. Zastanawiał się, jakim sposobem zdobył na teœcie dziewięćdziesišt dziewięć punktów. – Transformacja.

` Wojtek spodziewał się tego. Ditto uœmiechnšł się, po czym rozjaœnił się cały białym œwiatłem, jak gdyby miał ewoluować. Biała masa uformowała się w kształt Torchica. Przed Pokémonem Wojtka stanęła jego identyczna pod względem wyglšdu kopia.

-Torchic, nie przejmuj się – powiedział Wojtek do zaskoczonego podopiecznego. – To normalne u Ditto. Może zmienić się w każdego Pokémona. BšdŸ przygotowany na to, że zna każdy twój atak. Do roboty! Drapanie!

-Ditto, ty użyj Żaru! – nakazał Leon, wypluwajšc przy okazji œlinę.

` Pazurki Torchica Wojtka zaœwieciły się słabym, białym blaskiem. Jego kopia otworzyła szeroko dziób, wypuszczajšc kilka pocisków w kształcie ognistych komet. Czerwone strzały ugodziły Pokémona Wojtka, odrzucajšc go na ziemię. Pazurki typu ognistego wróciły do normalnego koloru.

` Wojtek poczuł się dziwnie. Walka z Ditto była wyjštkowym przeżyciem. Stwierdził, że Leon musi znać się na wszystkich gatunkach Pokémonów, żeby wiedzieć, jakich ataków może używać.

-Jeszcze raz Żar! – zaskrzeczał Leon. Z jego kieszeni wypadł napoczęty batonik, po który się schylił. Respekt, jaki poczuł do chłopaka Wojtek zanikł w jednej chwili.

-Ty też Żar! – rozkazał chłopiec, krzywišc się z obrzydzenia.

` Trzy pary ognistych pocisków zderzyły się w powietrzu. Wojtek w napięciu obserwował zderzenie. Strzały Ditta transformowanego w Torchica rozpadły się. Pokémon Leona otrzymał potrójne uderzenie Żarem. Odleciał kilka metrów w tył po ugodzeniu.

-Jak to możliwe? – zapytał Leon, zdziwiony. – Mamy takš samš siłę ataku.

-Nieprawda – stwierdził zadowolony Wojtek, obserwujšc, jak punkty przeciwnika na tablicy wyników zbliżajš się do zera. – Jeœli typ ataku jest taki sam, jak typ Pokémona, wtedy siła zostaje zwiększona o połowę. Twój Ditto może podrobić wyglšd i ataki, ale nie może naœladować typu ognistego Torchica! – pochwalił się wiedzš Wojtek, zauważajšc, że do końca walki zostały trzy minuty.

-Skoro jest typem normalnym – powiedział mało wyraŸnie Leon – to jego Drapanie jest silniejsze niż Torchica! Użyj Drapania – zakomenderował.

` Wojtek przestraszył się. Leon wykorzystał jego tłumaczenie do własnych celów. Torchic zaœwiecił swoje pazurki, również chcšc wykonać Drapanie.

` Ku zdziwieniu swojemu, a także Wojtka, Torchic całš swojš łapkę rozjaœnił œwiatłem, które nabrało odcienia żółci. Gdy noga Pokémona ognistego i pazurki Ditta zderzyły się, podopieczny Leona ponownie odleciał kilka metrów do tyłu. Lšdowanie było wyjštkowo twarde.

-Kruszšcy Pazur... – wycedził Leon. – Torchic może się go nauczyć tylko, jeœli jego ojciec znał ten atak... A musiałby być z innego gatunku!

-Kruszšcy Pazur... – powtórzył Wojtek, starajšc się zrozumieć charczšcego przeciwnika. – Nie wiedziałem, że to umiesz! Ten atak zmniejsza obronę przeciwnika! – wykrzyknšł chłopiec, przypominajšc sobie zajęcia u pani Czepialskiej. – Teraz Drapanie, zadziała lepiej niż zwykle!

` Torchic zapalił pazurki u nóżek. Jedno pocišgnięcie nimi po twarzy Ditta udajšcego Pokémona-kurczaka, znokautowało typ normalny. Zaœwiecił się ponownie białym œwiatłem. Gdy powrócił do pierwotnego kształtu, jego oczu przybrały kształt spiral. Różowa galareta leżała bezsilnie na boisku. Torchic uœmiechnšł się widzšc, że pokonał bezczelnie imitujšcego go przeciwnika.

` Leon spokojnie wycofał Pokémona. Ugryzł batonik, który podniósł wczeœniej z ziemi i z trudnoœciami powrócił na trybuny. Wojtka zdziwiło, jak obojętny na rywalizację był Leon. Torchic podskakiwał z radoœci. Jego trener wzišł z niego przykład.

` Patryk i Marek wyszli przez tylne drzwi Stadionu. Tomek cišgle siedział nieruchomo na trybunach. Wpatrywał się w telebim na przeciwległej œcianie hali. Wojtek zwyciężył w swoim meczu przez nokaut, a jego Torchic pokazał bardzo silny atak.

` Kiedy wymachiwanie Dzikim Pnšczem przed oczami chłopaka nie poskutkowało, Bulbasaur uderzył go latoroœlš w policzek. Tomek przypomniał sobie, gdzie właœnie się znajduje.

-Idziesz? – spytała Ksenia. – Boisko do walki wodnej jest za tamtymi drzwiami.

-Może póŸniej, dzięki – odparł Tomek, opierajšc się wygodnie o oparcie fotela.

` Gdy Ksenia opuœciła halę, Tomek zerwał się z miejsca. Stwierdził, że Patryk, nawet jeœli się poprawił, nie wygra meczu, a Wojtkowi może przynajmniej pokibicować. Zaskoczeni Nidoran i Bulbasaur zostali wycofani do Pokéballi. Głupkowato uœmiechajšcy się Lotad sam wskoczył do swojej kuli, nie czekajšc na ruch Tomka. Chłopak uœmiechnšł się. Ucieszył się, że jego Pokémon jest przynajmniej taktowny. Starajšc się pozostać niezauważonym, wybiegł z hali głównymi drzwiami. Chciał zdšżyć na najbliższego busa do Łodzi.

-Trzecia, decydujšca runda – ogłosiła Liwia – zaczyna się teraz!

` Patryk oglšdał z niepokojem Pokémona-piranię, Carvanhę. Niebiesko-czerwony typ wodno-mroczny o ostrych kłach i złoœci w oczach pływał po powierzchni wody, nie odrywajšc wzroku od Mudkipa.

