„Teraz klientów znajdujš zarówno schłodzone kurczaki, które najczęœciej kupowane sš po 5,40 – 5,70 złotych za kilogram. Jak i filety z piersi œrednio po 12,5 złotego”.

www.cenydrobiu.rolnicy.com

Poranne œwiatło wpadało przez okna do luksusowego apartamentu Liwii. Dziewczyna leżała na miękkim łóżku wodnym. Obserwowała Snubbull, która gryzła liœcie bluszczu, rosnšcego na balkonie. Qwilfish i Sentret zajmowali się sobš w kšcie pokoju.

Dziewczyna długo nie mogła zasnšć poprzedniej nocy. Słowa ojca głęboko poruszyły jš. Zdała sobie sprawę, że praktycznie nic nie wie o Adrianie. Nie potrafiła skupić się na planowaniu wieczornej uroczystoœci z okazji chodzenia z chłopakiem przez całe pół tygodnia. Liwia sięgnęła po swój sweter, zastanawiajšc się, jak zapytać Adriana o jego majštek.

Poranny spacer ulicami Łodzi zdawał się nie mieć końca. Tomek rozglšdał się po wystawach sklepowych, a Wojtek co chwila upewniał się, czy z jaja nie wykluł się Pokémon. Obsesja młodszego brata na punkcie zbliżajšcego się egzaminu na trenera denerwowała chłopaka niepomiernie.

Tomek zatrzymał się. Z zaułka pomiędzy dwoma blokami dochodziły odgłosy walki. Pocišgnšł Wojtka za rękaw granatowej bluzki, nakazujšc mu gestem milczenie. Chłopakowi zdawało się, że wewnštrz zaułka pali się ogień.

Chłopak zauważył nadlatujšcš pięcioramiennš złotš gwiazdkę. Odchylił głowę do tyłu. Atak przemknšł tuż przed jego nosem. Gwiazdka wybuchła w powietrzu jak fajerwerk.

-Dobrze, nieŸle ci idzie – Tomek usłyszał znajomy głos z zaułka.

Wbiegł do œrodka, chcšc dowiedzieć się o co chodzi. Przed nim stali jego kuzyni – Mycha i Piotrek. Przy boku dziewczyny stał dobrze znany chłopakowi Quilava. Tomkowi wydawało się, że płomień na jego grzbiecie jest większy niż przy ostatnim spotkaniu.

Gdy nadbiegł Wojtek, Tomek zwrócił uwagę na drugiego Pokémona. Szięgał Agnieszce do odsłoniętego pępka. Machop, typ walczšcy, podskakiwał trzymajšc wysoko gardę. Zza jego pięœci wystała okršgła głowa, na której wyróżniały się trzy niewielkie, brunatne czuby, oczy w kształcie elips z czerwonymi Ÿrenicami oraz szerokie usta. Jego ciało było smukłe, w kolorze mętnego błękitu, proporcje kończyn przypominały te u człowieka. Pomimo widocznych gołym okiem żeber, Tomek wiedział, że ciało Machopa składa się głównie z mięœni. Pokémon ten znany był ze swojej niezwykłej siły.

-Och nie! – krzyknšł Wojtek. – To Piotrek!

-Siemano – przywitała się Mycha, uœmiechajšc się. – Z tydzień się nie widzieliœmy.

-Szeœć dni – uœciœlił Tomek. – Ten Machop jest Piotrka?

-Nie, jest mój – pochwaliła się dziewczyna. – Jego jest tamten.

Mycha wskazała palcem w niebo nad niš. W powietrzu unosiła się czarna kula wielkoœci futbolówki, otoczona fioletowym gazem. Półkoliste, białe oczy z Ÿrenicami wielkoœci kropek ukazywały wyłšcznie przebiegłoœć. Usta o podobnym kształcie układały się w szeroki uœmiech. Oczom zebranych ukazał się Gastly, typ duchowo-trujšcy.

-Wykluł się... – zaczšł smutno Wojtek.

-Twój nie? – spytał Piotrek z nutkš nadziei w głosie. – Œwietnie! Ja pierwszy zostanę trenerem!

-Chcesz? – zdziwił się Tomek. – Wojtek też zapisuje się na egzamin.

-Nie ma tak dobrze, jego Pokémon nie wykluł się jeszcze – powiedziała Mycha. Może Quilava trochę go ogrzeje...

-Co?! – wykrzyknšł Piotrek. – Miałaœ pomagać mnie!

-Tak, ale ty drażnisz mnie całymi dniami, a dla mojego kochanego kuzynka...

-Co?! – wykrzyknšł Wojtek. – Miałaœ mu pomagać? Nic od ciebie nie chcę!

Chłopak wybiegł z zaułka najszybciej jak potrafił. Piotrek wydawał się zadowolony, Tomek i Mycha stali w osłupieniu.

-Pójdziemy na pizzę? – zapytała po chwili milczenia dziewczyna.

W niewielkiej restauracji było tego dnia wyjštkowo pusto. Kilka nakrytych białymi obrusami drewnianych stolików było całkowicie pustych. Liwia zamówiła dla siebie i Adriana największš pizzę z wszystkimi dodatkami. Chłopak w cišgu pięciu minut sam zjadł jej połowę. Liwia była zaszokowana.

-Smakuje ci? – zapytała dziewczyna.

-Niebo w gębie – odparł z charakterystycznym, włoskim akcentem Adrian. – Co planujesz na wieczór?

-Będzie œwietna impreza – stwierdziła niepewnym głosem Liwia. – Girlandy, muzyka, œwiece... Jest tylko jedne drobny problem – dziewczyna wzięła głęboki oddech. Ciężko było jej to powiedzieć. Zdecydowała się. – Potrzebuję trochę pieniędzy.

Kęs pizzy zatrzymał się w przełyku Adriana. Chłopak spojrzał na zegarek na ręce – Liwia zauważyła, iż był to stary model – i wstał, odchodzšc od stołu. Liwia ledwo usłyszała, jak mówił, że spóŸni się do pracy i dziękuje za poczęstunek.

