Ranek był już wspomnieniem, gdy Tomek otworzył oczy. Zamrugał kilka razy i odgarnšł swoje długie, jasnobršzowe włosy z twarzy. Zegarek na komórce wskazywał godzinę jedenastš. Po odstawieniu swej niezawodnej Nokii na szafkę Tomek przypomniał sobie jak ważny był to dzień.

Pięć po jedenastej chłopak żwawo wkroczył do największego pokoju w swoim mieszkaniu. W międzyczasie zdšżył przejrzeć w lustrze swój nowy strój: błękitne spodenki do kolan, ciemnoszarš koszulę i markowe czarne adidasy. Na kanapie leżał wygodnie dwunastoletni chłopak w jaskrawoczerwonej koszulce i dżinsach w kolorze morza. Tomek pozdrowił swego brata, Wojtka, i ruszył w kierunku kanapy z talerzem pełnym płatków Chocapic.

- Czeœć – przywitał się chłopak ze swoim starszym bratem.

- Siema. Który raz oglšdasz ten odcinek? – spytał Tomek zauważajšc na telewizorze kolejny odcinek „Kodu Lyoko”.

- Pišty. Pamiętasz, jaki dziœ dzień?

- Ciekawe, czy to możliwe, aby ktokolwiek zapomniał – stwierdził spokojnie Tomek.

- Ciesz się, że skończyłeœ w tym roku szesnaœcie lat. Ja muszę sporo poczekać. Nie pomyliłeœ się przy wypełnianiu danych?

- Nie. Sprawdziłem kilkanaœcie razy, co wpisałem – obruszył się chłopak.

Rozmowa ustała i Tomek oglšdajšc w TV Scyphozoę kradnšcš pamięć Aelity zaczšł jeœć Chocapiki.

O dwunastej dziewczyna o długich do połowy szyi jasnoblond włosach i czarnych jak noc oczach wyjrzała przez okno. Chmury tego dnia przypominały jej wyłšcznie Pokémony. Niemal bezsennš noc okupiła lekko podkršżonymi oczami, lecz w tym momencie nie zwracała na to uwagi. Założyła na obcisłš białš koszulkę odsłaniajšcš pępek sweterek w kolorze fuksji. Po nieuważnym sprawdzeniu stanu swoich granatowych rybaczek wybiegła na schody prowadzšce do ogrodu.

W promieniach słońca jej włosy wydawały się być œnieżnobiałe. Takie wrażenie odniosły pewnie trzy błękitne Oddishe, gdyż niespokojnie zamachały wyrastajšcymi z nich ŸdŸbłami trawy. Dziewczyna usiadła na brzegu srebrnej fontanny na œrodku ogrodu, z każdej strony otoczona niskim żywopłotem. Dziœ był wyjštkowy dla niej dzień. Widok Oddishy biegajšcych po trawie nasuwał jej na myœl wyłšcznie to, co czeka jš wieczorem...

Tomek w drodze do Dawida nastawiał się już na to, co miało spotkać go wieczorem. Nie wyobrażał sobie, że mógłby wytrwać do wieczora bez dyskusji o Pokémonach. A z kim miałby dyskutować, jeœli nie ze swoimi najlepszymi kolegami? W końcu także ich udziałem miało stać się wieczorne wydarzenie. Wchodzšc po schodach zastanawiał się, jak będzie wyglšdać to spotkanie: huczna impreza, czy zwykłe pogaduchy? Zanim zdšżył zapukać drzwi zdšżył mu otworzyć Dawid.

Gospodarz niższy niemal o głowę od Tomka wyróżniał się długimi do połowy szyi blond włosami. Blady jak zwykle, dziœ pokazał swój nowy strój: Krótkie czerwone spodenki i koszulka klubowa FC Barcelony, jednak bez nazwiska piłkarza na plecach. Krótkie spojrzenie na koszulkę wystarczyło Tomkowi, by z obrzydzenia nie odpowiedzieć na powitanie Dawida. Po zdjęciu butów wszedł do pokoju Dawida, gdzie czekało już trzech innych goœci.