` Niewielkie pole wodne było dosyć głębokie, z zaledwie jednš wysepkš poœrodku. Patryk z relacji Tomka wiedział, że takš samš finałowš walkę stoczył Dawid. Pole wyglšdało podobnie, a przeciwnikiem była wyewoluowana forma Carvanhi, Sharpedo. Miał okazję udowodnić, że nie jest gorszy od swojego największego rywala.

` Chłopaka dziwiła nieobecnoœć Tomka. Jego kolega zostawił go. Patryk pomyœlał, że Tomek nie chciał go pewnie rozpraszać.

-Mudkip, zaczynamy – powiedział chłopak. – Wodna Broń!

-Carvanha – odpowiedział lider – Akwa Odrzut!

` Mudkip otworzył usta najszerzej jak potrafił. Wypłynšł z nich wšski strumień wody. Atak zbliżał się szybko w kierunku Carvanhi. Pokémon-pirania obróciła się przez bok. Z wyjštkiem jej żółtych jak banany płetw i ogona, pokryła się cienkš warstwš wody, która nieustannie jš otaczała. Carvanha wystrzeliła w kierunku nadcišgajšcej broni jak torpeda. Patryk stwierdził, że Akwa Odrzut jest wyjštkowo silny u tego Pokémona.

` Carvanha przecięła strumień Wodnej Broni na pół, nie tracšc prędkoœci. Mudkip przyjšł uderzenie przeciwniczki czołowo. Patryk zdecydował się walczyć dalej, ze względu na pamięć o rywalach.

-Błotny Plask, niech przestanie nas trafiać! – krzyknšł chłopak.

-Za wolno – odparł Marek. – Lodowy Promień!

` Z pyszczka Mudkipa wyfrunęła kulka błota wielkoœci piłki tenisowej. Carvanha również szeroko otworzył usta. Biały promień otoczony jasnoniebieskš poœwiatš wydobył się z głębin jej paszczy. Trafiona kulka błota pokryła się lodem i wpadła pionowo do basenu. Patryk zdenerwował się, ale nie stracił panowania nad swoimi zmysłami.

-Znowu, Akwa Odrzut – nakazał Marek, wycišgajšc wskazujšcy palec w kierunku Mudkipa.

` Carvanha ponownie obróciła się przez bok, otaczajšc się kršżšcš nieustannie wodš. Mudkip nie zdšżył odsunšć się z drogi przeciwniczki. Wyleciał z wody w powietrze. Cišgle lecšc, zauważył wyskakujšcš z wody Carvanhę.

-Gryzienie, zakończ to! – rozkazał Marek, który odczuwał wyraŸnš ulgę. Ten mecz musiał okazać się dla niego trudniejszy, niż zakładał.

-Wodna Broń, odrzuć jš! – wydał polecenie Patryk, któremu przyszedł do głowy nowy pomysł.

` Widzšc szeroko otwierajšcš usta Carvanhę, Mudkip wypuœcił strużkę wody z ust. Ugodziła w lewš płetwę Pokémona-ryby. Zaszokowana Carvanha minęła w powietrzu Mudkipa, po zmianie toru lotu przez Wodnš Broń. Gdy frunęła obok wodnego Pokémona, podopieczny Patryka użył Wodnej Broni.

` Pełna moc ataku wepchnęła przeciwniczkę pod wodę. Mudkip zanurkował za niš. Patryk i Marek zgrzytali zębami ze zdenerwowania.

` Wojtek poklepał po plecach Elizę, gdy mijali się na schodkach. Podchodzšc do Adama usłyszał jedynie słowo „Gratulacje”. Wojtek stwierdził, iż jego kolega skupia się już na swojej walce z Piotrkiem.

` Alicja i Chingling stali dumnie wyprostowani. Wojtek z daleka zauważył rodzinne podobieństwa dziewczyn. Całym sercem wspierał Elizę. Rozumiał, jak paskudnie musi czuć się bez wsparcia rodzeństwa. Gdy zorientował się, jaka myœl przyszła mu do głowy, czym prędzej jš odegnał.

-Czwarty mecz ćwierćfinałowy, Eliza z Łodzi kontra Alicja z Łodzi. Start!

` Zegar ustawiony na pięć minut zaczšł odliczać sekundy. Punkty obu dziewczyn sięgnęły maksimum, podobnie jak złoœć Alicji. Widzšc wzrok swojej siostry, Eliza wystraszyła się.

-Chingling, Rozgłos – nakazała Alicja.

` Pokémon psychiczny szeroko otworzył swoje usta zakończone kolistymi otworami. Z nich wydobyła się różowa fala, która ugodził Tangelę. Podopieczna Elizy przymknęła lewe oko.

-Tangela, teraz zwykłe Dzikie Pnšcze – powiedziała cicho Eliza. Wojtek zauważył, że na trybunach ludzie zaczęli szeptami rozważać, co dzieje się z walczšcš.

` Zaskoczona brakiem kreatywnoœci, Tangela wycišgnęła swoje granatowe pnšcze w kierunku przeciwnika. Chingling bez problemu uniknšł ataku, wybijajšc się ze swoich małych nóżek w powietrze.

-Teraz, Chingling! Obalenie! – nakazała Alicja.

` Wojtek ze zdziwieniem wpatrywał się, jak Pokémon-dzwonek biegnie w kierunku Tangeli, pozostawiajšc za sobš biały œlad w powietrzu. Obalenie było zaawansowanš technikš typu normalnego, która zadawała ogromne obrażenia, ale raniła też atakujšcego. Chłopak stwierdził, iż Alicja jest wyjštkowo zdeterminowana. Widzšc wzrok Elizy skierowany na siebie, uœmiechnšł się. Dziewczyna zrobiła to samo, zamykajšc oczy.

-Unik podskokiem na Pnšczu – nakazała.

` Tangela uœmiechnęła się. W momencie, gdy Chingling miał się z niš zderzyć, wysunęła swoje Dzikie Pnšcze. Wykorzystała je, by przeskoczyć nad przeciwnikiem. Zaskoczony Chingling przerwał atak.

-Dwa Pnšcza! – krzyknęła pewna siebie Eliza. Alicja spuœciła na chwilę wzrok. – Lewa, prawa!

` Tangela rozcišgnęła dwa Pnšcza, z przeciwnych stron ciała. Spróbowała zahaczyć nogę Chniglinga swojš lewš latoroœlš. Uœmiechnięty Pokémon-dzwonek przeskoczył nad Pnšczem. Nie zauważył nadlatujšcej prawej granatowej latoroœli. Chingling wyleciał w powietrze, ku uciesze Elizy i Tangeli.

-Ty smarkulo! – wykrzyknęła zła Alicja. – Jak œmiesz mi się przeciwstawiać, kujonico! Rozgłos!