Dziewczyna poczuła się słabo. Ciężko było jej przyjšć do wiadomoœci, iż zakochała się w biednym chłopaku. Wychodzšc z restauracji, pozostawiła na stole pienišdze i pozostałe dwa kawałki pizzy. Leżały na dwóch osobnych talerzach.

Mycha weszła do restauracji pierwsza, za niš zrobili to Piotrek i Tomek. Temu ostatniemu zdawało się, że przed chwilš lokal opuœciła Liwia. Chłopak uznał, że cišgłe spotkania z niš sš ponurym zrzšdzeniem losu.

Wybrali stolik pod oknem, jak najdalej od jednego, na którym leżała niedojedzona pizza. Po zamówieniu największej pizzy, Piotrek zaczšł głaskać swojego Gastly’ego, a Mycha i Tomek zajęli się rozmowš.

-Kiedy on się wykluł? – spytał chłopak.

-Wczoraj wieczorem. Nie było czasu na dłuższy trening do egzaminu, ale jakoœ sobie poradzimy – odparła dziewczyna, kładšc trzy Pokéballe na stole.

-Kiedy złapałaœ Machopa? – zapytał Tomek. – Szczerze, to zawsze myœlałem, że typ walczšcy będzie do ciebie pasował.

-Dzięki, to było trzy dni temu. Ćwiczę go, żeby wystartował w najbliższym Konkursie Pokémon. Teraz pomaga Piotrkowi w przygotowaniach.

Tomek spojrzał na Gastly’ego. Zamknšł oczy i uœmiechał się szeroko. Piotrek próbował go połaskotać.

-Gastly jest typem duchowym, więc nie obrywa od ataków normalnych i walczšcych – cišgnęła Aga. – Machop używa Ciosu Karate, a Quilava Ataku Gwiazd, żeby przyzwyczaić go do tego.

-Mało nie dostałem takš gwiazdš po głowie – stwierdził Tomek.

-Sorki. A jak jajo Wojtka? – zainteresowała się dziewczyna.

-Dawid mówi, że ma się z niego wykluć typ ognisty – stwierdził Tomek.

-Super! Ogniste Pokémony sš najlepsze – stwierdziła Mycha.

-Trawiaste... – odparł Tomek.

-Ogniste!

-Trawiaste!

Ludzie mijajšcy restaurację podglšdali ukradkiem przez szybę kłócšca się dwójkę. Piotrek cišgle głaskał swojego Gastly’ego.

Wojtek położył się na łóżku w Centrum Pokémon. Bladopomarańczowe jajo spoczywało na poduszce przed nim. Chłopak objšł je obiema rękami.

-Chciałbym, żebyœ się wykluł – powiedział głoœno. – Chciałbym pokonać Piotrka. Chciałbym, żebyœ był...

Wojtek przerwał, widzšc, że jajo rozżarzyło się białym œwiatłem. Odsunšł ręce od niego. Cały pokój wypełnił oœlepiajšcy blask.

-Tor, chic, tor?

-Czy ty jesteœ... – spytał Wojtek, podnoszšc powieki.

W chłopaka wpatrywała się para niewielkich, brunatnych oczu. Wysoki na dwadzieœcia centymetrów Pokémon-kurczak z szeroko otwartym, ostrym, pomarańczowym dzióbkiem, przyglšdał się Wojtkowi. Jego głowa była wyjštkowo duża w porównaniu do reszty ciała, na jej górze znajdowały się trzy jasne piórka. Pierze Torchica miało ciemnopomarańczowš barwę. Podłużny tułów z niewielkim kuperkiem wydawał się niewielki, niezdolny do utrzymania głowy. Pokémon wspierał się na dwóch żółtych nóżkach zakończonych błyszczšcymi pazurkami.

-Torchic! Torchic! – krzyczał Wojtek. – Marzyłem o tobie!

Pomarańczowy Pokémon-kurczak uœmiechnšł się, mrużšc oczy. Wojtek pokochał go od pierwszego wejrzenia.

Na niebie pojawił się księżyc, gdy Tomek i Wojtek wyszli ze Stadionu Pokémon Hadesa. Starszego brata cišgle przechodziły dreszcze. Starał się nie zapomnieć, że było to jedyne miejsce rejestrowania się do egzaminu w okolicy. Torchic siedział na głowie Wojtka, cišgle uœmiechajšc się. Wojtek też wydawał się podekscytowany.

-Już jutro test pisemny. Z tym nie będzie problemów, Torchic.

-Na twoim miejscu, pouczyłbym się – stwierdził Tomek. – Od czerwca nie miałeœ żadnego konkretnego testu z wiedzy...

-Poradzę sobie. Jestem geniuszem, nie?

-Ta, nie takim jak ja, ale nie jest Ÿle – odparł Tomek, szczerzšc swoje pożółkłe zęby. Brak reakcji Wojtka œwiadczył o tym, że nic nie było w stanie zepsuć chwili jego szczęœcia.

-Quilava, Szybki Atak! Machop, Niski Kopniak! – krzyczała Mycha.

Gastly zamknšł oczy. Ognisty Pokémon przefrunšł przez niego, a noga Machopa nie zadała mu żadnych obrażeń. Typ duchowy otworzył niepewnie jedno oko.

-Tchórz – stwierdziła Mycha. – Wie, że nic mu nie będzie, a się boi. Jak ty...

-Co powiedziałaœ o mnie?! – zapytał głoœno Piotrek.

-Ciesz się, że z tobš w ogóle trenuję. Gwiazdy œwiecš, koniec na dziœ – powiedziała dziewczyna. – Jutro na teœcie zrobisz to, co ćwiczyliœmy.

99. Który z wymienionych poniżej Pokémonów jest typem ognistym?

A. Dusclops

B. Gligar

C. Magcargo

Wojtek stukał ołówkiem w blat ławki. Sala była wypełniona dziesištkami osób chcšcych uzyskać status trenera klasy C. Chłopak uœmiechnšł się, myœlšc, jak bardzo rozczarujš widzšc, że to on zostanie wybrany. Jednym pocišgnięciem ołówka zakreœlił odpowiedŸ C. Wszystkie pytania wydawały mu się wyjštkowo proste.