Na łóżku od strony drzwi leżał Norbert. Ubrany w zieleń – luŸnš koszulę i krótkie spodnie – wyglšdał wyjštkowo wesoło na tle reszty goœci. Obdarzony oryginalnym poczuciem humoru i wiecznym uœmiechem na twarzy, jak nikt potrafił poprawić nastrój Tomka.

Obok drabinki prowadzšcej na szczyt dwupiętrowego łóżka rozsiadł się Paweł. Najniższy z grupy, o ostrzyżonych na jeża ciemnobršzowych włosach wyglšdał na lekko zdenerwowanego, najwyraŸniej nie przejmujšc się tak jak Tomek tym, co miało ich czekać. Ubrany jak zwykle w bladoczerwonš koszulkę i przetarte granatowe dżinsy przywitał Tomka krótkim „czeœć”.

Na krzeœle przy biurku siedział – a także, co zauważalne po lekkich ruchach krzesła, trzšsł się Partyk. Samo spojrzenie na niego ucieszyło Tomka – ubrany był w czarny strój Realu Madryt, dobrze współgrajšcy z rozczochranymi, bršzowymi włosami. Nawet nie zwrócił uwagi na wejœcie Tomka – pogršżony był w grze w Warcrafta.

-Fajnie, że tak szybko przyszedłeœ – zauważył Norbert, z lekkš ironiš.

-Daj spokój, nawet nie pamiętam, kiedy ostatnio spałem do jedenastej – z lekkš złoœciš odpowiedział Tomek. Zawsze uważał za powód do dumy, że niezależnie od warunków potrafi wstać o siódmej rano.

-Znowu straciłeœ bohatera – Paweł skrytykował błšd Patryka w grze.

-Nie mogę się teraz skupić na grze i tyle – oburzył się Patryk pauzujšc grę i obracajšc się do Pawełka. – O, czeœć Tomek!

Tomek też miał kłopoty ze skupieniem się. Już wieczorem miał otrzymać pierwszego Pokémona...

Wyczekiwanie na pierwszego Pokémona tak zmęczyło dziewczynę, że zasnęła o czternastej. Œpišc do wieczora o mały włos nie przegapiła przybycia jej ojca do rezydencji. Widzšc podjeżdżajšce do domu czarne BMW zbiegła jak najszybciej na dół. W drzwiach wpadła w objęcia ojca – postawnego mężczyzny z czarnymi włosami i długimi wšsiskami. Po wyjœciu z uœcisku odkryła, że w ręku jej rodzic œciska Pokéball – i jej oczy zalœniły radoœciš.

-Liwio – zwrócił się do córki mężczyzna. – Dziœ otrzymujesz swojego pierwszego Pokémona. Gratuluję i życzę ci wielu wygranych walk.

-Nie wiem, jak ci dziękować – niemal wykrzyknęła radosna dziewczynka. Pocałowała ojca w policzek i wybiegła do ogrodu.

Po raz ostatni tego dnia Liwia zastanowiła się, czemu nie może odebrać Pokémona razem z innymi nowymi trenerami z Tomaszowa Mazowieckiego. W zasadzie nie odczułaby różnicy – mieszkała w każdym miejscu najwyżej miesišc i nawet nie trudziła się szukaniem nowych kolegów. Po dobiegnięciu do fontanny wypuœciła ze œrodka Pokéballa małego, różowego Pokémona...

W drodze na Ceremonię Przydziału idšc wzdłuż ulicy Strzeleckiej chłopcy wymieniali się swoimi pierwszymi planami. Patryk i Norbert zgodnie stwierdzili, że na pierwszy cel idzie Stadion Pokémon w Łodzi.

-W zasadzie, to też tam idę. W Łodzi mam do załatwienia kilka spraw – tajemniczo stwierdził Dawid.