-Nie rzšdzisz mnš, siostro – odparła spokojna już Eliza. – Unik podskokiem na Pnšczu!

` Chingling tuż po lšdowaniu otworzył usta. Z głębi paszczy wypłynęła różowa, dŸwiękowa fala. Tangela wyskoczyła, odbijajšc się od ziemi granatowym Pnšczem. Rozgłos przeleciał pod niš, nie czynišc jej żadnej szkody. Kolejne Dzikie Pnšcze trafiło Chinglinga w czoło.

` Wojtek zauważył, jak Alicja uderzyła pięœciš w ziemię. Do końca walki pozostała zaledwie minuta, a jej strata punktowa wydawała się nie do odrobienia. Chłopak zauważył na jej twarzy uœmiech, po którym przeszły go dreszcze. Zawsze w ten sposób wyobrażał sobie, jak cieszyć może się czyste zło.

-Muszę cię zniszczyć – powiedziała Alicja. – Bez litoœci. Muszę zostać trenerkš! Chingling, Ostatecznoœć!

` Eliza, Wojtek i Adam szeroko otworzyli oczy. Ostatecznoœć była technikš o niesamowitej mocy, którš zastosować można było dopiero po użyciu wszystkich innych ataków.

-Poddaj się! – nakazała siostrze Alicja, widzšc mienišcego się barwami tęczy Chinglinga. – Ta technika nie zadaje obrażeń zewnętrznych! Ona przenika Pokémona na wylot! Ostatecznoœć zniszczy Tangelę!

-Ja... – cicho powiedziała Eliza. Spojrzała na Tangelę, która wycišgnęła Dzikie Pnšcza, chcšc dalej walczyć.

-Dawaj – powiedział pod nosem Wojtek.

-Ja będę walczyć! Dzikie Pnšcza!

` Wojtek wzišł głęboki oddech. Chingling wystrzelił w kierunku Tangeli Ostatecznoœć, która przybrała wyglšd tęczy. Pokémon trawiasty rozcišgnšł siedem Dzikich Pnšczy, chcšc zniszczyć atak. Hala rozjaœniła się siedmioma kolorami, gdy Tangela wrzasnęła z bólu. Jej Dzikie Pnšcza opadły na ziemię. Wyglšdały na całkowicie zwiędnięte.

` Tangela zamknęła oczy, gdy otrzymała cios. Eliza krzyknęła głoœno coœ, czego Wojtek nie usłyszał. Całš halę wypełniały wrzaski i krzyki. Wojtek nie pamiętał niczego tak okropnego, a jednoczeœnie pięknego. Alicja œmiała się.

` W jednej chwili, krzyki ucichły, a œwiatła zgasły. Na boisku na swoich różowych nóżkach w kształcie bucików chwiała się na wpół przytomna Tangela. Chingling, pokonany przez siłę własnego ataku, leżał bez zmysłów. Na dwie sekundy przed końcem meczu, Eliza wygrała przez nokaut.

` Pnšcza otaczajšce ciało Tangeli pociemniały. Ostatecznoœć wyrzšdziła jej ciału ogromne szkody. Eliza wyglšdała na przerażonš, ale Wojtek cieszył się, że dziewczyna pokonała starszš siostrę.

` Tomek wbiegł do trzeciego już tramwaju. Drzwi zamknęły się tuż za nim. Zdeterminowany, by zdšżyć na drugi mecz brata, Tomek pędził bez chwili odpoczynku. Ten tramwaj miał dowieŸć go prosto na miejsce.

` Chłopak zajšł pierwsze miejsce przy drzwiach, obok dwudziestokilkuletniego mężczyzny. Na siedzeniu między nimi siedział wysoki na niecałe szeœćdziesišt centymetrów Pokémon. Miał twarz podobnš do Bulbasaura, ale jego oczy były fioletowe, a skóra nieco jaœniejsza. Na grzbiecie, zamiast niebieskiej bulwy, wyrastały cztery palmowe liœcie i różowy, ogromny kwiat o złożonych płatkach. Jego nogi i tułów były grubsze, mocniejsze, niż u Bulbasaura. Tomek po raz pierwszy od dawna patrzył na Ivysaura, wyewoluowanš formę swojego pierwszego Pokémona.

-Ładny Ivysaur – powiedział Tomek, głaszczšc ostrożnie Pokémona po głowie. Typ trawiasto-trujšcy zamknšł oczy i zaczšł mruczeć sugerujšc, że odczuwa zadowolenie. – Może mój Bulbasaur też na takiego wyroœnie.

-Tak myœlę – powiedział mężczyzna. – To mój pierwszy Pokémon.

` Współpasażer Tomka był na pierwszy rzut oka podobnego wzrostu do chłopaka. Miał ciemnobršzowe włosy sięgajšce do połowy szyi i jasnoniebieskie oczy. Poczochrana czarna bródka cišgnęła się kilkanaœcie centymetrów.

-Też zaczynałem od Bulbasaura – stwierdził Tomek.

-Gdzie ci się tak œpieszy? – zapytał mężczyzna, najwyraŸniej mocno znudzony.

-Do Akademii. Na walki brata. – powiedział chłopak, starajšc się nabrać tchu.

-Co za zbieg okolicznoœci, ja też – wyraŸnie ożywił się mężczyzna. – Też miałem młodszego brata, sporo razem walczyliœmy. Który to twój brat?

-Ten z Torchiciem. „Miał” pan brata?

-Nie żyje – ucišł brodacz. – Torchic z Kruszšcym Pazurem? – zainteresował się mężczyzna. – Czy on umie jeszcze coœ interesujšcego?

-Ta, to ten – odparł Tomek, zmęczony. – Jest niezły jak na młodego Pokémona, ale nie wiem, czy umie coœ jeszcze. Nawet nie wiedziałem o Kruszšcym Pazurze. Czemu pan...

-Mów mi Tomek – powiedział krótko uœmiechnięty mężczyzna.

` Chłopak rozeœmiał się, dostrzegajšc ironię sytuacji.

` Walka Patryka i Marka trwała. Podwodne Akwa Odrzuty z ogromnš siłš uderzały w Mudkipa. Błotne Plaski również zadawały szkody Carvanhi i skutecznie blokowały widocznoœć. Patryk, widzšc nieporadnoœć przeciwnika, rozważnie wydawał kolejne komendy.

` Carvanha zderzyła się ze œcianš, po kolejnym uniku Mudkipa. Na dnie basenu włšczył się wirnik, który stworzył wokół Pokémona-piranii wir wodny. Carvanha nie mogła się wydostać.

-Nie, Carvanha! – krzyknšł Marek. – Zaraz ci pomogę!