Piotrek siedział w pierwszym rzędzie pod oknem. Zaznaczał odpowiedzi niedbale, najwyraŸniej będšc pewnym zdania. Wojtek pomyœlał, że jego kuzyn musiał w ostatnim czasie sporo się uczyć. Stwierdzajšc, że musi dokończyć test, chłopak zabrał się za ostatnie pytanie.

100. Kim chciałbyœ zostać jako trener Pokémon klasy C? Odpowiedz jednym zdaniem.

Kurczę, pomyœlał Wojtek. Miał nadzieję, że test ograniczy się do sprawdzenia wiedzy teoretycznej. Zła odpowiedŸ mogła całkowicie zniweczyć jego szanse. Napisanie prawdy z pewnoœciš nie pomogłoby mu. Zdecydował się lekko nagišć fakty.

Chcę bronić porzšdku i czynić dobro przy pomocy mojego przyjaciela Pokémona.

Stawiajšc kropkę, Wojtek stwierdził, że za tš odpowiedŸ mógłby od razu zostać trenerem klasy C. Zwrócił uwagę, że Piotrek wstał, żeby oddać test. Chłopak zerwał się z miejsca, by jako pierwszy zwrócić kartkę.

Siedzšc w parku pod drzewem, Tomek rozstawił na ziemi swojego ciemnozielonego KomKoma. W czasie, gdy Wojtek zajęty był egzaminem, starszy brat przeglšdał strony internetowe o atakach Pokémonów. Chłopak wieczorem zajęty był uczeniem się dodatkowych efektów ataków, żeby mieć większe szanse w rewanżu z Markiem.

Nidoran ćwiczyła Podwójny Wykop na pobliskim drzewku. Kora chronišca pień kruszyła się przy każdym uderzeniu. W oczach Pokémon-króliczki jarzyła się żšdza zemsty. Porażka z Murkrowem nie dawała jej spokoju nawet na chwilę.

Tomek wstał i podszedł do podopiecznej. Nóżki Nidoran były posiniaczone od ciosów zadawanych drzewu. Samiczka nie była cišgle zadowolona z tego ataku.

-Przestań, Nidoran – powiedział chłopak. Króliczka wcale nie zamierzała go słuchać. – Poważnie, musimy pogadać.

Typ trujšcy uspokoił się. Nidoran uklękła na tylnych nóżkach i skierowała swoje czerwone oczka na trenera. Tomek uœmiechnšł się.

-Podwójny Wykop masz dobrze dopracowany, Nidoran – stwierdził chłopak. – Nie to należy ćwiczyć. Powinniœmy popracować nad twoim nastawieniem.

Króliczka skrzywiła usta. Nie była pewna, co jej trener miał na myœli. Tomek podał jej surowš, obranš marchewkę. Nidoran obwšchała jš z każdej strony, zanim ugryzła roœlinę. Lekko uœmiechnęła się, sugerujšc, iż marchewka jej smakuje.

-Ty jesteœ silna i zręczna, a ja sporo wiem o walkach – stwierdził chłopak. Nie podzielił się z Nidoran odczuciem, że nie wszystko co mówi jest prawdš. – Razem jesteœmy w stanie pokonać Marka, ale musimy współpracować. Opowiedz mi, jak pokonałaœ tego Magnetona – poprosił chłopak.

Nidoran podniosła z dumš główkę, zamknęła oczy i zaczęła o czymœ opowiadać, powtarzajšc swoje imię. Tomek cieszył się, że znalazł sposób na porozumienie się z niš.

-Torchic, numer dwieœcie siedemnaœcie – powiedział Wojtek, podchodzšc do lady w poczekalni.

Jeden z pracowników Łódzkiej Akademii dla Przyszłych Trenerów poszedł na tyły sali, by wzišć oczekujšcego Pokémona. Wojtek zwrócił uwagę, że w okolicy nie było żadnego Gastly’ego.

Typ ognisty posmutniał widzšc, że zostaje zabrany od swojego nowego znajomego, Squirtle’a. Z wyrzutem, dziobnšł Wojtka w palec. Chłopak poczuł się lekko zdenerwowany.

Pokémon-kurczak uspokoił się, gdy na ladzie obok niego postawiono także Squirtle’a. Pokémon-wodny żółw miał błękitnš skórę, okršgłš główkę i duże, bršzowe, błyszczšce oczy. Jego tułów osłonięty był skorupš żółtš z przodu i bordowš na plecach. Z niej wystawały ręce zakończone czterema palcami i nóżki, a także kręcšcy się ogon.

Właœcicielem wodnego Pokémona okazał się wyższy o głowę od Wojtka chłopak. Miał krótkie, bršzowe włosy, ciemne oczy i jasnš karnację. Ubrany był w niebieskš bluzkę i dżinsy, pasujšce do koloru Squirtle’a.

-Chyba polubili się z Torchic’iem – powiedział chłopak. – Jestem Adam z Tarnowa.

-Siema, Wojtek, jestem z Tomaszowa.

-Idę na trening do parku przed Akademiš. Idziesz ze mnš? – spytał Adam.

-Czekałem na brata, ale skoro go tu nie ma... – Wojtek poszedł za chłopakiem, trzymajšc w ramionach zdziwionego Torchica.

Torchic jak szalony drapał korzenie drzew. Jego pazurki rozjaœniał słaby, biały blask. Wojtek zwrócił uwagę, że jego Pokémon zadziwiajšco szybko uczy się Drapania. Adam pracował obok nad Atakiem Baniek.

-Squirtle, nabierz powietrza, potem spróbuj je silnie wypluć ze œlinš, zaokršglajšc wodę! – nakazał Adam. Wojtek wštpił, czy Pokémon zrozumie tak zawiłe polecenie, ale typ wodny wykonał zadanie perfekcyjnie.

-Zdolny jest – pochwalił żółwia trener Torchica. – Typ wodny to mój ulubiony.

-Więc czemu wybrałeœ ognistego Pokémona? – zapytał z ciekawoœci Adam.

-Jakoœ tak... – powiedział Wojtek. – Jak ci poszedł test.