-Pewnie z twojš „żonš”. Zresztš, też tam się wybieram. Do Łodzi mamy najbliżej – Tomek podpisał się pod zdaniem innych.

-W takim razie postaram się być oryginalny – wtršcił się Paweł. - Ja celuję w Stadion w Kielcach.

Ta informacja zaskoczyła wszystkich. Paweł pospieszył z wyjaœnieniami.

-Chcę złapać Kabuto. Można je w okolicy spotkać jedynie w Górach Œwiętokrzyskich.

To wiele wyjaœniło. Paweł nosił się z zamiarem posiadania Kabuto od zawsze, a Góry Œwiętokrzyskie były rajem dla maniaków prehistorycznych Pokémonów.

Po drodze Tomek zauważał najróżniejsze osoby, które znał z widzenia. Wszystkie kierowały się na Przystań nad Pilicš...

Mały buldog nieufnie patrzył na Liwię. Niespokojnie potrzšsał swoimi wstšżkopodobnymi uszami. Liwia nie zdawała się tego dostrzegać. Pełna entuzjazmu œciskajšc swojego pierwszego Pokémona wykrzyknęła:

-Snubbull! Tak się cieszę! Zostaniesz mojš przyjaciółkš?

Mała Snubbull obwšchała Liwię. Teraz nieco bardziej otwarcie rozeœmiała się i uœmiechnęła. Fali szczęœcia, która ogarnęła dziewczynę, sama œwieżo upieczona trenerka nie potrafiłaby opisać.

Zza okna scenie tej przypatrywał się ojciec Liwii, rozmawiajšc jednoczeœnie przez komórkę. Liwia dostrzegła, że jest zdenerwowany, jednak nie przykładała do tego większej wagi. W tym momencie liczyła się dla niej tylko Snubbull. Wiedziała, że od jutra czeka jš ciężki trening, który ma pomóc Liwii dostać się do Ligi Pokémon.

Przed wejœciem na przystań rozstawiona była olbrzymia scena, na której właœnie występował zespół Pizza Łomot. Tomek nie zwróciłby na muzykę specjalnej uwagi, choćby występowały Varius Manx czy Cascada, ale ta muzyka musiała podobać się jednej z jego koleżanek.

Oddalił się z Patrykiem i Norbertem od pozostałych dwóch chłopaków. Jako, iż zamierzali wybrać typy trawiaste, ich stanowisko znajdowało się z dala od celu drogi Dawida i Pawła. Po machnięciu dla otuchy rękš Tomek poszedł sam po swojego pierwszego Pokémona, zostawiajšc dwóch kolegów...

-Nazwisko – rzucił krótko łysiejšcy mężczyzna w okularach za ladš stoiska.

-Tomasz Konicki, przyszedłem po...

-Wiem, po co przyszedłeœ. Inaczej stałbyœ przy innym stoisku – niegrzecznie wtršcił człowiek wydajšcy Pokémony. Chyba był już zmęczony cišgłym hałasem dobiegajšcym z okolicy.

Tomek dostał do ręki Pokéball z przyczepionym numerem 169. Po ostrożnym zdjęciu kartki z liczbš odszedł kilka kroków i wypuœcił swojego pierwszego Pokémona na zewnštrz...

Seledynowy dinozaur z zielonš bulwš na plecach, wylšdował miękko na swoich czterech łapkach. Rozejrzał się spokojnie dookoła, starajšc się domyœleć, gdzie też się znalazł. Tomek lekko nerwowym głosem zwrócił się do niego:

-Bulbasaur? Nazywam się Tomek i jestem twoim nowym trenerem. ZaprzyjaŸnimy się? – nieœmiało zapytał chłopak.

-Bulba? – pytajšco zwrócił się do niego Pokémon. Tomek zdał sobie sprawę, że jest znacznie bardziej stremowany niż jego podopieczny. Wszystkie jego wyobrażenia tego momentu legły w gruzach.