` Lider pobiegł do przełšcznika, który znajdował się kilkanaœcie metrów dalej. Patryk zauważył, że jedna dobrze wycelowana Wodna Broń mogła zakończyć ten mecz na jego korzyœć. Marek pomyœlałby, że to wir wykończył Carvanhę.

-Zrób to! – nakazała Ksenia, dostrzegajšc, o czym myœli chłopak.

-Nie – odparł Patryk. – Takie zwycięstwo byłoby niehonorowe.

-Twoja strata – powiedziała rozbawiona zachowaniem Patryka dziewczyna.

` Wir zniknšł, a Carvanha, zmęczona, wypłynęła na powierzchnię. Za niš zrobił to samo Mudkip. Patryk uœmiechał się. Był pewien, że poradzi sobie i zdobędzie Odznakę Ciemnicy uczciwie.

` Mudkip stał na wysepce, ciężko dyszšc. Podwodna walka z Carvanhš okazała się wyjštkowo wyczerpujšca. Patryk zwrócił uwagę, że Pokémon-ryba również nie wyglšdał rzeœko. Marek, zdenerwowany wyraŸnie problemami w skończeniu meczu i trafianiu przeciwnika, zdecydował się na ostateczny atak.

-Lodowy Promień, po wodzie, do Mudkipa! Wierzę w ciebie! – krzyknšł lider.

` Z paszczy Carvanhi wydobył się biały promień otoczony jasnoniebieskš poœwiatš. Jego koniec sunšł po powierzchni wody w kierunku Mudkipa, zamrażajšc przy okazji ciecz. Wodny podopieczny Patryka nie miał siły uskoczyć. Carvanha, szczęœliwie, przerwała atak tuż przed trafieniem. Nie miała siły kontynuować.

-Wykorzystajmy ten lód, Mudkip! – zauważył szansę Patryk. – Błotne Plaski po lodzie!

` Kilkanaœcie kulek błota, jedna po drugiej, œlizgały się po lodzie wprost na Pokémona-piranię. Trafienia ziemnym atakiem znokautowały ostatniego stworka lidera. Marek zdawał się nie wierzyć w to, co właœnie się zdarzyło.

-Zwycięzcš decydujšcej rundy, a także całego meczu – powiedziała głoœno Ksenia – sš wyzywajšcy Patryk i jego Mudkip! Zdobywajš oni Odznakę Ciemnicy.

` Mudkip chciał skoczyć w ramiona Patryka, ale stracił przytomnoœć z wyczerpania. Patryk, szczęœliwy wycofał go, po czym ucałował Pokéball. Spełniło się jego marzenie – dogonił dwóch rywali i wygrał mecz z silnym przeciwnikiem.

-Co prawda użyłem dwóch najsłabszych Pokémonów i nie walczyłem na poważnie na poczštku – powiedział Marek, jednakże bez rozpaczania – ale tym, że nie zaatakowałeœ Carvanhi, kiedy nie mogła walczyć zasłużyłeœ w pełni na zwycięstwo. Nie spodziewałem się tego, ale gratuluję.

-Dzięki! – wykrzyknšł Patryk, gdy lider przekazał mu Odznakę Ciemnicy. – Udało się!

-Powinieneœ pracować nad szybkoœciš i unikami. Kiedy nie jesteœ trafiany, zyskujesz większš pewnoœć siebie – poradził chłopakowi Marek. – Nie masz największych umiejętnoœci, ale za to serce do walki, a to najważniejsze.

` Patryk cieszył się jak dziecko. Stan rywalizacji z Dawidem wyrównał się.

` Tomek zajšł miejsce na trybunach, obok Wojtka. Spotkanie z podobnym do niego starszym trenerem podbudowało go. Pomyœlał, że jest dla niego jakaœ nadzieja.

` Wojtek, widzšc, że brat usiadł obok niego rzucił się mu na szyję. Widzšc zaskoczonš minę siedzšcego obok Torchica, szybko wrócił na swoje miejsce.

-Walka się skończyła, Patryk szybko dostał, więc przyjechałem – powiedział, niezgodnie z prawdš Tomek, próbujšc się wytłumaczyć.

-Spoko. Wygrałem pierw...

-Wiem, widziałem w telewizji.

` Wojtek uœmiechnšł się nieznacznie, starajšc się ukryć twarz przed wzrokiem brata. Zdawało się, że też nie chce okazać swoich uczuć. Tomek zwrócił twarz w kierunku boiska.

-Adam z Tarnowa kontra Piotr z Tomaszowa, walka półfinałowa na standardowych zasadach, start! – zakomunikował prezes Akademii.

-Gastly, LiŸnięcie! – nakazał Piotrek.

-Squirtle, Skorupa – odpowiedział skupiony Adam.

` Pokémon-duch wysunšł z ust swój szeroki, jasnoczerwony język. Squirtle schował głowę, ręce, nogi i ogon do wnętrza skorupy. LiŸnięcie nie wywołało na wodnym Pokémonie żadnego efektu.

-Nie pozwolę ci się chować! Złoœliwoœć! – nakazał Piotrek.

` Ghastly obrócił się wokół własnej osi. Przez chwilę gazowa poœwiata wokół niego jaœniała bielš zamiast fioletem. Identyczna aura otoczyła Squirtle’a schowanego w skorupie. Piotrek zdenerwował się widzšc, że wodny Pokémon nie opuszcza swojej skorupy.

-Złoœliwoœć sprawia, że Pokémon ma większe trudnoœci z wykonaniem danej techniki – stwierdził Adam z wyższoœciš – ale Squirtle z chowaniem się w skorupie problemów nie będzie miał nigdy. WychodŸ i Atak Baniek!

` Squirtle wcišgnšł kończyny ze skorupy. Z jego otwartych ust wyfrunęło kilkanaœcie wodnych kulek. Gastly bez problemu ominšł powolny atak. Wycišgajšc język do LiŸnięcia poleciał w kierunku przeciwnika. Squirtle bez większych problemów ponownie schował się do skorupy. LiŸnięcie nie dało żadnego efektu.

-Atak Baniek, szybko – nakazał Adam.

-Nieee... – wyjęczał Piotrek.

` Squirtle w mgnieniu oka opuœcił skorupę i wystrzelił bańki z najmniejszej możliwej odległoœci. Gastly przyjšł całš moc ataku czołowo. Wodne kulki pękały z głoœnym plaskiem uderzajšc w stworka. Pokémon-duch rozpłynšł się w powietrzu. Adam i Squirtle zaczęli rozglšdać się dookoła, poszukujšc przeciwnika.