-Chyba się załapię... – z lekkš niepewnoœciš stwierdził chłopak. – W setnym pytaniu napisałem, że chcę dobrze przygotować się do bycia trenerem klasy B, a ty?

-Czy to prawda? – zapytał Wojtek.

-Jasne, po co kłamać? Co ty napisałeœ?

-Nie pamiętam – stwierdził Wojtek. Nie miał nic przeciwko mówieniu nieprawdy, ale w tym momencie czuł się zbyt zmęczony, by znowu wymyœlać oszustwa.

Liwia uciszyła gestem Snubbull. Dziewczyna wychyliła się ostrożnie zza rogu bloku, wspierajšc się o chropowatš, szarš œcianę. Obserwowała Adriana, który szedł chodnikiem, zamiatajšc miotłš chodnik. Nosił nieskazitelnie biały uniform, worek na œmieci na plecach i ostro zakończony kij przy pasku.

Myœl, która przyszła Liwii do głowy, wydała się jej nieprawdopodobna. Przystojny, wysportowany chłopak, w dodatku trener Pokémon, wydawał się dziewczynie osobš, która nie upadłaby tak nisko. Snubbull, jak gdyby rozumiała, co dzieje się w głowie Liwii, poklepała trenerkę po ramieniu.

Adrian obrócił głowę w kierunku dziewczyny. Zanim jš dojrzał, schowała się. Liwia bez zastanowienia odbiegła w przeciwnym kierunku. Nie chciała uwierzyć w to, iż Adrian sprzšta ulice.

Torchic i Squirtle ciężko oddychali. Obaj długo pracowali nad swoimi atakami, pomyœlał Wojtek. Drapanie i Uderzenie okazały się łatwymi do nauczenia.

-Za kilkanaœcie minut powinni ogłosić wyniki. Idziesz ze mnš? – spytał Adam.

-Nie, zostanę jeszcze chwilę. Chciałbym zaczšć ćwiczyć Żar – stwierdził Wojtek.

-Jak chcesz. Nara – pożegnał się Adam, znikajšc za drzewami.

Wojtek obrócił się w stronę Torchica. Ten siedział kuperkiem na trawie, lekko się uœmiechajšc. Pomarańczowy Pokémon wydawał się chłopakowi nieziemsko słodki.

-Torchic, teraz spróbujemy Żaru. Musisz nabrać powietrza i...

Chłopak przerwał, słyszšc niski dŸwięk dochodzšcy zza krzaków. Wzišł Torchica na ręce i odsunšł jednš z gałęzi zasłaniajšcš widok. Jego oczom ukazał się niewielki zagajnik, wypełniony krzakami, drzewkami i jagodami. Na jego œrodku stał Marek, jak zwykle w czarnym swetrze i białych spodniach. Słyszšc szelest, lider obrócił się w kierunku Wojtka. Chłopak próbował schować się, ale widzšc zbliżajšcego się Marka przekroczył krzaki.

-Siema. Zastanawiałem się, kiedy skończysz trening – powiedział lider.

-Cały czas wiedziałeœ, że tu jestem? – zapytał niepewnie Wojtek.

-Jasne. Jeœli twój Torchic ma jeszcze siły, chciałbym stoczyć z nim walkę.

Wojtek poczuł się oszołomiony. Propozycja Marka była wyjštkowš niespodziankš. Chłopak nie był pewny, czy lider Stadionu jest najlepszym przeciwnikiem do pierwszej walki.

-Nie wstydŸ się. Chcę sprawdzić Pokémona, którego złapałem dzisiaj – zachęcał chłopaka Marek.

Zza łydki Marka wychylił się kilkunastocentymetrowy Pokémon. Swoim kształtem przypominał żołędzia. Miał czapeczkę przypominajšcš bršzowy beret z antenkš, bordowe, kršgłe, twarde ciało, dwoje czarnych oczu otoczonych żółtymi obwódkami i dwie małe stópki. Seedot toczył się po ziemi, by wchłonšć z trawy wodę i minerały, co było popularne w jego gatunku. Pokémon wydawał się nieœmiały, unikał wzroku Wojtka.

-Seedot jest typem trawiastym – stwierdził Wojtek. – Czemu go złapałeœ?

-Stwierdziłem, że potrzebuję defensywnego Pokémona w drużynie. A Seedot po ewolucji w Nuzleafa, staje się podwójnym typem: trawiasto-mrocznym. Walczysz?

-Torchic jako typ ognisty ma przewagę. Dobra, walczmy! – ucieszył się Wojtek.

Pokémon-kurczak pisnšł z zadowolenia. Ochoczo wystšpił do przodu. Seedot nieœmiało wytoczył się, leżšc bokiem, zza swojego trenera.

-Zaczynaj – zaproponował Wojtek.

-OK. Odegranie! – nakazał Marek.

Seedot zaœwiecił się słabym, czerwonym œwiatłem, jak gdyby miał wrócić do Pokéballa. Blask jednak zgasł, a atak nie pozostawił żadnego efektu. Wojtek ucieszył się. Pomyœlał, że jakikolwiek miał być cel Seedota, nie został wykonany.

-Torchic, Drapanie! – wykrzyknšł Wojtek. Jego podopieczny pazurkami zadrapał lekko czapeczkę Seedota. Chłopakowi zdawało się, że Pokémon-żołšdŸ zabłysnšł znowu czerwonym œwiatłem, ale uznał, iż miał przywidzenia z nerwów. – Jeszcze jedno Drapanie, Torchic, i odskocz!

Pokémon posłusznie rozjarzył swoje pazurki białym œwiatłem. Seedot aż obrócił się po uderzeniu Torchica. Ognisty typ odskoczył do tyłu, wykonujšc salto w powietrzu. Wojtek był zdziwiony wytrzymałoœciš zarówno Seedota, jak i Torchica.

-Już prawie Seedot. Poczekaj trochę – stwierdził Marek.

-Skoro ty nie walczysz, ja zaatakuję! – wykrzyknšł rozemocjonowany Wojtek. – Jeszcze jedno Drapanie!