-Bulbasaur, pójdziemy teraz tam – Tomek wskazał palcem na górujšcy nieznacznie nad placem wał. Miasto Tomaszów planowało wzniesienie tam stadionu sportowego, ale budowy nie ukończono. W mieszkaniu Dawida Tomek z chłopakami ustalił, że to tu spotkajš się po odbiorze Pokémonów.

Bulbasaur kiwnšł lekko głowš i nie czekajšc na trenera powoli skierował się ku podwyższeniu.

Tomek na wzgórzu pojawił się pierwszy. Chwilę póŸniej dołšczyli Patryk i Norbert, obaj trzymajšc w rękach Turtwigi – zielonkawe żółwie z gałšzkš na głowie i bršzowš skorupš na plecach. Ich Pokémony spoglšdały na siebie groŸnie. Już po kilku minutach, podczas zabawy z nowymi podopiecznymi (głównie z żółwiami – Bulbasaur zdawał się nie zaprzštać sobie głowy takimi rzeczami jak ganianie się), dołšczyli do nich Dawid i Paweł. Krok w krok za nimi dreptały na dwóch łapach pomarańczowe jaszczurki z płomykiem na ogonie – Charmandery.

-Widzę, że wybraliœcie trawiaste Pokémony – zauważył radoœnie Dawid. – Łatwiej będzie mi was pokonać!

-Chciałbyœ. Nie jesteœmy gorsi, bo mamy typy trawiaste – zwrócił uwagę Patryk. – Zgadza się Turtwig? Pokémon kiwnšł głowš z zapałem. Zdawał się mieć potencjał na nieustępliwego wojownika.

-W takim razie udowodnij mi to! Wyzywam cię na walkę jeden na jednego – zwrócił się do Patryka Dawid. Uwadze Tomka nie mogło ujœć to, że Patryk lekko zbladł, zbliżajšc się kolorem twarzy do Dawida.

-Zgadzam się.

-Będziemy walczyć na œrodku tego stadionu. Jesteœ gotowy, Charmander?

-Char, charmander – odezwał się raŸnym głosem Pokémon-jaszczurka.

Tomek, Norbert i Paweł usadowili się pod drzewkiem pod nieukończonymi trybunami w połowie długoœci stadionu. Płomień z ogona Charmandera Pawła był jedynym Ÿródłem œwiatła w ich okolicy – było już po dziesištej wieczorem. Patryk i Dawid ze swoimi Pokémonami szykowali się do walki. Sędziami mieli być trzej obserwatorzy spod drzewa.

-Zaczynamy walkę jeden na jeden, Patryk kontra Dawid. Start!

-Turtwig, zacznij od Uderzenia!

-Charmander, unik.

Żółw Patryka wyrwał się do przodu, jednak jego prędkoœć była doœć niska. Zanim dobiegł do Charmandera, minęło kilkanaœcie sekund. Jaszczurka w tym czasie zdšżył się odsunšć.

-Charmander, użyj Warczenia!

Odgłos wydany przez jaszczurkę lekko zdenerwował Turtwiga. Tomek wiedział, że ten ruch ma na celu powstrzymać Patryka od uderzania z dużš siłš. Patryk zdawał się zdenerwować jeszcze bardziej.

-To nic, Turtwig. Czas na jeszcze jedno Uderzenie!

-Charmander, tym razem Drapanie!

Turtwig jeszcze raz wyskoczył ku Charmanderowi, ten jednak uskoczył na bok i boleœnie drapnšł Pokémona Patryka. Żółw wydał pomruk bólu. Jeszcze jedno drapnięcie powaliło Turtwiga na piaszczysty grunt. Uœmiech na twarzy Charmandera zdecydowanie się rozszerzył.

-To już koniec tej walki, Patryk! Nie masz żadnych szans.

-Nie mogę przegrać w taki sposób! Turtwig, czy masz siłę walczyć? – zapytał Patryk swojego Pokémona.