-Dobrze, Gastly – uœmiechał się Piotrek. – Wszedł wam jeden cios, ale to koniec. LiŸnięcie!

` Tomek zauważył, jak Gastly pojawia się za plecami Squirtle’a. Adam nie zdšżył nawet krzyknšć by ostrzec swojego podopiecznego. Pokémon-duch przecišgnšł językiem po tyle głowy zaskoczonego Squirtle’a. Wodny Pokémon bez zastanowienia obrócił się do przeciwnika, by trafić go Uderzeniem. Ręka Squirtle’a przeniknęła przez gazowš kulę.

-Twój Pokémon nawet nie wie, że ten atak nie zadziała na Gastly’ego. LiŸnięcie, bez przerwy! – krzyknšł Piotrek, ku przerażeniu Wojtka i Tomka.

` Pokémon duchowy bez litoœci lizał Squirtle’a po twarzy. Wokół stworka Adama pojawiły się żółte iskierki sugerujšce, iż został sparaliżowany. Tomek przypomniał sobie, że to dodatkowy efekt, jaki może przynieœć atak LiŸnięcia. Wodny Pokémon upadł na ziemię, nie poruszajšc kończynami.

-Koniec meczu, Squirtle jest niezdolny do dalszej walki – ogłosił prezes Akademii. – Zwycięzcš jest Piotrek.

` Adam schylił się i uderzył zaciœniętš pięœciš w boisko. Squirtle doczołgał się do niego, po czym wpełzł na ramię chłopaka. Piotrek został nagrodzony seriš oklasków. Wojtek wzdrygnšł się. Jego mecz z Elizš nabrał większego znaczenia po zwycięstwie Piotrka. Nie mógł doczekać się spotkania z nim w finale.

` Wojtek i Eliza przeszli wyjœciem na boisko. Za nimi krok w krok podšżali Tomek i Mycha. Para kuzynów zatrzymała się na ławce pod wejœciem na trybuny. Piotrek usiadł obok cišgle naburmuszonej Alicji na sšsiedniej ławce, Adam zajšł miejsce koło Tomka.

` Wojtek kroczył w kierunku swojego pola, gdy zauważył, że Eliza wchodzi na œrodek Stadionu. Chłopak nie wiedział, co zamierza zrobić. Zwrócił uwagę, że przy jej pasku nie było Pokéballa Tangeli, nie mógł też zobaczyć jej nigdzie w pobliżu.

` Eliza podeszła do stolika sędziów. Powiedziała jurorom kilka słów, których Wojtek nie dosłyszał. Po krótkiej konsultacji prezes Akademii powstał.

-Ogłaszam – mówił przez mikrofon – że zawodniczka Eliza zrezygnowała z udziału w dalszej częœci rozgrywek ze względu na kontuzję Pokémona.

` Po trybunach rozeszły się pomruki, pełne oburzenia i złoœci. Wojtek otworzył szeroko oczy i uniósł brwi ze zdziwienia. Torchic nie wiedział, co dzieje się dookoła. Eliza przeszła obok Wojtka, uœmiechajšc się. Usiedli na ławce razem ze złym Adamem.

-Ma za łatwo – stwierdził Piotrek. – To przez ciebie, za bardzo zmęczyłaœ Tangelę! – oskarżył siedzšcš obok Alicję.

-Sam masz za łatwo – odparła dziewczyna, spoglšdajšc na niego z góry. – Zawsze łatwiej, jak ma się ducha.

` Piotrek zdecydował się odpuœcić. Wojtek zbliżył się do Elizy, cišgle nie w pełni rozumiejšc sytuację. Dziewczyna œmiała się radoœnie.

-Jesteœ w finale, gratulacje! – powiedziała szczerze Eliza.

-Specjalnie się wycofałaœ? – zapytał Wojtek; ta myœl nie dawała mu spokoju.

-Co ty, chociaż gdybyœ poprosił, to może...

` Tajemnicze słowa Elizy wywołały spore wrażenie na Tomku. Mycha dŸgnęła go palcem, by zwrócił się w jej kierunku. NajwyraŸniej chce mi coœ powiedzieć, pomyœlał Tomek. -Co chcesz? – zapytał kuzynki nerwowo. -Nic nie chcę, nie mam co robić – odparła.

` Tomek puknšł się w głowę, zażenowany. Do finału zostało jeszcze trochę czasu, pomyœlał. Jedyne wyjœcie z trybun na boisko, za ławkš Tomka, Mychy i Adama było właœnie zamykane przez mężczyznę w białej bluzce i czarnych spodniach, którego brat Wojtka rozpoznał jako towarzysza podróży tramwajem z Ivysaurem. Nie zdšżył powitać go machnięciem dłoni. Mężczyzna zniknšł chłopakowi z oczu, wchodzšc na drabinę prowadzšcš na rusztowanie pod sufitem.

` Pani Czepialska wkroczyła do przytulnego pokoju nauczycielskiego w Akademii dla Przyszłych Trenerów. Jej kok był tego dnia spięty tak ciasno, że zapinka sprawiała jej ból. Próbujšc rozluŸnić gumkę, kobieta zauważyła, że wszyscy nauczyciele wpatrujš się w telewizor.

-Co za zaszczyt dla naszej Akademii – stwierdziła zachwycona dyrektorka. – Dwóch uczniów w finale prestiżowego turnieju!

-Tym razem dowiemy się, kto wygra. Przyjmuję zakłady! – ogłosił jeden z młodych nauczycieli. W kilka chwil ustawiła się obok niego długa kolejka.

` Pani Czepialska wzięła Cleffę w ramiona i podeszła do odbiornika. Widok Piotrka i Wojtka wywołał u niej dreszcze. Ona i jej Pokémon cišgle w nocy przeżywały koszmary zwišzane z eksplozjš wywołanš przez chłopców podczas walki.

-To zawieszeni, nieodpowiedzialni... – próbowała krzyczeć pani Czepialska, ale nikt nie zwracał na niš uwagi. Wszyscy emocjonowali się nadchodzšcym meczem.

` Po półtorej godziny oczekiwania Wojtek i Piotrek zajęli miejsca na polu walki. Obaj uœmiechali się szeroko, będšc pewnymi zwycięstwa. Adam, Alicja i Leon, cišgle siedzšcy na ławkach, wypuœcili swoje Pokémony, by z bliska obejrzały finał. Tomek i Mycha spoglšdali na zmianę na rodzeństwo i na siebie nawzajem.

-Finał turnieju, Wojtek z Tomaszowa przeciwko Piotrowi z Tomaszowa, standardowa walka! Zaczynajcie! – ogłosił prezes Akademii. Nie usiadł po zakończeniu wypowiedzi. Jemu też udzieliła się atmosfera walki, pomyœlał Wojtek.