-Teraz Seedot, wypuœć Odegranie!

Wojtek i biegnšcy Torchic szeroko otworzyli oczy, gdy zobaczyli œwiecšcego płomiennš czerwieniš Seedota. Pokémon Marka z antenki na główce wypuœcił szeroki, biały promień energii. Torchic nie zdšżył uskoczyć przed atakiem, przyjšł cios prosto na brzuszek. Gdy blask promienia zgasł, Wojtek zauważył ciężko podnoszšcego się Torchica.

-Co to miało być?! – wykrzyknšł Wojtek.

-Odegranie – zaczšł Marek. – Atak typu normalnego, Pokémon po otrzymaniu kilku ciosów wysyła promień o nieco większej sile niż zadane atakujšcemu obrażenia. To jedyny atak Seedota. Pozostałe techniki, jakie może poznać, nie zadajš obrażeń.

-Nie przerabialiœmy ani Seedotów, ani Odegrania... Chyba – stwierdził chłopak, przypominajšc sobie, że od kilku dni był zawieszony w prawach ucznia. – Torchic, możesz walczyć?

-Może – powiedział Marek, widzšc podnoszšcego się Torchica. – Jego ciosy nie były zbyt silne, dlatego Odegranie też nie zadało większych obrażeń.

-Spróbujmy czegoœ nowego. Nabierz powietrza, ogrzej je i wypuœć z dzioba! – nakazał Wojtek.

Torchic przerwał ciężko dyszeć. Podniósł głowę do góry, zamknšł oczka i nabrał otwartym dziobem tyle powietrza, ile zdołał. Wojtek w napięciu przyglšdał się staraniom małego Pokémona. W końcu, z dzioba Torchica wyfrunęło kilka pomarańczowych pocisków, przypominajšcych małe, ogniste komety.

-Żar! Tak! – krzyczał Wojtek.

Seedot szeroko otworzył oczy. Pociski Żaru minęły go jeden po drugim, spadajšc pod nogi Marka. Wojtkowi przyszła do głowy myœl, że lider musiał odczuwać teraz ulgę. Torchic otworzył oczy. Posmutniał, widzšc, że nie trafił.

-Pudło. Ale jak na pierwszy raz wykonany Żar, całkiem nieŸle. Torchic ma talent – stwierdził Marek. Pokémon zarumienił się, słyszšc komplement. – Seedot, Odegranie.

-Dobrze Torchic, ale teraz precyzja! Mniej pocisków, bardziej celnie, OK?

Pokémon-kurczak skinšł głowš na znak zrozumienia. Znowu powoli zebrał się do ataku. Typ razem wypuœcił z dzioba tylko dwa pociski. Jedne z nich trafił w nieruchomego Seedota. Mały żołšdŸ zapalił się. Pokémon trawiasty zaczšł tarzać się po ziemi, by zgasić płomień.

-Wracaj, Seedot – nakazał Marek, szybkim ruchem wycišgajšc Pokéball z kieszeni. W miejscu, gdzie leżał Pokémon-żółšdŸ pozostała osmalona trawa. Torchic też upadł na ziemię, wycieńczony.

-Koniec walki? – spytał zaskoczony Wojtek. Emocje opadły, pozostał żal. Chłopak miał nadzieję, że uda mu się dokończyć mecz.

-Po pierwsze, oba nasze Pokémony muszš odpoczšć, œwietnie sobie radziły. Po drugie, chyba właœnie ogłaszane sš wyniki egzaminu.

-No tak! – wykrzyknšł Wojtek. – Koniec zabawy, musimy biec, Torchic.

Nidoran wybiła się z tylnych nóg. W powietrzu zrobiło salto do przodu i uderzyła Podwójnym Wykopem w korę drzewa. Wykonała dwa ataki Drapania, po czym odbiła się z całej siły w tył. Spadajšc wystrzeliła z pyszczka Trujšce Strzały. Lšdujšc, Nidoran uœmiechnęła się. Kawałki kory odpadły od drzewa.

-Dobra robota, Nidoran – stwierdził Tomek. – Idealna zgodnoœć z planem!

Pokémon-króliczka uœmiechnęła się z zadowoleniem. Tomek nie mógł uwierzyć, jak szybko Nidoran nauczyła się œwieżo opracowanego przez chłopaka ruchu. Trener miał nadzieję, że pomoże mu on w rewanżu z Markiem.

Chłopak zdał sobie sprawę, że obiecał zanieœć Wojtkowi coœ do picia po egzaminie. Spoglšdajšc na KomKoma stwierdził, że spóŸnił się kilka godzin. Bez słowa wytłumaczenia wycofał zaskoczonš Nidoran do Pokéballa i pobiegł jak najszybciej mógł w kierunku Akademii.

Wojtek siedział na ławce w luksusowym, przepełnionym kolumnami, rzeŸbami i obrazami hallu Akademii. Ogłoszenie wyników opóŸniało się. Chłopak stwierdził, że powinien był to przewidzieć.

Kilkusetcalowy ekran na œcianie, który Wojtkowi wydawał się nadmiernš ekstrawagancjš, zaœwiecił się. Została na nim wyœwietlona lista nazwisk trenerów i ich wyniki. Wojtek zerwał się z miejsca, bioršc Torchica w ramiona. Od razu spojrzał na pierwsze miejsce na liœcie, spodziewajšc się znaleŸć tam siebie.

Wojtek otworzył oczy szeroko jak jeszcze nigdy w życiu. Pierwsze miejsce zajmowała dziewczyna z Łodzi o imieniu Eliza. W dodatku, w kategorii wiek wpisane miała „10 lat”. Chłopak nie był w stanie przypomnieć sobie większego upokorzenia.

Zaraz po dziewczynie, która zdobyła wszystkie punkty, z wynikiem 99 znaleŸli się Wojtek, czternastoletni chłopak o imieniu Leon oraz, ku zdziwieniu właœciciela Torchica, Piotrek. Dwudziestka pištka osób z najwyższymi wynikami przeszła do kolejnej rundy.

-Jestem piętnasty, dziewięćdziesišt trzy punkty – powiedział Adam, uœmiechajšc się. – Gratulacje.