-Turt, turt, turt...

Rytmiczne odgłosy Turtwiga nabierały siły, gdy podnosił się coraz wyżej. Pokémona Patryka otoczyła zielonkawa aura, œwiecšca równie mocno jak płomień na ogonie Charmandera.

-Zaroœnięcie! Œwietnie Turtwig! – Patryk wreszcie przestał się denerwować, za to podskoczył z radoœci.

-Zaroœnięcie? Czy to nie wzmacnia czasem siły ataków trawiastych? – zapytał się Paweł.

-Zgadza się. Ale Patryk za wczeœnie się cieszy – zauważył Tomek. – Ta zdolnoœć aktywuje się tylko wtedy, gdy Pokémon jest skrajnie wyczerpany...

-Czyli ta walka może już nie trwać długo? – zadał retoryczne pytanie Paweł.

-O, mentos...

Ostatnia wypowiedŸ Norberta rozœmieszyła Tomka niemal do łez. Gdy lekko się uspokoił, zobaczył atak Ostrym Liœciem – kilkanaœcie zielonych obiektów w kształcie liœci lipy frunęło z zatrważajšcš prędkoœciš ku Charmanderowi. Jaszczurka nie zdołała uniknšć ciosu i odleciała kilka metrów w tył. Nawet wzmocniony Zaroœnięciem atak nie był w stanie pokonać przewagi typu ognistego nad trawiastym...

-Charmander, pora to szybko skończyć. Żar!

-Turtwig, zablokuj Ostrym Liœciem!

Płomień z paszczy Charmandera i liœcie z gałęzi Turtwiga zderzyły się w połowie drogi między Pokémonami. Żółw ledwo trzymał się na nogach, wkładajšc wszystkie siły w utrzymanie płomienia z dala od siebie. Charmander jednak również nie wyglšdał tak żwawo jak wczeœniej...

Nie wiadomo, w którym momencie podczas tej próby sił, Charmander również otoczony został blaskiem – w dodatku był to Blask, w kolorze czerwonym. Przerażenie pojawiło się w błękitnych oczach Patryka, zabłysnęły mocnym, pomarańczowoczerwonym kolorem... Żar w ułamku sekundy spopielił Ostre Liœcie i uderzył całš mocš w Turtwiga. Ten odtoczył się po ziemi i, czego niezaprzeczalnym dowodem były spiralki w miejscu oczu, nie był zdolny do kontynuowania walki. Patryk pochylił się nad swoim Pokémonem, smutny z powodu przegranej pierwszej walki. Promieniem czerwonej energii schował Turtwiga z powrotem do Pokéballa.

Dawid podszedł do niego z triumfujšcym uœmieszkiem na twarzy. Tuż za nim kroczył słaby Charmander, aura Blasku już zdšżyła zniknšć.

-Od razu wiedziałem, że przegrasz. Twój Pokémon po prostu nie miał szans z moim.

-W zasadzie – zauważył Tomek – to wynik meczu nie był tak z góry przesšdzony. Gdyby Charmanderowi nie udało się aktywować Blasku...

-Nieważne – przerwał Patryk. – Przegrałem, szkoda. Ale następnym razem – spojrzał na Dawida wyzywajšco – nie dam ci żadnej szansy.

-Pożyjemy, zobaczymy – ucišł Dawid.

Chłopaki krótko póŸniej rozeszli się do domów. W drodze powrotnej Tomek zauważył, że mimo młodego wieku, jego Bulbasaur jest bardzo rozsšdny i poważny. Nie odpowiadał w ogóle na próby nawišzania kontaktu przez trenera i powoli człapał w wyznaczonym kierunku. Gdy Wojtek wpuœcił brata do domu, pierwszy wrzeœnia już za pięć minut miał stać się historiš.

Pokémony, które wystšpiły w tym rozdziale (najedŸ myszkš, żeby przeczytać imię):