-Ta walka jest bez limitu czasu – stwierdził Piotrek. – Gastly, wybieram cię!

-Więc będzie miała konkretny wynik – powiedział Wojtek. – Torchic, zajmij miejsce!

` Dwa Pokémony wystšpiły na boisko. Wojtek zazgrzytał zębami, denerwujšc się. Zauważył, że jego kuzyn również ma problemy z koncentracjš. Postanowił wykorzystać ten moment.

-Torchic, szybko, Żar! – nakazał chłopak.

` Pokémon ognisty nabrał powietrza, po czym wypuœcił płomienne pociski przez dziób. Niedopracowany jeszcze atak ominšł o pół metra Gastly’ego. Piotrek uspokoił się lekko, widzšc braki przeciwnika. Wzišł głęboki wdech, po czym przybrał pozycję do walki.

-Gastly, Złoœliwoœć! – nakazał, wykonujšc odmach prawš rękš. Wojtek zauważył, że ten gest zazwyczaj wykonywała Mycha.

` Pokémon-duch zaczšł szybko obracać się wokół własnej osi, a gaz dookoła jego ciała przybrał białš barwę. Z otwartego dzioba Torchica wydobywał się słaby blask. Wojtek zauważył, że w ten sposób Piotrek może wygrać mecz bez problemu.

-Jeœli nie masz asa w rękawie – powiedział do Wojtka przeciwnik – to możesz się wycofać. Jeszcze jedna czy dwie Złoœliwoœci i Żar przepadnie!

-Mogę użyć Kruszšcego Pazura... – stwierdził Wojtek. Zanim zdšżył ugryŸć się w język, Piotrek uœmiechnšł się.

-Nie możesz, bo to atak normalny. Nic dziwnego, że miałeœ tylko dziewięćdziesišt dziewięć punktów z testu. Teraz cały czas LiŸnięcie!

-Uniki Torchic! – rozkazał desperacko Wojtek.

` Gastly mknšł przez powietrze z nadzwyczajnš szybkoœciš. W locie otworzył swoje szerokie usta, wycišgajšc bladoczerwony, miękki język o zaokršglonym końcu. Pocišgnšł go w górę, próbujšc dosięgnšć dzioba Torchica. Ognisty Pokémon odskoczył w tył. Typ duchowy nie przerywał ataku. Torchic obrócił się, podnoszšc jednš nogę w powietrze. Gastly przeleciał z językiem poza ustami obok przeciwnika. Torchic znalazł się za tyłem głowy Pokémona Piotrka.

-Teraz, Żar! – nakazał Wojtek.

-Gastly, szybko, unik! – rozkazał Piotrek.

` Pokémon-duch rozpłynšł się w powietrzu. Dwie małe ogniste komety wystrzelone przez Torchica opadły na ziemię, nie trafiajšc celu. Pokémon-kurczak swoimi okršgłymi, czarnymi oczkami zaczšł rozglšdać się po hali. Wojtek obserwował fragment boiska za plecami Torchica. Pamiętał, że to właœnie stamtšd zaatakował Squirtle’a Marka.

-Teraz! – krzyknšł Piotrek. – Złoœliwoœć!

` Wojtek szybko obejrzał cały teren w pobliżu Torchica, nie zauważajšc wroga. Zamrugał nerwowo. Gdy otworzył oczy, przed jego twarzš unosiła się czarna kula otoczona białš poœwiatš z gazów. Gastly zaatakował unoszšc się tuż przed twarzš Wojtka.

-I co teraz, Torchic? – zapytał nienaturalnie wysokim, fałszywym głosem Piotrek. Obserwował, jak z dzióbka ognistego Pokémona wydobywa się biały blask. – Zaatakujesz Żarem? Trafisz swojego trenera? Co?

` Wojtek nie był pewien, co się działo, częœć widoku zasłaniał mu Gastly. Usłyszał głoœny pisk, który wydał Torchic. Wydawało mu się, że zza czarnej kuli – głowy Pokémona-ducha – wydobywa się żółte œwiatło. Usłyszał ciche, szybkie kroki – Torchic musiał biec. Zastanawiajšc się, co może zrobić jego Pokémon, spojrzał na zdenerwowanš Elizę, zajmujšcš miejsce w pierwszym rzędzie na trybunach. Dziewczyna była blada.

` Żółte pazury wysunęły się z tyłu głowy Gastly’ego. Wojtek cofnšł głowę, chcšc uniknšć ciosu. Noga wróciła do normalnego koloru, gdy Torchic przeleciał przez Gastly’ego, lšdujšc na twarzy Wojtka. Chłopak odruchowo zrzucił go na ziemię. Pokémon-kurczak wydawał się lekko oszołomiony.

-Chciałeœ użyć Kruszšcego Pazura? – spytał Wojtek. –To na niego nie działa.

-Ale na ciebie zadziała LiŸnięcie – stwierdził Piotrek. – Pełna moc, Gastly!

` Pokémon-duch zniżył się do poziomu gruntu. Swoim szerokim, bladoczerwonym językiem przesunšł po twarzy wcišż zaszokowanego Torchica.

` Tomek obserwował w przerażeniu, jak Gastly ze wzrokiem ukazujšcym satysfakcję liże Torchica. Twarz Pokémona Wojtka była niewidoczna spod języka przeciwnika.

-Torchic, Żar – nakazał trener ognistego kurczaka.

` Tomek wstrzymał oddech. Gastly przerwał atak LiŸnięcia i spojrzał się zastanawiajšcym wzrokiem na przeciwnika. Po chwili Pokémon Piotrka szybował w powietrzu wœród pocisków Żaru. Torchic podniósł się, bez przerwy wypuszczajšc podobne do komet pociski w kierunku przeciwnika. Gdy zakończył ostrzał, Gastly z przymrużonymi oczyma lewitował w powietrzu, co chwila przekręcajšc się na lewy bok. Sprawiał wrażenie, jakby kulał.

-Złoœliwoœć, Gastly! Ostatni raz! – nakazał Piotrek.

` Z niemałymi problemami, Pokémon duchowy zawirował, nadajšc gazom wokół niego białš barwę. Torchic usiadł na kuperku, otwierajšc dziób wbrew własnej woli. Biały blask wydobył się z głębi przełyku ognitego kurczaka.

-Co teraz zrobisz? – spytał Piotrek. – Bo to chyba koniec Żaru.

-Nic z tego! Torchic, Żar!