-Tobie też – stwierdził Wojtek. Bez przerwy próbował sobie przypomnieć, w którym pytaniu mógł zrobić błšd.

Piotrek podszedł do grupy. Złapał Wojtka za ramię i mocno je szarpnšł. Jego twarz ukazywała ogromnš złoœć.

-Przez ciebie nie mam maksa! – wykrzyknšł Piotrek do swojego kuzyna. – Mój Gastly idealnie œcišgnšł Twoje odpowiedzi, z wyjštkiem setnego, a ty robisz błšd – dodał ciszej.

-Œcišgałeœ?! – spytał głoœno Wojtek.

-Jak œmiesz! – wykrzyknšł Adam.

Piętnastolatek zrobił zamach prawš pięœciš, chcšc uderzyć Piotrka. Kiedy miał wyprowadzić cios, przed twarzš chłopaka ukazał Gastly. Ze swoich czarnych ust wycišgnšł szeroki, jasnoczerwony język, który przecišgnšł po twarzy Adama. Wojtek rozpoznał to jako atak LiŸnięcia.

Adam uspokoił się, widzšc obserwujšcych ich ludzi. Do grupy podszedł starszy, siwy mężczyzna w eleganckim garniturze.

-Jestem prezesem Akademii, co tu się dzieje? – zapytał ze złoœciš. Tłum zaczšł szeptać. – Jakakolwiek przemoc jest tutaj zakazana. Można za to wypaœć z egzaminu.

Adam zatrzšsł się lekko. Piotrek powiedział, że nie ma żalu i chętnie pokona „zazdroœnika” w następnych rundach. Oddalił się razem z Gastly’m. Tłum rozszedł się, a prezes z niezadowolonš minš wrócił do gabinetu. Wojtek stwierdził, że musi pokonać Piotrka za wszelkš cenę.

Przez cały wieczór Wojtek nie odzywał się do Tomka. Nie potrafił wybaczyć bratu, że zapomniał o nim. Torchic, co wydało się chłopakowi czymœ naturalnym, pomagał swojemu trenerowi w nie przejmowaniu się bratem. Tomka dręczył fakt, że jego brat miał szansę zostać trenerem tak wczeœnie.

-Idę się dotlenić – stwierdził starszy brat, zostawiajšc œpišcych Wojtka i Torchica.

Chłopak wyszedł na korytarz Centrum Pokémon, majšc nadzieję, że drzwi budynku nie zostały jeszcze zamknięte. Zauważył na œrodku korytarza wyraŸnie zagubionego Patryka.

-Co tu robisz? – zapytał kolegę chłopak.

-Och, siema Tomek, co TY tu robisz? – spytał Patryk.

Ten dzień wydał się chłopakowi wyjštkowo dziwny.

Poranne œwiatło wpadało przez uchylone drzwi Stadionu. Patryk powolnym, niepewnym krokiem wszedł do ogromnej hali, z trybunami po obu stronach boiska. Tomek wœlizgnšł się za kolegš. Nie miał ochoty dopingować brata w drugiej rundzie, po tym, jak ten obraził się na niego.

Jedynš osobš, jaka znajdowała się w hali była Ksenia. Zamiatała podłogę, co zaskoczyło Tomka. Przy każdym ruchu miotły, bransoletki na jej ramieniu szeleœciły złowieszczo.

-Lidera nie ma. Marek poszedł ćwiczyć nowego Pokémona – powiedziała Ksenia, widzšc wchodzšcych. – Będziesz musiał zaczekać na rewanż do jutra.

-Ja jeszcze nie chcę rewanżu. Ale poleciłem ten Stadion mojemu koledze. Ksenia, to Patryk. I vice versa.

-Siema – przywitał się Patryk, lekko zdziwiony wyglšdem Kseni. – To może ty ze mnš powalczysz?

-Ona chyba nie może – powiedział Tomek do kolegi. – Nie ma szesnastu...

-Nie mam, ale jestem trenerkš – obruszyła się dziewczyna. – Dlaczego wszyscy starsi bracia sš tacy beznadziejni? Dawaj.

Kiedy Tomek zastanawiał się, jak zareagować na wypowiedŸ Kseni, pozostała dwójka zajęła miejsca na boisku. Patryk wypuœcił Turtwiga, który szeroko otworzył pyszczek, pokazujšc gotowoœć do walki. Tomek stwierdził, że nie zmienił się od ostatniego spotkania.

-Sneasel, chodŸ tu! – krzyknęła Ksenia.

Przywołany przez dziewczynę Pokémon wyszedł zza trybuny, po drodze na boisko wyrzucajšc miotłę. Był wysoki na siedemdziesišt centymetrów, miał niemalże idealnie czarnš sierœć z lekkim zielonym odcieniem. Na czole, na dużej głowie, znajdował się kryształ, a także półkoliste oczy, wpatrujšce się drapieżnym wzrokiem w Turtwiga. Z lewej strony ciała wystawały krótkie, różowe pióra. Ich długoœć zasugerowała Tomkowi, iż była to samiczka. Sneasel nastroszyła ostre pazurki, szykujšc się do walki.

Tomek zajšł to samo miejsce, które wczeœniej okupował Wojtek. Stwierdził, że walka może być trudna dla Turtwiga, który był podatny na ataki lodowe.

-Zaczynamy! Sneasel, Nocne Cięcie! – wykrzyknęła groŸnie dziewczyna. Łapy typu mrocznego zapłonęły czerniš i zaczęły się iskrzyć. Gdy Pokémon-łasiczka zaczęła szarżować na Turtwiga, Patryk zrobił niepewnš minę.

-Życzę wam wszystkim powodzenia – powiedział prezes Akademii, rozpoczynajšc kolejne zmagania.

Wojtek odrzucił na bok żal z powodu nieobecnoœci Tomka i spróbował podsumować swoje zadania. Miał przed komisjš sędziowskš zaprezentować umiejętnoœci swojego Pokémona, więŸ z nim oraz perfekcyjnš kontrolę. Do następnej rundy miało przejœć tylko oœmiu najlepszych trenerów. Chłopak stwierdził, że tym razem na pewno będzie pierwszy.