` Pokémon Wojtka otworzył dziób. Wzišł głęboki wdech, a następnie spróbował wypuœcić Żar. Atak nie powiódł się, dziób opuœciło tylko powietrze. Widzšc szeroki uœmiech Gastly’ego, Torchic spróbował ponownie. Gdy kolejny raz nie udało mu się wyprowadzić ataku, usiadł na ziemi, zrezygnowany. Wojtek, z szeroko otwartymi oczyma, patrzył na rozpromienionš twarz Piotrka.

-To chyba koniec – powiedział Tomek, obserwujšc smutnego Torchica. – Już nie ma jak trafić Gastly’ego. Mam pytanie – zwrócił się do Mychy.

-No to co czekasz, dawaj je – odparła dziewczyna nie odwracajšc się do kuzyna; wydawała się nieobecna myœlami.

-Zazwyczaj Wojtek używał skomplikowanych strategii, a Piotrek brutalnej siły. Tym razem role się odwróciły, Torchic zna jedynie ataki zadajšce obrażenia, a Gastly Złoœliwoœć. Czy to ty tak wyszkoliłaœ Piotrka?

-Jasne, że ja – powiedziała Mycha. – Ale nie wiem, czy to dobrze. Wolałabym szkolić Wojtka – przyznała.

` Tomek szeroko otworzył oczy. Nie spodziewał się takiej reakcji. Tymczasem prezes Akademii podniósł się ze swojego miejsca i spojrzał na roztrzęsionego Wojtka.

-Czy możesz jeszcze zaatakować Gastly’ego? – spytał mężczyzna. – Jeœli nie, to muszę...

` Sędzia nie zdšżył dokończyć zdania. Przez halę rozszedł się huk. Wywołała go eksplozja, która zrobiła dziurę w bocznej œcianie budynku. Tomek i reszta trenerów zerwała się z miejsc. Chłopak próbował otworzyć drzwiczki, które blokowały przejœcie na trybuny, ale nie był w stanie. Mycha odsunęła go z drogi, również pragnšc uciekać, ale i ona nie dała rady odblokować wejœcia.

` Spod sufitu na boisko do walki opadła sieć. Torchic, Gastly, a także stojšce przy linii bocznej Squirtle i Ditto zostały złapane. Torchic szamotał się, jednak nie był w stanie przerwać siatki. Wojtek cofnšł się zaskoczony. Podobnie uczynił Piotrek.

` Z drabiny zbiegł mężczyzna, którego Tomek spotkał w tramwaju. Jego Ivysaur pędził za nim. Swoimi Dzikimi Pnšczami złapał rogi sieci, po czym zwinšł jš, pozostawiajšc w œrodku Squirtle’a, Ditto, Torchica i Gastly’ego.

-Ivysaur, zabierz ich – nakazał mężczyzna. – I przez dziurę.

` Tomek zobaczył, że ochrona, znajdujšca się na trybunach próbuje wyważyć drzwiczki. Chłopak zrozumiał, że mężczyzna zamknšł je uprzednio, by utrudnić poœcig. Sędziowie turnieju z prezesem Akademii na czele wydawali się zdezorientowani, podobnie jak zawodnicy, którzy stracili Pokémony.

` Mycha szturchnęła Tomka. Wycišgniętym palcem wskazała na otwór w œcianie. Chłopak zrozumiał jej zamiar w jednej chwili. Razem wybiegli przez dziurę, przeskakujšc przez gruz. Tylko oni mogli zatrzymać uciekajšcego przestępcę. Pozostawili za sobš zaskoczonych kandydatów na trenerów.

` Tomek zwrócił uwagę, że znaleŸli się na tyłach budynku. Sylwetki bandyty i Ivysaura widoczne były na tle ciemnego lasu. Przestępca wbiegał pomiędzy drzewa, by zgubić pogoń. Dróżkę, którš biegł oœwietlało jedynie silne œwiatło księżyca.

` Mycha wyprzedziła kuzyna bez żadnych przeszkód. Jako pierwsza dobiegła do drzew. Ku jej zaskoczeniu, Ivysaur stał naprzeciw niej, nie próbujšc uciekać. W swoich Dzikich Pnšczach wcišż unosił nad ziemiš sieć ze skradzionymi, przestraszonymi Pokémonami.

-Jest tutaj – powiedziała dziewczyna, gdy zobaczyła, że Tomek dogonił jš. – I nie ucieka.

-Całe szczęœcie – powiedział chłopak, próbujšc zaczerpnšć oddech. Sprawnoœć fizyczna nie była jego specjalnoœciš.

-Myœlisz, że uciekniesz z tymi Pokémonami? – odezwał się wysoki, dziewczęcy głosik.

` Tomek odwrócił się. Za jego plecami stała zdyszana Alicja, o której opowiadał mu Wojtek. Jej włosy opadały aż do łokci, zakrywajšc częœciowo trzymanego w ramionach Chinglinga. Chłopak przypomniał sobie, że psychiczny Pokémon-dzwonek nie stał koło boiska do walki, lecz na ławeczce obok dziewczyny i nie został złapany.

-Alicja, tak? – spytał chłopak. – Co ty tu...

-Ładnie, ładnie – stwierdził mężczyzna. Tomek zauważył, że głos dobiega znad grupki.

` Mężczyzna stał na konarze jednego z wyższych drzew, pięć metrów nad ziemiš. Tomek stwierdził, że musiał zostać podsadzony tam przy użyciu Dzikiego Pnšcza. Mężczyzna czochrał swojš bródkę, uœmiechajšc się szeroko.

-Chciałem zostać tutaj do rana, a potem zwiać. Ale skoro mi przeszkadzacie, trzeba będzie się was pozbyć, prawda Alicjo?

` Tomek i Mycha jednoczeœnie spojrzeli na piętnastolatkę. Ona sama wydawała się zaskoczona tym pytaniem. Podniosła wœciekły wzrok do góry, w kierunku przestępcy.

-Twoja siostra cię dziœ oœmieszyła. Taka mała smarkula. Nie sšdzisz, że skoro jesteœ starsza, zasługujesz na więcej? – powiedział mężczyzna, uœmiechajšc się. Ivysaur pokiwał głowš.

-Ja... – próbowała coœ odpowiedzieć Alicja; słowa uwięzły w jej gardle.

-Wszyscy wolš jš, bo jest kujonicš. Nikt nie zwraca uwagi na ciebie. Zapomnieli, że istniejesz, gdy jš zobaczyli.

-To jest... – opuœciła wzrok dziewczyna.

` Tomek nie mógł zobaczyć jej twarzy. Usłyszał, że Alicja chichocze. Œmiech stawał się coraz głoœniejszy z każdš sekundš i niósł się przez uœpiony las. Alicja podniosła głowę. Na jej twarzy malował się obłęd, jej usta wykrzywiły się, a oczy bez przerwy mrugały. Chingling postšpił za jej przykładem. Mężczyzna na gałęzi wydawał się zadowolony.

-To jest prawda! – krzyknęła. – Zawsze wszyscy woleli Elizę! Pokémony, rodzice, koledzy, nauczyciele! Gdy byłam z niš, nikt na mnie nie zwracał uwagi!

-Wiem, co czujesz – powiedział mężczyzna współczujšcym głosem. Tomkowi wydał się on wyjštkowo naturalny. – Tych dwoje obok ciebie też woli twojš siostrę. Zajmij się nimi w imieniu Bandy Mocnych Wojowników!

-Och – wydusił Tomek. Mycha spojrzał pytajšcym wzrokiem na chłopaka, widzšc, że rozumie o co chodzi przestępcy.

-Ja znikam, zajmij się nimi – nakazał członek BMW. Ivysaur odwrócił się i zaczšł uciekać. Mężczyzna przeskakiwał po konarach drzew z zaskakujšcš łatwoœciš.

-Chingling, użyj Rozgłosu na tych draniach – nakazała zaœlepiona Alicja.

` Jej Pokémon szeroko otworzył usta, z których wyleciała różowa fala dŸwięku. Mycha i Tomek odskoczyli na boki. Chłopak upadł na ziemię, uderzajšc lewš rękš o wystajšcy z gruntu korzeń. Gdy chciał niš sięgnšć po Pokéball, fala bólu przeszyła jego ciało.

-Machop, wybieram cię! – rozkazała Mycha, rzucajšc czerwono-białš kulę w powietrze. Z jej œrodka wyszedł szary, walczšcy Pokémon, przyjmujšc pozycję do walki. – Ja się niš szybko zajmę i zaraz cię dogonię! Łap go! – zwróciła się do Tomka.

-Jesteœ szybsza – powiedział chłopak.

-Ale też szybciej jš pokonam. Dawaj, nie czekaj! – ponagliła go.

` Tomek kiwnšł głowš, pozostawiajšc za sobš dwie dziewczyny gotujšce się do walki. Lewa dłoń cišgle sprawiała mu ból. Miał nadzieję, że zdoła dogonić przestępcę. Nie spodziewał się, że tak miła i towarzyska osoba jak jego imiennik może być członkiem BMW.

-Zostałyœmy same – stwierdziła Mycha.

-Nic z ciebie nie zostanie, zdrajczyni! – krzyczała wœciekła Alicja. Mycha stwierdziła, że nie powinna pozwolić młodszej dziewczynie nawet myœleć o niej w ten sposób.

-To normalne, że młodszym poœwięca się więcej uwagi. Rozrabiajš więcej, trzeba się więcej nimi zajmować – powiedziała trenerka Machopa. – Też mam młodszego brata.

-Ale nie masz młodszej siostry! – wrzeszczała Alicja. – Nie wiesz, jak cierpię! Najpierw zniszczę ciebie, a potem jš! Chingling, Rozgłos razy trzy!

-Machop, uniki z podbieganiem – nakazała Mycha, odmachujšc lewš rękš w tył. Stwierdziła, że uwielbia wykonywać ten ruch.

` Pokémon-dzwonek szeroko otworzył swoje usta zakończone okršgłymi otworami. Różowa fala dŸwięku po raz kolejny wydobyła się z ich głębi, po czym pomknęła w kierunku Machopa. Pokémon walczšcy przeskoczył jš, wykonujšc salto w powietrzu. Chingling, zdenerwowany, wykonał ponownie Rozgłos. Machop wykonał gwiazdę, omijajšc atak o kilka centymetrów. Po tym, jak znów stanšł na nogach, podbiegł do przeciwnika. Chingling desperacko wystrzelił trzeci Rozgłos, ale Pokémon walczšcy wykonał podcišgnięcie nóg do tułowia w wyskoku. Podczas opadania, wycišgnšł przed siebie prawš rękę z otwartš dłoniš.

-Teraz, Machop, Cios Karate! – nakazała Mycha, wykonujšc odmach prawš rękš. Obie górne kończyny dziewczyny znajdowały się teraz za jej plecami.

-Unikaj i atakuj! – nakazała sapišca i dyszšca ze złoœci Alicja. Chingling odturlał się w tył, przy okazji wydajšc z ust szelest podobny do dzwonienia dzwonu.

-Teraz – nakazała Mycha, składajšc ręce przed brzuchem w literę X – użyj Niskiego Kopniaka!

` Chingling próbował odtoczyć się, lecz stopa Machopa trafiła go w sam œrodek twarzy. Mały Pokémon odfrunšł kilka metrów w tył, przy okazji podzwaniajšc cichutko. Alicja zdawała się lekko uspokoić po tym ciosie.

-Przepraszam – powiedziała, gdy Chingling wstawał – ale jestem lekko oszołomiona i nie walczę jak powinnam...

` Mycha i Alicja szeroko otworzyły oczy. Biało-czerwona wstšżka wystajšca z góry głowy Chinglinga zaczęła mienić się najróżniejszymi odcieniami błękitu. Oczy Chinglinga stały się fioletowe, a aura w identycznym kolorze otoczyła całe ciało Machopa.

-Ja nie chciałam, żebyœ użył Oszołomienia... – powiedziała cicho Alicja, rozpoznajšc atak. – Nie wiedziałam, że je znasz...

-Chyba to, że jest lekko otumaniony, pomogło mu nauczyć się ataku – stwierdziła Mycha. – Machop, szybko, wyrwij się!

-Za póŸno – na twarzy Alicji znów malował się szatański uœmiech. – Oszołomienie to atak psychiczny, więc zniszczy walczšcego Machopa. Nie ma szans!

` Chingling podniósł wzrok w powietrze. Bezwładny Machop, z grymasem na twarzy, uniósł się w powietrze. Jego ciało odczuwało nieopisany ból wywołany psychicznym atakiem. Mycha w przerażeniu obserwowała, co dzieje się z jej najnowszym Pokémonem.

-Tak! – krzyknęła Alicja. – Rozerwij go na strzępy!

` Tomkowi zaczynało brakować tchu, jednak coraz głoœniejsze odgłosy kroków z oddali dawały mu motywacjš do kontynuowania biegu. Ivysaur i sieć z porwanymi stworkami malowały się na horyzoncie. Bandyta zwalniał z sekundy na sekundę Tomek cieszył się, że skakanie po gałęziach nie jest tak szybkim sposobem przemieszczania się jak bieg po ziemi. Za chwilę musiał stoczyć przy œwietle księżyca walkę z członkiem BMW. Stawkš był los czterech Pokémonów.

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):