Komisja sędziowska skończyła sprawdzać Adama, który uœmiechnięty wrócił na trybuny. Wojtek, zastanawiajšc się, czy należy się cieszyć, że piętnastolatek z Tarnowa może przejœć dalej. Był groŸnym przeciwnikiem.

Wojtek stanšł przed komisjš. Trzech starszych panów przyglšdało się parze wyjštkowo dokładnie. Chłopak zauważył, iż Torchic był lekko zmęczony po pracowitym dniu.

-Dzień dobry, nazywam się Wojtek – wydukał. – Chciałbym zaprezentować panom mały pokaz. Torchic, łap!

Chłopak rzucił jeden patyk z zestawu „Zimne Ognie” swojemu Pokémonowi. Torchic radoœnie złapał go w połowie długoœci dziobem. Przełożył go następnie do lewej nóżki, którš wyprostował.

-Żar! Jeden pocisk – nakazał chłopak.

Typ ognisty zamknšł oczy i uœmiechnšł się. Powoli nabrał powietrza, po czym wyrzucił słaby pocisk. Ogień trafił końcówkę patyka, która zaczęła skrzyć się. Białe iskry opadały na boki, gdy Torchic podnosił nóżkę w powietrze. Zrobienie tego z zamkniętymi oczami zaimponowało jurorom.

-Œwietnie, Torchic, chodŸ do mnie! – zaproponował Wojtek. Torchic Drapaniem zniszczył wypalony patyk, po czym obrócił się i bez rozbiegu wskoczył Wojtkowi w ramiona. Chłopak ukłonił się i odszedł na trybuny.

Miejsce chłopaka zajęła niziutka, nieœmiało uœmiechajšca się dziewczyna o czarnych, kręcšcych się włosach. Gdy wybrała Tangelę, trawiastego Pokémona, Wojtek zajšł miejsce na trybunach obok Adama.

-NieŸle – powiedział Adam. – Chyba mamy szanse.

-Też tak myœlę. – stwierdził Wojtek. – Ta dziewczyna używa tylko Dzikiego Pnšcza – powiedział. – Co ona chce zrobić?

-Kompromituje się, jak zwykle – chłopak usłyszał głos dziewczyny, która siedziała przed nim. Miała kruczoczarne, długie, proste włosy, wyglšdała na rówieœniczkę Adama. – W dodatku kompromituje mnie! Eliza, jesteœ beznadziejna! – krzyknęła głoœno, składajšc swoje delikatne ręce przy ustach.

Wojtek wzdrygnšł się, słyszšc to imię. Ta niska, mała dziewczynka, która drżała pokazujšc wariacje na temat Dzikiego Pnšcza, pokonała go w teœcie na wiedzę, prawdopodobnie bez oszukiwania. Tangela, z której ciała widoczne były tylko okršgłe oczy przez jasnoniebieskie pnšcza otaczajšce resztę, wydawała się równie nieœmiała jak jej trenerka. Kiwała się, stojšc na małych, różowych nóżkach przypominajšcych buciki. Podnoszšc się na pnšczach, próbowała wyglšdać na wyższš niż trzydzieœci centymetrów.

Wojtek przyznał, że pokaz nie wyglšdał olœniewajšco, ale od strony technicznej był œwietny. Tangela podskakiwała, oplatała oraz zasłaniała się używajšc wyłšcznie Dzikich Pnšczy. Chłopak pomyœlał, że Tomek nie wpadłby na to, jak skutecznie może używać Bulbasaura.

-Przestałabyœ jej przeszkadzać – powiedział Adam. Wojtka zaczynała drażnić jego praworzšdnoœć.

-Wstyd mieć takš siostrę – powiedziała cicho dziewczyna. – Nie doœć, że brzydka, to jeszcze kujonica. Młodsze rodzeństwo to tylko problem, wszyscy będš kojarzyć wspaniałe imię Alicja z niš.

-Masz coœ do młodszego rodzeństwa?! – ze złoœciš powiedział Wojtek.

Zdziwiona dziewczyna obróciła się do niego twarzš. Miała zielonkawe oczy i jasnš karnację. Bardzo przypominała tym swojš siostrę. Wojtek przypomniał sobie, że występowała przed nim w drugiej rundzie.

Na jej kolanach siedział mały, żółty Pokémon w kształcie kuli, z parš czarnych oczu oraz dwoma dziurkami w kształcie kół w kšcikach ust, ukazujšcych wnętrze jamy gębowej. Wspierał się na malutkich nóżkach, a z czubka głowy wystawał czerwono-biały pasek podzielony na dwie częœci. Psychiczny Pokémon-dzwonek – Chingling – był jednym z najsłodszych stworków jakie Wojtek kiedykolwiek widział.

Tangela i Eliza zakończyły występ. Obie trzęsły się cišgle ze zdenerwowania. Alicja wydawała się zażenowana.

Tomek przyglšdał się walce Patryka z niepokojem. Turtwig przyjšł kilka słabych ciosów i wydawał się zmęczony. Pokémon-żółw nawet na chwilę nie mógł wyjœć z defensywy. Sneasel po raz kolejny szarżowała z Nocnym Cięciem na Turtwiga.

-Skorupa, szybko – nakazał trzęsšcy się z podenerwowania Patryk. Żółw posłusznie zablokował się swoim pancerzem. Nocne Cięcie trafiło w jej œrodek, odrzucajšc Turtwiga do tyłu. Typ trawiasty podniósł się powoli. Cišgłe trafienia wycieńczyły go.

-Ostry Liœć – powiedział niepewnie Patryk.

Turtwig posłusznie pochylił do przodu gałšzkę na głowie. Wyfrunęło z niej kilka liœci w kształcie serc. Sneasel zdawała się nie przejmować atakiem. Przysunęła do ust prawš rękę, a następnie ułożyła je w kształt koła. Z pyszczka wyfrunšł podmuch jasnobłękitnego wiatru, a także grudki lodu.

-Turtwig, uciekaj! – nakazał Patryk. – To MroŸny Wiatr, atak lodowy!

Pokémon-żółw pochylił się na przednich nogach. Nie był w stanie się poruszać. Mimo tego, na jego twarzy cišgle widać było zapał do walki. Tomkowi przywołało to wspomnienia z walki z Markiem, gdy Bulbasaur nie chciał wycofać się z meczu z Murkrowem.

Ostre Liœcie opadły na ziemię. Leżały wewnštrz bryłek lodu, całkiem zamrożone przez MroŸny Wiatr.

-Jeszcze raz, Sneasel – powiedziała groŸnie Ksenia. – Zakończ to!

-Skorupa! – nakazał rozpaczliwie Patryk. WyraŸnie miał doœć tej walki.

Turtwig nie zdšżył się wycofać za osłonę, gdy sięgnšł go lodowy atak. Patryk wycofał Pokémona do Pokéballa, by przerwać jego cierpienie. Kiwnšł głowš, by podziękować za mecz przeciwniczce i bez słowa opuœcił Stadion. Tomek miał wrażenie, że przeżywa deja vu.

-I to by było na tyle – powiedziała Ksenia, po tym, jak Patryk wyszedł ze Stadionu. Obruszyła się, widzšc zrywajšcego się z miejsca Tomka. – Nie biegnij go pocieszać, to mu teraz nie pomoże.

-Skšd możesz to wiedzieć?! – z wyrzutem krzyknšł zdesperowany Tomek.

-Od brata – ucięła, po czym razem ze Sneasel poszła schować miotły do schowka.

Wojtek w napięciu oczekiwał na wyniki. Torchic uœmiechał się, nie do końca rozumiejšc, co dzieje się wokół niego. Adam, pewny siebie, odważnie patrzył na mównicę, na której pokazał się prezes Akademii i jurorzy drugiej rundy. Piotrek nerwowo głaskał Gastly’ego, Mycha obserwowała go z trybun. Alicja i Eliza sprzeczały się, zamiast zwracać uwagę na przeciwników.

-Zwycięzcš drugiej rundy – powiedział bez wstępu prezes – jest Wojtek...

Chłopak podskoczył z całej siły w powietrze, straszšc przy okazji trzymanego w rękach Torchica. Adam radoœnie spojrzał na Wojtka, w przeciwieństwie do Piotrka. Mycha lekko się uœmiechnęła.

Wojtek oglšdajšc drabinkę turniejowš ostatniej rundy zobaczył, iż z Piotrkiem może spotkać się dopiero w finale. Pierwszy mecz miał stoczyć z niejakim Leonem z Łodzi. Przypomniał sobie, iż ten chłopak miał tak jak on dziewięćdziesišt dziewięć punktów z testu.

Alicja wyglšdała na szczęœliwš, natomiast Eliza była przerażona. Zajęły odpowiednio czwarte i pište miejsce, przez co musiały od razu ze sobš walczyć. Zwyciężczyni mogła zmierzyć się z Wojtkiem rundę póŸniej. Piotrek i Adam również mieli szansę spotkać się w półfinale. Pierwszy z nich wyraŸnie nie był szczęœliwy z zajęcia szóstego miejsca, natomiast ostatni cieszył się z zajęcia drugiego.

Wojtek na chwilę posmutniał, że Tomek nie miał okazji zobaczyć jego sukcesu. Po chwili zastanowienia, rozeœmiał się, zauważajšc jak żałosna była to myœl. Zamierzał zostać trenerem na złoœć jemu.

-Pamiętaj, Lotad – mówił Tomek do swojego podopiecznego, który głupkowato się uœmiechał – że masz ważne zadanie do wykonania. Musimy pilnie wzmocnić atak Mgiełki.

-Mógłbyœ się zamknšć? Muszę się dobrze wyspać z Torchic’iem – powiedział zdenerwowany Wojtek, zakrywajšc twarz kołdrš. Kolejna noc w Centrum Pokémon nużyła go.

-Mógłbym – stwierdził zdenerwowany Tomek. – Pogadamy jutro, Lotad.

Tomek położył się w łóżku, wzburzony. Od czasu meczu z Markiem wszystko układało się tragicznie.

Liwia stała na balkonie, na zewnštrz swojego luksusowego apartamentu. Do jej ucha przystawiona była słuchawka KomKoma. Dziewczyna denerwowała się. Za chwilę miała wyznać coœ naprawdę ważnego.

-Adrian, słucham – odezwał się głos w słuchawce.

-Czeœć, kochanie, to ja – powiedziała cicho dziewczyna. – Musimy porozmawiać.

-Przepraszam cię, jestem bardzo zmęczony... – stwierdził słabym głosem. Liwia nie miała wštpliwoœci, iż nie udawał.

-To ważne. Nie widziałeœ mnie dwa dni... A ja ciebie tak.

-Kiedy? – zapytał Adrian, chcšc najwyraŸniej dać się wygadać dziewczynie.

-Wczoraj... Kiedy byłeœ w pracy.

Liwia usłyszała głoœne westchnienie. Po chwili z KomKomu dobierał już tylko dŸwięk sygnału. Liwia wsparła się o barierkę balkonu. Z doniczek na tarasie wydobywała się odurzajšca woń kwiatów. Tej nocy ŁódŸ wyglšdała tak mało romantycznie, jak żadne inne miejsce na œwiecie.

Brodaty mężczyzna mrużył oczy, by lepiej widzieć szefa siedzšcego za biurkiem. Urlop zaczynał go nużyć, a nowe zadanie w BMW zawsze oznaczało dreszczyk emocji.

-Panie X – zaczšł szef Bandy – czy wie pan, co jutro odbywa się w Akademii w Łodzi?

-Oczywiœcie, wybierajš nowych trenerów – odparł mężczyzna, czochrajšc swojš brodę. – Miałem obejrzeć transmisję w telewizji.

-Będziesz miał okazję obejrzeć to na żywo. Te dzieciaki często używajš Pokémonów o wyjštkowych właœciwoœciach. Takich, które by nam się przydały – uœmiechnšł się szef.

'

'

'

'

'

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):